Dagblaðið Vísir - DV - 12.07.1997, Blaðsíða 15

lO'V" LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1997
15
,Ég er sko ekki af ættinni. Kem bara með eiginkonunni..." svaraði hann en komst ekki lengra því hin meinta frænka missti áhugann um leið.
Ætt geimfarans
„Ert þú af ættlegg Jóns á Hofi?“
spurði virðuleg kona og rýndi í
hvítan merkimiða sem viðmæl-
andinn bar í jakkaboðungi sínum.
Áhugi hennar á hinum nýupp-
götvaða ættingja leyndi sér ekki
og hún brosti sínu breiðasta.
„Ég er sko ekki af ættinni. Kem
bara með eiginkonunni..." svaraði
hann en komst ekki lengra því
hin meinta frænka missti áhug-
ann um leið og sneri sér að öðrum
hvítboðungi með sömu spuming-
una.
Það var um hálftímaakstur frá
höfuðborginni á þann stað sem
ættarmótið skyldi haldið. Reynd-
ar var upptök ættarinnar að finna
á allt öðru landshomi en þaðan
vom allir flúnir og þess vegna
engin ástæða til að vera að þvæla
fólki þvert yfir landið til þess eins
að komast á óðal feðranna. Mun
hentugra var að vera í grennd við
annálaðan hamborgarastað og í
tryggu GSM-sambandi til að hægt
væri að panta pitsu til að narta i
við varðeldinn. Þetta hafði í ár-
anna rás orðið sameiginleg niður-
staða ættingjanna. Fyrsta ættar-
mótið hafði verið haldið nákvæm-
lega á þeim punkti sem bær for-
feðranna stóð. Þar var hvorki gist-
ingu né greiða að hafa þannig að
næsta mót ættliðanna var fært
svo sem 100 kílómetra suður.
Þriðja ættarmótið veit svo fært
enn sunnar og þetta sem nú var
ákveðið náði nánast til höfúðborg-
arinnar þótt fjall skildi á milli.
Þegar vora raddir um að halda
næsta ættarmót annaðhvort á
Hótel Sögu eða á Spáni.
Geimfari eða biskup
Konan var full tilhlökkunar á
leiðinni á ættarmótið. Hún sagðist
eiga von á því að margt stór-
menna myndi sýna sig. Hún taldi
upp listmálara, aflaskipstjóra á
landsvísu, ráðuneytisstjóra og
fleiri ættarlauka sem myndu
skreyta þennan þverskurð af
blóma þjóðarinnar. Börnin
hlýddu stóreyg á upptalninguna.
„Kannski frændi okkar frá
Bandaríkjunum mæti þama. Þið
vitið, geimfarinn sem sagt var frá
í blöðunum um daginn,“ sagði
hún við hömin tvö i aftursætinu.
„Þá getur vel verið að þama verði
líka einn eða tveir alþingismenn
eftir atvikum," bætti hún við.
Eldra bamið, drengur á 10 ald-
ursári, sem nú fann til þess að
vera af geimfaraætt gaf lítið fyrir
þingmennina en spurði föður sinn
með nokkurri undrun: „Pabbi ert
þú ekki af neinni merkilegri ætt?“
Faðirinn tók sér drjúgan umhugs-
unarfrest en svaraði svo: „Það era
nú nokkrir prestar í minni ætt.
Gott ef ekki sjálfur biskupinn,"
sagði hann en tók ekki sjéns á að
nefna ríkissaksóknara, Fjalla-Ey-
vind eða aðra útilegumenn.
Drengnum fannst litið til koma og
sagði merkilegra að hafa geimfar-
ann sem kæmist að öllum likind-
um nær Guði en prestastéttin.
„Það era ein eða tvær alheims-
fegurðardrottningar í ættinni.
