Dagblaðið Vísir - DV - 29.11.2003, Qupperneq 26

26 LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2003
Fókus DV
Breska hljómsveitin
The Darkness er ör-
ugglega övæntasta
og skemmtilegasta
nýja nafnið í tónlistar-
heiminum á árinu.
Trausti Júlíusson
kynnti sér þessa
skrautlegu sveit sem
hefur verið að gera
allt vitlaust i Bretlandi
síðan í sumar, en lag-
ið hennar, I Believe In
A Thing Called Love,
er eitt af vinsælustu
lögunum á íslenskum
útvarpsstöðvum
þessa dagana.
Fyrir rúmu ári var breska hljóm-
sveitin The Darkness enn þá að
spila fyrir 200 manns á þröngum
rokkbúllum í Camden í Norður-
London. Þeir höfðu þá verið starf-
andi í tvö ár og þóttu efnilegir, en
áttu samt í stökustu erfiðleikum
með að fá samning við plötuútgef-
endur. „Mér finnst þeir góðir, en ég
mundi aldrei gera samning við þá,“
var algengt viðkvæði. Það er lenska
hjá plötufyrirtækjum að veðja helst
á það sem er vinsælt hverju sinni og
taka enga áhættu. Á tímum ein-
faldra og hrárra rokksveita eins og
The Strokes, The White Stripes og
Yeah Yeah Yeahs lagði enginn í að
gefa út þungarokkhljómsveit í anda
áttunda áratugarins sem minnti
helst á Spinal Tap og var leidd af
falsettu-söngvara sem var jafn yfir-
gengilegur í klæðaburði og Freddie
Mercury. Núna, ári seinna, er fyrsta
plata The Darkness, Permission To
Land, ein af mest seldu plötum árs-
ins í Bretlandi, sveitin er búin að
spila fyrir mörg hundruð þúsund
manns, m.a. á Knebworth og Gla-
stonbury, og eftirspurnin eftir þeim
í Bandaríkjunum er sífellt að
aukast, enda kallar útvarpsmaður-
inn Howard Stem þá „hina nýju
LedZeppelin". Kíkjum á söguna:
Þungarokksnördar með
gítara
Aðalforsprakki The Darkness
heitir Justin Hawkins. Hann er
fæddur og uppalinn í smábænum
Lowestoft í Suffolk á austurströnd
Englands. Hann fékk snemma mik-
inn áhuga á tónlist og æfði sig stíft
á gítarinn ásamt Dan bróður sínum
í heimastúdíói sem pabbi þeirra út-
bjó fyrir þá. Þeir voru hálfgerðir
þungarokksnördar - dýrkuðu rokk-
tónlist áttunda áratugarins og
lærðu nótu fyrir nótu að spila lög
með uppáhaldshljómsveitunum
sínum: Queen, Thin Lizzy og Deep
Ptnple. Þeir voru í nokkrum
ábreiðu-sveitum á unglingsárun-
um, þ. á m. Biff og Fish Logic. Árið
1996 fór Justin í háskóla í Hudders-
field þar sem hann vann m.a. verk-
efni um rokksveitir áttunda áratug-
arins, en Dan flutti til London þar
sem hann kynntist skoska bassa-
leikaranum Frankie Poullain. Þeir
stofnuðu saman prog rokk hljóm-
sveitina Empire. Justin og æskuvin-
ur þeirra bræðra, trommuleikarinn
Ed Graham, kíktu oft inn um helgar
og þá var gripið í hljóðfærin og fyrr
en varði var Justin komin í sveitina
á hljómborð. Það gekk samt hvorki
né rak hjá Empire. Þá sárvantaði
söngvara og eftir að hafa prófað
nokkra sem ekki virka flosnaði
bandið upp. Justin fór að vinna við
auglýsingagerð, Dan gerðist
session-hljóðfæraleikari og Frankie
fór á vit ævintýranna til Venesúela.
Á gamlárskvöld 1999 tók Justin þátt
í karaoke-keppni á krá í Norfolk.
