Þjóðviljinn - 30.03.1990, Síða 15

Fuglaskoðarinn.
Katrín Óttarsdóttir
dagsstund, og er stúlkan nú vafa-
laust orðin amma og hefur von-
andi aldrei þurft á það að reyna
hvernig hún gæti bjargað sér í
sökkvandi skipi. Norðmenn láta
hins vegar athöfn fylgja orðum,
og með kút og kork skutla þeir
sér ótrauðir út á sjávar-dýpi kvik-
myndagerðarinnar, en það hefur
svo leitt til þess að eftir kynningu
á danskri kvikmyndagerð í hitt-
eðfyrra og finnskri í fyrra, fundu
aðstandendur hátíðarinnar í
Rúðuborg upp á því að beina at-
hyglinni í þetta skiptið að nor-
skum kvikmyndum. Sú kynning
var tvíþætt: annars vegar voru
sýndar einar tólf norskar myndir
gerðar milli 1948 og 1960, og hins
vegar yfirlit yfir feril kvikmynda-
höfundarins Önju Breien, frá
1970 til 1984.
Kútur og korkur kvikmynda-
gerðar er í þessu tilviki sá að
fylgja sem nákvæmlegast ein-
hverri fyrirmynd, einhverri
margreyndri formúlu eða þá líkja
Konurnar á þakinu.
FrotÍG rneíödrama í Danmörku: Dansmærin.
Norræn andlit
Kvikmyndir sem gerðar eru á
Norðurlöndum ferðast mjög lítið
milli Norðurlandannasjálfra",
sagði Katrín Óttarsdóttirkvik-
myndahöfundurfrá Færeyjum.
„Til að fá einhverja yfirsýn yfir
það sem þar er að gerast eða
hefur verið gert á þessu sviði
verður maður einna helst að fara
á kvikmyndahátíðirnar í Lýbiku
eða Rúðuborg".
Það var á síðarnefnda staðnum
sem þessi orð voru mælt, en þar
var Katrín Óttarsdóttir á ferli í
byrjun mars til að kynna gestum
þriðju norrænu kvikmyndhátíð-
arinnar mynd sína „Atlantic
Rhapsody". Sem betur fer mun
ástandið í þessum málum óvíða
vera eins slæmt og í Færeyjum,
þar sem kvikmyndahúsin gáfust
hreinlega upp fyrir sjónvarpinu,
að sögn Katrínar, hættu að sýna
annað en „auðveldar“ og lélegar
myndir til að reyna að draga til
sín áhorfendur og lögðu svo niður
alla starfsemi þegar það gekk
ekki. Þurfti hún að ferðast sjálf
um Færeyjar með spólurnar af
„Atlantic Rhapsody“ í fartesk-
inu, dusta ryk og köngulóarvefi
af sýningarvélum í yfirgefnum bíó-
sölum og biðja almættið um að
vélin legði ekki upp laupana
meðan á sýningu stóð... En það
virðist samt lítil ástæða til að vé-
fengja orð Katrínar: Norræna
kvikmyndahátíðin í Rúðuborg er
nú orðin að svo umfangsmiklum
árlegum menningarviðburði að
hún ætti að varða miklu fleiri en
Frakka eina. Kemur þetta ekki
síst fram í því hvemig hún hefur
smám saman eflst og vaxið: nú,
þegar hátíðin hafði verið lengd
upp í tólf daga, vom sýndar
hvorki meira né minna en 158
kvikmyndir, reyndar að stuttum
myndum meðtöldum. Eistlend-
ingar vom nú í fyrsta skipti meðal
þátttakenda og komu með veiga-
mikla dagskrá, og um þrjátíu þús-
und áhorfendur mættu á sýning-
arnar, en það er þrefalt meira en
fyrsta árið. Það skipti þó mestu
máli að þarna var boðið upp á
fjölbreytta kynningu á mörgum
hliðum kvikmyndagerðar á
Norðurlöndum fyrr og nú, og
áttu menn þá einmitt kost á að sjá
sitthvað sem harla fáséð er á
heimaslóðum, eins og kvik-
myndadreifingu er þar háttað.
Kjarni hátíðarinoarvar eins og
áður þær myndir sem voru í hinni
opinberu samkeppni, en þær
voru að þessu sinni átta að tölu,
langflestar frá 1989. Að öllum
líkindum hefur verið reynt að
velja þær þannig að þær væru e.k.
