Þjóðviljinn - 09.06.1989, Blaðsíða 17

Þjóðviljinn - 09.06.1989, Blaðsíða 17
ist af landi og þjóð og á íslandi kynntist hann djassara, Gunnari Ormslev, sem hann setur í flokk með þeim albestu. þegaréghitti hann þennan eftir- miðdagáBorginni sagðisthannvilja svaraspurningunni: „Hvaðerþettafyrir- bærisemkallaðer djass?“, sem að sjálf- sögðu var látið eftir honum. Hvað erfyrir- bærið djass? Cab segir að djass sé í sínum huga þriggja stafa orð; ást. Djass geti ekki falið í sér hatur vegna þess að hann sé búinn til af fólki sem vilji vera hamingjusamt og vilji vera frjálst í sinni hamingju og deila henni með öðrum í gegn- um tónlistina. Hann segir að djass geti til að mynda alls ekki endurspeglað stríð. „Ef ég má komast þannig að orði þá endur- speglar djass ákveðna tegund af sósíaiisma á milli fólks. Hann get- ur fengið fæturna til að dansa og hendurnar til að klappa og hann mismunarekki fólki. Ef þú elskar djass hlýtur þú einnig að elska fólk.“ Á rúmlega fjörutíu ára ferli hefur fólk oft komið til Cabs og spurt hann hvers konar djass hann spili. „Og þá dettur mér alltaf í hug svar sem Fats Woller gaf konu nokkurri sem kom til hans og spurði; Mr. Woller getur þú sagt mér hvað er djass? Woller horfði á konuna og sagði „kæra kona ef þú veist ekki hvað djass er komin á þennan aldur, leiktu þér þá ekki að honum.“ Ég ólst upp við djass frá sveiflutímanum og seinna Be bop tímanum og fram til dagsins í dag hefur þetta verið minn djass. Blúsinn er síðan annar hand- leggur. Besti blúsinn hefur alltaf verið spilaður af djasstónlistar- mönnum en hann endurspeglar önnur persónueinkenni og aðrar aðstæður.“ Getur blús endurspeglað hat- ur? Blús getur endurspeglað hatur, hann getur endurspeglað ör- væntingu og missi. Ef einhver nákominn manni deyr getur blús- inn endurspeglað þær tilfinning- ar. Hann getur endurspeglað sorg og ég myndi segja að blúsinn væri í grundvallaratriðum trúar- legs eðlis. Ef litið er á gospel- tónlistina frá kirkjum svartra í Bandaríkjunum er ljóst að hún hefur í sér mikinn blús þótt hún byggi ekki á honum. Þess vegna verður gospeltónlist æ vinsælli um allan heim, svo vinsæl að í löndum eins og Bretlandi og Hol- landi eru menn að semja sína eigin gospeltónlist án þess að taka hana frá kirkjum svartra í Bandaríkjunum". Gef ekki mikið fyrir fönkdjass „En þetta er blúsinn. í dag höf- um við hins vegar margar tegund- ir af djass. Fönkdjass, rokkdjass, freedjass og avantgardedjass. En öll þessi nöfn leiða mann sem vill fá að vita „hvað er þetta fyrirbæri sem kallað er djass“, á villigötur. Ástæðan fyrir því að djassnafninu hefur verið hnýtt aftan við þessi tónlistarheiti er alfarið viðskiptaleg. Með því að gefa þeim titil og gera þau að fé- laga djassins verða þessi tónlist- arheiti seljanleg og markaðshæf vara. Þetta gildir um plötufyrir- tækin, útgefendur og þá sem gefa út tímarit um tónlist. Ef djassnafnið hefði ekki verið tengt þessum tónlistartegundum hefðu margar þeirra horfið fyrir löngu. Unglingur til dæmis sem hefur gaman að freedjass, veit sennilega ekkert um tónlistar- sköpun Duke Ellington, Jelly Roll Morton og Louis Armstrong svo einhverjir séu nefndir. Hann þekkir ekki einu sinni nöfnin þeirra. En ef þú spyrð þennan sama ungling hvort hann hafi gaman af djass, svarar hann „Já ég hef gaman af freedjass". Hann getur ekki lýst því hvað djass er vegna þess að freedjass og avantgardedjass eiga sér engan grunn og þessar tónlistartegundir eru ekki útsettar eins