Dagblaðið Vísir - DV - 27.03.1999, Blaðsíða 16

16
LAUGARDAGUR 27. MARS 1999
viðtal
Eg verð að gæta
bróður míns
Guðmundur Jónsson í Byrgínu. Hann byrjaði sitt starf á að fara niður í bæ
og setjast hjá fólkinu sem ekki átti í nein hús að venda en var drukkið á göt-
unum. Hann tók það upp í bílinn hjá sér og bauð því að koma og gefa lífinu
séns. DV-mynd Hilmar Pór
„Þaö skilur enginn hvernig hann
vinnur hann Guömundur. Hvernig
hann heldur sönsum, “ segir viö mig
starfsmaöur Byrgisins sem fylgir
mér til Guömundar. „Hann hefur
þá trú aö hœgt sé aö hjálpa öllum
og hann vísar aldrei neinum á dyr.
Sama þó aö þröngt sé í Byrginu þá
er alltaf pláss fyrir einn til sem á
þarf aö halda. Jafnvel þegar menn
hafa svikiö hann og fariö á fyllirí,
talaö illa um hann og Byrgiö en
koma svo aftur. Aftur og aftur. Og
alltaf tekur hann viö þeim meö full-
kominni fyrirgefningu. Ef Ϛri
máttarvöld eru ekki meö Guö-
mundi, þá veit ég ekki hvaö. “
Þegar ég hitti Guðmund segir
hann mér frá því hvemig þetta
byrjaði allt saman. Hann segist
hafa lent i fjötrum áfengis. Byrjaði
að drekka átján ára gamall og eftir
fjögur ár var hann kominn í sina
fyrstu meðferð og fór i þær margar
eftir það.
„Ég var helgarfyllibytta en helg-
amar vom bara lengri hjá mér en
öðrum,“ segir Guðmundur. „Svo
voru stundum túrar. Ellefu til
fimmtán dagar.“
Guðmundur segir að það hafi
verið upp og ofan hvort hann tolldi
í vinnu, drykkjan jókst, konan
skildi við hann og sífellt seig á
ógæfuhliðina. Eitt atvik er þó Guð-
mundi sérstaklega minnisstætt frá
þessum ámm.
„Ég tók ellefu daga drykkjutúr
eftir að ég lauk afvötnun árið 1983.
Þegar ég kom heim nötraði ég og
skaif og var mikið veikur. Ég fór
að biðja í hálfum hljóðum í eymd
minni og upplifði í fyrsta skipti að
Guð væri til. Ég varð skyndilega
styrkur sem stál. Ég fann kraft
Ðrottins koma yflr mig og ég fékk
lækningu á fráhvarfseinkennun-
um. Ég spurði prest hvað þetta
gæti hafa verið, en hann gat enga
skýringu geflð sagði mér aðeins að
halda í það meðan það varði.“
Trúað á steina og stokka
Áfram hélt óreglan og þar kom að
Guðmundur var gersamlega farinn á
sál og líkama. í upphafi árs 1990 fór
hann í meðferð sem reyndist verða
hans síðasta.
„Ég kom nær dauða en lífi inn á
Vog og þurfti fimmtán vítaminspraut-
ur í afturendann til þess að ná mér.
Ég lá líka fyrir meira og minna fyrstu
dagana. Þegar ég hafði náð mér varð
mér svo gengið inn í kapelluna á Vogi
og fór allt í einu að tala við Drottin
eins og hann stæði þar hjá mér. Ég
talaði um hvernig mig langaði að
snúa algerlega baki við þessu líferni
mínu sem var bara pína og kvöl og
eyða lífinu í hamingju með konunni
minni og bömunum.
Þegar ég kom út úr kapellunni var
eins og ég hefði losnað við fleiri þús-
und tonn af bakinu. Allar þær byrðar
sem ég hafði borið voru farnar. Þrem-
ur tímum siðar kom aftur yfir mig sá
kraftur sem ég hafði kynnst sjö árum
áður. Ég tel að það hafi veriö köllun
til þess að gera það sem ég er að gera
í dag.“
Eins og allir sem koma úr meðferð
fór Guðmundur í AA-samtökin. Hon-
um liggur gott orð til Vogs en hann
fann sig ekki í samtökunum.
