Þjóðviljinn - 30.11.1990, Blaðsíða 12

Að gefa hlutunum lengra líf
v
Hátt á áttræðisaldri stendur hún vaktina frá morgni til kvölds
ið Skólavörðustíginn er
verslun sem lætur Iítið yflr
sér; engin neónljósaskilti eða
auglýsingaspjöld í gluggum til
að draga að viðskiptavini. Það
er reyndar alls óvíst að slíkt
prjál myndi nokkurt gagn gera.
Það er altént staðföst trú kaup-
mannsins, Marsibilar Bern-
harðsdóttur.
í verslun Marsibilar skipta
ýmsir nytjahlutir og glingur um
eigendur eftir að hafa þjónað eig-
endum sínum dyggilega um langt
árabil. Jú, rétt til getið, Marsibil
rekur nefnilega eina elstu skran-
verslun í borginni. Kaupkonan
sem komin er fast að áttræðu
stendur þar vaktina frá morgni til
kvölds og virðist fara létt með.
Marsibil hóf að versla með fom-
muni árið 1967. Þá var verslunin
við Vesturgötu, en árið 1979 festi
hún kaup á húsnæði við Skóla-
vörðustiginn þar sem verslunin
hefur síðan verið til húsa.
- Ég þurfti ekki að taka víxil
eða að slá önnur lán, segir Marsi-
bil, og er ekki laust við að það
kenni stolts í röddinni.
Þá hlýtur verslunin að hafa
gefið sæmilega af sér.
- Jú, hún gerði það en það
hefði þó hrokkið skammt hefði ég
ekki selt íbúð sem ég átti upp í
andvirðið. Það er annað í dag. Nú
verður ekkert keypt nema því að-
eins að menn steypi sér í stór-
skuldir.
Tómarúm
húsmóður
POEKlS!!!
VERTU MEÐ - ÞAÐ ER GALDURINN
UPPLÝSINGAR: SÍMSVARI: 681511 LUKKULÍNA: 991000
- Ég vissi svo sem ekkert
hvað ég var að fara út i, segir
Marsibil þegar talið berst að því
hver hafi verið tildrög þess að hún
hóf skransöluna fyrir rúmum tutt-
ugu ámm.
- Mér datt þetta sisvona í hug.
Ég hóf kaupmennskuna við Vest-
urgötu ásamt annarri en hún
heyktist fljótlega á öllu saman.
Síðan hef ég verið ein.
I þá daga var ekki í mörg hús
að venda fyrir konur á miðum
aldri sem vildu fara út á vinnu-
markaðinn. Ég á sjö uppkomin
böm. Þegar þau vom vaxin úr
grasi fannst mér að ég yrði að
komast út af heimilinu. Það má
því segja að ég hafi gripið þetta til
að fylla upp í tómarúmið eftir að
bömin vom farin að heiman, seg-
ir Marsibil.
Flest sem nöfn-
um tjáir að nefna
Það kennir margra grasa í
versluninni. Húsgögn, sem flest
hver virðast mega muna sinn fífil
fegri, heimilistæki af ýmsum
stærðum og gerðum, hverskonar
smádót til heimilisprýði, fatnaður
og ríkulegt úrval eftirprentana
þekur alla veggi. Það virðist bara
þurfa að nefna það sem mann
vanhagar um - hún Marsibil lu-
mar ömgglega á því.
- Þegar við stallsystir mín
hófum verslunarreksturinn vomm
við svo lánsamar að okkur var
boðinn lager. Síðan hióðst þetta
smátt og smátt upp.
- Nei, það er siður en svo að
það sé hörgull á munum. Hingað
kemur margt fólk sem vill losa sig
við eitthvað úr búinu, ýmist
vegna þess að það er að minnka
við sig eða að breyta og endur-
nýja.
Hingað kemur ótrúlegasta
fólk og á öllum aldri. Kvenfólkið
virðist þó óragara við að koma
hingað. Rígfullorðnir karlmenn
em sjaldséðir gestir nema þá í
fylgd með eiginkonunum. Karlar
virðast á einhvem hátt feimnari
við að viðurkenna fyrir sjálfum
sér og öðmm að þeir skipti við
fomsölur, segir Marsibil.
Hún segist ekki vera í nokkr-
um vafa um það að kvenþjóðinni
renni frekar blóðið til skyldunnar
við að útvega það sem vanti til
heimilisins. - Konur em mun
praktískari en karlmenn. Hús-
móðurstarfið hefur kennt þeim að
fara vel með og sparlega.
Einber
haugamatur
Marsibil segir að viðhorf
fólks til gamalla og velktra hluta
hafi breyst mikið ffá því að hún
hóf verslun.
- Þegar ég var að byrja á
þessu var ekki óalgengt að fólk
skammaðist út i mig fyrir að vera
að halda upp á þetta gamla drasl,
eins eins og það var orðað. Þetta
er tómur haugamatur, var oftast
viðkvæðið.
Sem betur fer er fólk orðið
miklu skynsamara í dag þótt enn
sé hent alltof miklu af vel brúk-
legum hlutum. Hvemig á annað
að vera í þessu ofgnóttarsamfé-
lagi sem við lifiim í?
Antík fínna orö
en skran
- Gamalt dót er einnig í tísku