Dagblaðið Vísir - DV - 08.04.2000, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 8. APRÍL 2000
Helgarblað_________________________________________________________________________________________________PV
—
Eiginkonan vissi ekki um tvöfalt líf manns síns:
Með húfu
sonarins við
bankaránið
„Nei, sjáðu. Það er mynd af
bankaræningja í blaðinu sem var
tekin með falinni myndavél. Hann
er alveg eins og þú,“ sagði Sabine
Mortenhuber brosandi við manninn
sinn, Franz. Þau sátu við morgun-
verðarborðið ásamt litlum syni sín-
um.
„Leyfðu mér að sjá,“ sagði Franz
og teygði sig eftir blaðinu. Hann
brosti svolítið þegar hann sá mynd-
ina: „Ja, það er reyndar svipur en
þú verður að viðurkenna að yfir-
skeggið mitt er flottara."
Að loknu þessu samtali kvaddi
Franz eiginkonu sína og Markus
son sinn, sem var þriggja ára, ástúð-
lega. Franz var á leiðinni í vinnuna.
Hann var múrari að mennt og hafði
verið atvinnulaus um skeið. Nú var
hann búinn að fá vinnu sem eftir-
litsmaður með stóru verkefni hjá
byggingameistara. Launin voru góð
og Franz var ánægður með yfir-
mannsstöðu sína. Allt þetta sagði
hann Sabine sem var stolt af mann-
inum sínum sem sá svo vel tU þess
að efnahagur þeirra var í góðu lagi.
Ánægð með tilveruna
Sabine var ánægð með tilveruna.
Hún hafði nóg af peningum, þau
áttu fallegt heimili með dýrum hús-
gögnum og stereógræjum og þau
áttu yndislegasta barn í heimi,
Markús litla.
Fjölskyldan horfði sjaldan á sjón-
varp. í staðinn áttu hjónin notaleg-
ar stundir yfir góðum mat og víni
auk þess sem þau sinntu tómstunda-
störfum sínum. Sabine hafði gaman
af leirkerasmíði en Franz lék sér
með leikfangabíla.
Þennan morgun hélt Franz
Mortenhuber ekki til vinnu eins og
Sabine hélt. Ekkert frekar en hann
hafði gert alla aðra daga. Hann
hafði í raun ekki verið í vinnu einn
einasta dag þau þrjú ár sem þau
höfðu verið gift.
Geðvillingur með
sannfæringarkraft
Franz var geðvillingur og eins og
Bankaræninginn
Hann vissi ekki aö falin myndavéi
bankans tók mynd af honum.
aðrir geðvillingar hafði hann mik-
inn sannfæringarkraft Honum
hafði tekist að fá himinhá lán í öll-
um bönkum í heimabæ sínum,
Wels, í Austurríki. Hann hafði byrj-
að með þvi að fá lítilsháttar lán hjá
vinnufélögum og vinum en svo
tókst honum að sannfæra banka-
menn um að veita honum hvert lán-
ið á fætur öðru. Franz tókst að
greiða afborganirnar með nýjum
lánum en að lokum hafði meira að
segja sá banki sem hafði verið fús
til að taka mesta áhættu sagt nei. Á
þeim tíma var Franz í mikilli íjár-
þörf og honum datt rán í hug.
Þegar næsta dag framdi hann sitt
fyrsta rán. Hann valdi bensínstöð
utan við bæinn. Hann beindi gas-
byssu að eigandanum, sem var kon-
um á miðjum aldri, og hafði á brott
með sér veltu dagsins.
Lítið var fjallað um ránið í blöð-
um daginn eftir en ránsfengurinn
var nógu stór til þess að Franz
Mortenhuber gæti komist af enn
einn mánuðinn.
Enn það kom að því að hann
vantaði aftur fé. í þetta sinn lét
hann til skarar skríða í útibúi
bankans Volksbank á Am Rosenhag
18. Hann setti á sig prjónahúfu son-
arins en dulbjóst ekki að öðru leyti.
Ránsfenginn, mörg hundruð þúsund
austurrískra skildinga, setti hann í
möppu við hliðina á gasbyssunni
sem hann hafði einnig notað við
þetta rán. Byssan var ekki hlaðin
frekar en við fyrra ránið.
Hann vissi að það var svo mikið
fé í möppunni að hann gæti nú tek-
ið það rólega í langan tima. Það er
að segja ef lögreglan leysti ekki mál-
ið.
