Þjóðviljinn - 20.09.1980, Page 18

18 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 20,— 21. september 1980
Laus er til umsóknar staða á Skattstofu
Suðurlandsumdæmis.
Umsækjandi þarf að hafa próf i viðskipta-
fræði eða lögfræði eða haldgóða þekkingu i
bókhaldi og reikningsskilum.
Umsóknir ásamt upplýsingum um mennt-
un og fyrri störf sendist skattstjóra Suður-
landsumdæmis, Hellu fyrir 24. október
n.k.
Fjármálaráðuneytið,
17. sept. 1980.
Laus staða
Staða skattstjóra Norðurlandsumdæmis
vestra er laus til umsóknar. Umsækjendur
þurfa að fullnægja skilyrðum 86. gr. laga
nr. 40/1978 um tekjuskatt og eignarskatt.
Umsóknir ásamt upplýsingum um mennt-
un og fyrri störf sendist fjármálaráðu-
neytinu fyrir 20. október n.k.
Fjármálaráðuneytið,
17. september 1980.
Rafmagnsveitur ríkisins
óska eftir að ráða ritara. Starfið er fólgið i
vélritun og almennum skrifstofustörfum.
Umsóknir ásamt upplýsingum um mennt-
un, aldur og fyrri störf sendist starfs-
mannastjóra.
Rafmagnsveitur rikisins,
Laugavegi 118, Reykjavik.
Féiagsstofnun stúdenta
óskar að ráða starfskraft frá og með 1.
okt. til almennra skrifstofustarfa og sima-
vörslu.
Vélritunarkunnátta æskileg. Vinnutimi kl.
10—3. Fæði á staðnum. Nánari upplýs-
ingar veitir framkvæmdastjóri i sima
15656. '!
Laus staða
Staða deildarstjóra við rannsóknardeild
rikisskattstjóra er laus til umsóknar frá 1.
nóvember n.k.
Umsækjendur þurfa að hafa lokið prófi i
lögfræði, hagfræði eða viðskiptafræði eða
vera löggiltir endurskoðendur.
Umsóknir er greini aldur, menntun og
fyrri störf sendist skattrannsóknarstjóra,
Skúlagötu 57, fyrir 24. október n.k.
Fjármálaráðuneytið,
18. september 1980.
IÐNSKOLINN I REYKJAVIK
Staða bókavarðar
Laus er staða bókavarðar við Iðnskólann i
Reykjavik. — Umsóknir sendist
Menntamálaráðuneytinu fyrir 1. okt. 1980.
Skólastjóri.
sögur
hvunndagslífinu
•amaasmnems
Þegar ég stend og þvae upp, sem
ég geri oftar en mér finnst ég ætti
að gera og sjaldnar en öðrum
finnst ég ætti að gera, get ég
aldrei stillt mig um að dást að
mér.
Þó ekki fyrir að ég skuli loks
hafa tekið mér stöðu og hafist
handa, þrátt fyrir allt sem mælir
á móti þvi. Eiginlega er ekki hægt
að ætlast til að ég þvoi upp.
Barnaherbergið er nefnilega inn
af eldhúsinu og vaskurinn er á
bak við eldhúshurðina. Þetta
skipulag gerir það að verkum að
eldhúsið er eins og umferðarmið-
stöðin, alltaf einhver að koma eða
fara. Megnið af þessu smáfólki
gengur rösklega um. Þau þeyta
upp hurðinni, og ég,sem stend á
bak við hana i örmjóu bili sem
var alls ekki hannað fyrir breið-
hliðar minar, flest út eins og salt-
fiskur. Loftið þrýstist úr lungun-
um og inn i diskaskápinn, diska-
skápurinn er fullur af töpuðum
andardrætti, það flisast enn einu
sinni úr mjaðmabeinunum og
hnén beygja sig lotningafull fyrir
unga Islandi inn i vaskskápinn.
Enginn, alls enginn, lokar hurð-
inni á eftir sér. Hún er skilin eftir
opin hvilandi á þreyttum herðum
mér. Ég spyrni mér upp, skelli
hurðinni með trukki frá afturend-
anum og einu góðu spraki, munda
uppþvottaburstann, og þá er
neyðarútkall úr barnaherberginu
á klósettið og ég fæ enn eina yfir-
ferð i þessari frumstæðu strauvél.
Ég kem auga á kostina, vöxtur
minn hefur breyst. Frá þvi að
hafa botn þar sem hægt var að
leggja á borö fyrir tólf án þess aö
teskeiðhryndi út af, hef ég öölasí
flatneskju sem minnir á
amerisku gresjurnar. Mjaðma-
beinin eru skörðótt af höggunum
og maður verður að viðurkenna
að það hefur nú sinn sjarma. Hafi
einhverjir hug á að lagfæra
sköpulag sitt i sömu átt þá má
sækja um leyfi, I þririti, til að þvo
upp hjá mér i viku. Það ætti að
nægja til gagngerra breytinga.
„Uppþvottagrindin lltur út eins og útlitsteiknuð af arkitekt,
röðun hönnuð af brúarverkfræðing og unnin af skipulagsfræðing”
„Fyrr um daginn hef ég raöaö vandlega eftir ákveðnum reglum I vask-
inn”. (Ljósm.: gel.)
