Þjóðviljinn - 12.03.1978, Blaðsíða 7

Sunnudagur 12. mars 1978 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 7
Eftirhreytur verkfallsins hafa
einkennt dagblööin siöustu viku.
Það er bersýnilegt á öilu aö
ihaldið heldur sig hafa sloppið
ineö skrekkinn og valdhrokinn
er yfirgengilegur. „Vinnumála-
stjóri” Reykjavikurborgar
Fáir útvaldir
Þá er enn eitt prófkjörið um
garð gengið og allraflagðaþula
ihaldsins fyrir borgarstjórnar-
kosningarnar ætti að vera að
mestu ort. Að vanda voru marg-
ir kallaðir en fáir útvaldir. Ekki
reyndist „þörf fyrir Þórunni”
nokkra sem hefur sagt SIS i
hverju ihaldsblaðinu eftir annað
undanfarið. Það var öllum
brögðum beitt. Einn vesalings
puðarinn tók hvað þá annað
daginn snemma og sendi öllum
kennurum i Reykjavik jólakort!
Ekki dugði honum væntanlegur
stuðningur þeirra sem börnin
bæta nema til tiunda sætis, sem
ekki er nema von: Kennara-
skólinn útskrifar fremur
kommúnista, hálfkomma, Maó-
komma og jafnvel Evrópu-
komma en raunverulega kenn-
ara að sögn Kristins Snælands,
sem kemst að þessari athyglis-
verðu niðurstöðu i „Timanum”
sunnudaginn 5. marz.
Alika skammt dugði sögu-
frægur hundur Sigriði Ásgeirs-
dóttur: hvað eru menn lika að
vilja með húmor i svona kosn-
ingar? Sárast finn ég þó til með
Ásgeiri Hannesi Eirikssyni,
verzlunarmanni, sem sendi frá
sér þetta neyðaröp i „Dagblað;
inu” föstudaginn 3. þ.m.: „Þvi
mun ekki trúað að óreyndu að
þátttakendur i prófkjöri Sjálf-
stæðisflokksins láti óvið-
komandi skyldmenni undirrit-
aðs gjalda hortugra ritsmiðar
Hundar og
fjalakettír
hafði strax fyrir verkfall hótað
launafrádrætti „sem nemur 32
yfirvinnustundum ” (i minu
ungdæmi hét þessi „vinnumála-
stjóri” „félagsmálafulltrúi” og
vissi enginn hvað hann gerði:
visast hefur hann ekki gert
neitt, enda þótt honum hafi nú i
bili tekizt að reka af sér það
slyðruorðiö).'-7v Verðugur
arftaki „mannsins með
stálhnefana” i
fjármálaráðuneytinu hnykkir
enn á og segir I viðtali við
„Þjóðviljann”: „Við ráðum
refsingunni”.
Mig hefur lengi furðað á þeirri
takmarkalausu undirgefni, sem
stjórnendur opinberra stofnana
sýna yfirboðurum sinum. Aldrei
virðist hvarfla að þessum
mönnum að standa með undir-
mönnum sinum og vinnufélög-
um, og svo til allir eru þeir eins
og mýs undir einhverjum
imynduðum ráðuneytisfjala-
ketti. Hvað gæti yfirleitt gerzt ef
þessir menn lýstu yfir samstöðu
með undirmönnum sinum og
hreinlega lokuðu sjoppunni i
verkfaíli, löglegu sem ólöglegu?
I versta falli væru þeir reknir og
þó ekki fyrr en eftir ,,en hel-
vedes ballade”. Flestir hafa
þessir menn góða starfsmennt-
un og ekki færu þeir á vergang,
Þeir gætu meira að segja komið
sér i verð pólitiskt með þvi að
sýna af sér örlitinn manndóm.