og djass í sínu upprunalega formi. Persónulega hef ég ekkert gaman af þessum djassi. Sá djass sem ég elska er frá árunum upp úr 1920 og fram á sjötta áratuginn. Það er sú tónlist sem hefur verið viðurkennd sem þjóðarlist í Bandaríkjunum, sem hluti af bandarískri menningu og þar á bás er ekki freedjass eða avantgardedjass, heldur tónlist fyrstu pflagríma djassins sem höfðu eitthvað að segja um líf sitt og aðstæður og gerðu fólk ham- ingjusamt. í lok áttunda áratug- arins hvarf öll sköpun í þess hátt- ar djass. Núna eru gömlu upptökurnar frá Basie, Lunceford, Ellington, Woody Herman og fleirum, orðnar safngripir og dýrgripir hjá þeim sem eiga þær. Margar þeirra hafa verið gefnar út á geisladisk vegna þess að það verður erfiðara með hverjum mánuðinum að komast yfir upp- runalegu plöturnar, sem auðvit- að gerir þær síðan verðmætari." Spilar aldrei eins „Ég elska djass vegna þess að hann gefur mér sjálfstæði í lífinu, ég er ekki bundinn neinu. Ég tek auðvitað tillit til þess fyrir hverja ég er að spila og reyni að fara eftir þeirra kröfum en ekki eingöngu eigin löngunum. En jafnvel þótt skiptingin væri jöfn er ég samt frjálsari en ef ég þyrfti að spila með hljómsveit kvöld eftir kvöld sama „prógrammið" með sömu áherslum. Tónlistin mín er aldrei eins frá einu kvöldi til annars, hún er alltaf að breytast. Þótt ég spili sömu lögin sjö kvöld í röð breytast áherslurnar og blæbrigð- in þannig að ég fæ ekki leið á henni. En margir hljóðfæraleik- arar eru í hljómsveit allan sinn feril, jafnvel stór nöfn eins og Co- unt Basie og Duke Ellington. En ef þú ert í hljómsveit færðu bók með völdum lögum sem breytast ekki og það er ekki ætlast til þess að þau breytist. Það er ætlast til þess að þú spilir eins og sá sem var á undan þér í hljómsveitinni." Cab nefnir kunningja sinn Paul Weeden í þessu sambandi en hann býr nú í Noregi og hefur komið nokkrum sinnum til ís- lands. Á síðasta ári gekk hann til liðs við Count Basie en hann hafði áður spilað á gítar með Bas- ie þegar Freddy Green var vant við látinn. Það eru nokkur ár síð- an Green lést og Cab segir hann hafa verið frumlegan tónlistar- mann í stíl og hann hafi átt sitt í sérstæðum stfl hljómsveitar Basie sem helgaðist af sérstæðu sam- spili bassa, gítars, tromma og pí- anóleiks Basie. En Paul entist ekki nema fimm mánuði með Basie. „Hann hefur nefnilega sömu skoðun og ég og margir aðrir, að þó að það sé gott að spila með Basie og það veki athygli á manni sem hljóðfæraleikara, verður það leiðigjamt með tím- anum. Tónlistin verður leiðinleg þegar hún er spiluð eins aftur og aftur. Freddy Green spilaði sjaldan sóló þegar hann var með hljóm- sveitinni, þótt hann væri mjög góður hljóðfæraleikari og spilaði fallega. En Paul hefur held ég miklu meira að segja og fær frek- ar útrás fyrir það með því að flakka um einn og spila og honum er alltaf vel tekið, hvort sem er á Ítalíu, íslandi, í Hollandi eða annars staðar. Mummi (Guð- mundur Steingrímsson) vinur minn segist spila með Paul þegar hann komi til íslands. Mummi sagði mér að Paul hefði sett upp „Workshop" fyrir íslenska gítar- leikara og að mínu mati geta þeir varla fengið betri kennara.