Dagblaðið Vísir - DV - 10.06.1997, Síða 11

ÞRIÐJUDAGUR 10. JUNI 1997
0enning „
Fjallkirkjan endurút-
gefin
Litlum sögum fer af því
hvernig þjóðir heimsins
fagna þrjátíu ára afmæli
hljómplötunnar Sgt. Pepp-
er’s Lonely Hearts Club
Band eða hvort þær efha til
fagnaðar yfirleitt. íslend-
ingar minntust tímamót-
anna hins vegar afskaplega
smekklega með því að efna
til tónleika Sinfónmhljóm-
sveitar íslands og vel valins
hóps Bítlavina úr hópi dæg-
urlagatónlistarmanna sem
hristu fram úr erminni
vinalegan, áheyrilegan og
eftirminnilegan konsert þar
sem öll lög plötunnar sögu-
frægu voru leikin og sung-
in á nokkum veginn sama
tíma og tekur að spila hana
á radíófóninum heima í
stássstofu.
Það er nefnilega ein-
hvem veginn þannig að
Sgt. Pepper’s, þessi bylting-
arkenndasta plata The
Beatles, er orðin að ígildi
stofustáss. Hún er dregin
fram og mærð á tímamót-
um og tyllidögum, verður
yfirleitt efst í kosningum
um bestu dægurlagaplötur
allra tíma og þykir fegursta skrautfjöðrin frá
þeim tíma á öldinni þegar dægurtónlistarlífið
reis hvað hæst fyrir tilstuðlan breskra unglinga
með bakgrunn í hafnarhverfum Liverpool og
Newcastle og þess háttar slömmum sem til
skamms tíma vom ekki talin gefa andanum ár-
angursríkar vítamínsprautur.
Á þrjátíu ára afmælinu var sem sagt lag að
draga gamla meistarastykkið fram og gera því
hátt undir höfði. Og það tókst prýðilega í alla
staði. Ólafur Gaukur Þórhallsson skrifaði út-
setningar Sir Georges Martins lipurlega út fyrir
Sinfó. Jón Ólafsson Bítlavinur nánast jafn mörg
ár og hann hefur lifað (bamfóstrumar minnast
hans við slaghörpuna fjögurra ára hamrandi
Ob-la-di, Ob-la-da) sá um tónlistarstjómina og
með liðstyrk Sinfóniuhljómsveitarinnar, bít-
hljómsveitar og nokkurra söngvara gerðu þeir
plötunni verðug skil. Söngvaramir Daniel
minnilega af plötunni,
nefnilega Within You, Wit-
hout You eftir George
Harrison. Szymon Kuran,
Björgvin Gíslason, Stefán
Hjörleifsson og Steingrím-
ur Guðmundsson gerðu því
frábær skil og uppskáru
dynjandi fagnaðarlæti
áheyrenda sem voru allir
sem einn einstaklega vel
með á nótunum. Vitaskuld
var endasvítan, A Day in
the Life, einnig áheyrileg.
Maður vissi hins vegar fyr-
irfram að flytjendurnir
myndu leggja sérstaka rækt
við að skila henni með
glæsibrag og því hefði flug-
eldasýningin í crescendó-
inu mátt vera dálítið ýkt
frá útsetningu Sir Georges
á plötunni. En aðfinnslur
sem þessar eru bara smá-
munasemi. Heildaryfir-
bragðið var til fyrirmyndar
og Jóni Ólafssyni og öllum
hiniun til sóma.
Sgt. Pepper’s Lonely He-
arts Club Band tekur ekki
nema um það bil fjörutíu
mínútur í flutningi. Til að
gera konsert í fúllri lengd
var blandaður hópur tónlistarmanna fenginn til
að stytta gestum sfimdimar fram aö hléi. Leik-
in voru og sungin órafmögnuð og lítt rafmögnuð
Bítlalög og skotið inn á milli ýmsum atriðum
frá ferli The Beatles í tónum og myndum. Þessi
fyrripartm- var sérlega óaðlaðandi og vegna
þess að hann skorti alla uppbyggingu missti
hann marks. Af flytjendunum sem fram komu
fyrir hlé er vart ástæða til að hrósa nema ein-
um; Bimi Jr. Friðbjömssyni, nemanda í list-
menntaskóla Sir Pauls McCartneys í Liverpool.
