Þjóðviljinn - 13.02.1982, Blaðsíða 17

16 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 13.— 14. febrúar 1982.
Þú ættir að rabba við hann Gunnar Sigurmunds-
son i góðu tómi, það hefur oft verið tekið viðtal við
menn sem hafa frá minna að segja, sagði kunningi
minn einn við mig á dögunum. Ég tók hann á orðinu
og falaðist eftir viðtali við Gunnar. Það var auð-
fengið, og nú sitjum við i stofu hjá Gunnari og hann
segir mér frá langri og viðburðarrikri ævi, sem i
bland hefur verið ævintýri, basl og hörð barátta. En
aldrei hefur verið gefið eftir, enda stendur Gunnar
teinréttur kátur og skemmtilegur, kominn á áttræð-
isaldur.
Rabbað við Gunnar
Sigurmundsson prentara
Fermdur i Selárdals-
kirkju
— Þaö fer ekki hjá þvi þegar
menn eru orðnir svona hund-
gamlir eins og ég, aö þeir hafi
ekki frá einhverju aö segja, þvi
sjáðu til, ég er orðinn 73ja ára
gamall. Hitt er svo annað mál
hvort það á nokkuö erindi á prent,
þaö er ég ekki viss um, var það
fyrsta sem Gunnar sagði þegar
við byrjuöum að rabba saman.
— Þúsegistvera fæddurog upp
alinn meðal galdramanna á
Vestf jörðum ?
um dfærð og slæmt veöur væri að
ræða.
— Var mikil fátækt fyrir vestan
á þinum upp vaxtarárum ?
— Ekki man ég til þess að fólk
liði matarskort, en auðvitað var
fólkið fátækt. Búin voru litil og
mikið treystá sjóinn. Róið var frá
vori og fram á haust. Mikill fiskur
var i fjörðunum og menn komu
vestur á sumarvertið vfða að af
landinu. Sá misskilningur hefur
komið upp aö fólk hafi flutt af
þessu svasði vegna einangrunar.
Það tel ég ekki vera rétt. Fólk
flutti ekki burtu fyrr en fiskurinn
Helgin 13.—14. febrúar 1982. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 17
Á iþróttaskóla
— Hvað tók svo viö eftir að þú
tókst að hressast yrir vestan?
— Ég fór á iþróttaskóla Sigurð-
ar Greipssonar i Haukadal. Það
var góður timi og gagnlegur.
Eftir það ætlaði ég til sjós frá
Grindavik, en ekkert varð úr þvi
og ég hélt til Reykjavikur. Ég
ætlaði að róa með skipstjóra sem
var frændi minn, en frétti það á
siðustu stundu að hann væri
bölvaöur fantur, sem færi illa
meö viðvaninga, lemdi þá með
blautum sjóvettlingum, svo ég lét
það vera að fara til hans. Ég var
staurblankur þegar til Reykja-
vikur kom, ég átti 27 krónur i vas-
anum. Ég bjó á Heklunni, en
geymdi koffortið mitt hjá Símoni
Jónssyni kaupmanni. Svo var far-
ið að leita sér að vinnu. Ég hafði
sótt um vinnu á Miðnesi en ekki
fengið svar þegar ég frétti að
Botnia væri aö fara til Vest-
mannaeyja og þar væri vinnu að
fá. Ég tók mitt hafurtask og fór
um borð. Ég átti eftir 9 krónur,
tvær v arð ég að borga fyrir bilinn
sem flutti koffortiö, en farið til
Eyja kostaði 9 krónur. Þetta var
1929 og krónan var enn króna.
Þeir létu mig sleppa með 7 krón-
urnar og til Eyja komst ég.
— 1 Eyjum sá ég ekki nokkurn
mann sem ég þekkti og var heldur
parturslitill, þarna einn og ein-
mana. Loks rakst ég á mann frá
Patreksfirði, sem ég kannaðist
við og spurði hann um atvinnu-
horfur. Hapn sagii að ég kæmi
alltof seint; allir væru búnir að
ráða i skipsrúm. Hann bauð mér
heimtilsin, en sagði mér aö fara
Ríkiir um vorið
Ólafúr skipstjóri var góður karl
og reyndist mér vel. Með mér um
borð voru tveir strákar og þeir
höfðu leyfi til aö taka út i kaup-
félagi, sem var við hliðina á
beitningaskúrnum okkar. Mig
langaði ósköp til að mega taka út
einsog þeir og bað Ólaf leyfis, en
þess þurfti. „Nei laxi (það var
máltæki hans) ætli þaö sé gott,
komdu heldur til min, ég skal láta
þig hafa aura”. Mér þótti þetta
súrt í broti, en þessu varð ekki
breytt. En um vorið þegar gert
var upp átti ég miklu meiri
peninga en strákarnir sem höfðu
leyfi til úttektar. Hann vissi hvað
hann söng, Karlinn.