“ Ræturnar eru í Afríku „En ég er semsagt ástfanginn af djassi og verð það alltaf. Fyrir mér er djassinn annað hjóna- band. Ég er líka hrifinn af annarri tónlist til dæmis klassískri tónlist. En framar öllu er ég hrifinn af afrískri tónlist, hvaðan sem er frá Afríku. Venjulega tek ég með mér í ferðalög tíu til fimmtán snældur með afrískri tónlist. Og ef mig langar að hlusta á tónlist frá Senegal, Malí, Ghana, Níger- íu eða Sære, er hún alltaf við hendina. Þetta er mér mjög mikilvægt því með þessu er ég alltaf tengdur uppruna mínum. I afrískri tónlist heyri ég djassinn eins og hann var á sínum berns- kuárum. Ég ræddi þetta eitt sinn við Max Roach, sem er frægur trommari og spilaði með Charlie Parker Dizzy Gillespie kvintett og er enn að og kennir við Cam- bridge háskóla í Massachusetts. Við komum báðir fram á North Sea Jazz Festival í Haag í Hol- landi 1978 ogþar ræddum við afr- íska tónlist. Ég minnti hann á að árið 1964, þegar ég var í New York, hefði ég kynnt „talking drum“ fyrir honum sem ég hafði tekið með mér frá Nígeríu. En Roach hafði þá aldrei spilað á slíka trommu áður. Hann var ánægður að fá trommuna því hún býr yfir mjög sérstökum hljóm. Síðan fórum við að tala um taktb- rigði. í djassi getur trommari spil- að með mörgum bassaleikurum og þeir vita allir hvar þeir eiga að koma inn. En í afrískri tónlist er þetta alls ekki svona. f afrískri tónlist er það taktur- inn sem er tónlistin sjálf. Fram- haldið í tónlistinni ræðst af því „samtali“ sem hljóðfæraleikar- arnir eiga hver við annan. Það er ekki ætlast til þess að trommu- leikarinn spili það sama í hvert skipti. Hann talar með hljóðfær- inu á alveg sama hátt og menn tala með munninum og hjartanu. Ég kom því í kring að Roach færi til Ghana í gegnum menning- arskiptaáætlun. Hann fór til Accra og kenndi þar afrískum trommuleikurum bandarískan trommuleik við Legon háskólann og fékk á móti kennslu í afrískum trommuleik. Þetta sagði Roach mér að hefði verið stærsta stund- in í lífi hans. Með þessu var hann að vitja rótanna sem hann hafði langað til að gera lengi og mér var ánægja að geta gefið honum tæki- færið til þess. Á fimmta áratugnum var ég í New York og þar kynntist ég Ro- ach. Á þeim tíma var mjögfrægur djassstaður í borginni sem hét „Minton's Play House“. Þar spil- uðu Charlie Christian, Thelonius Monk, Fats Navarra, Lee Morg- an, Dizzy Gillispie og fleiri. Menn fengu ekki mikla peninga fyrir að spila þarna og yfirleitt fengu djassarar lítið borgað. En við hugsuðum heldur ekki svo mikið um peninga, aðeins um að búa til góða tónlist. í dag hafa hlutimir auðvitað breyst." Bandaríkin standa sig illa Það fer fyrir hjartað á Cab hvað djassi er lítið haldið á lofti í Bandaríkjunum í dag. Hann segir mér frá nýlegu sjónvarpsviðtali við Dizzy Gillespie sem var tekið þegar hann fékk heiðursnafnbót við einhvem háskóla í Bandaríkj- unum, fyrir framlag hans til tón- listarinnar og útbreiðslu hennar um heiminn. Þar sagði Dizzy að það þyrfti Evrópuríki til að styðja við djassinn með ýmsum hætti en bandarísk stjómvöld sinntu því svo gott sem ekkert. Við höfum misst þá bestu úr „gamla genginu", ef ég má orða það þannig, og ég verð sorg- mæddur í hvert skipti sem ég les djasstímarit og les um þá sem fall- ið hafa þann mánuðinn. Ég get verið stoltur af því að hafa þekkt þá flesta persónulega. Ég verð 68 ára gamall í september og hef spilað síðan 1936. Á þeim tíma hef ég hitt flesta þá stærstu í djassheiminum og hljóðfæra- leikarana í hljómsveitunum þeirra og stofnað hljómsveitir með mörgum þeirra. En núna spila ég einn vegna þess að það gefur mér mikið frelsi, eins og ég sagði áðan. Það þýðir þó ekki að ég hafi ekki gaman af því að djamma með öðrum.