Þjóðviljinn - 11.08.1989, Blaðsíða 23

Clannad í fomútíð
Maöur hrífst af tónlist af mörg-
um ástæðum og á ólíkum for-
sendum. Hægt er að njóta vond-
rar tónlistar þannig að allt kors-
lútti og líða svo illa undir góðri
tónlist að maður liggur undir
skemmdum, hafi ekki einhver vit
fyrir manni. Mig minnir að skáldið
á Gljúfrasteini hafi sagt eitthvað í
þá áttina, að hann læsi aldrei
betri bækur en vondar bækur og
aldrei verri bækur en góðar
bækur.
Clannad er hljómsveit sem ég
veit, af því ég hef sannreynt það,
að gerir ákveðin andlit í mínu
umhverfi gráflekkótt. Þessum
andlitum líður svo illa undir ann-
ars vandaðri tónlist Clannad, að
allar meiriháttar stjörnur banda-
rískrar sápugerðar, eins og J.R
og Sú Ellen, fölna í samanburði.
En samkvæmt mínum heimildum
er Larry Hagman þekktastur
fyrir það að hafa ekki skipt um
svip síðan á fjórða mánuði í móð-
urkviði.
Við skulum ekki ræða hér
mikið um þá sem þjást. Ummæli
mín vegna þessarar plötu eiga
nefnilega að vera gieðiboð-
skapur.
„Pastpresent“ eða „Fornútíð",
eins og Sjeikspír-sellurnar mínar
gráu og smáu kusu að þýða það,
er safn nokkurra eldri og betri
laga Clannad, að viðbættum öðr-
um nýrri. Clannad hefur alltaf
verið ein í herbergi í húsi tónlist-
arinnar. Hugljúft sambland
klassískra tónlistaráhrifa, áhrifa
þjóðlagatónlistar og framtíðar-
tónlistar. Færi ég í geimferð í
boði grænna smávera með rauð-
um doppum, gæti ég vel hugsað
mér að spila þessa plötu á hring-
ferð okkar um hnöttinn. Og þeg-
ar hnettinum er illt í löndunum
sínum vegna heimsku mannanna,
er ég viss um að Clannad myndi
slá á kvalirnar, alla vega þangað
til sjúkrabíllinn mætti á staðinn
og spilaði „Give peace a chance“.
Svo maður slái á léttari strengi,
þá er „Fornútíðin“ milt og gott
meðal, ekki ólíkt áhrifum Prins
Pólós á grenjandi krakka. Fólk
sem á það til að fara á bömmera
ýmis konar ætti t.d. að eiga plöt-
una innan seilingar. Ekki það að
ég sé alltaf á bömmer, öðru nær.
Eg er svo hress að ég er hættu-
legur umhverfinu á sunnu-
dagsmorgnum, fyrir messu.
Þegar fólk vill slappa virkilega
vel af og/eða njóta tónlistar sem
er mjög fagmannlega gerð, á það
að hlusta á „Fornútíðina".
-hmp
Hvað
er nú það?
Pönkarinn við
hliðina & ekkjan
á hæðinni
Bandaríkin eru stórt land og
skrýtið. Eittafskringilegheit-
um þessa lands öfga og
stærða er að þar má finna á
landakortinu borgaranöfn
sem ætla mætti að hafi verið
valin með það í huga að stríða
ófæddum kynslóðum fjar-
lægrarframtíðar. Einn bærerí
Bandaríkjunum sem alið hef-
ur af sér fjölda hljómsveita og
það er Athena í Georgíu. The
B-52‘s kemurfrá þessari
borg, alveg eins og hljóm-
sveitin R.E.M.
The B-52‘s hefur verið líkt við
Talking Heads. Á sjöundu breið-
skífu hljómsveitarinnar, „Cosmic
Thing“, má heyra að þessi sam-
líking er ekki alveg út í hött. Það
er þó ekki einfalt mál að líkja
einhverjum við Talking Heads,
vegna fjölbreytileika þeirrar
grúppu og sérstöðu. Taktur
hljómsveitanna er ekki ólíkur á
köflum og karlraddir B-52‘s
minna stundum á David Byrne.
B-52‘s eru engu að síður annar
grautur en Talking Heads.
Ég hef ekki haft svo ýkja gam-
an af Talking Heads upp á síð-
kastið og ekki spilað mér til
ánægju eitt einasta lag með þeim í
einhverja mánuði. En ég nenni
að hlusta á B-52‘s. Þau eru fersk-
ari á yfirborðinu en þó hlaða
megi skipsförmum af lofi (ég
meina það) á Byrne og fylgdarlið
hans, hefur einhæfnin verið held-
ur mikil. Nýasta plata Talking
Heads er undantekning.
Annars minna raddir og radd-
blandanir B-52‘s mig á The Sug-
arcubes. Kvenraddirnar eru oft í
stíl Bjarkar, söngkonu The Sug-
arcubes en enginn líkist Einari,
enda skilst mér að aðeins einn
slíkur sé til í sólkerfinu. Að öðru1
leyti er ekkert líkt með B-52‘s og
The Sugarcubes.
„Cosmic Thing“ er skemmtileg
og hress plata og hentar því ágæt-
lega við ólík tækifæri. Hana má
taka inn um eyrun í einrúmi,
margmenni, fámenni en góð-
menni, og það kæmi mér ekki á
óvart persónulega þó bæði stór-
menni og smámenni kunni að
meta hana. „Cosmic Thing“ er
því að sönnu eins konar fjöl-
skylduplata. Það skiptir bara öllu
máli í hvaða fjölskyldu maður er:
Fjölskyldu Fúls á móti, pönkar-
ans við hliðina, ekkjunnar á hæð-
inni og svo framvegis.