Varð skelfingu lostinn
En Franz Mortenhuber vissi ekki
að það höfðu verið teknar myndir af
honum með fóldu myndavélinni í
bankanum. Hann varð skelfingu
lostinn þegar Sabine sýndi honum
myndina í blaðinu en hann hélt ró
sinni.
Franz vissi ekki heldur að lög-
reglumaður á lögreglustöðinni í
Wels hafði þekkt hann af myndinni
í blaðinu þar sem hann hafði áður
yfirheyrt hann sem vitni vegna
íkveikju.
Morguninn sem Sabine hafði séð
myndina í blaðinu var barið ákveð-
ið og lengi á dyrnar á íbúð þeirra.
Fyrir utan stóðu þrír menn frá lög-
reglunni: „Eruð þér frú Morten-
huber?“
Sabine kinkaði kolli og augna-
bliki síðar sneru mennirnir öllu við
í íbúðinni. Sabine stóð úti í homi
með grátandi son sinn og horfði
dauðhrædd á það sem fram fór.
Einn lögreglumannanna birtist
skyndilega með þykkt búnt af pen-
ingaseðlum: „Vitið þér eitthvað um
þetta? Þetta lá í frímerkjaalbúmi,"
sagði hann.
Sabine hristi höfuðið og skildi
Á meðan allt lék í lyndi
Litla fjölskyldan í lautarferö á meöan hún naut góöra daga. Franz, Sabine og sonur þeirra, Markus.
I blíöu og stríðu
Kirkjubrúökaupi var aflýst þegar upp komst um tvöfalt líf Franz.
\ „Morguninn sem
Sabine hafði séð
myndina í blaðinu var
barið ákveðið og lengi
á dyrnar á íbúð þeirra.
Fyrir utan stóðu þrír
menn frá lögreglunni:
„Eruð þér frú Morten-
huber?“
hvorki upp né niður i neinu.
Það komu sífellt fleiri seðlabúnt í
ljós. Peningamir voru alls staðar.
Undir gólfteppinu og innan um nær-
fötin í svefnherberginu. Lögreglu-
mennirnir fundu meira að segja
seðla í ísskápnum.
Sabine fékk alvarlegt áfall. Hún
grét og faðmaði Markus litla að sér.
Áhyggjulaus tilvera hennar var
hrunin.
Nú vissi hún hvað allt snerist
um. Myndin af bankaræningjanum
hafði ekki bara líkst Franz. Hún var
af Franz.
Ætlar að bíða eftir
eiginmanninum
Franz Mortenhuber var handtek-
inn þennan sama dag. Hann neitaði
allri vitneskju um bankaránið en
gat auðvitað ekki gefið skýringu á
öllu fénu sem hafði fundist í íbúð
hans. Þegar lögreglan sýndi honum
prjónahúfu sonarins hafði einnig
hafði fundist í íbúðinni játaði hann
loks og viðurkenndi einnig ránið á
bensínstöðinni. Hann sór jafnframt
og sárt við lagði að eiginkona hans
hefði ekkert vitað um málið.
Franz Mortenhuber var dæmdur
í fimm ára fangelsi. Sabine varpaði
öndinni léttar þegar dómurinn féll.
Hún ætlaði að bíða eftir Franz sín-
um.
„Við höfðum rætt út um málin.
Franz var mjög óhamingjusamur og
vissi vel að hann hafði byggt tilveru
sína á lygi. En hann hefur lofað mér
hátíðlega að það muni aldrei gerast
aftur. Þetta hlýtur að hafa verið
hræðilegt fyrir hann. Að vita aldrei
hvaðan hann fengi peninga næst.
Við hefðum heldur ekki þurft að
berast jafn mikið á og við gerðum.
En hann vildi hafa það þannig.
Hann hlýtur að hafa verið undir
hræðilegu álagi. Ég skil ekki hvern-
ig hann gat lifað svona tvöfoldu
lífi," sagði Sabine.
Hún veit vel að framtíðin ber
annað í skauti sér. Hún neyðist til
að flytja úr dýrri íbúð þeirra. Selja
þarf bílinn og Sabine verður að
ábyrgjast greiðslur af lánunum sem
maður hennar tók. Hún veit einnig
að það verður ekkert af stóra
kirkjubrúðkaupinu sem hana
dreymdi um: „Það var búið að bjóða
gestunum en ég aflýsi því með gleði.
Hefði ég haldið það hefði það verið
fyrir stolið fé og það hefði verið
óhugsandi."
Djöfullegar hringiugar
Lydia lést úr hræðslu eftir símhringingu.