“ Það sem er einna skemmti- legast við djassinn að mati Cabs, er hvað hann er hvetjandi tónlist- artegund fyrir hljóðfæraleikar- ana. Menn haldi kannski að þeir hafi náð tökum á öllum kúnstun- um en svo þegar þeir spila með öðrum opnist augu þeirra fyrir einhverju nýju. Með K.K. sextett Cab kom fyrst til íslands árið 1952 fyrir tilstilli Svavars Gests. Svavar kom honum í samband við K.K. sextettinn og þar hitti Cab Gunnar Ormslev. „Gunnar var mjög sérstakur hljóðfæra- leikari. Þegar ég heyrði hann spila í fyrsta skipti man ég að ég trúði varla mínum eigin eyrum. Hann var svo þróaður tónlistar- lega, hann sagði alla réttu hlutina með leik sínum og skildi hvað hann var að segja. Almenningur var í raun og veru ekki tilbúinn fyrir Gunnar og þannig var þetta á fleiri stöðum. I Hollandi var til dæmis trommuleikari sem hét Wessel Ilckens og hann og sextett hans voru langt á undan sínum tíma. En því miður, alveg eins og Gunnar, dó hann áður en hann fékk fulla viðurkenningu. Núna eru veitt árlega sérstök Ilckens djassviðurkenning eins og hér á íslandi er veitt sérstök viður- kenning í nafni Gunnars Orms- lev.“ Um og eftir seinna stríð segir Ég spurði drenginn Cab að fólk hafi ekki verið mót- hvort hann gæti tækilegt fyrir djass. það sem orð- leikið blús og hann ið hafi djassinum til lífs hafi verið svaraði: hvaða lyk- að Evrópa var að jafna sig eftir il?Þetta varalltsem stríðið, þannig að lifandi tónlist segjaþurfti. Mynd var vinsæl og fólk var aftur farið Jim Smart. að fara út og skemmta sér. Hann segist einu sinni hafa spurt klúbb- eiganda, sem var frægur með endemum fyrir það hvað hann borgaði illa, hvers vegna hann borgaði svona Iítið. „Mig langaði að drepa hann þegar ég heyrði svarið. Hann sagði við mig: Cab, veistu ekki að djassleikarar spila miklu betur þegar þeir eru svang- ir?“ Þetta viðhorf til djassleikara hefur haldið þeim á mörkum fá- tæktar. Tónlistarmaður, sérstak- lega djasstónlistarmaður, verður að hafa ímynd. Fyrsta ímynd djassins var áfengi og ég tel það kraftaverki líkast að ég skuli vera lifandi í dag vegna þess að það magn af áfengi sem ég hef drukk- ið í gegnum tíðina fyllir örugglega heilt haf. En ég var sterkur fyrir og drekk ekki nálægt því eins mikið núna. Ég dreypi aðeins á koníaki en annars drekk ég bara rauðvín og bjór. En við höfum hins vegar misst marga tónlistar- menn og djasstónlistarmenn vegna misnotkunar á áfengi.“ Cab gerir stutt hlé á máli sínu en heldur svo áfram að tala um aðra tónlistarmenn. „Ég hef orð- ið fyrir áhrifum frá öllum þeim tónlistarmönnum sem mér hefur þótt eitthvað til koma. Þetta á líka við um söngvara eins og Billy Hollyday, sem hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá mér. Hún segir meira með söng sfnum en nokkur maður getur komið fyrir á bók. Dexter Gordon hitti ég á fimmta áratugnum þegar hann lék með hljómsveit Earl Hines. Það var sko hljómsveit í lagi; Dexter Gordon, Fats Navarra, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Billy Eckstein og Sarah Vaughn, hreint ótrúleg hljómsveit. Einn besti félagi minn er Roy Eldridge sem spilaði mikið með Lester Young. Hann var átrún- aðargoð Dizzy Gillespie og Louis Armstrong var hans átrúnaðar- goð. Þannig að Roy var á milli þessara tveggjastórmenna. Núna er Roy að verða áttræður og spil- ar ekki lengur. Hann stjómar upptökum og fleira í þeim dúr en ég veit að það særir hann að geta ekki spilað lengur á hornið sitt. Ég hitti hann fyrst í New York 1964 og við fórum að heimsækja Coleman Hawkins rétt áður en hann dó. Og að eiga þessa