Þjóðviljinn - 07.10.1979, Blaðsíða 16

16 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 7. október 1979
Tónleikar Johns
AAcNeal og kvartetts hans
sem Jazzvakning hélt s.l.
f immtudagskvöld voru
ágætlega heppnaðir. Að-
sóknin var heldur í skal-
ara lagi, því aðeins munu
u.þ.b. 300 manns hafa sótt
þessa tónleika.
Kvartettinn lék mest-
megnis lög eftir John
AAcNeal sem komið hafa
út á sólóplötum hans hjá
SteppleChase. Einnig lé-
ku þeir nokkra gamla
slagara. AAcNeal er
greinilega góður
trompetleikari og engin
furða þó að menn hafi
nefnt hann einn af arf-
tökum AAiles Davis. Tón-
inn hjá honum minnir
nokkur á Davis, og laga-
smíðar AAcNeal eru
greinilegar runnar frá
„Davis-Hancock-Short-
er" skeiðinu eða í fram-
haldi af því.
bað var áberandi hva6 kvart-
ettinum tókst best upp þegar
hann lék tónsmiöar leiötogans
McNeal, enda er hann skemmti-
legur tónsmiður.
Framanaf var stemmingin
heldur dauf i salnum. Meölimir
kvartettsins voru dálitið
óöruggir enda er fsland fyrsti
viðkomustaöur þeirra á þessari
hjómleikaferö til Evrópu.
Kvartettinn hefur ekki starfaö
saman i nema tvo mánuöi að
sögn John McNeal og eru þeir
i
John McNeal er undir greinilegum áhrifum frá Miles Davis og sýndi hann oft stórskemmtileg tilþrif sem minntu á meistarann sjáifan.
félagarnir þvi ennþá aö finpússa
lögln. Þetta mátti vel heyra I
upphafi tónleikanna. Aheyrend-
ur tóku fremur dræmt undir
klappiö eftir fyrsta lagiö, en
móttökurnar urðu betri eftir þvi
sem á tónleikana leiö.
Það kom strax i ljós aö John
McNeal og trommuleikarinn
ungi Mike Hyman voru bestu
menn kvartettsins. beir sýndu
strax mestu tilþrifin og héldu
þeir keyrslunni allan timann.
Bassaleikarinn virtist nokkuö
stressaöur til aö byrja með og
kom það nokkuð niöur á leik
hans. En eftir þriðja lagið sem
bassinn og trommurnar léku
einleik i, óx öryggið og samspil-
ið i hljómsveitinni jafnaðist með
hverju laginu eftir það.
1 siðasta lagi fyrir hlé, Blues
Samba eftir John McNeal voru
piltarnir greinilega búnir að
finna rétta tóninn og stemming-
in i salnum orðin góð.
Trommuleikarinn Mike Hy-
man er aðeins tvitugur að aldri,
en hefur samt fjögurra ára
reynslu að baki. Hann býr
greinilega að þessari reynslu.
Gitarleikarinn Bill Bickford er
23 ára að aldri og hefur i raun-
inni aldrei starfað með fastri
hljómsveit. Hann hefur aðallega
leikið á klúbbum i New York
fram að þessu. Samt sem áður
býr margt i honum og sýndi
hann ágættilþrif á tónleikunum.
Bill Bickford er ekki sérlega
frumlegur gitarleikari, en hann
gerði mjög smekklega hluti sem
féllu vel að tónlist kvartettsins.
Létt sóló samspil gitars og
bassa og einnig gitars og tromp-
ets féll I góðann jarðveg meöal
áheyrenda i Laugarásbiói og
klöppuðu áheyrendur þessum
unga pilti lof i lófa fyrir leik
sinn.
Bassaleikarinn Tom Warring-
ton, sem starfað hefur með stór-
hijómsveit Buddy Rich, sótti
einnig i sig veðrið þegar á leið
og sýndi hann ágæt tilþrif undir
lokin.
Þegar á heildina er litið var
seinni hluti tónleikanna mun
betri en sá fyrri. Uppbyggingin
seinni hlutann var mjög jöfn og
stig magnaðist þartil hún náði
hámarki i lokalaginu „Ruari”
eftir McNeal. Þar var kraftur-
inn mjög góður og samspilið
ákaflega skemmtilegt. Þetta
lag er undir sterkum afriskum
áhrifum, en einnig gætir nokk-
urra suöur-ameriskra áhrifa i
þvi.
Segja má að kvartettinn hafi
verið kominn vel i gang i lokin
og hefði i rauninni átt að halda
nokkuð áfram.
Var þeim vel fagnað og léku
þeir gamla slagarann „Every-
thing I Love” að lokum.
Hljóðstjórn var I höndum
Magnúsar Kjartanssonar á
þessum tónleikum og stóð hann
sig með mikilli prýði. bað er
ánægjulegt til þess að vita að
ekki þarf að kviða hljóðtruflun-
um á tónleikum þareð undan-
farið hafa þesskonar vandamál
litið látiö á sér kræla.
Að loknum tónleikum kvaðst
John McNeal vera mjög ánægð-
ur með viðtökurnar. „Fólkið
var mjög hlýtt i viðmóti og
fagnaði okkur vel. Það er mjög
mikilvægt að fá góðar viðtökur i
upphafi hljómleikaferðar. Við
erum ekkert búnir að sofa i 32
tima og erum þvi mjög þreyttir,
en þreytan hvarf alveg þegar
við fundum andann i salnum i
kvöld. Ég held samt að ég hafi
aldrei verið þreyttari i vörun-
um. Ég gæti örugglega ekki
leikiö einn tón i viðbót i kvöld.
En á morgun verðum við i
Luxemborg og siðan i Antwerp-
en og sið...”
Það er öruggt að John McNeal
og félagar eiga eftir að láta að
sér kveða i jazzheiminum á
næstu árum þvi að þetta eru
ungir og ákveönir tónlistar-
menn, sem ætla sér stóran hlut i
framtiðinni.
Leikur Bill Bickford gitarista var ákaflega
óþvingaöur og lipur. Tónarnir runnu þægi-
lega frá gitarnum hjá þessum unga tón-
listarmanni.
Það var greinilegt aö trommuleikarinn
Mike Hyman er mikiö „efni”. Hann haföi
mikil áirrif á keyrsluna hjá kvartettinum
meö fjölbreyttum og liflegum áslætti sinum
Tom Warrington bassaieikari er frá New
York einsog hinir félagar hans þrir. Bassa-
ieikur Toms var nokkuö stressaður
framanaf, enda piiturinn nýkominn úr
háborg stressins, en bassatónarnir uröu
mýkri og ákveönari þegar á tónieikana leiö.
* fringrarrim * fingrarim * fingrarím * f ringrarR'm