þverskurður af því sem helst er að
gerast í kvikmyndalist á Norður-
löndum um þessar mundir, en ef
dæma má af valinu verður að
segja að hún virðist heldur sund-
urlaus, og verður ekki vart við
neina ákveðna strauma, heldur
er oft á tíðum eins og verið sé að
halda áfram ýmsu sem áður hefur
verið gert, en með misjöfnum ár-
angri.
Misskilið
kristnihald
Framlag íslendinga til hátíðar-
innar var að þessu sinni
„Kristnihald undir Jökli“ og var í
góðu meðallagi, ef miðað var við
aörar myndir í samkeppninni.
Samt fékk hún engin verðlaun
fremur en þær myndir aðrar sem
íslendingar hafa áður sent til
Rúðuborgar, þótt ýmsar myndir
sem síður virtust eiga það skilið
væru verðlaunaðar bæði áður og
nú: heyrðist því fleygt að með
þessu vildu Frakkar sýna sjálf-
stæði sitt gagnvart hátíðinni í Lý-
biku, en þar hefur íslenskum
myndum vegnað einkar vel.
Hvort sem þessi skýring er rétt
eða ekki, er sálfræðilegur grund-
völlur hennar staðgóður. En
áhorfendur tóku „Kristnihald-
inu“ með ágætum, þótt sá mis-
skilningur kæmi upp að sú
draumkennda veröld sem brugð-
ið er upp í skáldsögunni og kvik-
myndin kemur vel til skila, væri
byggð á „fornri íslenskri goða-
fræði“: í viðræðum sínum við
áhorfendur og blaðamenn varð
Guðný Halldórsdóttir þannig t. d.
að svara þeirri gagnrýni að koma
hippanna á staðinn spillti sög-
unni, því hún væri „innrás nútím-
ans í hefðbundinn íslenskan veru-
leika“. Svaraði Guðný þessu með
því að benda á skopstælinguna og
háðið í verkinu, sem beindist
ekki sfst gegn alls kyns dulspeki á
íslandi, en sá þáttur virtist mjög
fara fram hjá áhorfendum.
„Þetta er fyrst og fremst saga um
tvo vini sem hafa tekið ólíka lífss-
tefnu og ungan mann sem mætir
örlögum sínum“, bætti hún svo
við.
En síðan kom einnig fram
önnur spurning sem virtist skipta
meira máli, - hvort íslenskir kvik-
myndahöfundar gerðu sér grein
fyrir þvf að stórbrotið landslag á
íslandi gæti skyggt á innihald
verka þeirra: það væri auðveld
lausn að gera innihaldslitla kvik-
mynd með góðum landslags-
myndum, þannig að áhorfendur
yrðu samt hrifnir af verkinu, -
vegna landslagsins. Sagði Guðný
að íslenskir kvikmyndahöfundar
gerðu sér fulla grein fyrir þessari
hættu.
Fiskur
og gildra
Meðal annarra mynda í sam-
keppninni voru tvær danskar
kvikmyndir, eins ólíkar og dagur
og nótt. Önnur þeirra, sem
nefndist „Isold“ var e.k. ljóðræn
nútímaútgáfa af „Tristrams
sögu“, margræð og dularfull, en
svo hlaðin táknum að erfitt var að
átta sig á henni. Hin hét á frum-
málinu „Lykken er en underlig
fisk“, en þegar búið var að þýða
titilinn á ensku og síðan á frönsku
var „fiskurinn“ orðinn að „gild-
ru“, og efast ég um að jafnvel
meistara Óvíd hafi nokkurn tíma
svamlað í huga jafn rosaleg
myndbreyting. Bak við þennan
sérkennilega titil faldist svo
nokkuð grimmileg lýsing á ástum
og örlögum í dönsku fiskiþorpi
sem myndi áreiðanleg falla Is-
lendingum vel í geð. Einnig voru
sýndar tvær finnskar myndír,
önnur harla léttvæg en hin sýnu
merkari: hún hét „Vetrarstríðið"
og var eftir Pekka Parikka og
hafði varla nokkurn eiginlegan
söguþráð heldur lýsti hún með
ótrúlegu raunsæi skotgrafahern-
aði í styrjöld Rússa og Finna vet-
urinn 1939-40. í þrjá klukkutíma
var eins og áhorfandinn væri