Söngur
— Ég átti mér hobbi á þessum
árum og lengi frameftir ævi, það
var söngur. Ég hafði mikið yndi
af söng. Þegar ég varkrakki fyrir
vestan var ég látinn syngja fyrir
fólk, en var svo feiminn að ég
varð alltaf að standa bak við hurð
þegar ég söng, svo enginn sæi
framan i' mig. Við mynduðum
kvartett f skólanum á Akureyri,
bræðurnir Einar og Gisli As-
mundssynir, Karl tsfeld og ég.
Við kunnum engarraddir i byrjun
og töluðum við Benedikt Elvar
sem þá stjómaöi karlakór. Hann
tók okkur ikórinn, sem þá stjórn-
aði, Geysi. Hann tók okkur i
kórinn, setti okkur i sitt hverja
röddina og þannig lærðum við
raddsetninguna. Þegar ég svo
eftirþessa vertiöiEyjum kom til
Reykjavikur, hafði Benedikt sett
upp hljóðfæraverslun og égfór aö
t námi hjá Pétri Jóns-
svni óperusöngvara
— Vilcjum þá aðeins aftur að
söngnum. Ég fór i langt söngnám
hjáPétri Jónssyni óperusöngvara
meöan ég var hér í prentverki. A
þessumárumsöngég einsöng i út-
varp og á skemmtunum. En ég
var fátækur og gat ekki haldið
þessunámiáfram. Égsagði Pétri
frá þessu; ég væri vita auralaus
ogyrði að hætta. „Hugsa þú ekki
um peninga, komdu til min á
hverjum degi og haltu áfram
námi” sagði Pétur. Hann hvatti
mig með ráðum og dáð og vildi að
ég færi utan til frekara náms. Ég
hafði afskaplega háa og mikla
rödd, enum feguröina verða aðrir
að dæma. Pétur var svo áhuga-
samur i sambandi við nám mitt,
að eitt sinn átti ég aö mæta i tima
kl. 10 á sunnudagsmorgni, en
hafði verið að skemmta mér
kvöldið áður og svaf yfir mig.
Hannkom og sótti mig. „Attir þú
ekki að mæta i tima Gunnar”,
sagtS hann um leið og hann birt-
ist. r
— Ég var orðinn róttækur i póli-
tik þegarþetta var og miklir upp-
gangstimar hjá hreyfingunni.
Þar var mikið sungið, og aðal-
driffjöðrin i sönglifinu var Hall-
grimur heitinn Jakobsson, bróöir
Aka þingmanns og þeirra syst-
kina. Hann var aðaldriffjöðrin i
stofnun Karlakórs verkamanna,
er lét mjög að sér kveða hér á
sinni tið. Hallgrimur samdi mikið
af verkalýðssöngvum, sem voru á
allra vörum. Ég söng allan timan
i Karlakór verkamanna. Eins var
það að eftir að ég fluttist til Vest-
55
Ég ræð þig þó lítill sért
59
— Ekki meðal galdramanna,
það hef ég ekki sagt; en á Vest-
fjörðum er ég fæddur og upp al-
inn. Ég er fæddur i Stapadal i
Amarfirði en var s vo fluttur fárra
vikna i Ketildali, i Austmannsdal,
þar sem ég ólst upp. Það var
nefnilega með mig eins og Jón
hrak, aö við komum báðir innilif-
ið „utanveltu hjónabandsins”.
Móöir min var Guöný Guðmunds-
dóttir, ættuð úr Arnarfirði en
faðir minn Sigurmundur Sigurðs-
son héraöslæknir. Hjá fósturfor-
eldrum mínum var ég svo til 15
áraaldurs, aðég fór iGagnfræða-
skólann á Akureyri sem siðar
varö Menntaskóli Akureyrar.
— Ég var fermdur i Selárdals-
kirkju, en í Selárdal áttu þeir
bræður Hannibal og Rútur Valdi-
marssynir þá heima og ég kynnt-
ist þeim nokkuð þá og siban hef ég
þekkt Hannibal.