Ari Jónsson söng reyndar Yesterday einkar ljúf-
lega og Eyjólfur Kristjánsson klikkaði hvorki á
pikki né söng í Here Comes the Sun. Þrátt fyrir
þessa ljósu punkta í fyrri hluta konsertsins var
hann afskaplega leiðinlegur og maður þakkaði
almættinu fyrir að enginn þeirra sem sóst var
eftir til að mæta sem heiðursgestur tónleikanna
þekktist boðið.
Söngvararnir Daníel Ágúst Haraldsson, Stefán Hilmarsson og KK skiluðu sínu með prýði.
Sömu sögu er að segja um hljóðfæraleikara.
Tónlist
Ásgeir Tómasson
Ágúst Haraldsson, Stefán Hilmarsson og KK
skiluðu sínu með prýði. Sömu sögu er að segja
um hljóðfæraleikara. Á einum stað hefði maður
viljað hafa kontrabassana eilítið ákveðnari og á
öðrum hefði „glockenspielið" þurft að hafa svo-
lítið skærari tón. En guð forði okkur frá því að
krefjast þess að lifandi flutningur laganna af
Sgt. Pepper’s væri fullkominn og nákvæmlega
eftir plötuupptökunni.
Það er óneitanlega skrítið að eftirminnileg-
asta lag tónleikanna skuli vera hið minnst eftir-
Sagnabálkurinn um Ugga Greips-
son, Fjallkirkjan eftir Gunnar
Gunnarsson, í þýðingu Halldórs
Laxness, hefur verið endm-útgefinn
i einu bindi hjá Máli og menningu.
Gunnar Gunnarsson
yngri myndskreytti
bókina, en margar af
myndum hans við sög-
una birtast nú á bók í
fyrsta sinn. Fjall-
kirkjan er talin eitt
af meistaraverkum
íslenskra nútíma-
bókmennta og var
frumsamin á
undir heitinu
„Kirken pá Bjerget“. Hún kom upp-
haflega út í fimm bindum: Leg med
strá (1923), Skibe pá himlen (1925),
Natten og drommen (1926), Den uer-
fame rejsende (1927) og Hugleik
den hárdtsejlende (1928).
íslensk þýðing Halldórs Laxness
kom fyrst út 1941-1943. Endurútgáf-
an sem nú er gefin út er fjórða út-
gáfa þýðingar hans og fylgir texta
annarrar útgáfu, 1951, með
nokkrum breytingum þýðenda í
þriðju útgáfu, 1961. Bókin verður
seld'á tilboðsverði í júní, 3880 kr.
ígorskviða Árna Berg-
manns
Þýðing Áma Bergmanns á
Igorskviðu er komin út hjá Máli og
menningu. Kviðan var
samin seint á 12. öld og
hefur haft áhrif á rúss-
neska menningu. Með-
al annars er efnið í
ópem Borodíns, ígor
fursta, sótt til henn-

Ámi Bergmann
samdi skýringar
við ígorskviðu og
gerir grein fyrir
tengslum hennar við ._
sturlungaöld í sögu Rússlands sem
hún lýsir. Hann fjallar einnig um
stöðu kviðunnar í miðaldabók-
menntum með skírskotun til hugs-
anlegrar þakkarskuldar hennar við
norræna skáldskaparhefð.
Sómabítl
Þrenna frá Uglunni
Hraunfólkiö eftir Bjöm Th.
Bjömsson, Bókin um hlátur og
gleymsku eftir Milan
Kundera og Hér leynist
drengur eftir Judy og
Sean Barron voru í
nýjasta Uglupakkan-
um frá hinum ís-
lenska kiljuklúbbi
Máls og menning-
ar.
Hér leynist
er í frumút-
gáfu á íslensku. Hún segir frá
einhverfúm dreng sem kemst út úr
einhverfu sinni. Mæðginin Judy og
Sean Barron skrifa bókina saman
og lýsir hún gríðarlegum átökum í
uppeldi drengsins.
Skækjan til Moskvu
Leitt hún skyldi vera skækja, í
leikstjóm Baltasars Kormáks, fór
sigurför á leiklistarhátíðina í
Hallunda í Svíþjóð á dögunum. í
framhaldi var sýningunni boðið að
koma næsta vor til Moskvu og sýna
gestaleik í Leikhúsi þjóðanna.
Leikhús þjóðanna virðist heldur
en ekki farið aö snúast um íslenskt
leikhús. Amlóða saga Bandamanna
fer til Seoul í haust og Skækjan
með vorinu til Moskvu!
