Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2001, Blaðsíða 12

12
FÖSTUDAGUR 10. ÁGÚST 2001
Skoðun DV
Tíðindalaust á há-
tíðavígstöðvum
Útlhátíð.
Mótshaldarar segia fréttafólki alltaf sömu söguna, allt fór vel fram, nema einhver
örfá tilfelli af smáyfirsjónum. Myndin er frá Skagaströnd en þar voru hlutirnir í
hvaö bestu lagi um þessa verslunarmannahelgi, aö sögn sérfróöra um útimót.
Spurning dagsins
Hver er uppáhalds-
maturinn þinn?
Eva Lind Guömundsdóttir:
Grjónagrauturinn sem mamma
býr til er bestur.
Ragnhildur Valsdóttir:
Hamborgari sem mamma og pabbi
kaupa í Kjötgalleríi.
Berglind Soffíudóttir:
Fiskur er þaö besta sem ég fæ því
hann er svo hollur og góöur.
Freyja Ágústsdóttir:
Allur matur sem mamma eldar og þá
sérstaklega hamborgari.
Jóhann Páll Hreinsson:
Slátur er þaö besta sem ég fæ, þaö
er líka svo rosalega hollt.
Jón Unnar Kristinsson:
Kjúklingurinn sem mamma
eldar er bestur.
Njáll
hringdi:
Á útihátíðum telst það til góðra
siða sem á öðrum stöðum og tímum
er litið á sem smekkleysu. Frétta-
fólk hafði það aftur og aftur eftir
gróðapungum útihátíðar í Hnappa-
dal að skemmtunin hefði farið hið
besta fram og aðsókn verið vonum
framar. Allir skemmtu sér rosalega
vel og hámenntaður sjónvarpsmað-
ur taldi skrallið merkan menningar-
viðburð þar sem gamlir skallapopp-
arar stilltu saman græjur sínar eft-
ir margra ára þagnarbindindi.
Á menningarhátíðinni voru
framdar tíu nauðganir og þar af
tvær hópnauðganir. Fyrir svona
brot er stríðsglæpadómstóll að
dæma fanta í margra ára fangelsi.
Þeir glæpir voru framdir i stríðs-
átökum á Balkanskaga og eru taldir
gróf afbrot gegn mannkyni. Hátíðar-
haldarinn á Kaldármelum telur aft-
ur á móti að nauðganirnar á hans
yfirráðsvæði, sem selt var inn á,
hafi aðeins sett skugga á annars vel
heppnaða hátíð.
Fjölmiðlafólkið var innilega sam-
mála og hafði ekkert nema gott um
skemmtunina að segja. Svo fannst
búfjármeöal á mótsgestum, sem not-
að er til að rota stúlkur og í meðvit-
undarleysinu verða þær nauðgur-
um auðveld bráð. En mótshaldarar
eru með hreinan skjöld og hælast
um hve löggæslan var áhrifarík.
Á þjóðhátið var fjölskyldugleð-
inni haldið hátt á loft og var svo að
heyra á viðmælendum fjölmiðlanna
að þarna væri aðallega um barna-
skemmtun að ræða. Nokkur þúsund
aðkomumenn komu ofan af landinu
til að borða lunda og skemmta sér
Heimsferöalangur
skrifar:
Sagan segir að að Kínverjar hafi
byrjað að éta hunda og ketti þegar
þeim fjölgaði svo að landbúnaður
landsins mettaði ekki fjöldann. Þeir
höfðu vanrækt að yrkja jörðina
vegna stríðs og ofrikis jarla. Það
sama gerðist hér hjá okkur. Við
súrsuðum þá hálfúldið kjöt og inn-
yfli úr kindum enda var flest ætt
þegar neyðin var stærst og landið
gaf ekki nóg til að ala fólkið.
Nú ræða íslendingar um að fara
að ala hunda til átu og menn fá
ógleðitilfinningu upp í háls við til-
hugsunina um Snata á disknum.
Það vantar ekkert upp á gott úrval
af kjöti á markaði hér en hundakjöt
Á menningarhátídinni voru
framdar tíu nauðganir og
þar af tvœr hópnauðganir.
Fyrir svona brot er stríðs-
glœpadómstóll að dæma
fanta í margra ára fangelsi.
Þeir glœpir voru framdir í
stríðsátökum á
Balkanskaga og eru taldir
gróf afbrot gegn mannkyni.
með krökkunum í Eyjum. Hápunkt-
ur hátíðarinnar var þegar -mann-
Ég hef verið í Kína og þar
þykir sjálfsagt að ala
hunda og ketti til slátrunar
og ferðafólk er iðulega að
éta þessar afurðir án þess
að vita það endilega.
er ekkert verra en til dæmis
kjúklingur, og sama má eflaust
segja um ketti og jafnvel rottur sem
Kínverjar hafa alið sem sláturdýr.
