Þjóðviljinn - 18.02.1979, Síða 8

8 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 18. febrúar 1979
Bassaleikarinn Benjamin Franklin Brown kom á óvart. Leikni hans
var mjög mikil. Hann er fær undirleikari sem og sólóisti.
Þaö var greinilegt á öllu, aö
Dizzy Gillespie og félagar voru
útkeyröir eftir erfiöa hljóm-
leikaferö um Evrópu.þegar þeir
komu til tslands á sunnudags-
eftirmiödag. Engu aö slöur voru
tónleikarnir mjög góöir og
drógu þau ekkert af sér. Dizzy
lék viö hvurn sinn fingur og
hreif áhorfendur meö sér I
gáska og sveiflu.
Eini meölimurinn sem virtist
tilbaka var gitarleikarinn Ed
Cherry, enda fársjúkur, meö
flensu og kvef....
Eftir tónleikana náöum viö aö
spjalla við Dizzy og jazzliö hans.
Lét meistarinn mjög vel af
fslendingum, en helst vildi hann
ræða um stjórnmál og Bahaitrú.
„Þaö er i rauninni meiri tign i
þvi aö vera jazzkonungur en
þjóöhöföingi einhvers rikis.
Þegar Jimmy Carter bauö
íranskeisara til Whasington,
var mér boðið aö spila fyrir
hann. Maður lifandi, þaö var
allt brjálaö i óeiröum fyrir utan
Hvita Húsiö þegar keisara-
hjónin komu. Iranskir stúdentar
meö mótmælaspjöld réöust á
keisarann og reyndu aö berja
hann. Carter var náttúrlega
mjög vinalegur og þaö voru
haldnar ræöur og allt þaö. En
núna hafa Bandarikjamenn
snúiö algerlega viö honum bak-
inu. Skiluröu hvað ég meina?
Meira aö segja Carter, sem er
nú góöur vinur minn, veröur
ekki forseti nema smá tima. Og
hvaö svo? Ég er svartur, en
samt erum viö bræöur. Þú ert
hvitur á hörund en hvaöa máli
skiptir þaö? Viö skiljum sama
mál og jazzinn er okkar áhuga-
mál. Þaö er sama sagan allstaö-
ar. Eg spilaöi t.d. á Kúbu I fyrra
og Kúbanarnir tóku mér alveg
einsog gömlum vini. Ég var
bara einn úr fjölskyldunni. Ég
hitti ekki Castró, en var samt
mjög nálægt honum. En ég hitti
nokkra ráöherra. T.d. þegar ég
hitti menntamálaráðherrann,
rétti ég náttúrlega fram hönd-
ina til aö heilsa honum, en hann
tók ekki I hana, heldur faömaöi
mig einsog viö værum eldgaml-
ir vinir. Þetta var svo einlægt aö
tárin runnu niður eftir kinnun-
um á mér. Ég grét af gleöi. Þiö
eruö lika mjög gott sýnishorn af
islensku þjóöinni. Þiö eruö
náttúrlega hvit, en þiö eruö á-
gæt. Þaö er jazzinn sem þiö
sækist eftir og hann er I sálinni
okkar.”
Dizzy talaði siöan mikiö um
trú sina og hversu indælt þaö
yröi þegar allar þjóöir væru
orönar ein stór f jölskylda, sama
af hvaöa litarhætti þeir væru.
Dizzy er Bahai-trúar, en var áö-
Dizzy er ágætur ásláttarleikari jafnt sem trompetleikari. Og ekki er
hann siðri á pianó, þó ekki sýndi hann Islendingum leikni sina á það
hljóðfæri.
Ed Cherry var heldur daufur að
sjá allt kvöldið, enda fárveikur.
Enn ekki spillti það gitarleik
hans neitt. Strákurinn er þræl-
góður.
Mickey Roker hefur starfað
meö Dizzy frá 1970. Er hann
mjög fjölbreyttur trommuleik-
ari og dór hvergi af sér I takt-
gjöfinni, einsog myndin ber með
sér.
tugnum. Já og á fimmta ára-
tugnum. Hann hefur alltaf veriö
funký. Ég er nú farinn aö eldast
aöeins, en þetta er ekkert ný
tónlist handa mér. Strákarnir
gefa henni bara ferskan
anda.”
„Þaö er samt svo skrýtiö,”
gripur Dizzy fram i, ,,aö ég er
búinn aö vera aö spila I Evrópu
núna og fólkiö vildi bara heyra
gamalt be-bop, sérlega þó I
Frakklandi. Þar vildi fólkiö
bara heyra I mér einsog ég var
hérna áöur fyrr. Ekkert nýtt.
Maöur veröur aö þróast og
breytast. Þaö þýöir ekkert aö
standa i staö og spila alltaf
gömlu lögin. Ég er ekki staön-
aöur enn.”
Dizzy sprellaði á ýmsan máta.
Hér er hann að lýsa ágæti slnu I
upphafi tónleikanna og meðlim-
ir kvartettsins rymja I kór eftir
hverja setningu.
Shevonne Wrighter efni I stórsöngkonu. Söngur hennar var tilþrifa-
mikill og mikil tilfinning I túlkun hennar. Hún á framtiöina fyrir sér
stúlkan þvi hún er ekki nema 23 ára gömul.
Umsjón: Jónatan Garðarsson