Gott ef ekki bæði Linda P. og
Hófí,“ hætti hann við og vildi allt
til vinna að skapa ætt sinni virð-
ingarsess innan fjölskyldunnar
áður en ættingjar konunnar um-
kringdu hann. Hann skynjaði þó
að hvorki prestar né fegurðar-
drottningar næðu að slá út geim-
farann svo hann hækkaði í út-
varpinu og söng „Hvað er svo
glatt?“ hástöfúm með ónefndum
karlakór. Þrátt fyrir sönginn og
hið glaölega yfirbragð var honum
þungt um hjartarætur og hann
bölvaði geimfaranum í huganum.
Hann fann til einangrunar innan
eigin fiölskyldu og meira að segja
hundurinn, sem að öllu jöfiiu
hafði framlappimar uppi á baki
bílstjórasætisins, færði sig yfir til
konunnar og stillti sér upp að
baki hennar.
Höfuðborgarhyski
„Þetta höfuðborgarhyski kann
sig ekki úti á vegum," sagði hús-
bóndinn þar sem þau höfðu í rúm-
lega 30 sekúndur ekið í þykkum
rykkmekki á eftir grænni Toyota-
bifreið sem hélt sig vandlega á
miðjum veginum. „Við sem eigum
upprana okkar úti á landi kunn-
um allt sem snýr að tillitssemi á
vegum úti,“ urraði hann þegar
ökuþórinn á undan sýndi sig ekki
i því að hleypa fram úr. Hann
lagðist á flautima bölvandi og
sankandi og á endanum vék hinn
örlítið eða virtist víkja og þá
tryllti hann fram úr honum með
látbragði sem ekki varð misskilið.
Laugardagspistill
Reynir Traustason
Hann andvarpaði af létti og gaf
höfuðborgarbúunum enn aðra
einkunn sem fól í sér að svona lið
ætti ekki að hafa leyfi til að aka
austur yfir Elliðaár.
Nokkur fjöldi var þegar kominn
á ættarmótið. Tjöld vora í eins
konar hverfúm hér og þar, allt eft-
ir því af hvaða legg ættingjamir
vora. Þegar fjölskyldan vegmóða
renndi inn á svæðið til fúndar við
ættingja konunnar og bamanna
var hátíðin að bresta á.
Fagnaðarfundir
Búslóðarflutningarnir stóðu
sem bæst þegar græn Toyota
renndi í hlað. Þar var kominn bíl-
stjórinn og miðjumaðurinn sem
truflað hafði ferðaáætlun fjöl-
skyldunnar svo sem 20 kílómetr-
um vestar. Hann skrúfaði niður
rúðuna og heilsaði: „Þakka þér
fyrir síðast, er það ekki héma
sem Kirkjubólshjáleiguættin ætl-
ar að hittast?" Dreifbýlisökuþóm-
um var nokkuð brugðið þegar
hann sá hvaða fólk var komið inn
í miðja ætt eiginkonunnar. Hann
staðfesti með semingi að þama
væri vettvangur umræddrar ætt-
ar en flýtti sér að bæta við: „Það
er konan sem er í ættinni. Ég fylgi
bara með og hef fram að þessu að-
eins verið notaður til kynhóta."
Húmorinn féll í grýtta jörð og sá
nýkomni vippaði sér út úr bíln-
um. „Sæl frænka, long tæm nó
sí,“ ávarpaði hann hina nýupp-
götvuðu frænku og þau féllust í
faðma. Þegar þau höfðu borið
saman bækrn- sínar komust þau
að þeirri niðurstöðu að geysimik-
ill skyldleiki væri með fjölskyld-
unum tveimur þrátt fyrir að eina
sex ættliði bæri í milli.
Ættarlaukarnir
Það ægði saman alls kyns fólki
og upp úr stóðu ættarlaukamir
eins túlípanar í júnímánuði.
