Dagblaðið Vísir - DV - 03.06.2003, Side 18

18 MENNING ÞRIÐJUDAGUR 3.JÚNÍ2003
Grasasnadansasarg
Annað kvöld kl. 20 heldur
Kammerkór Hafnarfjarðar tón-
leika í Hafnarborg ásamt Balza-
merhljómsveitinni Bardukha
undir yfirskriftinni Grasasna-
dansasarg.Á efnisskránni verða
þjóðlög frá Mæri, Tékklandi,
Ungverjalandi, Slóvakíu, Króa-
tíu,Serbíu,Svartfjallalandi og (s-
landi.
Reynt verður að samþætta
tvo ólíka st(la suðurs og norðurs
og má segja að niðurstaðan
verði eitt stórt spurningarmerki
- kannski er þetta alls ekki
hægt, en Hjörleifur Valsson og
Helgi Bragason munu reyna að
hafa hemil á öllu saman.
mðilkaoistjnwn
AlIfuHlirtfl
SiKja allfuglaræKtar
é IfOanfJÍ frá kutdnAmi tii okkíu
Alifuglinn
Friðrik G. Olgeirsson hefur
skrifað sögu alifuglaræktar á ís-
landi frá landnámi til okkar daga
og gefið út í bókinni Alifuglinn
með fjölda mynda þar sem með-
al annars má sjá hin ýmsu fugla-
kyn í fögrum litum.
(slendingasögur, fornleifar og
skjöl staðfesta að alifuglarækt var
umtalsverð búgrein fyrstu aldir
(slandsbyggðar,en með kólnandi
veðurfari og breyttum búskapar-
háttum á síðmiðöldum dró
smám saman úr henni. Líka var
innflutt korn dýrt á 16.-18. öld og
ekki aðrir en efnamenn sem gátu
haldið hænsni. I móðuharðind-
unum undir lok 18. aldar fækkaði
bústofni landsmanna mikið og
Friðrik setur fram þá kenningu að
þá hafi gamli íslenski hænsna-
stofninn að mestu þurrkast út.
Alifuglarækt hófst að nýju um
aldamótin 1900. Þá voru ný
hænsnakyn flutt inn og eftir 1930
varð þetta öflug og lífvænleg bú-
grein.Stórbúskapur með eggja-
framleiðslu hófst hérá landi 1968
og þarf ekki að fjölyrða um vin-
sældir kjúklingakjöts á síðari
árum.
Félag eggjaframleiðenda gef-
ur bókina út.
Vel hefur tekist til um breytingar á nýju húsnæði Listasafns Árnesinga (Hveragerði.
Endurre sn í
MYNDLISTARGAGNRÝNI
Aðalsteinn Ingólfsson
Listasafn Árnesinga, Austurmörk 21,
Hveragerði: Samsýning Kristjáns
Davíðssonar og Þórs Vigfússonar
stendur tii 31. júlí og er opin ki. 12-18
alla daga.
Sú ráðstöfun Árnesinga að flytja listasafn
héraðsins úr safnhúsinu á Selfossi í Einars-
skála í Hveragerði vakti ekki almenna hrifn-
ingu þegar hún var fyrst kunngjörð almenn-
ingi. Þótt Selfyssingar hefðu að sönnu aldrei
gert sér grein fyrir menningarlegu - ekki síst
ferðamenningarlegu - mikilvægi gamla safn-
hússins við Tryggvagötu, þótti ýmsum sem
bæjarfélagið setti ofan við það að missa frá
sér eitt stykki listasafn. Sérstaklega þegar
Hildi Hákonardóttur hafði loksins tekist að
koma því „á kortið" með sýningarstarfsemi
sem vakti athygli langt út fyrir bæjarmörkin.
Einhverjir urðu einnig til að iáta uppi efa-
semdir um skynsemi þess að flytja úr gömlu
húsnæði, sem upprunalega var ekki byggt
sem safn, í annað húsnæði sem ekki var held-
ur byggt sem safn. Jafnvel þótt salurinn í
Hveragerði sé stærri og „sérhannaður fyrir
málverkasýningar", eins og Einar Hákonar-
son var óþreytandi að minna á, eru söfn ann-
að og meira en sýningarsalir. Vitað var að við-
íkjölfar gagngerra breytinga á
salnum í Hveragerði - á
ábyrgð arkitektastofunnar
Glámu-Kíms - hafa Árnesingar
eignast haganlegasta sýning-
arhúsnæði á landinu, hvorki
meira né minna.
gerðir á húsi hans í kjölfar hitaskemmda og
jarðskjálfta, svo og nauðsynlegar breytingar á
innviðum þess í samræmi við nýtt hlutverk,
myndu kosta mikla peninga. Að auki var fyr-
Annarra manna tími
Vefarinn í Hania situr af sér tímann með
eirð og spekt. f stokknum eru litir lífsins og
flngurnir skjóta sér leið á milli þráðanna
eins og vaninn hefúr tamið þeim.
Þannig hefur þetta gengið í nokkrar
mannsævir. Antonio hefur tekið við af Ge-
orgi og Mikis staðið upp fyrir Costas og
Maríumar hafa staðið hjá og hjálpað til
með aðföngin. Sama stelling, sama hand-
bragð.