„Þar er æðri máttarvöldum þakkað
en mér fannst ekki koma nægilega
skýrt fram hver sá æðri máttur er.
Það er ekki raunverulegt að trúa á
stokka og steina. Steinar og stokkar
hafa ekki anda. Ef Jesús er með í
prógramminu, þá er ekki aðeins verið
að bjarga holdinu, heldur einnig and-
anum.
Eftir 16 mánuði fór ég að þrá að fá
að tala um minn æðri mátt á AA-fund-
um en það fékk ekki hljómgrunn. Mér
þótti óþægilegt að sitja þar sem var
blótað í ööru hverju orði og þeim þótti
óþægilegt þegar ég sagði hallelúja eða
amen. Það var eins og tveir heimar
rækjust á.“
Að fóta sig í lífinu
Guðmundur valdi sér kirkju til
þess að sækja, fríkirkjuna Veginn,
og fór þá fyrst að komast að því
hver köllun hans væri. Eldur fyrir
þjáningabræðrum og systrum bloss-
aði upp og fór að þróast ár frá ári.
„Á tímabUi var heimili mitt orðið
eins og lítil kirkja. Það voru allt að
ijörutíu manns inn í stofunni heima
einu sinni í viku að hlusta á mig
miðla af minni reynslu. Ég vissi að
ég væri ekki einstakur heldur væri
fullt af fólki sem ætti skilið að öðl-
ast bata á sama hátt og ég.
Ég gaf af mér það sem ég gat gef-
iö og skaut skjólshúsi yfir þá sem
þurftu þess með. Þar kom að börnin
mín voru orðin þreytt á því aö fara
alltaf úr herbergjunum sínum fyrir
einhvem sem var „lasinn" og þurfti
að sofa þar. í október 1996 tókum
við hjónin hús við Hvaleyrarbraut-
ina á leigu, en þar gátum við komið
fyrir 13 manns. Formlega opnuðum
við húsið 1. desember og það fyUtist
strax. 1. júní 97 bauðst okkur annað
hús á Vesturgötunni og þar komust
að 22 vistmenn. I október ‘97 varð ég
enn að stækka og þá kom Hlíðar-
dalsskóli inn í myndina.
Síðan hafa verið 100 heimUis-
menn gegnumgangandi hjá okkur í
þremur húsum. Við erum með
kristUegt meðferðarprógramm fyrir
þá sem það velja, og á síðasta ári
völdu það 480 manns. Fyrst og
fremst má segja að Byrgið sé biblíu-
skóli. Við höldum uppi dagskrá aU-
an daginn, menn ræða sín mál og
læra, þeir biðja og stunda útiveru
og reyna að mynda aftur fjölskyldu-
tengsl sem hafa rofnað.
Núna höfum við einnig fengið
RockviUe á Miðnesheiði og erum
mikið þakklát fyrir það. Þar verður
hægt að koma fyrir 200 manns sem
geta stundað atvinnu af einhverju
tagi og það auðveldar þeim að fóta
sig aftur í lífinu.“ Guðmundur bæt-
ir því við að hvers konar húsgögn
séu vel þegin í Byrgið vegna flutn-
inganna. Auk þess langar hann að
koma á framfæri þökkum tU hinna
mörgu velunnara Byrgisins.
Á götunum hjá
útigangsmönnunum
Núna er i Byrginu fólk af öllum
stigum þjóðfélagsins en i fyrstu
var köllun Guðmundar sú að fara
út og sækja það fólk sem var á göt-
unni og fjármagnaði neyslu sína
með þjófnaði og innbrotum.
„Ég fór niður í bæ og fann þetta
fólk sem sat á bekkjunum í mið-
borginni og hafði ekki í nein hús
að venda. Ég settist hjá því og tók
það upp í bUinn hjá mér, rúntaði
með það og talaði við það. Ég bauð
því að koma og gefa lífinu séns.
Flestir tóku því vel. Við heyrum
svo oft að það sé ekki hægt að
hjálpa neinum nema hann biðji
um hjálp sjálfur. Þetta er vitleysa.
