Þjóðviljinn - 10.09.1983, Blaðsíða 27

Helgin 10.—11. septcniber 1983 WÓÐVILJINN — SÍÐA' 27
„Við erum fólk
og höfum rétt til að lifau
tökufólk - til Híróshíma og Nagasaki, en
filmurnar voru flokkaðar sem hernaðar-
leyndarmál þar til nú. Og Japanir ætla að fá
þær heim, eða eitthvert brot þeirra, því þeir
segja: Þetta má aldrei koma fyrir aftur.
Japansk-íslenska félagið skipulagði
Híróshíma-vökuna í Hallgrímskirkju, en
vakan var eitt dagskráratriða í Friðarvik-
unni, sem nú stendur yfir í Reykjavík.
Séra Karl Sigurbjörnsson, sóknarprestur
í Hallgrímskirkjusókn, setti vökuna, en síð-
an flutti Ragnar Baldursson pistil um árás-
irnar á Híróshíma og Nagasaki. Sigurður
Skúlason las úr Híróshímadagbókinni eftir
Michihiko Hachiya, brot sem Vigfús Geir-
dal þýddi. Vigfús Geirdal flutti síðan pistil,
er hann nefndi: „Voru árásirnar nauðsyn-
legar?“. Að því búnu var kvikmyndin
„Glataða kynslóðin“ sýnd - mynd sem
lætur engan ósnortinn, mynd sem er þess
eðlis, að eftir hana þarf ekki að segj a meira.
Nema: Aldrei aftur Híróshíma. Séra Miy-
ako Þórðarson flutti að lokunt hugvekju og
bað fyrir því, að slíkir voðaatburðir endur-
tækju sig aldrei.
ast
„Hægri hluti líkama míns var allur
skorinn og blóðugur. Stór fleinn
stóð út úr gapandi sári á lærinu.
Eitthvað heitt draup í sífellu ofan í
munninn. Með því að þreifa varlega
fann ég að kinnin var rifin þannig að
neðri vörin slapti gínandi opin. A kaf
í hálsinn hafði stungist
stærðarinnar glerbrot, sem ég
bókstafleg reif úr mér í ofboði og
starði á það skelfingu lostinn... og
blóði storkna höndina...“
(Úr Híróshímadagbókinni)
„Kannski er það eina réttlætingin
fyrir atburðunum í Híróshíma og
Nagasaki sú að þeir veittu okkur
þekkingu á djöfullegum mætti
kjarnavopna, þekkingu, sem segir
okkur að gera allt sem í okkar valdi
stendur til að koma í veg fyrir að
slíkir atburðir endurtaki sig.“
(Úr pistli Vigfúsar Geirdal).
tzreg an rramtiöar?
Églifi, éghrærist.
Stundum hlæ ég,
stundum græt ég
en ég hefaidrei drepið mann.
íbúar Híróshíma voru drepnir.
Verðégdrepinn?
Égáfortíð,
ég vil framtíð
fyrir mig og alla aðra.
íbúar Híróshíma vorusviptir
framtíð sinni.
Erég án framtíðar.
(Ljóö eftir Ragnar Baldursson).
i V . r :£
Sigurður Skúiason, leikari, ias úr Híróshímadagbókinni og las þrjú Ijóð tengd hinum voveiflegu atburðum. (Ljósm. Magnús)
Skilið mér foreldrum mínum,
afa mínum og ömmu,
sonum mínum og dætrum.
Skilið mér sjálfum
vinum mínum og þeirra
vinum.
Við erum fólk
og höfum rétt til að lifa,
lifa í friði.
Alla tíð.
Þetta voru lokaorðin í japönsku mynd-
inni „Glataða kynslóðin“, sem sýnd var á
Híróshímavökunni í Hallgrímskirkju sl.
fimmtudagskvöld. Ljóðið orti Sankichi To-
hge, einn þeirra sem lifði af kjarnorkuárás-
ina á Híróshíma. Eftir að hafa horft á
hvernig kjarnorkusprengjurnar léku fólkið
í Híróshíma ogNagasaki, horft á skorpið og
brunnið barnslík á götu, skaðbrennda lík-
ama, æpandi þjáninguna, eyðilegginguna
og hörmungina, þóttu mér þessi orð síst of
sterk.
Glataða kynslóðin er byggð á filmubút-
um, sem Japanir hafa keypt af Bandaríkja-
mönnum í seinni tíð fyrir samskotafé og
lögðu yfir 100 þúsund manns fé í söfnunina.
Bandaríkjamenn sendu strax lækna, hjúkr-
unarkonur, vísindamenn - og kvikmynda-
Híróshímavakan í Hallgrímskirkju:
Sr. Miyako Þórðarson (Ljósm. Magnús)
Sr. Karl Sigurbjörnsson setti vökuna. (Ljósm. Magnús)
ítagnar Baldursson
ar á Híróshíma og Nagasaki og útskýrði
hvernig myndin „Glataða kynslóðin“ varð
til. (Ljósm. Magnús)