— Mér dettnr i hug, vegna
Stiklu-þáttar ómars Ragnars-
sonar úr Selárdal, hvort þú hafir
kynnst Gi'sla á Uppsölum?
— Já, mikil ósköp, ég man vel
eftir Gisla, enda erum við á svip-
uðu reki. Hann var þá myndar
piltur og talinn vel greindur. Það
bar ekkertá þvi á unglingsárum
hans að hann væri sérkennilegur
aðeinu eöa neinu leyti, en orð var
haft áþvi að hann væri vel gerður
unglingur.
lÆÍkiðí stofunni á næsta
bæ
— Ekki hefur nú verið minni
einangrun i Ketildölum f þá daga
en nú er?
— Það var öðru visi. Þá bjó á
þessu svæöi um 300manns og mér
er þaö minnisstætt að félagslíf
stóð með blóma. Stundum voru
færð upp leikrit, en ekkert var
leikhúsið og látið duga að færa
stykkið upp I stofu á einhverjum
• bænum. Og allir sem vettlingi
gátu valdið komu til að sjá
sýninguna. Menn létu sig ekki
muna um að fara kannski 3ja
tima ferð til að komast á
mannamótf þá daga, jafnvel þótt
hvarf úr fjörðunum, en það gerði
hann þegar togaramir fóru að
skarka alveg uppi landsteina og
hreinsuðu firöina af fiski. Þá var
einfaldlega ekki búandi þarna
lengur fyrir það hvað búin voru
litíl og menn voru háðir sjósókn.
Og það stóð á endum, að þegar
búið var aö leggja sima og vegi
um sveitina, þá var allur fiskur
búinn og fólkið flutti burt.
— Þú segir aft enginn hafi soltift,
var fæfti samt ekki fábreytt, fyrst
ekki var hægt aft róa til fiskjar á
vetrum ?
— Mjög fábreyttog þegar leið á
vetur var ekki um annað að ræða
en gamlan mat. Mér er það i
fersku minni hvað okkur þótti
yndislegt bragöiö af rauðmagn-
anum á vorin. Það var fyrsta ný-
metið sem við fengum og ég finn
ennþá bragöið upp i mér þegar ég
hugsa til þessa. Rauðmaga hef ég
smakkað á hverju vori siðan, en
ég hef aldrei fundið þetta bragð
aftur. Auðvitað var þaö nýmeöð
sem þetta gerði. Eftir að hafa
boröað gamlan mat allan vetur-
inn var stórkostlegt aö smakka
nýmeti á vorin.
Fréttaþorsti
— Talandi um þessa tima fyrir
vestan er mér minnistætt hve
gestum var vel fagnað. Við vor-
um nokkuö miðsvæðis i sveitinni
og þvf var nokkur gestagangur
hjá okkur. Þar sem oft var ófært
milli dala á vetrum, þóttu það
meirháttar tiðindi þegar gest bar
að garöi og var hverjum manni
vel fagnað, hann láddur til stofu
og veitt það besta sem til var á
bænum. Einu launin sem þegin
voru fyrir var að viðkomandi
segði frétör. Fréttaþorsti var
mikill i einangruninni.
— Hvaft dunduftu menn vift i
löngu skammdeginu?
— Það var lesið, hinar hefð-
bundnu kvöldvökur voru f heiðri
haföarheimahjá okkur.Eins var
það aðfóstriminn hafði iært bók-
band i Reykjavik og gerði mikið
af þvi aö binda inn bækur. Hann
átti sjálfur ekkimargar bækur,
en góðar. það var. Aftur á móti
batt hann inn fyrir aðra og þá
gafst manni kostur á aö lesa bæk-
urnar.
Listamaðurinn
— Við vikum afteins að Stiklu-
þætti Ómars áftan, kynntistu
nokkuft listamanninum Samúel
Jónssyni, sem bjó til listaverk,
byggfti kirkju og listaskála?
— Ég kynntist honum ekkert i
æsku, þekktibara til hans. Hann
bjó á Uppsölum, þar var tvibýli,
en eftir aö kona hans dó fhittist
hann að Melstaö. Svo var það
fyrir svona 16 eöa 17 árum að við
hjónin fórum i heimsókn vestur
og þá hittum við Samúel. Þegar
hann vissi hver ég var, mátti
hann ekki heyra annaö nefnt en
að við værum hans gestir og bjó
um okkur i kirkjunni. Samúel var
listamaöur af guðsnáð, en hann
var alla tið sára fátækur og
megnið af hans ævi fór i brauð-
strit. Aldrei heyröi ég þess getiö I
æsku að hann væri listfengur.
