Þjóðviljinn - 24.12.1963, Page 42

ERUM
VIÐ
EINIR?
Bandaríkjamenn höfftu fyrir nokkrum árum uppi ráðagerðir um
að reisa þetta margbrotna og öfluga tæki tU að taka á mótt
radíóbylgjum utan úr geimnum. Þegar til kom óx mönnura
kostnaðurinn við tækissmíðina svo í auguxn að úr framkvæmd-
um varð ekki — að minnsta kosti ekki að sinni.
Xenna ]>að, að enn fari þvi
fjarri. að við vitum hvernig
efni verður að öðru lifandi, og
hann álítur. að ekki sé al-
gjörlega unnt að útiloka þann
möguleika, að líf — t.d. bakt-
ería eða gró — geti flutzt
milli sólkerfa.
En erfiðustu spurningunni
er þó ósvarað. Hvaða líkur
eru til þess, að líf, þegar og
ef það fæðist á einhverri
plánetu, þróist stig af stigi
til þess að verða skynsemi-
gædd lífvera ? Ekkert bendir til
þess, að slíkt sé sérstaklega
sennilegt, segir prófessorinn,
ef maður áliti annað væri það
hið sama og að halda það, að
sköpun skynsemi gæddrar líf-
veru sé hinn eiginlegi tilgang-
ur með myndun fastastjarn-
anna og fylgihnatta þeirra.
Utvarpssamband
við aðra?
Eigi að síður er ástæða til
að halda það, að til séu plán-
etur með skynsemi gæddu lífi,
þúsundir ljósára hver frá ann.
arri, og að nokkrar af þess-
um plánetum hafi náð langt-
um hærra visindalegu, tækni-
legu og menningarlegu til-
verustigi. en við stöndum á.
Snerting við slíka menningu
myndi hafa gífurlega þýðingu
42 - JÓLABLAÐ
fyrir okkur jarðarbúa, spurn-
ingin er aðeins hvemig slíkt
mætti verða.
Niður á jörðina
aftur
Sjiklofskíj setur allt sltt
traust á útvarpsstjörnufræð-
ina, svo og útvarpstækni nú-
tímans, og heldur þvl fram,
að háþróuð menning geti lát-
ið frá sér fara svo sterkar
útvarpssendingar, að þær geti
borizt yfir þúsundir og aftur
þúsundir Ijósára. Hann leggur
því til, að menn jarðarinnar
taki til nánari athugunar or-
sakir hinna „dularfullu" út-
varpssendinga, sem til okkar
streyma úr fjarvíddum him-
ingeimsins. Hver getur um það
sagt, hvað af nákvæmri rann-
sókn á þeim kynni að ieiða?
Líffræðingurinn Anatolij
Pasinskij ræður okkur hins-
vegar til að hagnýta sem bezt
þær auðlindir, sem jörðin hef-
ur upp á að bjóða. Með þvi
móti náist fljótari og betri ár-
angur en með því að reyna
að ná sambandi við aðrar
greindari verur úti í himin-
geimnum.
Hann undirstrikar það jafn-
framt, að lífið sé rökréttur
árangur af þróun efnisins, og
að þróunin hljóti að leiða til
þess að líf kvikni, án tillits
til tilviljana. En hann leggur
sterklega áherzlu á það, að
við verðum að gera ráð fyrir
því, að skynsemi gætt líf —
hæsta stig þróunarinnar — sé
afar sjaldgæft í alheiminum.
Möguleikana fyrir því að
menning vor geti þróazt á-
fram með aðstoð annarra
byggðra heima telur hann að
heita má enga um ófyrirsjá-
Fyrr á öldum hindurvitna,
hjátrúar og galdra var því trú-
að að fágætir eiginleikar væru
bundnir ýmsum dýrategundum
öðrum fremur. Erlendis var
til dæmis almennt talið að leð-
urblökum fylgdi galdramáttur.
Það var trú manna að þrjá
dropa blóðs mætti kreista úr
Ieðurblökunni og bæri maður
þá f augun sæi hann I myrkri
anlega framtíð. Maðurinn
verður enn um langan aldur
að treysta sinni eigin greind.
Þetta kann að valda ein-
hverjum vonbrigðum, en Sjik-
lovskíj heldur því fram, að
andlegir kraftar mannsins séu
það miklir í dag, að visindl
nútímans opni okkur nær ó-
takmarkaða möguleika. Það
sem öllu máli sldptir er það,
að vísindin þróist í samsvart
við þjóðfélagsþróun mannsins.
jafnvel og um hábjartan dag
væri, Þá áttu vopn ekki að
vinna á þeim manni, scm ryði
Icðurblökublóðinu á sig.
Blóðdropana þrjá var aö f&
undir hægra vængnum á leð-
urblökunni — og væru þeir
gcfnir í inntöku var trú manna
að þeir ykju mjög náttúru
karla tll kvenna.
TÖFRAMÁTTUR BLÓÐ-
DROPANNA ÞRIGGJA