Reglulega urðu miklir fagnaðar-
fúndir þar sem fólk uppgötvaði
hvað aimað. Nýkomna fjölskyldan
hellti sér út í þessa hringiðu og
konan brosti og heilsaði á bæði
borð með bömin sér við hlið. Eig-
inmaðurinn, sem enn fann til
smæðar sinnar í samanburði við
geimfarann, fylgdi í humátt á eft-
ir og lét lítið fyrir sér fara. Hinir
ættingjarnir skilgreindu bæði
konu og böm eftir hinrnn ýmsu
forfeðrum, lífs og liðnum. Ættar-
mótið í svip bamanna var talið
greinilegt og aðeins mismunandi
milli manna hveijum forfeðranna
fjölskyldubrotið líktist mest. Það
mátti ljóst vera af umsögnum að
þau sóttu ekkert í föðurættina.
Allir merktir
Ættarmótið var tileinkað hjón-
unum Guðmundi og Guðmundínu
í Kirkjubólshjáleigu sem uppi
vora á fyrri hluta 18 aldar. Þau
höfðu getið af sér stóran hóp
bama sem öll komust til manns
fyrir harðfylgi foreldranna. Fólk
flykktist frá öllum landshomum
til að heiðra minningu forfeðr-
anna og uppgötva ættingja sem
það hafði ekki kært sig um hing-
að til. Það fengu allir
pappastrimla til að hengja framan
á sig þannig að ekki léki vafi á því
hvaða ættlegg þeir tilheyrðu. Það
var rauður litur fyrir Guðrúnar-
fólkið, hvítur fyrir Jónsfólkið,
blár fyrir Sigríðarfólkið, og svo
framvegis, allt eftir því hverju
bama Guðmundar og Guðmund-
ínu það tilheyrði. Makarnir fengu
líka merki i samræmi við þann
ættboga sem þeir höfðu kosið að
blanda erfðavísum sínum við.
Stúlkubarnið, sem var sem
steypt úr sama móti og langa-
langamma hennar í móðurætt, að
mati ættingjanna, upplýsti að
Toyota-fjölskyldan, sem ekki
kunni að aka úti á vegum, ætti
heima í hverfinu þeirra, reyndar í
þamæstu götu. Hún og nýupp-
götvuð frænka hefðu raunar verið
í sama bekk um árabil án þess að
gera sér grein fyrir hinum sterku
ættarböndum. Samkomulagið
hafði raunar ekki verið upp á það
besta og hún sagði að hingað til
hefði frænkan að sínu mati verið
hin mesta leiðindaskjóða.
Missti af flugi
Drengurinn spurði móðurina
eftir geimfaranum. Hún sagðist
halda að hann hefði misst af flugi
frá Washington og þess vegna
ekki komist á ættarmótið. List-
málarinn og ráðuneytisstjórinn
væra aftur á móti komnir sem og
fiöldi annarra góðborgara. Fjöl-
skyldufaðirinn lét lítið fyrir sér
fara og fannst ekki við hæfi að
blanda sér mikið í umræðumar,
enda ættlaus maður.
Ættarmótið fór hið besta fram.
Glens og gaman fór vel í bland við
erfðafræðilegar bollaleggingar og
ættfræðilegar útlistanir. Makam-
ir tóku þátt í því sem þeim var
fært út frá þeirri fotlun sinni að
vera utan ættar. Hópurinn náði
ágætlega saman og það var mál
manna að helgin hefði heppnast
svo sero best varð á kosið. Það var
komið að kveðjustimd þegar einn
þeirra sem halda merki ættarinn-
ar á lofti í ffamtíðinni spurði
ömmu sína stundarhátt með
nokkurri undrun.
„Era allir skyldir héma nema
makamir?" Spuming drengsins
ýfði greinilega upp sár sem gróið
höfðu undir lok samkomunnar.
Það var þó létt yfir fólki á heim-
leiöinni. Hundurinn var aftur bú-
inn að færa sig bílstjóramegin
enda nú konan sem sá um akstur-
inn. Hún andvarpaði, ánægð eftir
endurfundina: „Var þetta ekki al-
veg makalaust skemmtilegt ættar-
mót?“ Eiginmaðurinn svaraði af
bragði: „Er ekki rétt að hafa
næsta ættarmót alveg maka-
laust?“