sjálfur að skríða um vígvöilinn í
ærandi skothríð, en þessi frásögn
höfðaði beint til atburða líðandi
stundar, þegar ein persónan var
að stappa stálinu í aðra: „Við vilj-
um ekki hljóta sömu örlög og
Eystrasaltsþj óðirnar“:
Konurnar
á þakinu
Besta framlagið frá Norður-
löndunum að þessu sinni var þó,
kannske, að öðrum ólöstuðum,
sænska myndin „Konurnar á þak-
inu“ eftir Carl-Gustav Nykvist,
son hins þekkta kvikmyndatöku-
manns Svens Nykvist sem starfað
hefur í áratugi með Ingmar Berg-
man. Segir þar frá tveimur ung-
um konum sem búa í sama húsi
um það leyti'sernheimsstyrjöldin
fyrri er að hefjast. Önnur er
ljósmyndari og ævintýrakona og
fær hún hina sem fyrirsætu, en
smám saman fara lífsþræðir
þeirra að fléttast saman og fyrir-
sætan að sogast inn í leyndar-
dóma ævintýrakonunnar. Þessi
mynd var mjög mögnuð, en það
mætti jafnvel gagnrýna hana fýrir
það að myndatakan hafi verið of
falleg - enda Carl-Gustav ljós-
myndari að atvinnu - þannig að
stundum hafi legið við því að hún
bæri söguna ofurliði.
„Konurnar á þakinu“ fékk
verðlaun á hátíðinni, en aðal-
verðlaunin fóru þó í aðra átt, því
þau fékk eistneska myndin
„Fuglaskoðarinn“. Þar segir frá
ungum náttúrufræðinema sem
fær að koma sér fyrir á friðaðri
eyju norður í landi til að fylgjast
með fuglalífi. Á staðnum hittir
hann fyrir vörð, sem er rússnesk
kona talsvert eldri en hann sjálf-
ur, og kemst hann fljótlega að
raun um að hún notfærir sér þessa
stöðu sína til að stunda ótæpt
veiðiþjófnað í friðlandinu og
selja fenginn á svörtum markaði.
Reyndar er hún ekki ein um það,
t.d. gerir herinn, sem á þarna að
gæta landamæra, stóran usla á
eynni, og eru það kannske her-
menn sem koma fyrir dauðagildr-
um fyrir stærri dýr, en konan sér
ekkert athugavert við þetta: í
þessu þjóðfélagi verður hver og
einn að bjarga sér sem best hann
getur, og er fuglaskoðarinn ekki
annað í hennar augum en barna-
legur hugsjónamaður án nokk-
urra tengsla við jörðina.
(„Hvernig ætti ég öðru vísi að
geta sent börnin mín á heilsuhæli
við Svartahaf?“) Loftið er lævi
blandið á eynni, en jafnframt
myndast milli þessara tveggja
persóna af ólíku þjóðerni mjög
tvírætt samband... Þótt þessi
mynd dytti nokkuð niður eftir
miðbik var hún mjög vel að verð-
laununum komin, en þau voru
hundrað þúsund frankar sem
verja á til að stuðla að dreifingu
hennar. Er því von til að hún ber-
ist víðar.
Meö kút
og kork
En fyrir utan þessa spegilmynd
sem samkeppnin gaf af kvik-
myndagerð á norðurslóðum eins
og hún er um þessar mundir var
hægt að fylgja ýmsum öðrum
endurspeglunum til skemmt-
unar, fróðleiks og samanburðar,
og leiddu þær menn stundum í
óvæntar áttir. Einu sinni þegar ég
var harla lágur í loftinu heyrði ég
á það tal barnungrar stúlku, en
þó dálítið eldri en ég var þá, að
hún þyrði alveg að vera í sökkv-
andi skipi, ef hún bara væri með
kút og kork. Á sama hátt þora
Norðmenn alveg að gera kvik-
myndir ef þeir hafa kút og kork
við hendina. Síðan ég heyrði
þessi hreystiyrði er liðin löng
I
Einar Már Jónsson segir frá norrænu
kvikmyndahátíðinni í Rúðuborg
eftir einhverjum mjög auðkenni-
legum stíl og fleyta sér þannig yfir
lognsæ andleysisins. En er samt
ekki hægt að gera nokkuð bita-
stæðar myndir á þennan hátt?