Maður sem er langt leiddur í
neyslu kann ekki lengur að rétta
upp höndina eftir hjálp.“
Guðmundur segist muna eftir
einum manni sem var sérlega erf-
iður. Hann var síhringjandi í Byrg-
ið tU þess að reyna að lokka menn
með sér á fyUiri og stundum tókst
honum það. Það tók Guðmund þrjá
mánuði að fá hann til þess að setj-
ast að í Byrginu.
„Ég lét hann ekki í friði. Ég sett-
ist hjá honum þar sem hann sat á
börum, ég tók hann upp í bUinn
þar sem hann var á gangi, fór
þangað sem ég vissi af honum í
partíum og linnti ekki látum fyrr
en hann kom tU okkar. Nú hefur
hann verið hjá okkur í 18 mánuði
og er orðinn umsjónarmaður.
Hann viU ekki fara því honum
þykir svo vænt um Byrgið.
Þessi maður sagði mér seinna að
hann hefði aldrei skilið í því hvað
ég vUdi honum eiginlega. Hann
var um fimmtugt og hafði verið í
óreglu frá því að hann var ungling-
ur. Hann hafði verið talinn ofvirk-
ur og var sendur af heimUi sínu í
sveit þar sem hann fékk mjög
slæma meðferð. Síðan þá beitti
hann öUum brögðum tU þess að
deyfa þessi sár i sálinni og varð
fyUibytta og dópisti og sannkaUað-
ur fangelsismatur. Það hafði eng-
inn sýnt honum áhuga í öU þessi
ár og hann ekki talað við nokkurn
mann í háa herrans tíð. En fyrir
innan rifbeinin slær yndislegt
hjarta."
Margoft verið traðkað á mér
Guðmundur segist ekki geta út-
skýrt af hverju honum þyki svo vænt
um þetta fólk að hann geti ekki látið
það í friði.
„Ég á eitthvað sem mér var gefið og
mér ber að gefa það öðrum. Ég má
ekki sitja með það einn. Ég verð að
gæta bróður míns,“ segir hann. En
hefur hann aldrei farið að efast ef
hann hefur verið svikinn eða orðið
fyrir mUdu vanþakklæti?
„Það hefur margoft verið traðkað á
mér en það er bara ástæða til þess að
sækja viðkomandi aftur út á götuna.
Þau eru lasin og ég veit að þau meina
ekki það sem þau gera og segja. Það er
fiknin sem dregur þau tU þessara
hluta og þegar ég horfi i eigin barm sé
ég að þetta var eins hjá mér,“ segir
Guðmundur.
„Ég næ svipuðum tengslum við
aUa en í mínu starfi þýðir ekki að
láta tilfinningamar hlaupa með sig í
gönur. Ég er farvegur fyrir Drottin
tU þess að ná til þeirra. Ég má ekki
bera þessar byrðar aUar og láta
vandamálin verða eftir hjá mér því
að Drottinn hefur þegar dáið fyrir
þær. Það situr ekki mikið eftir annað
en líkamleg þreyta. Krakkamir mín-
ir verða oft svo miklir vinir þessa
fólks að það snertir þá meira þegar
það fer. Þegar einhver hleypst á brott
og dettur í það er það fyrsta sem við
getum gert að byrja að biðja fyrir
honum því við vitum að bænin gerir
kraftaverk.
En eins og sorgin knýr dyra í bar-
áttunni em gleðistundirnar margar.
Við sjáum hér mæður sem hafa ver-
ið sviptar forræði yfir börnum sínum
fara aftur að hafa samband við þau.
Þá sjáum við væntumþykjuna byrja
að loga og hungrið að fá að hitta þau.
Síðan em það foreldrar fólks sem
hefur verið í neyslu sem hringja og
þakka fyrir. Þeir hafa ef tU vUl ekki
séð bami sínu líða jafn vel árum
saman. Sættir myndast í fjölskyldum
og það er yndislegt. Ég held því
áfram starfi mínu meðan Drottinn
vUl,“ segir Guðmundur að lokum.
-þhs
OtTnnir-
spaan
(M
Ca
Gull-úrið
Axel Eiríksson
Álfabakka 16, Mjóddinni, s. 587 0706
Aðalstræti 22, Isafirði, s. 456 3023