Hann sagöi mér aftur á móti
þegar ég var gestur hans í kirkj-
unni, aö sig hefði alla tiö langað
til að veröa listamaður. Hann
byrjaði ekki að skapa fyrr en
hann var orðinn ekkjumaður. Þá
málaöi hann altaristöfluna, sem
hann vildi gefa Selárdalskirkju en
sóknarnefndin vildi ekki þyggja.
Það var skakkt af henni að mínu
mati. Þá fór hann úti þetta mikla
verk að byggja kirkjuna og lista-
skálann og að búa til öll þessi
listaverk sem þarna eru. Líkanið
sem hann smiðaöi af dómkirkj-
unni I Róm var stórkostlegt. Ég
hygg að þaö sé ekki glatað; ég
held að þvi hafi verið stolið. Ég
heyrði það á honum, að hann var
sár úti sóknarnefndina að vilja
ekki þyggja altaristöfluna og
sagðist þvi' hafa ráðist i þessar
byggingar. Menn segja að hann
hafi gert þetta af engum efnum,
nema ellilaununum, en það kem-
ur ekki til greina, hann hlýtur að
hafa átt eitthvað til, kindur eða
annaö verömætt.
— Hvernig atvikaöist þaft að þú
15 ára gamall drengur úr Ketil-
dölum, ferfttil náms á Akureyri?
— Það atvikaðist með þeim
hætti að faðir minn, Sigurmundur
læknir bauðst til að kosta mig til
náms, sem ég að sjálfsögðu þáði
með þökkum, enda átti ég þá ósk
- heitasta að menntast. En þvi
miður varð þetta nám styttra en
ætlað var, ég veiktist alvarlega I
3. bekk og varö að hætta námi. Ég
var veikur i marga mánuöi, fyrst
á Akureyrarspitala og siöan
heima hjá föður minum, sem þá
var læknir i Laugarási i Biskups-
tungum. Annars likaöi mér af-
skaplega vel i skólanum og harm-
aði það að þurfa að hætta. Af
bekkjarbræörum minum man ég
að nefna þá Sigurð Þórarinsson,
jarðfræðing og Harald Sigurðs-
son, bókavörð svo einhverjir séu
nefndir. Annarsvoru nemendur á
mjög breiðu aldursmarki, allt frá
14 ára og vel yfir tvitugt.
— Hvaft hafftirðu hugsaft þér aft
taka fyrir ef þú hefftir haldift á-
fram námi?
— Ég er alveg vissum að þaö
hefði verið eitthvaö stærðfræði-
legs efnis. Ég hafði sérlega
gamanaf stæröfræöiog hún lá vel
fyrir mér. Ég man að Lárus
Bjarnason kenndi okkur stærð-
fræði, góður karl en hann hafði
ekki mikla menntun, en kenndi
vel þaö sem hann kunni. Viðgerð-
um okkur leik að þvi strákarnir
. aö Bggja yfir reiknisdæmum á
kvöldin og finna út aörar leiöir til
að reikna þau, en hann kenndi.
Svo vorum við teknir upp og not-
uðum nýju aðferðina, þá sagði
Lárus: „Erþetta nú rétta aðferð-
in” og alltaf varð hann jafn hissa
þegar við fengum rétta útkomu.
Eitt sinn lagði hann fyrir okkur
dæmi sem viö kunnum ekki og
sagði aö sá er gæti reiknað
dæmið mætti eiga fri. Ég datt
niður á rétta lausn og Lárus
sagði: „Svona menn eiga að fá
fri, svona menn geta allt.”
Rétt reiknað
— Sigurður Guðmundsson var
þá skólameistariog hann fylgdist
grannt með hverjum nemenda,
hvort sem var I smáu eða stóru.
Við stærðfræðipróf upp úr 2. bekk
var ég búinn með dæmin, fór út og
notaði tæplega helming timans.
Ég mætti Sigurði á ganginum og
hann spurði hissa hvort ég væri
bara búinn. Ég jánkaði þvi.