Sem dæmi um aðferðina mætti
nefna kvikmyndina „Nauðgun"
eftir Önju Breien. Hún hefst á
því að tveimur konum er
nauðgað undir beru lofti í snævi
þöktu úthverfi í Ósló, og
skömmu síðar er ungur maður,
sem sést hafði þarna á vappi í
snjónum, tekinn höndum og á-
kærðurfyrirverknaðinn. Myndin
heldur síðan áfam í svart-hvítum
heimildarmyndastíl: þótt ungi
maðurinn neiti ákaft og ekki séu
neinar sannanir gegn honum,
heldur einungis líkur og óljós
vitnisburður kvennanna, er lög-
reglan sannfærð um að þama hafi
hún gómað hinn háskalega snjó-
tittling, og réttvísin heldur sínu
striki. En smám saman fer áhorf-
andinn að átta sig á því að fyrir
utan klisju heimildarmynda-
stflsins er verið að beita svipaðri
formúlu og þeirri sem Hitchcock
hafði að uppistöðu í myndinni
„The Wrong Man“: maður er
handtekinn saklaus fyrir glæp,
vegna þess að hann líkist hinum
raunverulega sökudólgi, og út frá
því fara líkurnar síðan að safnast
saman gegn honum, hversdags-
leg atvik úr lífinu eru túlkuð
þannig að þau verða „sannanir“
og þar fram eftir götununm.
Munurinn er sá, að í mynd Hitch-
cock kemur endirinn áhorf-
andanum á óvart, því þótt hann
væri rökréttur hafði hann lítið
verið gefinn í skyn áður, en í nor-
sku myndinni verður maður fljótt
var við alls kyns ábendingar um
að annar maður hafi verið á
kreiki í snjónum, ungi maðurinn
verið tekinn í misgripum fyrir
hann og maskínan síðan farið í
gang. Þegar hér var komið sögu
voru áhorfendur farnir að forða
sér út um neyðarútganginn hver
um annan þveran, en þeir sem
eftir sátu gátu nú farið að velta
því fyrir sér hvort höfundur ætl-
aði að fylgja formúlunni áfram til
enda og láta myndinni lykta með
mjög svo fyrirsjáanlegu coup de
théatre, eða hvort meiningin væri
sú að menn skyldu ekki láta blek-
kja sig, karlmaðurinn væri sekur
hvað sem tautaði og raulaði:
„moralen er...“. En hvorugt
gerðist: hinn mikli frumleiki
myndarinnar var í því fólginn, að
hún endaði ekki á neinu. Ungi
maðurinn er spurður hvort hann
sé sekur eða saklaus, hann hikar,
enda orðinn heldur ringlaður á
öllum þessum ósköpum, og þá er
myndinni allt í einu lokið, í miðj-
um klíðum að því er virðist.
Kannske á þetta að vera meta-
fýsik, en áhorfandinn situr gap-
andi eftir.
Það versta var að formúlan var
andlaus þegar henni var beitt á
þennan hátt, og allt var þetta svo
grátlega óspennandi.
Meinlæti
En er ekki hægt, þrátt fyrir allt,
að gera þokkalegar myndir með
slíkri aðgerð? Það virtust ýmsir
aðstandendur kvikmynda-
hátíðarinnar telja, því norska
myndin í samkeppninni, „En
hándful liv“, fékk þrenn verð-
laun, m.a. „pressuverðlaun" og
verðlaun fyrir frammistöðu aðal-
leikkonunnar. En þessi mynd var
síst betri. Þar var fylgt á heldur
einfeldningslegan hátt þeirri for-
múlu, sem virkar mjög útþvæld ef
engin frumleg hugsun býr á bak
við, að blanda saman fortíð og
nútíð, ímyndunum og veruleika,
og síðan var eins og nefnd félags-
ráðgjafa hefði fyllt inn í þennan
ramma eftir þeim kokkabókum
sem nú tíðkast, og ægði þar ýmsu
saman: feður misnotuðu dætur
sínar í gríð og erg með miklu of-
beldi, ruglaður öldungur strauk
burt af elliheimili til að gefa upp
öndina á leiði konu sinnar, sem
látin var hálfri öld áður, mikil ógn
stóð af vangefnum dreng og ný-
norskumælandi, og þar fram eftir
götunum. Ofan á annað var
myndin illa saman sett, full af
lausum endum og alls kyns
klaufaskap, en landslagið í fjöll-
um og dölum Vestur-Noregs stóð
fyrir sínu: hér hefði því mjög vel
átt við sú spurning sem lögð var
fyrir Guðnýju Halldórsdóttur.
