Dagblaðið Vísir - DV - 11.12.1999, Síða 35

J>V LAUGARDAGUR 11. DESEMBER 1999
karkafli
35
Á sigtímanum í Drangey. Pennan fálkaunga greip Sigurfinnur með sér á upp-
leið úr bjarginu.
í Drangey. Sigurfinnur með vaðinn yfir bjargstokknum og reiðubúinn aö síga.
unda bllnum sem
er sjöunda Subaru
bifreiö mín eftir að
ég kynntist þeirri
bílategund. Aðra
bíla vil ég ekki sjá
því ég vil vera viss
um að komast leið-
ar minnar án þess
að lenda í vandræð-
um.
En meira um
fálkann. Eitt sinn
um haustið 1973,
nokkrum mánuð-
um eftir slysið, þeg-
ar ég var farinn að
byrja að þjálfa mig
í rjúpnaskyttiríinu
á ný var ég staddur
norður í Bjarnar-
fellinu. Elsa, eldri
dóttir okkar, var
með mér til að
fylgjast með mér og
hjálpa mér með því
að tína upp fyrir
mig. Hún var að
sækja rjúpu sem ég
hafði skotið og fall-
ið niður spölkorn
frá okkur. Þegar
hún er komin í námunda við rjúp-
una kemur fálki skyndilega svíf-
andi, grípur rjúpuna og hefur sig til
flugs með hana í klónum. Elsu varð
skapbrátt og gaf frá sér reiðiöskur
svo þróttmikið að illfyglinu brá og
sleppti rjúpunni eða missti hana. Ég
hafði lúmskt gaman af því að fylgj-
ast með þessu.
En þrátt fyrir hrekki af þessu tagi
er mér ekki í nöp við fálkann. Þetta
er hans svæði eins og mitt og ef allr-
ar sanngirni er gætt er ég líklega
fremur aðskotadýrið en hann og
rétturinn hans fremur en minn.
Auk þess er þetta fallegur fugl,
stoltur, þóttafullur, gengur hreint
til verks og gefur sig hvergi fyrr en
í fulla hnefana. Hann er ómissandi
hluti af tign íslenskra óbyggða og
hverjum veiðimanni verðugur
keppinautur um veiðibráðina.
Nær drukknaður í
brunagaddi
Ég held það hafi verið haustið
1968. Það hafði ríkt norðanátt og
hríð í nokkra daga, alveg upp í að
vera stórhríð og ekki gefið til
rjúpna. Svo er það einn morgun er
ég vakna, og snemma að vanda, en
áður, en algengt er að fálkinn gripi
bráðina um leið og hann drepur.
Vera má að það lærist honum með
æfingunni.
Saumaði hausinn
afturá
Ég hirti svo rjúpuna, en lét haus-
inn liggja því sá tími var liðinn að
rjúpa væri ekki gjaldgeng til sölu ef
hausinn vantaði. Þess vegna var
það árið 1952, en þá var ég uppi á
Stól á leið úr Urðaskálunum yfir í
Hrafndal með gömlu Husqvarna-
einhleypuna og skaut á tvær rjúpur.
Önnur drapst við skotið en hin
brölti fótbrotin og vængbrotin. Ég
tók hana og sló henni við hlaupið á
byssunni en óþarflega fast því haus-
inn fór af henni. Þessi ár var rjúpan
seld til útflutnings og illa skemmd-
ar rjúpur voru ekki teknar og alls
ekki ef hausinn vantaði. Ég hirti
hvort tveggja og þegar ég kom heim
til mín að Steini um kvöldið, náði
ég mér í hvítan tvinna og saumaði
hausinn svo vandlega á greyið að
útilokað var að sjá nein missmíði.
Seinna sinnið sem ég sá fálka slá
rjúpu var öllu sögulegra.
Þá var ég staddur í Bakdalsskarð-
inu og skaut á tvær rjúpur. Önnur
féll og bærði ekki á sér en hin hóf
sig til flugs og stefndi beint upp, en
það gera rjúpur gjaman hafi þær
blindast, og það óttaðist ég að hefði
gerst þama því ég var með afar smá
högl, líklega nr. 5 eða 6. Ég vildi
ekki missa þessa ijúpu frá mér
þannig lemstraða og lagði mig með
því að miða óvenju lengi. Þegar
skotið reið af hafði sá atburður
gerst að fálki hafði komið skyndi-
lega aðvífandi og var að slá rjúpuna
í sömu andrá. Og báðir fuglamir
féllu við skotið.
Mér brá nokkuð því það var ekki
venja mín að skjóta fálka jafnvel
þótt ijúpan sé aldrei eins stygg og
þegar hún veit af fálka í grenndinni.
Fálkinn lá á bakinu og mér sýndist
hann vera að fylgjast með mér. Var
greinilega ekki dauðari en svo. Ég
seildist niður til hans en þá náði
hann að læsa í mig klónum svo illa
að kló stóð gegnum vinstri hendina
á mér. Ég fann að ég gat ekki losað
mig og steig á annan vænginn á
honum en þá gerir hann sig líkleg-
an til að höggva í mig svo ég greip
til hnífsins og stakk hann gegn um
hausinn.
Það var hörkufrost og blæddi
heilmikið úr handarsárinu sem ég
vafði vasaklútnum mínum utan um
og dró síðan ullarvettling á hönd-
ina. Þegar ég var hættur um kvöld-
ið og kominn niður að bíl voru um-
búðirnar frosnar.