Hvort ég heföi reiknaö allt rétt, ég
sagðist halda þaö. Hann fór og
sótti prófverkefnið og fékk ein-
hverja til aö fara yfir það. Svo
kom hann aftur ösku reiður og
ska mmaði m ig eins og hund. V illa
hafði fundist i einu dæminu. Hvað
þaö ætti aö þýða aö nota ekki
nema helming próftimans og
skila rangri útkomu. Ég gat engu
svarað. Daginn eftir voru eink-
unnir lesnar upp. Ég var enn sár
og mætti ekki. Þegar búið var að
lesa upp var ég á vappi þarna,
mætti Sgurði, sem þreif utanum
mig og dansaði meö mig um
gólfið af tómri kæti. Viö nánari
skoðun hafði komið I ljós að ég
hafði reiknað allt rétt. Svona var
Sigurður.
Bandormurinn andar
tneð húðinni
— Margir skemmtílegir kenn-
arar voru við skólann. Mér er
Brynleifur Tobbiasson minni-
stæður. Hann sagði oft skemmti-
legar sögur af sjálfum sér. Ein
var af þvi þegar hann tók
stúdentspróf I náttúrufræöi, sem
honum var litið gefið um og leidd-
ist. Hann sagðist ekkert hafa
kunnað og staðið á sama. Með
honum I herbergi var piltur, sem
las fram á nótt fyrir prófið. Ein-
hvern timann um nóttina bað
Brynleifur hann hætta þessu,
slökkva ljósiö og fara að sofa.
Hinn bað hann skipta sér ekki af
þessu en muna það að bandorm-
urinn andi með húðinni. Daginn
eftir mætir Brynleifur i prófið,
dregur um prófverkefni og kemur^
upp i bandorminum. Hann gataði
algerlega og var honum sagt að
setjast. Um leið og hann settist
sagði hann: „Það skaðar liklega
ekki aö geta þess að kykvendið
andar meö húðinni.” — Fyrir
bragöið fékk hann 0.5 og féll þvi
ekki.
niður á bryggju þegar bátarnir
kæmu að og hlera hvort nokkurs-
staðar vantaði mann. Þetta geröi
ég. Mikill ys og þys var á bryggj-
unni og ég gekk á milli og reyndi
að hlusta eftir þvi' hvort nokkur
talaði um aö sig vantaði mann.
En menn voru meö hugann við
allt annað, enda asa fiskirl og
læti. Loks sá ég hvar stór og mik-
illboltivar að ræöa viö tvo menn.
Ég læddist þarna aö og heyri þá
að sá stóri er aö reyna aö fala
annan hvorn þeirra irúm hjá sér.
Þeir sögöust báðir vera vanir sjó-
menn og settu fram alls konar
sérkröfur um, stubb og fleira, en
það gerðu afburöa sjómenn oft i
þá daga. Ég heyri þaö að ekki
gengur saman hjá þeim og hugsa
með mér að ég fái aldrei vinnu ef
ég reyni ekki. Ég var ósköp ves-
aldarlegur þegarég gekk að þess-
urti stóra manniog segi honum að
ég sé óráöinn. Hann horföi niöur
tíl min og segist vera biöa eftir
svari frá vönum manni uppí bæ,
verði það neikvætt, þá sé ég ráð-
inn. Svarið var neikvætt og ég
fékk plássið. Hann reif i öxlina á
mér, og sagði: Ég ræð þig þó li'tíll
sért, mér sýnist þú vera
snaggaralegur og þar með var
þetta afráðið. Þetta var frægur
skipstjóri i Eyjum, Ólafur Ingi-
leifsson.
Alltaf sjóveikur
— Ég var óskaplega sjóveikur
tíl að byrja meö. Þá höföu menn
með sér bitakassa i róöur og ég
var svo sjóveikur að ég fór aldrei
niður i lúgar þegar ég var að
reyna aö narta ieitthvað. Svo var
það eitt sinn að ég sat með bita-
kassann við heita rörið uppá
dekki, það var vonsku veöur og
gaf yrir bátinn. Alit i einu kemur
Karlinn, þrifur i mig og hendir
mér niður i lúgar, segist ekki
kæra sig um að missa mig út-
byrðis. Ég lagði mig fyrir niöur i
lúgarnum og þegar ég vaknaði
var ég hinn hressasti og hef ekki
fundiö til sjóveiki siðan. Ég er
helstá þvi að sjóveiki sé aö mest-
um hluta hugarvil og nái maöur
að hætta að hugsa um hana, lag-
ast hún.
vinna hjá honum og um leið að
læra söng.
— Ég ætiaöi til Ameriku, átti
þar f rændfólk og til að afla f jár til
fararinnar fór ég að vinna hjá
Kárafélaginu i Viðey; þetta var
fyrrihluta árs 1930. Ég fékk svo
boð frá frændfólki minu vestra
um að þar væri komin kreppa og
ég skyldi biöa um stund. Ég geröi
það og fór aldrei, sem betur fer.