Hvar býrð þú?
-hmp
Daisy hill puppy farm,
„hvad er detfor noget?“ spyr
ég nú bara eins og gamall
amtmaöur. Þessi hljómsveit
gæti að ósekju verið frá Kúl-
úsúk, Tókíó eða Súðavík, því
ekkert er gert til að hjálpa
manni við að komast að hinu
rétta. Daisy hill er í minni vit-
und bara nafn sem ég hef
heyrt. Tónsmíðar hljóm-
sveitarinnareru aldrei spilað-
ar á uppáhalds útvarpsstöð-
inni minni, Kanaútvarpinu, né
heldurdótturstöðvum hennar
áíslandi. Hvernigáég,
heyrnarsljór útvarpshlust-
andi, að átta mig, þegar upp-
lýsingarnar eru af svona nán-
asarlegum skammti? Enn á
ný spyr ég, en nú eins og túp-
eraðfjallalamb.
Einhverjír hafa reynt að
sannfæra mig um um að Daisy hill
sé hljómsveit af íslensku bergi
brotin og að hún hafi komið
fram, sennilega, á tónleikum í
Reykjavík. Það hlýtur að hafa
verið þegar ég lá í malaríunni hér
um árið og allir hljóta að hafa
saknað mín.
Með þessum formála er ég í
rauninni að reyna að segja einn
mjög einfaldan hlut og hann er:
Hvað er hægt að ganga langt í
vanvirðunni við þá sem kunna
ágætlega við það sem maður er að
gera, með upplýsingaleysi? Og
nú spyr ég að eigin vali.
12“ Daisy hill hefur nefnilega
að geyma eina þá bestu nýbylgju
sem íslendingar hafa framið, op-
inberlega. Og þá er Hallbjöm
DÆGURMÁL
HEIMIR MÁR
PÉTURSSON
Föstudagur 11. ágúst 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 23
ekki undanskilinn. En ég hef ekki
hugmynd um hverjir eiga þennan
heiður og á umslagi „Spraycan",
sem Daisy hill sendi frá sér ný-
lega, er ekki verið að hafa fyrir
þvf að létta manni róðurinn.
Kannski eins gott, því ef svo væri
hefði ég aðeins eitt orð um þessa
plötu að segja: „Gott“. Ef ég vissi
t.d. að þessir tónlistarmenn væru
allir skyldir Dolly Parton, hefði
þessi grein hæglega geta endað
sem umfjöllun um undirfatnað
frá Seglagerðinni.
„Spraycan“ er gefin út af
bresku útgáfufyrirtæki og í ný-
legu viðtali í öðru íslensku blaði
upplýsa nafnleysingjarnir, að
þeir hafi selt 10 eintök af plötunni
í Bretlandi. Það sýnir og sannar
að Bretar eru jafn vanþakklátir
og íslendingar, þannig að við get-
um hætt að skammast okkur fyrir
að hafa ekki misst tennurnar af
fögnuði yfir The Sugarcubes.
Smekkleysingjar allra sveitar-
félaga sameinist.
„Spraycan“ er ósköp einfald-
lega ómissandi í útileguna.
-hmp
Millilent í kvöld
Bandaríska hljómsveitin Vandals datt niður úr himnunum rétt í
þessu. Hún mun því halda tónleika í Casablanca í kvöld. Hljómsveitin
er á leið í tónleikaför til Evrópu til að fylgja eftir síðustu breiðskífu
sinni „Slippery When 111“.
Vandals hefur áður gefið út tvær plötur og náð allnokkrum vinsæld-
um í sinni heimabyggð, Suður-Kalifomíu. Einn hljómsveitarmeðlima
hefur stundað háskólanám hér á landi og skýrir það e.t.v. millilending-
una á íslandi. Hljómsveitin spilar tónlist í ætt við Mojo Nixon og Skid
Roper.
Brak er íslensk hljómsveit sem mun sjá til þess að hleypa blóðinu af
stað þangað til Vandals stígur á svið. í Braki era tveir fyrram meðlimir
Sogbletta, Gunni Tender og Addi Rock.
—hmp
Júpiters í Blönku
Annað kvöld verða stórtónleikar í Casablanca. Þá mun stórsveitin
Júpiters kitla eyra þeirra sem kunna að meta kraftmiklar stórsveitir.
En stórsveitir hafa ekki verið starfandi um árabil þannig að nú er
tækifæri til að njóta slíkrar sveitar. Tónleikarnir hefjast klukkan 11.30.
Júpiters varð til sem lúðrasveit í marsmánuði og skipuðu hann fimm
meðlimir. Síðan hefur mikið gerst og hljómsveitin blásið út að vöxtum.
Á tónleikunum annað kvöld spila hvorki fleiri né færri en 13 manns
með hljómsveitinni á básúnur, trompeta, saxafóna, rafmagnsorgel,
hljóðgerfil, gítar bassa, trommur og ýmis konar slagverk. Tveir af
uppranalegum meðlimum Júpiters eru enn á skútunni, tenórsaxaleik-
ararnir Þorgeir Kjartansson, Þrumufleygur og Haraldur Flosi
(Stráksi).
Efnisskráin verður fjölbreytt. Meðal höfunda verða Edward Grieg,
Dollar Brand, Steingrímur Eyfjörð, Herbie Hancock og Ingi T. Láras-
son ásamt fleirum.
Hljómsveitin stefnir að því að taka upp „lifandi“ plötu í haust. Takið
því forskot á sæluna.
-hmp