En er þá alveg loku fyrir það
skotið að hægt sé að koma sjáan-
legum myndum á flot með slíkum
kútum og korkum? Þeirri spurn-
ingu ætla ég ekki að reyna að
svara, því eftir að hafa séð fáeinar
af þessum myndum fannst mér
satt að segja að ég væri ekki enn-
þá reiðubúinn fyrir þau andlegu
meinlæti sem virtust fylgja því að
kynna sér norska kvikmyndagerð
eitthvað að ráði og treysti mér
ekki til að taka frekari áhættu.
Þess í stað ákvað ég að líta í aðra
átt og sjá eistnesku myndirnar,
sem gagnrýnendur voru sammála
um að væru aðalviðburður og
nánast „opinberun“ þessarar há-
t íðar.
Eistnesk
opinberun
Það virtist óneitanlega vera
mikið tímanna tákn að eistneskar
myndir skyldu nú vera sýndar á
norrænni kvikmyndahátíð. Sú
hugmynd að bjóða Eystrasalts-
þjóðunum þátttöku mun þó hafa
komið fram þegar í upphafi, og
það var fyrir rúmu ári, eða
nokkru áður en umrótið hófst
fyrir alvöru í þessum hluta Evr-
ópu, að farið var að undirbúa
kynningu á eistneskum myndum:
stór hluti þeirra mynda sem fyrir
valinu urðu var þá að sögn bann-
aður eða hafði verið bannaður
fram að því og mörgum þeirra
varð að „smygla“ úr landi. Nú
hefur ástandið þegar breyst til
muna, og við að horfa á eistnesk-
ar myndir skilur maður ýmsa
þætti í þessum breytingum: eist-
neska hljómar eins og finnska,
enda eru málin náskyld líkt og
íslenska og færeyska, og virðist
Eistland að mörgu leyti hluti af
menningarheimi Norðurlanda,
svipað og Finnland. Þeir kvik-
myndahöfundar eistneskir sem
voru gestir hátíðarinnar voru
heldur ekki myrkir í máli. Einn
þeirra, Olav Neuland, sagði t.d.
að Eistlendingar væru nú að
sleppa undan hálfrar aldar kúgun
og áþján - hann talaði jafnan um
Sovétríkin sem erlent ríki - en
þeim hefði samt tekist að varð-
veita tungu sína og myndu bráð-
lega endurheimta sjálfstæðið,
kannske áður en þetta ár væri á
enda. Hann sagði einnig að nú
væri að hefjast samvinna við
Norðurlandaþjóðir og fleiri um
kvikmyndagerð, og hefði hann
sjálfur á prjónunum kvikmynd
um ævi Gorbatsjovs...
Hugsjóna-
landslag
Á þessari kynningu á eistneskri
kvikmyndagerð voru einar tíu
myndir, og er erfitt að fjalla um
þær í stuttu máli, en þær voru
yfirleitt í mjög háum gæðaflokki
og sumar þeirra reyndar betri en
sú sem var í samkeppninni og
fékk verðlaunin. Greinilegt er að
kvikmyndahöfundar hafa smám
saman fært sig upp á skaftið og
orðið óhræddari við að fjalla um
sögu landsins síðustu áratugi. í
myndinni „Hugsjónalandslag“
(frá 1980), sem gerist einhvem
tíma snemma á sjötta áratugnum,
segir t.d. frá því þegar ungur
maður, félagi í æskulýðssam-
tökum kommúnistaflokksins,
kemur í samyrkjubú sem verið er
að skipuleggja og á að stjóma
sáningunni og sjá til þess að fyrir-
mælum flokksins sé hlýtt.