Þegar okkur bar að upp steinlagðan hall-
ann hafði Aristo tekið sér hvíld frá eilífum
þræðinum og kveikt sér í boginni pípu úti í
horni eins og hann væri að fela hvfld sína.
Dóttir hans var að elda kaffí í skálduðum
potti á kabyssu - og einhvern veginn geng-
um við þarna inn í þeirra tíma og rúm. Og
þeirra lykt.
Ekki keyptum við neitt. Og sögðum
heldur ekki orð. En um stund langaði okk-
ur að hverfa inn í líf þessa fólks og vefa,
hafa þræðina í hendi sér, arfleifðina, færn-
ina.
Svo gengum við út. ser@dv.is
irsjáanlegt að bæjarfélagið myndi þurfa að
yfirtaka eitthvað af þeim lánum sem hvíldu á
húsinu.
Bestirá landinu
Ekki veit ég hvernig héraðsnefnd Árnes-
inga hefur tekist að láta þetta dæmi ganga
upp, né heldur hvernig hún hyggst fjármagna
reksturinn í lengd. I veglegri sýningarskrá
sem gefin er út í tilefni af opnun safnsins í
Hveragerði er að finna aðfaraorð eftir for-
mann safnstjórnar og nýbakaðan ráðherra,
Árna Magnússon, þar sem hann segir stofn-
unina eiga að vera virka á fjómm sviðum:
safnasviði, fræðslusviði, myndlistarsviði og
hönnunarsviði. Um stefnu safnsins segir
hann að það eigi að „sinna menningarmál-
um á framsækinn hátt en jafnframt að höfða
til sem flestra".
Ekki skaf gert fítið úr þeim stórhug sem
birtist í þessum orðum. Hins vegar hafa orð
og efndir sjaldnast farið saman í afskiptum
íslenskra stjórnmáfamanna af rekstri menn-
ingarstofnana. Það hefur verið plagsiður
þeirra að reisa hús undir menningarstarf-
semi, láta starfsemi þeirra síðan reka á reið-
anum árum saman fýrir skort á rekstrarfé.
En í dag skulum við gleðjast með Árnesing-
um. Því í kjölfar gagngerra breytinga á safn-
um í Hveragerði - á ábyrgð arkitektastofunn-
ar Glámu-Kíms - hafa þeir eignast haganleg-
asta sýningarhúsnæði á Iandinu, hvorki
meira né minna. ílöngum sýningarsalnum
sem fyrir var hefur verið breytt í þrjá misstóra
sali sem hægt er að stúka af með rennihurð-
um. Þannig má halda þrjár sýningar í einu,
tvær sýningar og vídeóuppákomu eða eina
meðalstóra yfirlitssýningu. Að auki hefur sól-
ríkum salarkynnum til hliðar við veitinga-
stofu, þar sem áður var betrekkt með verkum
fyrri staðarhaldara, verið breytt í verslun með
listhándverk, fjölfeldi og aðra listmuni.
Samrýnd hjón
Parkett var fjarlægt af gólfum í sýningarsal
en flotsteypa sett í staðinn, grisjur eru á öll-
um þakgluggum og stórum vegggluggum og
við það dreifíst birta jafnt um hvítmálaða
króka og kima. Flúrljós liggja á galvaníseruð-
um plötum meðfram öllum veggjum, hátt
yfír höfðum gesta. Hér er ekkert sem truflar
samband áhorfanda og myndlistar. Gengt er
í alla sýningarsali úr veitingastofu sem einnig
hefur tekið stakkaskiptum. Allt kraðak er í
burtu, skenkur er eins konar naum-
Á þessum stað eru þessir ólíku
listamenn eins og samrýnd
hjón, sameinast meira að
segja í einu verki.
hyggjuskúlptúr úr stáli, borð og stólar eru
stflhrein dönsk klassík. Eftir er að breyta bak-
herbergi, sem nota átti til framleiðslu á
smelti, íverkstæði og listaverkageymslu. Loks
verður skrifstofum starfsmanna komið fyrir á
efri hæð.
Ekki sakar heidur hversu vel hefur tekist til
með fyrstu sýningu Listasafnsins undir stjórn
Birnu Kristjánsdóttur. Ágætir fulltrúar
tveggja kynslóða íslenskra listamanna, Krist-
ján Davíðsson og Þór Vigfússon, ríða á vaðið.
Eins og Ólafur Gíslason tekur fram í sýning-
arskrá er Kristján sífrjór fulltrúi hinnar dí-
ónýsku myndlistar, verk hans eru barómeter
á helstu bíæbrigði tilfinninganna, einkum og
sérílagi þeirra hughrifa sem sækja á lista-
manninn andspænis síbreytileika náttúr-
unnar. Þór er vaxandi listamaður á
appólönskum vettvangi þar sem einföldun,
fágun og rökvísi ráða ríkjum, fyrir honum
vakir að gera myndlist um myndlist en láta
alla persónutjáningu lönd og leið. Á þessum
stað eru þessir ólíku listamenn eins og sam-
rýnd hjón, sameinast meira að segja í einu
verki. Sem vonandi má líta á sem eins konar
stefnuyfirlýsingu þeirra sem hér halda um
stjórnvölinn.