Ég þvoði sárið þegar ég kom heim
og slapp við alla ígerð. En örin eftir
klærnar bar ég á hendinni allt til
þess dags að hún var fjarlægð. Fálk-
ann tók ég að sjálfsögðu með mér
heim og eftir að ég hafði skorið af
honum fótinn og þurrkað, hengdi ég
hann upp yfir framrúðuna í Land
Rovernum og hefur hann fylgt öll-
um þeim bílum sem ég hef eignast
siðan. Og nú er ég nýlega búinn að
koma honum fyrir á sínum stað í tí-
Bræðurnir frá Steini á Reykjaströnd. Páll (t.h.) og Sig-
urfinnur.
engan botn. Ég slæ handleggjunum
út og get stöðvað mig þannig að ég
sekk ekki niður. Ég sleppi svo með
annarri hendinni til að kasta byss-
unni upp á ísinn en um leið brotnar
undan hinni hendinni og ég er á
leið undir skörina þegar ég næ að
koma hinni hendinni að líka og get
stöðvað mig. Svo fer ég að reyna að
vega mig upp en þá bara brotnar ís-
inn og ég sé að þarna stefnir í óefni.
Ég vissi að ég mundi ekki lifa i
kaldri ánni i svona frosti nema í
mesta lagi 3-5 mínútur.
Þá skaut upp þessari hugsun sem
ég hef alltaf átt handa mér í svona
tiifellum: Útlitið er aldrei svo svart
að það sé ekki til einhver fær leið
fyrir mig.
Buxurnar sprungu
á hnjánum
Ég tók það ráð að leggjast flatur
við skörina og tókst að koma öðrum
fætinum upp á ísinn og velta mér
upp úr ánni. Ég velti mér svo þang-
að til ég taldi mig öruggan en þá
stóð ég upp, tók byssuna og rölti
upp að bílnum. Þegar ég var kom-
inn spölkom, eða svona hálfa leið
sprungu buxurnar á hnjánum gadd-
frosnar.
Svo keyri ég af stað áleiðis heim.
Þegar ég kem að afleggjaranum við
Veðramót stendur Guðmundur
bóndi þar og er að húkka sér far í
Krókinn. Hann sest inn í bílinn og
tekur strax eftir því hvernig ég er á
mig kominn: „Þú er rennblautur,
maður!“ Já, ég segi honum að það sé
nú bara eðlilegt því ég sé nýskriö-
inn upp úr Gönguskarðsánni. Hann
biður Guð að hjálpa sér: „Þú ert nú
bara lánsmaður ef þú færð ekki
lungnabólgu eftir þetta í þessu dé-
skotans frosti. Þú verður að flýta
þér að komast i heitt bað alveg taf-
arlaust og breiða svo yfir þig upp
fyrir haus!“ Ég segi honum að auð-
vitað skelli ég mér í sturtu þegar ég
komi heim. Svo hafi ég fataskipti og
drífi mig upp í Hálsa til rjúpna.
Guðmundi ofbauð svo að annað-
hvort trúði hann mér ekki eða taldi
mig brjálaðan. Allavega þótti hon-
um þetta ekki svaravert. Auðvitað
hélt ég mig við það sem ég hafði
áður ákveðið. Og eftir að hafa farið
í bað, náð í mig hita og gleypt mat-
arbita lagði ég upp á ný.
En það var komið framundir
rökkur þegar ég fann þessar rjúpur
aftur. Þær sátu í hlíðinni á móti
Tungu og ég held að ég hafi náð
þeim öllum.
Kokteilhristari
Arþúsunda
kokteilhristarinn.
Uppskriftir fylgja
a iKnniji^ r
þá er veðrið gengið niður og
nokkum veginn komið logn með 15
stiga frosti. Ég ákveð að drífa mig af
stað og bý mig auðvitað vel, fer
meira að segja í prjónabrók. Svo
keyri ég af stað á Land Rovemum
og þegar ég er kominn út á Eyrina
fyrir utan Krókinn finn ég að það er
komin svolítil vestangjóla, þessi
Skarðagola sem við köllum. Ég
keyri sem leið liggur upp í Göngu-
skörðin og þegar ég er kominn upp
undir Skarðaréttina sé ég að þar
sitja svona 10 rjúpur á melnum en
styggjast undan bílnum og fljúga
yfir ána og upp í Hálsana. Það var
lítið um rjúpu þetta haust og ég sé
að þetta gengur ekki að reyna ekki
við þennan hóp. Ég ákveð að skoða
þetta nánar og hvort áin sé fær.
Ég legg svo af stað með byssuna
og þegar ég kem að ánni sýnist mér
að hún sé ísi lögð bakkanna á milli
og ég fer að kanna við norðurbakk-
ann. Þar er góður ís og ég fer að
þoka mér yfir. Ég sé að yfir miðri
ánni hefur hrannast upp krap og
þegar ég kanna það þá er þar allt í
lagi svo ég snara byssunni á öxlina
og held ótrauður áfram.
Þangað til allt i einu ísinn brest-
ur og ég er kominn í ána og finn
HÚSASMIÐJAN
S(mi 525 3000 • www.husa.is
Þokkaleg eftirtekja eftir næturvakt á Frostastaöatúninu. Ellert Aöalsteinsson, Sigurf innur og Kristján Jónsson meö 91 gæs.
Jólaverð
1.495 kr.