menn fyrir félaga gefur lífinu aukið gildi, að þeir skuli viðurkenna það sem maður er að gera. Ég hef hitt fólk eins og ragtime píanist- ana Willy the Lion Smith, Lucky Roberts, Eubie Blake og mér hefur verið boðið heim til þeirra þar sem þeir geyma sín eigin pí- anó vandlega læst og ganga með lykilinn á sér, ef ske kynni að ein- hver kæmi á meðan þeir em úti og eyðilegðu stillinguna. Þetta eru mennirnir sem sögðu við mig: „Cab, við emm búnir að gera okkar hlut og þú verður að halda áafram þar sem við hætt- um“, sem er mikill heiður fyrir mig. Ég hitti Eubie síðast 1982 á festivalinu í Haag sem er stærsta djassfestival í heimi þar sem yfir 600 djassarar koma saman hverju sinni. Eubie náði því að verða hundrað ára, þrátt fyrir allt sukk- ið. Og þegar hann lá banaleguna í New York sagði hann í viðtali við blaðamann: „Ef ég hefði vitað að ég yrði svona gamall hefði ég far- ið betur með mig“. En hvenær náði djassinn tökum á Cab Kaye, strax á ung- lingsárum? „Nei, nei. Ég heyrði fyrst tón- list sem hafði áhrif á mig seint á fjórða áratugnum og gekk til liðs við hljómsveit Billie Cottons árið 1936 en það var ekki djasshljóm- sveit. Þá var ég ekki fallinn fyrir djassinum. Ég vissi að ég gat sungið og dansað. En árið 1937 eða 1938 þegar ég bjó í London fór ég venjulega á næturklúbbana að lokinni vinnu. Þessar sam- komur voru kallaðar „flösku- partý“ vegna þess að maður gat ekki pantað sér minna magn af áfengi en flösku. Maður varð að vera meðlimur í vínklúbbi og eigandinn sendi einhvem út í vín- búð til að kaupa fyrir þig flösku og hún var merkt þér og geymd ef þú kláraðir hana ekki. Þetta var vegna áfengislöggjafarinnar í Englandi. En þama kynntist ég djassinum í fyrsta skipti, þama heyrði ég fyrst í Coleman Hawk- ins og Art Taturn." Á þessum tíma var Tatum pí- anisti hjá söngvaranum Adelaid Hall sem söng mikið með Duke Ellington. Cab segist hafa verið svo lánsamur að vinna með Ade- laid seinna á sínum ferli. En menn sem hann kynntist á sama tíma, 1938, vom Benny Carter, Hot Lips Page og Coleman Hawkins. Hann segir að kynni sín af þessum mönnum hafi ger- breytt lífi sínu. Skotinn niöur af kafbáti Kynni hans af tónlist Norð- ur-Ameríku og Suður-Ameríku höfðu líka mikil áhrif. í seinni heimsstyrjöldinni var Cab sjó- maður á vöruflutningaskipi sem silgdi á milli Ameríku og Evrópu. Hann kom til Bandaríkjanna í fyrsta skipti 1940 og á þessum árum heyrði hann tangó í fyrsta skipti í sinni upprunalegu mynd í Argentínu og segist hafa orðið fyrir tónlistarlegri uppljómun í hverri höfn. „Eftir sex daga siglingu í einni ferðinni var skipið okkar síðan skotið niður af kafbáti og ég var einn þeirra sem var bjargað og það var farið með mig á sjúkra- hús á Long Island í New York. Og þar fóru hlutirnir loks að ger- ast. I gegnum alls konar sambönd á sjúkrahúsinu komst ég í sam- bönd við hina og þessa tónlistar- menn. Mér var boðið að syngja með hljómsveit Coody Williams á Savoy. Coody var vinsæll trom- petleikari sem hafði spilað með Duke Ellington og var að reyna að komast áfram á eigin verð- leikum. En honum tókst það aldrei fullkomlega. Þeir hljóðfæraleikarar sem spiluðu með Ellington og Basie áttu oft erfitt uppdráttar á eigin vegum vegna þess að Ellington og Basie voru þeir sem voru auglýstir upp. Annað slagið yfir- gáfu þeir hljómsveitina og reyndu að stofna sína eigin en voru alltaf komnir til baka eftir stuttan tíma. Þannig var þetta með Coody, Rex Stewart og Johnny Hodges. En Ellington hvorki rak né réð tónlistarmenn, það var allt gert í gegnum um- boðsskrifstofuna hans og ef ein- hver vildi hætta þá hætti hann bara. En þegar ég heyrði í þess- um mönnum kræktist ég fastur við djassinn og þar hef ég hangið síðan.