Dagblaðið Vísir - DV - 09.04.2003, Blaðsíða 10

MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL 2003
DV
10______
Fréttir
Vongóð
Margrét Gísladóttir á heimili sínu í Reykjavík.
Hún segirþað veröa eitt afsínum fyrstu verkum
aó greiða skuld sína við háskólasjúkrahúsið í
Saint Louis efhún einhvern tíma fái bætur.
Margrét Gísladóttir fékk bráöan ofnæmissjúkdóm vegna notkunar flogaveikilyfs:
Bandapískip laeknap
biöpguðu lífi hennap
Margrét Gísladóttir, innan-
hússarkitekt og ljósmyndari, fékk
hinn illræmda ofnæmissjúkdóm
Toxic Epidermal Necrolysis
(TEN) af völdum flogaveikilyfs
haustiö 2002. Níutíu prósent húð-
arinnar á líkama hennar brunnu
allt upp í 2. stigs bruna. Hún lá
milli heims og helju á spítala í
Bandaríkjunum í sex vikur. Nú
er hún 75 prósent öryrki og berst
við afleiðingar þessa hræðilega
sjúkdóms. Hún missir m.a. sjón-
ina öðru hverju að mestu eða öllu
leyti. En hún er kjarkmikil og
ekki á því að gefast upp þótt hún
geti ekki stundað vinnu sína og
eigi erfitt með að bjarga sér á
slæmum dögum. Hún féllst á að
segja lesendum DV sögu sína.
Þess má geta að um er að ræða
ofnæmissjúkdóm sama eðlis og
þann sem íslenskur drengur í
Danmörku fékk af völdum panód-
íls með alvarlegum afleiðingum
og DV hefur fjallað um að undan-
fornu.
„Ég hafði átt við síþreytu,
vefjagigt og svefnleysi að stríða,“
segir Margét. „Við því var mér
gefið flogaveikilyf. Það er ekki
óalgengt að gefa flogaveikilyf við
öðru en flogaveiki. Þegar ég hafði
tekið það um skeið fékk ég of-
næmiseinkenni, þ.e. þurrk í
augu, sár i munn og önnur, sem
tilheyra ofnæmissjúkdómnum
Stevens-Johnson syndrome. Sá
sjúkdómur felur í sér mjög slæm
ofnæmisviðbrögð, venjulega frá
lyfjum. Vægari form af því er
kallað Erythema Multiforme en
TEN er alvarlegasta form af
þessu ofnæmi. Þetta varð til þess
að ég hætti á þessu lyfi og skipti
ég um lækni þar sem sá fyrri gat
ekki hjálpað mér meir. Nýi lækn-
irinn, meö vitneskju um það sem
undangengið var, setti mig á lyfið
lamictal sem einnig er floga-
veikislyf."
Á háskólasjúkrahús
Margrét hafði tekið það lyf um
sex vikna skeið þegar hún fór til
Bandaríkjanna í október 2000 í 10
daga heimsókn. Tveimur kvöld-
um fyrir brottfór heim veiktist
hún heiftarlega. Hún var flutt á
bráðamóttöku í litlum bæ þar
sem hún hafði dvalist. Hún sagði
læknunum að hún væri komin
með ofnæmissjúkdóminn ill-
ræmda, enda taldi hún sig þekkja
einkennin þar sem hún hafði
fengið snert af þeim áður.
„Þeir trúðu mér ekki, en sendu
mig aftur heim eftir að hafa gefið
mér ofnæmissprautu og ofnæmis-
lyf. Þeir töldu að um sveppasýk-
ingu í legi væri aö ræða því sjúk-
dómurinn byrjaði í slímhúðinni
þar að þessu sinni. Ég lá þann dag
heima hjá mömmu mikið veik.
Um þrjúleytið nóttina eftir var
aftur farið með mig á bráðamót-
tökuna. Þá sagði ég við læknana:
„Þið verðið að trúa mér, annars
dey ég.“
Ég vissi að þetta var mjög
hættulegur sjúkdómur," segir
Margrét.
Eftir að hafa flett Stevens-John-
son syndrome upp tóku læknarn-
ir hana loks trúanlega og hún var
flutt í skyndi í sjúkrabíl á há-
skólasjúkrahús í Saint Louis.
„Þetta bjargaði lífi mínu. Ég
var svæfð og haldið sofandi í sex
vikur í öndunarvél á sjúkrahús-
inu. Mér var ekki hugað líf. Tveir
synir mínir og bróðir voru kall-
aðir út ef mál skyldu fara á versta
veg og til að styðja mömmu. Ann-
ar þeirra varð að fara heim á
undan hinum. Hann fékk að fara
einn inn á gjörgæsluna á bruna-
deildinni ef við skyldum ekki
sjást aftur í þessu lífi, og þar
kvaddi hann mig. Hinn varð eftir
hjá mér.“
Veikindastríð
Lífið varð dauðanum yfir-
sterkara að þessu sinni. Þegar
Margrét vaknaði var hún, auk
húðbrunans, öðru hverju blind.
Hún hélt í fyrstu að hún væri enn
hálfsofandi, enda var hún dofin af
öllum þeim lyfjum sem dælt hafði
verið í hana þessar sex vikur og
með miklar ofskynjanir. Það voru
morfín, svæfingarlyf og sterar.
„Ég fékk rosaleg fráhvarfsein-
kenni, var blind á öðru auga, en
sá í gegnum rifu á hinu. Ég gat
ekki talað fyrir tækjum í hálsi
vegna öndunarvélarinnar og var
lömuð eftir þennan mikla svefn.
Ég missti tíu kíló í þessari legu
og þurfti meðal annars að byija
að læra að ganga upp á nýtt. En
sú frábæra aðhlynning sem ég
fékk á spítalanum bjargaði því
sem bjargað varð.“
Eftir heimkomuna hófst endur-
hæflng og uppbygging líkamans.
Margréf lá í fyrstu á spítala hér
heima en síöan lá leiðin í endur-
hæfinguna á Reykjalundi. „Þar
var gott að vera og hef ég fengið
ómetanlega mikinn stuðning hjá
starfsfólkinu þar,“ segir hún
Skaöbrunnin
Þessi mynd sýnir glögglega hversu illa húö Margrétar var farin þegar hún lá á
sjúkrahúsinu ytra.