Ég hef verið í Kína og þar þykir
sjálfsagt að ala hunda og ketti til
slátrunar og ferðafólk er iðulega aö
éta þessar afurðir án þess að vita
það endilega. Þar i landi eru við-
hafðar furðulegar aðferðir við slátr-
vitsbrekkusöngurinn var kyrjaður.
Aðsópsmikill og kófsveittur for-
söngvari beljaði þjóðsönginn og ætt-
jarðarástin kreistist út úr hverjum
svitadropa. Var tilkomumikið að sjá
og heyra hvílíkar undirtektir for-
söngurinn hlaut hjá hátíðargestum.
Að stela, ljúga og svíka trúnað á
greinilega upp á pallborðið hjá þeim
söfnuöi sem leggur á sig ferðalög og
fjárútlát til að njóta samvistanna í
Herjólfsdal.
Verslunarmannahelgin er há-
punktur skemmtanalífs þjóðarinnar
og sé hún líka mælikvarði á siðgæði
hennar er tími til kominn að hún
fari að biðja guð að hjálpa sér.
unina til að
gæði kjötsins
verði sem mest.
í Guangchou til
dæmis er sagað
framan af fram-
fótum svo dýrið
komist í búrið, hundurinn er lagður
á bakið í stokk með kjaftinn reyrð-
an saman með vír þannig aö hann
bíti ekki. Dýrið er aflífað með því aö
skera á báðar hálsæöar og því látið
blæða út. Ketti er haldið í fyrsta
flokki með því að snöggsjóða hann
lifandi.
Nú er engin hungurvofa sýnileg á
íslandi. Eigum við ekki að hætta
tali um að gera besta vin mannsins,
hundinn, að sláturafurð?
Hundar til manneldis
Garri
Miklar fréttir voru sagðar af því í gær aö
þingmenn Vestfjarða hefðu hist til að ræða yfir-
vofandi vanda kjördæmisins, bæði vegna erfið-
leika í landbúnaði og þó ekki síst vegna fyrir-
hugaðrar kvótasetningar á smábáta. Garra stend-
ur það lifandi fyrir hugskotssjónum þegar sr.
Karl V. Matthíasson, þingmaður Samfylkingar-
innar, stóð upp fyrir nokkru og barði sér á
brjóst út af smábátamálinu og krafðist þess að
Alþingi kæmi saman til að samþykkja frestun á
gildistöku ákvæðis um kvóta á þessa tilteknu
smábáta. Karl var hetja í einn dag, maðurinn
sem gerði eitthvað í málinu og honum tókst að
knýja fram þingmannafundinn, enda vandséð
hvemig Einar K. Guðfinnsson, formaður sjávar-
útvegsnefndar og fyrsti þingmaður kjördæmis-
ins, hefði átt að synja Karli um fundinn - jafnvel
þótt hann teldi hann ekki vera til neins. Það
hefði vægast sagt litið illa út fyrir Einar K. að
hafna slíkum fundi, enda boðaði hann fundinn
möglunarlaust eins og fyrsta þingmanni kjör-
dæmis ber að gera.
Mikill vandi
Niðurstaöa fundarins kemur enda fáum á
óvart, þó svo að mikiö hafi veriö gert úr mikil-
vægi hans. Þetta var klassískt dæmi um það þeg-
ar fjallið tekur jóðsótt og þaö fæðist lítil mús.
Hin mikla niðurstaða þingmannanna var að
það steðjaði vandi að Vestfjörðum en það var
jú vegna þessa mikla vanda sem fundurinn
var yfir höfuð boðaður! Engin samstaða er
hins vegar um hvað eigi að gera, ekki frekar
en á þingi í vor þegar tekist var svo heiftar-
lega á um málið að miklar sprengingar urðu í
báðum stjómarflokkum þannig að formenn
flokkanna máttu hafa sig alla við til að halda
liði sínu saman. Stjórnarandstæðingar eru
auðvitað hrifnir af hugmyndinni um frestun
og vilja keyra á hana - eins og í vor. En að
þverflokkspólitískur þingmannafundur myndi
skila meiri árangri nú en náðist í vor var
auðvitað eitthvað sem enginn lét sér detta i
hug og því biðu margir eftir nýju og óvæntu
útspili frá sr. Karli sem hlaut að skýra beiðni
hans um fundinn.
En ekkert kom
Því er það að Karl V. Matthíasson, sem upp-
haflega virtist ætla að slá nokkrar keilur með
framgöngu sinni, situr nú uppi sem hálfgerður
ómerkingur því hann hafði ekkert nýtt fram að
færa með því að krefjast þessa fundar. Hann
hafði ekkert tromp á hendi, staðan var óbreytt
og krafan um
þingmannafund
var bara leik-
sýning - meira
að segja endur-
tekin leiksýning
frá því í vor!