“ Djass á heima á íslandi Djassinn tengist svörtu fólki í huga manns og menningu þess. Var Cab Kaye ekkert undrandi að kynnast djössurum norður á fslandi? „Nei, í raun ekki vegna þess að þið höfðuð bandarískar her- sveitir á íslandi á þeim tíma og það eina góða sem kom út úr því var að íslenskir tónlistarmenn, sem kunnu að meta djass, fengu tækifæri til að heyra hann án þess að þurfa að fara til Bandaríkj- anna. Gunnar Ormslev var einn af þeim miklu hæfileikamönnum sem virkilega kunna að meta djass og hafa tónlistina í blóðinu. íslendingar hafa átt og eiga marga góða tónlistarmenn og ég held að íslendingar kunni að meta djass. Fyrir fimm árum var ég að spila á Naustinu og þá kom fólk til mín sem sagðist muna eftir mér síðan ég spilaði með K.K. og þeir ungu virtust einnig hafa gam- an af tónlistinni. Mín skoðun er að það skipti ekki máli hvað þú ert að spila heldur hvemig þú spilar og matreiðir tónlistina fyrir áheyrtendur. Tónlistin getur brotið niður marga múra og hún getur eytt fordómum og það er hægt að ná sambandi við fólk í gegnum hana án þess að skilja tungumál þess. Mér þykir ákaflega sorglegt að þið skylduð missa Gunnar Orms- lev svona snemma. Ég frétti ekki af andláti hans fyrr en ég kom hingað til að spila á Naustinu fyrir fimm árum. En þegar ég rak pí- anóbarinn minn I Amsterdam hlotnaðist mér sá heiður að hitta son hans, hann kom inn á barinn eitt kvöldið. Og það skemmtilega var að ég var að spila plötu með Gunnari Ormslev sem Mr. Lin- net hafði sent mér. En það mun- aði minnstu að ég ruglaðist í rím- inu því Pétur lítur alveg eins út og faðir hans, hann talar meira að segja alveg eins og það var mjög gaman að hitta hann. Ég hef líka heyrt í nokkrum öðrum íslenskum tónlistar- mönnum. Ég heyrði fyrst í Guðmundi Ingólfssyni á snældu sem Mummi sendi mér og síðan heyrði ég hann spila „live“ í fimmtugsafmælinu sínu um dag- inn. Að mínu mati er Guðmund- ur mikill tónlistarmaður og frum- legur. Mér þótti einnig gaman að píanóleikaranum Ástvaldi Traustasyni og bassaleikaranum Gunnari Hrafnssyni en ég heyrði þá spila nýlega. Ég vil nota tæki- færið og bjóða öllum íslenskum tónlistarmönnum að koma á Borgina.“ Bólugrafinn unglingurog Heljarengill Cab segist mest hrífast af ten- órsaxafón fyrir utan píanóið. Það sé hins vegar sérkennileg tilviljun að hann kynnist flestum tenór- saxafónleikurum þegar þeir eru ungir að árum. Hann sagði skemmtilega sögu af kynnum sín- um af einum þeirra. „Fyrir nokkrum árum komu feðgar inn á píanóbarinn minn í Amster- dam. Faðir drengsins, sem var rétt rúmlega fimmtán ára, kom til mín og sagði að drenginn langaði til að spila með mér. Ég horfði á þennan langa og slánalega dreng, alsettan unglingabólum og skuggalegan útlits og leist ekki á blikuna. En pabbinn var klæddur í leðurjakka og leit út fyrir að vera einn af „Heljarenglunum" þannig að ég hugsaði með mér, „Cab, vertu rólegur". Ég spurði drenginn hvort hann gæti leikið blús og hann svaraði, hvaða lyk- il? þetta svar var allt sem segja þurfti. Og ég trúði varla mínum eigin eyrum, hann var ótrúlegur. Þessi drengur heitir Boris van De Lek og þegar hann var fimmtán ára fór hann á djasstón- leika þar sem saman var komið gott gengi af tenórsaxafónleikur- um, þeirra