-ST
Smáþjóðaleikarnir:
Til hvers emm við íslendingar að taka þátt í
„Smáþjóðaleikum“? Erum við smáþjóð? Síðan
hvenær erum við smáþjóð? í hverju keppa smáar
þjóðir? Smáum greinum? Einhvem veginn átti
maður helst von á því að á Smáþjóðaleikunum
yrði keppt í feluleik.
Skyndilega kom i ljós að undanfarinn áratug
hefur íþróttaforystan laumað lélegustu íþrótta-
mönnum landsins út í alþjóðlega keppni við
þeirra hæfi: „The Tiny Nations Games“. Og nú
vom allar helstu landspildur álfunnar mættar til
landsins með íþróttastjömur sínar og stamandi
prinsa.
Halda menn virkilega að það sé hvetjandi fýrir
íþróttamenn okkar að berjast áfram í rokinu á
Laugardalsvelli, verandi nokkrum húslengdum á
eftir fremstu hlaupakonum Lúxemborgar og
Liechtenstein? Eini lærdómurinn sem af því má
Fjölmiðlar
Hallgrímur Helgason
draga er: Hættið að æfa og farið að gera eitthvað
þjóðhagslega hagkvæmt. Og til þess að steypa allri
þjóðinni í botnlaust smáþjóðarþunglyndi var
þetta svo sýnt daginn út og inn í sjónvarpinu með
„afsakið hlé“-innskotum til að fullkomna smá-
þjóðarímyndina. Með þessu vantaði bara gamla
góða Queen-lagið með nýjum texta: „We Are Loos-
ers“.
Þeir einu sem stóðu sig með sóma voru veð-
urguðimir; settu íslandsmet í júníkulda og Atl-
antshafsmet í óþægindum. Þeir klikka aldrei þeg-
ar á ríður að sópa burt af landinu einhverju liði
sem ætlar að niðurlægja okkur, sbr. vindstigin ell-
efu sem okkar menn sendu í beinni útsendingu úr
Bláa lóninu til Ameríku á dögunum. Það mátti
hafa visst gaman af sjónvarpssendingum frá
Laugardalsvelli þegar maltneskir hástökkvarar
fuku beinlínis á rána og 1500 hlaupið varð líkt og
sýnt hægt allan tímann vegna mótvinds. Fresta
þurfti sundkeppni þegar Kýpurmær ein fékkst
ekki til að fara upp úr þægilega volgri lauginni.
Ekki klikkuðu gárangarnir heldur og upp-
nefndu fyrirbærið „Smáþjóaleikana".
Smáþjóaleikar eiga kannski rétt á sér sem rétt-
látur vettvangur fyrir rasssmáar þjóðir heimsins
og þá af sömu ástæðum og Ólympíuleikar fatl-
aðra fyrir hreyfihamlaða en þeir eiga að fara lágt.
Smáum hæfir ekki að fara hátt. Það á að geta
þeirra neðanmáls í dagblöðum en ekki leggja
undir þá hálfu sjónvarpskvöldin. í svipmyndum
frá blakleikjum í Smáranum mátti sjá tvo áhorf-
endur á bekkjunum. Tveir í salnum og hvað ... tíu
heima í stofú? Reyndar kom aðsóknarleysið sér
nokkuð vel þar sem hinir knáu leikmenn þurftu
á öllum áhorfendastæðunum að halda til að halda
boltanum í leik.
íslendingar fengu brons í þrístökki karla. Þrír
luku keppni.
Nú er hún Snorrabúð stekkur
og grasið á vellinum græna
er smánað af sterum hvert ár,
smáum þjóðum að leik.
Síðan hvenær var talin hvatning í því að miða
sig við það smæsta og aumasta í heiminum? Ráð-
ast á garðinn þar sem hann er lægstur? Og kom-
ast samt ekki yfir. íslensku blakaramir náðu
ekki einu sinni að sigra San Marínó sem mun
vera eitthvert frík-ríki í ítölskum afdal með 25
íbúum. Körfuboltalandslið Andorra stóð sig hins
vegar óvenjuvel vegna þess að í vor kom ferða-
langur i þorpið, á reiðhjóli með pumpu: Það var
hægt að pumpa í boltann og þeir Andorringar
gátu loks dripplað honum almennilega.
Þátttaka okkar á Smáþjóðaleikunum er mis-
skilningur. Misskilningur á íslensku eðli. Við
viljum ekki bera okkur saman við það lakasta í
hverri grein. Við höfum metnað. í þeim skilningi
erum við ekki smáþjóð. Hins vegar er hætta á því
að við verðum það ef við erum alltaf að leika okk-
ur við eintómar smáþjóðir.
Hugsum smátt og stefnum lágt