Þjóðviljinn - 13.02.1982, Blaðsíða 21

Helgin 13.— 14. febrúar 1982. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 21
Úr lögreglusamþykkt Reykjavíkur:
Skrifstofuhúsgögn
Allar gerðir skrifstofuhúsgagna
fyrirliggjandi á hagstœðu verði.
Góðir greiðsluskilmálar
Knginn má ganga dulkæddur á almannafæri, eöa i búningi, sem mis-
býftur velsæini eða getur raskað allsherjarreglu. Sömuleiðis er bannað
að sýna af' sér hneykslanlega hegðan.
sem eru við almannafæri, né setj-
ast á þær eða klifra yfir eöa upp
um þær.
97. gr.
Brot gegn samþykkt þessari
varða sektum allt að 1000 krónum
ef ekki liggur viö þyngri hegning
að lögum. Ef kenna má yfirsjón,
er barn yngra en 14 ára drýgir,
skorti á hæfilegri umsjón foreldra
eða annarra, sem barninu ganga i
foreldra stað, þá skal refsa þeim
fyrir yfirsjónina en ekki barninu.
Skemmuvegi 4,
Kópavogi,
Sími73100
„Enginn ganga dul-
klæddur á almannafæri”
HUSGOGN
Núgiidandi lögreglusam-
þykkt Reykjavíkur er að
stofni til meira en hálfrar
aldar gömul og er býsna
fyndiðplaggá köflum. Hér
eru birtir nokkrir valdir
kaflar úr samþykktinni og
lesendur beðnir að gaum-
gæfa þá vel.
3. gr.
A almannafæri má ekki fljúgast
á, æpa, kalla, blistra, syngja hátt
né hafa i frammi annan hávaða
eða ofsalegt eða móðgandi hátta-
lag, sem raskar allsherjarreglu,
eða ónáöar vegfarendur, við-
stadda, eða þá, sem búa í ná-
grenninu.
7. gr.
Enginn má ganga dulklæddur á
almannáfæri, eöa i bdningi, sem
misbýður velsæmi eöa getur
raskað allsherjarreglu. Sömu-
leiðis er bannað að sýna af sér
hneykslanlega hegðun, t.d. með
þvi að ávarpa menn ókurteisum
eða ósæmilegum orðum, vera
áberandi ölvaður, eöa með þvi að
sýna þar af sér ósæmilegt lát-
bragö, svo sem aö fletta sig klæð-
um, gera þarfir sinar o.s.frv.
8. gr.
Enginn má baöa sig eða synda
nakinn við bryggjur bæjarins, eða
annars staðar svo nærri landi eða
skipum á höfninni, aö hneyksli
valdi.
12. gr.
Bannað er sölumönnum að gera
vart við sig með ópum, köllum
eða söng frá náttmálum til dag-
mála (sbr. 3. gr.).
14. gr.
Stéttir fram meö götum eru
eingöngu ætlaðar gangandi
mönnum, eftir þeim má eigi fara
með sleða, reiðhjól, hjólbörur,
vagna né önnur aktól, nema
barnavagna, og eigi bera, draga,
velta eða á annan hátt flytja með
sér fyrirferðamikla hluti, svo sem
tunnur, hey eöa annað, sem tálm-
ar umferöinni. Ljái, gaddhrifur,
skotvopn og aðra hluti, sem tjón
getur hlotizt af, má aðeins flytja
eftir götunni sjálfri, og skal svo
um það búið, að engin hætta stafi
af þeim. Hlaðnar byssur má ekki
bera á götum bæjarins, eða ann-
ars staðar á almannafæri. Byssur
skal ávallt bera þannig, að opið
viti upp.
23. gr.
Nú er hús svo hrörlegt, að hætt
er við, að það hrynji, eöa einhver
hluti þess, og getur lögreglustjóri
þá bannað að nota húsið og lagt
fyrir eigandann að rifa það, eða
endurbæta það svo sem þörf ger-
.ist til að afstýra hættu, innan til-
tekins tima. Ennfremur getur
lögreglustjóri á kostnað eigand-
ans gert aðrar ráðstafanir, sem
hann telur nauðsynlegar til að af-
stýra hættu fyrir vegfarendur og
aðra. Akvæði þetta nær einnig til
þess, þegar steinvegg, trévegg
eða annarri girðingu liggur við
hruni eöa falli.
33. gr.
Það er bannað að aka eða riða á
móti hópgöngum og likfylgdum,
eða fram hjá þeim. Skal vikja úr
vegi fyrir þeim, ef unnt er, eða
nema staðar meðan þær fara
fram hjá. Hópganga telst, þegar
fólk streymir af iþróttavelli eða
þess háttar.
Ekki má aka eða riða um götur,
þar sem fólk hefur safnazt saman
til að hlusta á hornablástur eða
þess háttar.
51. gr.
A almannafæri má ekki riða
eða aka hraðar en á hægu
brokki, og þar sem mikil umferð
er, gatan mjó eða farartálmi á
veginum, skal aðeins fara fót fyr-
ir fót. Lögreglan getur skipaö svo
fyrir, hvenær sem nauðsyn þykir,
að fara skuli aðeins fót fyrir fót á
tilteknu svæöi, og þar sem margir
vagnar koma saman á einn staö,
getur hún raðað þeim eða skipað
þeim aö nema staðar um stund.
Riðandi menn og vagnstjórar
skulu i tæka tið gera viðvart
mönnum, sem á undan þeim
ganga.
Eigi má riða eöa aka um gang-
stéttir bæjarins.
52. gr.
Þaö er með öllu bannað riða,
beita fyrir vagna eða flytja far-
angur á höltum eða meiddum
hestum, eða svo horuðum, aö ekki
hafi þeir fullan þrótt. Hestar, sem
bita eða slá, skulu auðkenndir á
þann hátt, að áberandi skúfur sé
festur i ennistopp eða tagl.
55. gr.
ökumenn og vagnstjórar skulu
vera nógu sterkir (sjá reglugerð
nr. 129, 17. nóv. 1916, Stjrt. B) og
þroskaðir til þess starfa, enda
hafi þeim verið kennt aö stýra
hesti og vagni af æfðum öku-
manni. Hesta má ekki slá með
öðru en þar til gerðum keyrum
eða ólarsvipum. Virsvipur eða
prik má ekki nota. Aldrei má slá
hesta i höfuö, fætur eða nára.
Vagnhlass má ekki vera þyngra
en svo, aö hestum veitist létt að
draga það.
61. gr.
A almannafæri mega hestar
ekki ganga lausir, og lausa hesta
má ekki reka um götur bæjarins,
nema útflutningshross til skipa og
innanbæjarhesta, sem fluttir eru
úr haga og i. Fælnir og slægir
hestar mega aldrei ganga lausir.
Hesta, sem leika sér eða fara á
hlaupum um göturnar, skal hand-
sama. Hesta, sem ráfa umhirðu-
lausir um götur bæjarins, skal
lögreglan hýsa og fóöra.
63. gr.
Nautgripir, sem færðir eru til
bæjarins, skulu ávallt leiddir i
bandi nægilega traustu, og skal
næg gæzla höfð á. Það er meö öllu
bannað aö binda nautgrip i tagl á
hesti.
71. gr.
Enginn má skemma girðingar,
Ert þú
búinn að fara í
Ijósa -
skoðunar
-ferð?
il%F
FERÐAR