Dagblaðið Vísir - DV - 14.03.1998, Qupperneq 20

LAUGARDAGUR 14. MARS 1998
Egill Stefánsson greindist með ólæknandi krabbamein í júní í fyrra:
Ætla að sigra
- segir bjartsýnn Akureyringur, vel studdur af konu sinni, Kolbrúnu Júlíusdóttur
„Það var svakalegt að fá þær
fréttir að ég væri með ólæknandi
krabba en ég held að ég hafi verið
nokkuð fljótur að jafna mig. Þótt
læknarnir segðu þetta ólæknandi
var ég strax staðráðinn í að sýna
fram á annað. Hingað til hefur þetta
gengið framar vonum og það þakka
ég trú minni og bænum og jákvæðu
hugarfari," segir Akureyringurinn
Egifl Stefánsson sem greindist með
lungna- og eitlakrabba í júní í fyrra.
Helgarblaðið hitti hann og Kol-
brúnu Júlíusdóttur, konu hans, þar
sem þau hafa liðnar vikur búið við
„ómetanlegar aðstæður" í notaleg-
um íbúðum Krabbameinsfélagsins
og Rauða krossins við Rauðarárstig
í Reykjavík. Landspítalinn rekur
íbúðirnar og eiga cdlir krabba-
meinssjúklingar jafnan rétt á að
sækja um þær.
Kolbrún og Egill dvelja nú fjarri
bömunum þremur, 14,16 og 19 ára,
sem eru á Akureyri. Þau búa í
Reykjavík á meðan Egill er í geisla-
meðferð.
„Meðferðin hefur gengið framar
öllum vonum því það stóð aidrei til
að ég færi í geisla. Ég held að það
hafi ekki þótt taka því þar sem
meinið væri orðið það stórt,“ segir
Egill. Hann segir að í fimm mánuði
áður en krabbinn greindist hafi
hann verið að fá bláæðabólgur,
blóðtappar hafi verið farnir að
myndast en læknamir ekki fundið
út úr því af hverju það stafaði.
Hélt ég væri móðursjúkur
Hjónin segja það hafa verið orðið
býsna erfltt að fá enga niðurstöðu
úr því hvað hafi verið að gerast og
Egill hafi m.a.s. verið farinn að
halda að hann væri eitthvað móður-
sjúkur. Hann hafi vitjað læknis í
hverri viku en aldrei neitt komið út
úr því.
„Hversu fráleitt sem það hljómar
má segja að við höfum að sumu
leyti orðið ánægð að fá greiningu.
Það var vitaskuld mikið sjokk fyrir
mig og börnin að fá þessar fréttir
um krabbann en Egill vissi þó við
hvað var að etja. Óvinurinn greind-
ist og hann gat snúið sér að því að
berjast við hann og það hefur hann
svo sannarlega gert,“ segir Kolbrún,
greinilega stolt af dugnaði manns
síns.
Hún segir um viðbrögð fjölskyld-
unnar að hún hafi verið búin að
ganga í gegnum sorgarferli krabba-
meinsins árið áður því þá hafi móð-
ir hennar greinst með krabba. Viku
eftir að hún hætti í meðferð hafi
áfallið með Egil dunið yfir. Egifl
segir síðan að systir hans hafi látist
úr krabba þegar hann var ungling-
ur. Hún var þá níu ára gömul.
Feluleikur gerir
engum gott
„Krakkarnir hafa tekið þessu af
jafnvægi. Við höfum látið þá fylgjast
með öllu um leið og við höfum feng-
ið niðurstöður. Þeir hafa komið með
okkur til læknis þegar við höfum átt
von á fréttum af þróun sjúkdómsins.
Ég held að það hafi bæði hjálpað
þeim og okkur að glíma við þetta.
Feluleikur gerir engum gott við
svona aðstæður," segir Kolbrún og
bóndinn segir enda enga ástæðu til
þess að vera að fela nokkuð.
Krabbi Egils var ekki sagður
skurðtækur og að ekki þýddi að
beita geislum. Lyf væru eina með-
ferðin. Síðan gerist það að Egill
svari lyfjunum svo vel að meinið sé
alveg horfið úr öðru lunganu og
hafi minnkað í hinu.
„Ég var búinn að reykja í 25
ár þegar ég fékk krabbann og
ég er ekki í vafa um að
það hefur a.m.k. ekki
verið til að bæta
ástandið. Ég hafði
ekki stundað neina
líkamsrækt en hef
nú farið í sund á
hverjum degi eftir
að ég byrjaði í með-
ferðinni. Það hefur
hjálpað mikið, bæði
líkamlega og and-
lega.“
Ótrúlegt að
halda nárinu
Aðspurður um
hugarfarið segist
Egifl klár á því að
jákvætt hugarfar (búöir Krabbameinsfélagsins og Rauða krossins eru fólki utan af landi ómetanlegar, segja hjón-
og staðfesta hans i jn Kolbrún og Egill. Þau hafa þurft aö dvelja fjarri fjölskyldunni þar sem hann er í geislum vegna
DV-myndir GVA
aö berjast við krabbameinsins.