— En það er nú kannski til nokk-
uð mikils mælzt.
hans. Ritfrelsinu verður ekki
viðhaldið með hugmyndafræði
Andreasar Baader frá Þýska-
landi „Penninn má aldrei kné-
krjúpa fyrir puðrinu”. Þetta
„óviðkomandi skyldmenni”
verzlunarmannsins reyndist við
nánari lesturveramóðir hans og
hafa „gegnt stöðu varaborgar-
fulltrúa” i Sjálfstæðisflokknum
i Reykjavik. Nú þekkir maður
ekki sem skyldi blóðböndin hjá
andstæðingunum og veit ekki
hvaða stútungskerling hjá ihald
inu er ábyrg fyrir þessari ungu
búðarloku, en einhvernveginn
uggir mig að þeir i prófkjörinu
hafi ekki tekið brýningunni.
Klökkasta prófkjörssigurinn
vann samt ekki ihaldsmaður
heldur góður og gegn krati, örn
Eiðsson. Hann reyndist sjálf-
kjörinn i fyrsta sæti þeirra
„sósialdemókratanna” i Garða-
bæ, enda hafði hann einn gefið
kost á sér, svona er nú mann-
valið i þeim herbúðum. Stjórn-
arandstöðunnar vegna skulum
við vona það að hann hafi erindi
sem erfiði
Smáþjófar á ferð
Smáþjófarnir hjá ihaldinu
hópast gjarnan i samtök sem
kalla sig „Junior Chamber”
(American Style). Samtökin
heldu kvöldverðarfund þann 7.
marz og auglýsingin gefur
nokkra innsýn i hugðarefni þess
r
„Hingað gekk hetjan unga”

Þátttaka i verkfaiisa&gerðunum var mjög misjöfn
meðal kennara, Vilmundur Gylfason menntaskóla-
kennari var einn þeirra, sem ákváðu að mæta til
kennslu. Hér sést hann koma til vinnu sinnar i IVlennta-
skólanum i Reykjavik i fyrradag. Visismynd: BP.
J
peningaskrils sem ætlar sér að
erfa landið og málfar sumra
þeir ra sem helst ættu að hafa vit
fyrir honum
Rekstrarhagfræðingur er
fenginn til að flytja inngang að
kvikmynd: „Hvað fær okkur til
að vinna vel? Hvers konar lifi
lifir þú almennt? Éru peningar
hvati, hver er munurinn á
hreyfingu og hvatningu?”
(Maður hélt nú að það þyrfti
ekki að spyrja um það i svona
hópi hvort peningar séu hvati!
En þó að það ætti mig lífandi að
flá gæti ég ekki gizkað á það
hver munurinn er á „hreyfingu
og hvatningu”). Og enn kvað
hann: „Hvenær batna stjórnun-
araðstæðurnar?” (Er það ekki
þegar launþeginn heldur sig á
mottunni?) „Stærsta vanda-
málið sem við höfum átt við að
glima i atvinnulifinu er tækifær-
ið til þess að nota hæfileíka
fólks”. Ekki veit ég hvað Gisli
Jónssonsegði urn þessa siðustu
setningu, henni er hér með visað
til hans, ef hann skyldi rekast á
þessar linur.
Skemmtilegustu .söguskýr-
ingu sem ég hef heyrt lengi er að
sjálfsögðu að finna i „Þjóðvilj-
anum”: „Ölafur Hansson pró-
fessor, sem hefur vafalaust
stuðlað meira en flestir menn
aðrir að þvi að móta söguskoðun
Islendinga á ofanverðri 20. öld,
sagði einu sinni i tima i
Menntaskóla, að i hvert sinn
sem kuldinn i Frakklandi kæm-
ist niður fyrir ákveðið lágmark
yrði bylting þar i landi”. Ólafur
er til alls vis, i minni tið i
Menntaskólanum man ég að
hann afgreiddi hugtakið
„platónsk ást” i eitt skinti fvrir
öll með þvi að hún „gengi ekki
i praxis”! Or þvi minnzt er á
sögu: Það var smáfrétt i „Dag-
blaðinu” miðvikudaginn 8.
marz sem einu sinni hefði þótt
tiðindum sæta: „Kveldúlfi h/f
formlega slitið”. Það er eitt af
óunnum verkefnum islenzkrar
sagnfræði að kanna það hvernig
verzlunarauðvaldið hefur smátt
og smátt og án þess að mikið
bæri á hriísað öll völd af út-
gerðarvaldinu i Sjálf-
stæðisflokknum „Thorsararn-
ir” mega muna fifil sinn fegri,
og undur mega það heita ef það
hefur aldrei hvarflað að yngri
mönnum ættarinnar, að alveg
séu þeir jafn réttbornir til póli-
tiskra valda og heildsalablækur
á borðvið Albert og Geir. —Eft-
ir standa illseljanlegir kum-
baldar á Hjalteyri, ömurlegur
minnisvarði um eitt sterkasta
auðvald sem við höfum átt við
að búa tslendingar.