Andrúmsloftinu er lýst mjög fín-
lega og einnig þeirri klípu sem
maðurinn lendir í. Fyrirmælin
eru ekki í neinu samræmi við á-
standið, jörðin er t.d. of blaut til
þess að hægt sé að sá á tilsettum
tíma, eins og bændumir benda
skilmerkilega á, og þegar einhver
flokkspótintáti kemur á vettvang
til að reka þá þrátt fyrir allt af
stað, festist dráttarvélin í
bleytunni og grípur pótintátinn
þá til þess að ásaka bændurna um
„skemmdarverk“. Þeir veita þá
mótspyrnu sem þeir geta, og þeg-
ar ekki er hægt að fylgja áætl-
uninni á neinn hátt sjá flokks-
pótentátar ekki aðra lausn en þá
að gera húsleit hjá bændum og
gera upptækt það korn sem þeir
hafa til eigin nota á þeim forsend-
um að þeir hafi stunið því undan
(ekki er víst að það sé að öllu leyti
rangt, en þeir eiga naumast ann-
arra kosta völ). Öðru hverju er
myndavélinni beint á heldur
kaldhæðnislegan hátt að gömlu
myndskreyttu landakorti af þessu
héraði sem hangir uppi á vegg:
það er „hugsjónalandslagið".
Þessi mynd sýnir betur en langar
ritgerðir hvers vegna þetta kerfi
var dæmt til að misheppnast, - og
hvað það var sem Finnar sluppu
við.
Nautaatið
Ýmsar aðrar myndir gerðust
hins vegar í Eistlandi okkar daga
og sögðu frá viðhorfum og
átökum fólks við núverandi að-
stæður. Þannig fjallar myndin
„Nautaatið" eftir Olav Neuland
(frá 1982) um þéttvaxinn mið-
aldra rithöfund sem nefnist
Ósvald Rass (en það mun vera
algengt nafn í Eistlandi) og flyst
til eyðieyjar í Eystrasalti ásamt
kornungri konu sinni, Rögnu að
nafni. Ætlar hann að vinna þar í
friði að stórvirki sem hann hefur í
undirbúningi. En til eyjarinnar
kemur einnig ungur ljósmyndari,
fyrrverandi elskhugi Rögnu, og
fer að busla í sjónum, og jafn-
framt birtist náttúran í líki stórrar
hjarðar af heldur ógnvekjandi
tuddum sem reika um á strönd-
inni. Andrúmsloftið er drauga-
legt og virðist stundum vera á
mörkum draums og veruleika, og
smám saman dregur að uppgjöri.
Reyndar fara orðræður Osvalds
Rass og ljósmyndarans að
nokkru leyti fram hjá vestrænum
áhorfendum, þar sem þær snúast
mjög um eistneskar bókmenntir,
en endirinn, þegar andrúmsloftið
verður stöðugt draumkenndara
og náttúran þrengir æ meir að
persónunum, er ekki síður magn-
aður fyrir það. En því má skjóta
inn, að hvergi var að sjá „póst-
kortalandslag“ í eistneskum
myndum.
Danskt
melódrama
Ef menn urðu þreyttir á þess-
um kynningum, var sitthvað ann-
að að sjá í Rúðuborg af þessu
sinni: yfirlit yfir feril Ingmars
Bergmans og sænskar myndir frá
ýmsum tímum gerðar eftir leikri-
tum Strindbergs. En mér fannst
þó mest tilbreyting í að sjá þarna
yfirgripsmikla dagskrá með
myndum trá fyrri gullöld danskr-
ar kvikmyndagerðar í byrjun ald-
arinnar, frá 1906 til 1911, en þær
voru nú nefndar einu nafni „erót-
ískt melódrama í Danmörk“.
Fyrsta orðinu mega nútímamenn
reyndar taka með nokkrum fyrir-
vara, en melódramað var svika-
laust og engin hætta á því að
áhorfendum leiddist. Þarna var
„Kamelíuffúin" afgreidd á tíu
mínútum - og geta menn af því
lært að forðast allar óþarfa mála-
lengingar - en ekki voru síður
áhrifaríkar myndir eins og „Hvít
þrælasala“ og „Fómarlamb
mormónans“, svo ekki sé talað
um „Freistingar stórborgar-
innar“ eða þá „Örlagaríka lygi“,
sem sagði frá dr. Villý Pútífar og
léttlyndri unnustu hans. Hún
reynir að koma liðsforingja til við
sig, og þegar hann vill það ekki
ásakar hún hann fyrir ótilhlýði-
lega framtakssemi, - eða kannast
menn kannske eitthvað við þessa
sögu?
Það leynast víða áhugaverðir
hlutir í kvikmyndagerð á norður-
slóðum.
e.m.j.
Úr Kristnihaldinu.
14 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 30. mars 1990
Föstudagur 30. mars 1990 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 15