þennan mikla óvin
hafi haft sitt að segja um hversu vel
þetta hafi gengið. Hann hafi horft
upp á fólk taka svona tíðindum illa
og játað sig sigrað. Þar hafi dauðinn
oftar en ekki haft sigur á skömmum
tíma.
„Hann hefur ekki einu sinni
misst hárið þrátt fyrir sterku lyfin.
Það er afar sjaldgæft. Hann hefur
litið vel út allan tímann og ég held
að sumir hafi jafnvel talið að ekkert
væri að,“ segir Kolbrún og Egifl
Kona úr Vestmannaeyjum tók tvö börn með sér í geislameðferð til Reykjavíkur:
álíka mörg í höfðinu á mér. Sálin
fór alveg á flug fyrsta sólarhringinn
og ég varð hrædd. Fyrstu viðbrögð-
in voru þau að ég vfldi bara láta
taka af mér bæði brjóstin. Ég fengi
ekki krabba í það sem ekki væri tU
staðar. Örvænting og vonleysi gripu
um sig en síðan fóru að vakna
spumingar um hvað væri tfl ráða.
Ég leitaði mér upplýsinga og sá að
batahorfur mínar voru mjög góðar.
Ég hafði fariö reglulega í skoðun og
því uppgötvaðist þetta á fyrstu stig-
um. í ljós kom að nóg var að gera
fleygskurð í holhönd tU að fjarlægja
meinið í janúar. Ég hélt brjóstinu
og með þessari geislameðferð eru
líkurnar á að ég fái aftur krabba-
mein gerðar mjög litlar," segir Jó-
hanna sem verður í 7 vikur i borg-
inni vegna meðferðarinnar.
Erfitt að segja
börnunum
Jóhanna er fráskUin og því ein
með bömin tvö. Hún á líka uppkom-
in börn og segir að fyrst af öUu hafi
hún hugsað hvað yrði um börnin ef
hún féUi frá vegna þessara veik-
inda.
„Ég sagði börnunum þetta í smá-
skömmtum eftir því sem ég treysti
mér tU. Mér fannst erfiðara að segja
þeim eldri frá þessu vegna þess að
þau þekkja krabbameinið betur en
þau yngri. Síðan verð ég að segja frá
því að ég hugsaði sem svo að ég
hefði ekki efni á þessu,“ segir Jó-
hanna og hlær en bætir síðan við að
hún hafi fengið ómetanlega aðstoð.
Ævilöng
þakkarskuld
„Ég var mjög heppin að fá inni í
þessum íbúðum því ég veit að
biðlistar eftir því að fá inni hafa
verið langir. Þetta eru fjórar íbúðir
sem standa fólki utan af landi tU
boða. Þær eru yndislegar og hér hef-
ur maður aUt tU aUs. Ég hefði ekki
getað haft bömin hjá mér ef ég hefði
þurft að vera á einu hótelherbergi,
auk þess sem það er dýrara."
Jóhanna vUl einnig fá að þakka
Krabbameinsfélaginu í Eyjum,
kvenfélaginu Líkn og öUum sem
hafa gert henni kleift að standa i
þessu án þess að þurfa að hafa mikl-
ar peningaáhyggjur.
„Ég stend í ævUangri þakkar-
skuld við svo marga,“ segir Jó-
hanna og greinflegt er að hún er
hrærð yfir þeirri hjálp sem hún hef-
ur fengið.
Samkvæmt upplýsingum DV
munu Krabbameinsfélagið og Rauði
krossinn hafa afhent Rikisspítulun-
um íbúðimar og þeir rakka fyrir
þær um 500 krónur á dag. Almenna
reglan mun vera sú að krabba-
meinsfélögin úti á landi greiði leig-
una fyrir íbúðirnar og þótt sum geri
meira af því að láta sjúklinga sína
vita um íbúðinar era aUir velkomn-
„Ég hef ástæðu til að vera þakklát
og glöð. Ég hef fengið aö kynnast
sorginni og því veit ég hversu mik-
Uvægt er að vera glaður og jákvæð-
ur,“ segir Jóhanna Finnbogadóttir,
kona úr Vestmannaeyjum, sem nú
dvelur ásamt tveimur börnum sín-
um, Kristjönu Rós, 7 ára, og Rík-
harði Erni, 10 ára, í íbúð sem
Krabbameinsfélagið og Rauði kross-
inn eiga við Rauðarárstíg í Reykja-
vík. Jóhanna fann fyrir hnút í
brjósti í byrjun desember síðastliðn-
um, sýni voru tekin og niðurstaðan
varð henni áfaU eins og öðrum sem
fá þann úrskurð að þeir séu með
krabbamein.
„Það vora tólf vindstig í Eyjum
þegar ég fékk þessar fréttir miUi
jóla og nýárs og ég held'ég ýki ekki
þótt ég segi að vindstigin hafi verið
Jóhanna Finnbogadóttir meö börnunum sínum, Kristjönu Rós og Ríkharði Erni. Mamman er hálfnuð í geislameðferð
og allir eru farnir að hlakka til að komast heim til Eyja. DV-myndir GVA
Fræðslan skiptir mestu
- segir Jóhanna Finnbogadóttir