,Besta fréttabladiö’
„Morgunblaðið” kveðst á
stundum vera bezta fréttablaðið
en þó að andinn kunni að vera
reiðubúinn, og þó ekki alltaf, er
holdið veikt. „Timinn” tekur
Moggatetur hressilega i karp-
húsið þann 8.þ.m. fyrir það sem
ekki verður annað séð en
sébein fréttafölsun. Mála,vextir
eru þeir að „Morgunblaðið”
hlaut i Hæstarétti dóm vegna
tveggja teikninga af þýzka
rannsóknarlögreglumanninum
Schiitz. „Timinn” kemst svo að
orði: „Sá fáheyrði atburður
gerðist, að þegar Mbl. segir frá
dómnum sl. þriðjudag þá er
fyrirsögn fréttar blaðsins: ,,
Hæstiréttur lækkaði sektarfjár-
hæðina”. Sektarfjárhæðin i hér-
aðsdómi var þó eins og áður er
sagt algerlega staðfest. Mun
þetta vera öldungis óvenjulega
frjálsleg túlkun á dómum
hæstaréttar og það af hálfu
dómþola sjálfra”.
Það er svo kafli út af fyrir sig,
að teiknarinn Sigmund, sem
manni finnst að auðkenni
smekkleysurnar sinar alveg
nægjanlega, er sýknaður á
grundvelli prentlaga vegna
ónógrar nafngreiningar.!
Stórmennskubragö
Það fer ekkert á milli mála
hvert er stórmennskubragð vik-
unnar, það gaf að lita i fréttatil-
kynningu frá Landsbankanum
og Sveini Snorrasyni, hrl.:
„Sveinn Snorrason, hrl. réttar-
gæzlumaður Hauks Heiðars, og
Barði Árnason, forstöðumaður
erlendra viðskipta Landsbanka
Islands, fóru um siðustu helgi til
Sviss til þess að sannreyna þá
staðhæfingu Hauks Heiðars að
hann geymdi þar fjármuni, sem
hann óskaði að rynnu til Lands-
bankans upp i væntanlegar
krölur bankans á hendur hon-
um” (leturbreyting min). Hann
verður kominn aftur á bankann
eftir árið!
J.Th.H.
Takmörkuð áhrif sjónvarpsauglýsinga
Áhrif sjónvarpsauglýs- , ;
inga eru minni en menn '
hafa haldið. Að þeirri
niðurstöðu kemst austur-
riskur f jölmiðlafræðingur,
Gabriele Kaiptza í nýlegri
rannsókn. ’
Að vísu horfa margir á
sjónvarp segir þar, en ekki
„rétta" fólkið, ef
svö'mættiað orði komast.
Þeir sem lengst sitja við
sjónvarp er flestir nokkuð
við aldur og hafa miklu
minni kaupgetu en gengur
og gerist, auk þess sem
erfiðara er að breyta
neysluvenjum þeirra en
þeirra sem yngri eru.
Þessu fylgir, að þeir ómót-
uðu og forvitnu séu tiltölu-
lega miklu duglegri les-
endur blaða og tímarita, en
langsetufólk við sjónvarp.
Þá kemur það og fram,
að t.d. í Vestur-Þýskalandi
reynist það mun dýrara að
ná til viðskiptavina með
auglýsingu í sjónvarpi en í
blöðum. Kostnaður á
hverja 1000 áhorfendur er
mun meiri en kostnaður sá
sem leggja verður í tii að
ná til 1000 lesenda blaða.