Þjóðviljinn - 17.04.1977, Blaðsíða 9

Sunnudagur 17. april 1977 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA — 9
Páskamyndirnar í ár eru
skóladæmi um þaö /,úrval"
sem bfóstiórarnir bjóða
okkur að öllum jafnaði:
þær eru allar bandarískar.
(Kannski verður engin
breyting á þessu fyrren við
þjóðnýtum kvikmyndahús-
in. En þá verður líka gam-
an að lifa. Þá kemst al-
menningur að raun um að
heimurinn er talsvert
miklu stærri en bíóstjórar
nútimans halda).
Hvaða þörf var nú á þvl aö
flytja inn skrimslið King Kong á
upprisuhátið frelsarans? Af
hverju fengum við ekki heldur aö
sjá „1900” eftir Bertolucci, svo
nefnd sé mynd sem af mörgum er
talin ein mesta stórmynd sem
gerð hefur verið — og á þaö heiti
vissulega fremur skilið en King
Kong?
Franska kvikmyndavikan
bjargaði páskunum. Myndin sem
sýnd var þar siðasta kvöldiö,
„Ekki rétta ástarsagan” var lofs-
verð og vel heppnuð tilraun til að
lýsa venjulegu fólki og venjuleg-
um áhyggjum þess. Eitt atriði
var þar sem maður hlýtur aö búa
lengi að, en það var sjónvarpsat-
mennirnir, sem til þægindaauka
eru kallaðir Woodstein i mynd-
inni, voru engir gagnrýnendur.
Þeirra puð hafði aðeins einn til-
gang: að veröa „fyrstir með
fréttina”. Þessvegna voru þeir
einmitt réttu mennirnir til aö
grafa upp og meðhöndla þessa
frétt. Þeim var skitsama um
þjóðfélagslegar orsakir og afleið-
ingar, sögulegt samhengi, osfrv.
Þeir vildu bara fá sina frétt.
Það var einmitt svona sem
Votergeit-málið var afgreitt i
Bandarikjunum: allri skuldinni
skellt á forsetann og menn hans,
en kerfið stóð eftir. Og var ekki
einmitt verið að segja frá þvi i
fréttum núna um daginn að Cart-
er væri tekinn til við að milda
Votergeit-dómana? Óveðrinu er
slotað, óhætt að náða strákagrey-
in. Er nokkur munur á þessu og
meðhöndlun Nixons á Calley
vesællar minningar? Það er
stigsmunur, en ekki eðlis.
Sumir eru svo illa haldnir af
vesturheimsku að þeir telja
Votergeit æðstu sönnun fyrir
ágæti bandarisks lýöræðis. Fer
þá heldur betur að togna úr hug-
takinu „lýðræði” og svosem ekki I
fyrsta sinn. Myndin „Allir menn
forsetans” gerir ekkert til aö
lækna menn af þessari firru.
„Harmleikur þjóðarinnar” er
sýndur sem spennandi eltingar-
leikur tveggja sætra stráka við
nokkra skúrka sem tekist hefur
með einhverjum óskiljanlegum
hætti að hreiðra um sig I sjálfu
Hvita húsinu, vöggu frelsis og
lýðræðis. Allri athyglinni er beint
að strákunum og uppátækjum
þeirra.
En ef við nennum aö horfa
Robert Redford og Dustin Hoffman f hlutverkum sinum i myndinni
ALLIR MENN FORSETANS
riðið, þegar nýgiftu hjónin koma
heim til foreldra hennar og það er
ekki einusinni slökkt á sjónvarp-
inu á meðan þau stansa. Þetta
var látlaus og skemmtileg mynd,
blessunarlega laus við stjörnuleik
og yfirborðsmennsku.
Sjónvarpið tók f jörkipp á föstu-
daginn langa og sýndi „óttinn et-
ur sálina” eftir meistara Fass-
binder. Guð láti gott á vita.