En um haustiö 1930 var öllum
sagt upp hjá Kárafélaginu, enda
‘kreppan skollin á hér og félagið
að fara á hausinn. Þar með var ég
orðinn atvinnulaus.
Vissi ekki hvað sölu-
maður var
— Mig langar að skjóta þvi hér
inni áður en lengra er haldið meö
sönginn, að eftír að ég var orðinn
atvinnulaus og aldeilis ekki rúmt
um vinnu, sá ég auglýsingu i blaði
um aö þaö vantaöi sölumann. Ég
hafði ekki hugmynd um hvað
siflumaður var, en sótti um. Allt i
einu er ég kallaöur til. Mér var
sagt aö 80 hefðu sótt um og ég
værihingaö kallaöur af sérstakri
ástæðu. Ég hefði sagt i' umsókn-
inni að ég heföigagnfræðapróf, en
stafsett það rangt, skrifað — gan-
fræðapró: — og þá langabi aö sjá
þennan gagnfraeðing sem væri
svona „sleipur” i stafsetningu.
Nema hvað ég fékk starfið. Ég
varvið þetta tilársins 1932 þá tók
að halla undan fæti hjá verslun-
inni og mér var sagt upp. Þá varð
ég mjólkurpóstir um tima að
Þóroddsstööum, en þar rak faöir
minnkúabú um tima. Svo var það
að ég hitti vin minn Stefán
ögmundsson prentara, sem þá
var oröinn atvinnulaus. Hann var
að kaupa smá prentsmiðju og
bauð mér að koma I nám og ég
þáði þaö og lagði eitthvert litlræði
i prentsmftjuna. Prentsmiðjan
hét Dögun. Ég var ekki búinn að
læra þegar prentsmiöjan fór á
hausinn og ég lauk námi i prent-'
smiðju Jóns Helgasonar. Þar var
Þjóðviljinn prentaður fyrst en
siðan I Vikingsprenti og þangaö
fór ég með honum.
mannaeyja þá söng ég i kórnum,
en það var erfitt að halda kórun-
um saman vegna mikillar vinnu
og ég sneri mér meira að leiklist
og lék rhikið r Vestmannaeyjum,
en þar hefur leiklistarlif jafnan
staðið með blóma.
Eitt ár varð að rúmum
brjátiu
— Ilvernig atvikaðist þaðaftþii
fluttir til Eyja?
— Ariö 1945 var veriö að setja
upp nýja prentsmiöju i Vest-
mannaeyjum og mér var boðin
þar vinna. Ég var þá húsnæðis-
lausogmérvarboðin ibúðog gott
kaup iEyjum og sló til. Ég ætlaði
að vera þar i' eitt ár eða svo, en
þau urðu nú rúmlega 30; ég flutt-
ist þaðan 1977. Mér likaði afskap-
lega vel i Vestmannaeyjum, ekki
bara staðurinn, sem er undur fag-
ur, heldur og við það sérkenni-
lega mannlif sem var i Vest-
mannaeyjum allt fram aö gosi.
— Breyttist þaft eftir gos?
— Já, þaft breyttist mikiö.
Margir Eyjamenn komu ekki
aftureftir gos, annað fólk kom að
visu i staðinn, allt ágætis fólk án
vafa, en mannlifið i Vestmanna-
eyjum varö ekki það sama og
áður.
— Þú sagöist lítift hafa sungið
eftir að þú komst tl Eyja?
— Það er rétt, ég hætti þvi að
mestu, aðallaega vegna þess hve
erfittvar að halda uppi sönglifi i
Eyjum. Það er nær ógerningur
vegna mikillar vinnu. Aftur á
móti var þar alltaf blómlegt leik-
húslif og ég lék allan timann sem
ég bjó i Eyjum. Fyrsta hlutverkið
mitt þar var Ketill skrækur i
Skugga-Sveini en þau urðu mörg
hlutverkin áöur en yfir lauk. Ég
tók einnig mikinn þátt i pólitik-
inni, sat i' bæjarstjóm lengi og i
bæjarráöi, oftast sem vara-
maöur, en aöalmenn voru þing-
menn okkar svo ég varö að taka
þeirra sæti i bæjarmálunum,
þegar þeir voru á þingi. Lifið i
Vestmannaeyjum, þessi 30 ár
væri efni i' mörg viðtöl, svo við
skulum bara setja punktinn hér.
J —S.dór.