Munurinn fólst
bara í því að
sviðið var 1
minna, leikarar
færri, handritið
flatara og salur-
inn minni. í
rauninni var
þetta pólitísk
leiksýning sem
kolféll. Og sá
sem mestan
skellinn fær er
auðvitað leik-
stjórinn sjálfur
sem haföi náð aö kynna sýninguna með bravör í
fjölmiðlum en stendur nú nakinn frammi fyrir
kjósendum sem froðusnakkur. Hinir þingmenn-
irnir sleppa með skrekkinn - og sá eini sem
kemur vel út er auðvitað Kristinn H. Gunnars-
son sem skrópaöi á fundinum og sagði eins og
karlinn forðum: „Ég er hættur, farinn. Ég tek
ekki þátt í þessu asnalega
leikriti!" GcllTI
Leiksýning sem féll
Skotið frá Prinz Eugen
Vilhjálmur Alfreðsson skrifar:
Mikið hefur
verið ritað og
rætt um sjóorr-
ustuna miklu
vestan við ís-
land, milli her-
skipanna Hood
og Bismarck
fyrir rúmlega
60 árum. Sumir
vilja halda því
fram að það
hafi verið skot
frá Prinz
Eugen sem hafi hæft Hood fyrst, en
Bismarck hafi síðan klárað dæmið.
Með þessu skrifi er mynd af hinum
raunverulega austuríska prinsi,
Eugen. Hann var ein helsta þjóðhetja
Austurríkis. Sorglegt er að enn í dag
eru frændþjóðir í Evrópu að berjast
upp á líf og dauða. Með tilkomu nýrr-
ar Evrópu heyra slík átök vonandi
sögunni til.
Prinz Eugen
/ eigin persónu.
Vergangsmenn í góðæri
Elinborg skrifar:
Allur þessi fjöldi útigangsfólks er
auðvitað afleiðing af góðæri Davíðs.
Þeir sem höfðu það ágætt hafa það
stórfínt í dag, þeir sem höfðu það
slæmt hafa það enn verra í dag - og
þeir sem verst voru settir eru núna
komnir á vergang. Svona er ísland í
dag, segir Stöð 2 en þeim hefur láðst
að kíkja í bakgarð Davíðs síðustu tíu
árin. Það hefur verið skorið og skor-
ið í heilbrigðiskerfmu. Aöeins þeir
sem kjósa rétt komast í meðferð.
Sjúklingar, ekki rónar
Hafliði Helgason skrifar:
JÚlíUS Viflll, borg-
arfulltrúi Sjálfstæðis-
flokksins, úthrópar
veikt fólk sem er
heimilislaust og ráfar
um götur borgarinn-
ar, fólk sem margt á
hvergi höfði að að
halla. Hann kallar
þetta fólk róna. Ef
borgarfulltrúinn veit
það ekki þá er sjálf-
sagt að upplýsa hann um að alkóhól-
ismni er viðurkenndur sjúkdómur.
Júlíus er svo heppinn að hafa ekki
upplifað þann sjúkdóm. Það er
skylda borgaryfirvalda að hjálpa
þessu veika fólki, styðja það til nýs
og betra lífs, lækna það og líkna því.
Við skulum sleppa nafngiftinni rón-
ar, þarna eru sjúklingar að hrópa á
hjálp. Það á ekki að siga lögregu á
þetta ógæfusama fólk heldur senda
því lækna og það strax.
Július Vífill
- þetta eru
sjúklingar.
Nýbúar og sérréttindi
EirTkur Jóhannesson skrifar:
Ég er hreint gáttaður á hvað einn
hópur í þjóðfélaginu nýtur mikilla
sérréttinda. Þar á ég viö útlendinga á
íslandi. Umhverfis þá hefur verið
reistur vamarmúr. Þessi hópur virð-
ist hátt yfir alla gagnrýni hafmn og
hvergi má orðinu halla á þetta fólk,
aðeins tala vel um það. Er það ekki
umhugsunarvert að í lýðræðisríki
eins og á íslandi skuli einn hópur um-
fram annan njóta annarrar eins sér-
stöðu og forréttinda? Getur ekki ver-
ið að þegar þeir sem hafa sitthvað við
þróun nýbúamála í landinu að athuga
eru útskúfaöir frá umræðunni aö þá
myndist neðanjarðarhópar sem reyna
að koma skilaboðum sínum á fram-
færi á annan hátt? Er ekki tími til
kominn að ræða þessi mál frá öllum
hliðum, leyfa öllum að tjá sínar skoð-
anir og treysta þeim sem lesa og
heyra að mynda sínar eigin skoðanir
i þessum málum?
Ég segi því: Niður með sérréttindin
og upp með skoðana- og málfrelsið.
PS. Það kæmi mér ekki á óvart
þótt þetta lendabréf fengist ekki
birt. Sem undirstrikaði þá það sem
ég hef sagt hér að framan.
Lesendur geta hringt allan sólarhring-
Inn í síma: 550 5035.
Eða sent tölvupóst á netfangiö:
gra@ff.ls
Eöa sent bréf til: Lesendasíöa DV,
Þverholti 11, 105 ReykJavík.
Lesendur eru hvattir til aö senda mynd
af sér til birtingar meö bréfunum á
sama póstfang.