Óréttlæti
En ég dáist ekki að mér íyrir aö
þvo upp þrátt fyrir allt þetta mót-
læti. Hvernig sem ég hagræði
kenningum minum um óhreina
diska, þá þjónar þetta basl
ákveðnum tilgangi, nefnilega aö
sjá m.a. mér fyrir hreinum Ilát-
um tilaðborðaafogúr. An þeirra
yrði ég að stifa úr hnefa eins og
fæðan kemur fyrir af skepnunni
og það langar mig ekki. Ég fórna
mér þvi viö vaskinn til aö geta
nautnað mér við matborðið.
Þaö er allt annað sem kveikir
annarlegar hugsanir yfir leirtau-
inu.
Ég sveipa mig svuntunni. Hún
er sérhönnuð úr þykkum pokum,
þvl hversu ótrúlegt sem það virð-
ist miðaö við eftirfarandi, þá
sulla ég framan á mig meöan ég
þvæ. Siðan skrúfa ég frá heita
krananum, grip uppþvottaburst-
ann af leikni, dýfi honum i upp-
þvottalöginn sem vinnur I loki af
sápuhylki á vaskbrúninni, og
byrja.
Fyrr um daginn hef ég raðað
vandlega eftir ákveönum reglum
I vaskinn. Neöst eru grunnu disk-
arnir, síöan djúpir, svo brauð-
diskar og síöast skálar. Séu und-
irskálar I hópnum breytist flokk-
unin, þær fara á milli djúpu disk-
anna og brauðdiskanna. Séu engir
brauödiskar fara undirskálarnar
ofan I skálarnar. Onnur uppröðun
telst ógild.
Þetta grundvallar- og megin-
inntak uppþvottarins er vinstra
megin I vaskinum nær mér. I efra
hægra horn fer kakókrús meö
hnifapörunum. Ef ég hef notað
þeytarann, þá fara amboðin úr
honum I tekrús næstefst hægra
„Með meistaralegri sveiflu þvæ
ég fyrst efstu skálarnar”.
(Ljósm.: gel.)
megin. Sleifar I tekrús vinstra
megin við kakóbrúsana, nær
krananum. Fyrir ofan diskana,
kranamegin, fara glær glös og
kaffibollar. Meöfram hægri hliö
fara brún glös og plastkrúsir
barnanna. Tilbúið. Skrúfa frá,
leggja I bleyti, og þegar ég lft
næst viö til að fullkomna verkn-
aöinn eru tilfallandi óhreinindi
laus frá og léttvæg.
Það þarf náttúrulega ekki aö
taka það fram að áður en nokkuð
ilát fær aö fara ofan i vaskinn er
búið að hreinsa þaö vandlega i
sorpið. Ekki fituögn, kornarða
eöa kjöttægja fá aö fara i vatns-
lásinn hiá mér
Með meistaralegri sveiflu þvæ
ég fyrst efstu skálarnar. Raða
þeim lengst frá mér I grindina,
eða þar til ég hef fyllt fram með
hylkinu sem hnifapörin fara I. Þá
þvæ ég hnifapörin.
Vegna þess að ef ég fylli fyrst
hnifaparahólkinn, þá rek ég mig i
sköft brauðhnifanna þegar ég
kem skálunum fyrir. Raði ég aft
ur á móti skálum og diskum leng-
ur en sem nemur hólknum áður
en ég gljáþvæ stálið, þá getur
dropið af járntauinu yfir leirtauið
og þannig myndast dropblettir
Það má ekki.
Diskaröðin fyllt, kasta ég mér
yfir drykkjarstellin. Og hvilikt
handbragð, hvi'ik snilld. Þessi
þaulæfðu handtök sem tryggja
það að burstinn nái afan i hverja
smugu, jafnir hringir, þéttar
strokur, snöggur hnykkur við úln
liðinn og sama glæsilega leiknin
leikur um ytra borð glasins
siöast botninn. Skolað undir renn
andi brennheitu vatni, lyft
snaggaralega upp að ljósinu til að
ganga úr skugga um að hvergi sé
örvera á lifi. Siöan upp i grindina
Hnitmiöað, markvisst: Neðst eru
krúsirnar, ofan á þeim glösin
ákveðnum vinkli svo að runnit
geti jafnt af öllu og hvergi mynd
ist innilokaöur saggi.
Ekki blettur, rák, fitugt fingra
far, kalkfar eftir staðnaðar
dropa. Þaðan af siöur klessur eðr
leifar. Fullkomnun.
Uppþvottagrindin lltur út ein
og útlitsteiknuö af arkitekt, rööur
hönnuð af brúarverkfræðing oí
unnin af skipulagsfræðing.
Og svo segja allir að ég vinn
aldrei neitt skipulega og þvo
aldrei upp.
Aftur á móti hafa uppþvottaað
feröir minar hamstrað viður
nefni: Sótthreinsunaræði, dyntir
duttlungar, klikkun, sérviska
geðveiki.
Og þetta finnst mér vera órétt
látt.