á meðal Illinois Jack- et, George Adams og Arnett Cob, sem er einn af þeim sem hafa fallið frá í ár, og James Moo- dy en ég lék einu sinni með hon- um í París. Og Boris sagði við foreldra sína eftir að hafa hlustað á þessa ágætu saxafónleikara: „Þetta er það sem ég vil gera“. Pabbi hans keypti handa honum saxafón og innan þriggja mánaða var hann farinn að spila eins og engill og þegar hann kom til mín fannst mér þetta hreint ótrúlegt. Boris hafði ekkert tónlistarnám að baki en honum bauðst styrkur til að læra á hljóðfærið og fór bara einu sinni og kom til baka og sagði að þetta væri ekki fyrir sig.“ Bandaríski saxafónleikarinn Buddy Tate heyrði í Boris og tók hann að sögn Cab orðalaust í hljómsveit sína. En rétt áður en Cab kom til íslands heyrði hann að Tate væri alvarlega veikur. En hann segir að ef Gunnar Ormslev væri núna á svipuðum aldri og Boris, væri hann ekki í nokkrum vafa um að Gunnar fengi þá viðurkenningu sem hann átti skilda. Þeir sem hefðu skrifað um Gunnar og fleiri á sínum tíma hefðu ekki vitað hvað þeir voru að skrifa um vegna þess að þessir menn hefðu verið svo langt á undan sinni samtíð. „Og þá erum við aftur komnir að spurningunni um þetta fyrirbæri djass, hvað er það?“ Hvernig líkar þér landið mitt? Við Cab höfum setið að spjalli í góða stund þegar eiginkona hans, Jeannette, kemur og vill fá hann í göngutúr með sér. Ég spyr hann því að lokum hvert hann haldi héðan og hvernig hann horfi til liðinna daga? „Með gleði, miklu meiri gleði en sorg. Ég yrði fyrstur til að saka mig um það leiðinlega sem hefur gerst í mínu lífi, flest þau vandræði sem ég lenti í voru sköpuð af mér sjálf- um. Núna er ég kominn aftur til ís- lands og ég kann vel við fólkið hérna. Mig langar að segja mjög skemmtilega sögu sem er ekki um tónlist heldur um fólk. Hvar sem þú ferð í Afríku spyrja íbúarnir þig: „Hvernig líkar þér Afríka?" Og þú svarar auðvitað kurteis- lega að þér þyki hún falleg og svo framvegis. Ég reyndi svolítið svipað hér. Þegar ég var hérna fyrir fimm árum hitti ég litlá stúlku sem var þá 12 ára. Eg fór að heimsækja pabba hennar í hús afa hennar sem er býli rétt fyrir utan Reykjavík. Og ég komst að því að afi stúlkunnar átti ekki að- eins landið heldur átti hann líka fjallið fyrir ofan bæinn. Þessi fjöl- skylda upplýsti mig aðeins um sögu íslendinga sem mér þykir mjög athyglisverð. En þegar við höfðum verið þarna nokkra stund spurði stúlkan mig: „Hvernig líkar þér landið mitt?“ og mér fannst virkilega fallegt að heyra þessa spurningu frá svo ungri manneskju og hugsaði með sjálfum mér að þetta væri sönn föðurlandsást hjá barni. Ég kann mjög vel við mig á íslandi, fólk er bæði opið og heiðarlegt og mér líður vel hérna. Mér finnst gaman að spila á Hótel Borg það kallar fram hlýjar endurminningar því ég spilaði á Borginni með K.K. Fólkið hefur tekið mér ákaflega vel og ég vona að mér verði boðið að koma hing- að aftur á næsta ári og vonandi næstu 25 ár. Það stendur til að ég spili á Akureyri og ég á einnig boð norður í Þingeyjarsýslu. En þegar ég fer héðan fer ég til Hol- lands og í september fer ég til Portúgal og þaðan til Genfar og enda síðan seint á þessu ári eða í byrjun næsta í Kaupmannahöfn. Viðarbúturinn flýtur áfram. -hmp SAMVINNU^^H LÍFEYRISSJOÐURINN Símanúmer okkar verður eftir sem áður 688411. Laugalækur 2a - Sími 688411 16 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 9. júní 1989

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.