Nú má enginn skilja orð min
svo að ég sé á móti bandariskum
kvikmyndum sem slikum, ööru
nær. Af þessum sjö auglýstu
páskamyndum eru þrjár sem
mér þykja allrar athygli verðar:
„Monsieur Verdoux”, „Allir
menn forsetans” og myndin sem
einhverra hluta vegna er kölluð
„Æskufjör I listamannahverf-
inu”. (Það liggur við að maður
taki upp sið kolleganna á mogg-
anum og tali bara ensku: myndin
heitir á frummálinu „Next Stop,
Greenwich Village”).
r
Ymsir kostir
En sú mynd sem ég ætla að
gera hér litillega að umræðuefni
er „Allir menn forsetans”, Voter-
geitmyndin sem bandariskir
kvikmyndagagnrýnendur kusu
bestu mynd ársins 1976.
Vissulega hefur þessi mynd
margt sér til ágætis. Hún er
spennandi, hressilega leikin og
klippt, og gefur áreiðanlega
nokkuð góða mynd af þeim geggj-
aða heimi sem bandariskir blaða-
menn lifa i. Stillinn er einskonar
blanda af fréttamynd og leikinni
mynd, og hefur vel til tekist.
Andrúmsloftið er mjög trúverð-
ugt, enda ganga sögur af þeirri
miklu nákvæmni sem viðhöfð var
við gerð stærstu leikmyndar-
innar, sem er skrifstofuhúsnæöi
Washington Post, en það var
endurreist I kvikmyndaveri
þeirra Warner-bræðra.
Stjörnunum Robert Redford og
Dustin Hoffman hefur tekist að
læra blaðamannslega hegðun,
sem aöallega virðist fólgin i þvi
aö gera alla hluti samtimis.
(Þessir menn hljóta að farast úr
streitu á fertugsaldri). En þótt
þeir séu góðir eru þó aðrir leikar-
ar i smærri hlutverkum sem
„stela senunni” — einsog t.d. Jas-
on Robards i hlutverki aðalrit-
stjórans. Leikkona að nafni Jane
Alexander sýnir einnig góð tilþrif
i einu best leikna atriði myndar-
innar. Hún leikur bókhaldara
endurkjörsnefndarinnar sem
Bernstein heimsækir og yfirheyr-
ir. Hún er hrædd við að tala en vill
samt greinilega losna undan fargi
svo þungbærrar vitneskju. Hún
veit nefnilega allt um mútu-
greiðslur úr kosningasjóðinum.
Bernstein (Dustin Hoffman)
sýnir mikla lagni og sálfræði-
þekkingu i viðskiptum sinum viö
þessa konu, og i heild er þetta atr-
iði eitt það besta I myndinni, að
minum dómi.
Skúrkar og
slyngir strákar
En það er peningalykt af þess-
ari mynd. Enginn skyldi ætla aö i
henni væri að finna gramm af
þjóðfélagsgagnrýni. Hún fer ekk-
ert út fyrir þá ramma sem settir
eru af höfundum bókarinnar,
þeim Woodward og Bernstein.
(Höfundur kvikmyndahandrits-
ins er William Goldman, sá hinn
sami og samdi Maraþonmanninn,
og kemur engum á óvart). Blaða-
framhjá ölium þessum leiðu göll-
um myndarinnar og sætta okkur
við þá óumflýjanlegu staðreynd
að byltingin upphefst varla i kvik-
myndaverum þeirra Warner--
bræöra, þá getum við svosem átt
ágæta kvöldstund I Austurbæjar-
biói.
KópavogsKaiipstaðiir rn
Garðeigendur
í Kópavogi
Þeir sem vilja halda garðlöndum sinum
eru beðnir um að greiða gjöldin fyrir 1.
mai nk. 100 fermetrar kr. 1.500. 150 fer-
metrar kr. 2.000. 200 fermetrar kr. 2.500.
300 fermetrar kr. 3.000.
Tekið er á móti gjöldunum á bæjarskrif-
stofunum 3. hæð kl. 9-12 daglega. Gengið
um suðurdyr. Ekki svarað i heimasima.
Garðyrkjuráðunautur Kópavogs.
Rafvirki
Viljum ráða rafvélavirkja eða rafvirkja
vanan viðgerðum á tækjum á vinnustöð-
um.
Upplýsingar i sima 81935 á skrifstofutima.
tstak islenskt verktak hf.
íþróttamiðstöðinni.
HÚSBYGGEJNDUR-Einangrunarplast
Afgreiöum einangrunarplast á
Stór-Reykjavíkursvæðiö frá
mánudegi -föstudags..
Afhendum vöruna á byggingar-
stað, viðskiptamönnum
að kostnaðarlausu.