Hann tók lagið Bohemian
Rhapsody með Queen og iagði svo
mikið í flutninginn að það rann
upp fyrir bróður hans að Justin var
söngvarinn sem þeir höfðu verið að
leita að allan þennan tíma.
Camden-tímabilið
Bræðurnir ákváðu að endur-
vekja hljómsveitina hið snarasta.
Hún fékk nú nafnið The Darkness
og meðlimir voru Justin, sem söng
og spilaði á sólógítar og synthesiz-
er, Dan á ryþmagítar, Ed á trommur
og Frankie, sem sneri heim frá
Venesúela, á bassa. Þeir spiluðu á
sínum fyrstu tónleikum í Camden í
ágúst árið 2000, en þrátt fyrir að
þeir væru duglegir að koma upp-
tökum til plötufyrirtækja þá gerðist
ekkert. Þeir unnu In The City
hljómsveitarkeppnina í Manchest-
er og voru vinsæiir meðal áhorf-
enda hvar sem þeir spiluðu, en
þrátt fyrir það þorði ekkert plötu-
fyrirtæki að taka við þeim. Þeir létu
það samt ekki stoppa sig og á end-
anum var það smáfyrirtækið Must
Destroy Music - sem m.a. gefur út
Ten Benson, Three Inches Of Blood
og The (Intemational) Noise Con-
spiracy- sem gerði samning við þá.
Fyrsta smáskífan, hin þriggja laga I
Believe In A Thing Called Love,
kom út í takmörkuðu upplagi í
ágúst í fyrra, en eftir tvær aðrar (Get
Your Hands Off My Woman í febrú-
ar og Growing On Me í júní) kom
fyrsta stóra platan þeirra,
Permission To Land, út 7. júlí. Hún
fór beint í annað sætið á breska list-
anum, féll svo neðar á listann, en
fór á toppinn síðsumars og sat þar í
nokkrar vikur...
Einnar plötu gaman?
Vinsældir The Darkness sanna
það enn eina ferðina að tónlistar-
heimurinn er ófyrirsjáanlegur. Þegar
rokkið er aftur orðið einfalt, Jirátt og
tilgerðarlaust og maður á síst von á
því kemur fram á sjónarsviðið hljóm-
sveit sem er eins og samsafn af öllum
helstu klisjum stóm rokksveitanna á
áttunda áratugnum. Drengirnir í The
Darkness fá ekki bara gítarriffin að
láni hjá Thin Lizzy, AC/DC og Queen.
Þeir taka líka tónleikaumgjörðina og
sviðstilþrifm frá íburðarmiklu rokk-
veislunum sem voru haldnar á risa-
vöxnum íþróttaleikvöngum á þess-
um tíma; hönnun piötuumslagsins á
Permission To Land vísar í geim-
skipaumslögin með ELO og svo
ffamvegis. Og ólíkt flestum af
fremstu rokksveitum dagsins í dag,
sem sækja sínar fyrirmyndir í pönJdð,
dýrkar The Darkness flókin og tækni-
lega erfið gítarsóló.
Það em samt ekki allir roldcarar
jafri hrifnir af The Darkness. Sjálfur
Lemmy, söngvari Motörhead, kallar
þá „sirkus-atriði" og finnst þeir frekar
eiga heima í leikhúsi en á rokktón-
leikum. Joe Elliott, söngvari Def
Leppard sem fékk þá til að hita upp
fyrir sig, segir að þeir komi honum til
að brosa: „Ég veit nákvæmlega af
hvaða Thin Lizzy, Rainbow eða
AC/DC plöm hver einasti tónn sem
þeir spila kemur." Aðrir em samt
mjöghrifriir, t.d. BrianMay, gítarleik-
ari Queen, sem vill ólmur spUa með
þeim. Tíminn á eftir að leiða í ljós
hvort The Darkness er „einnar plötu
gaman" eða hvort þetta á eftir að
endast. Það kemur í ljós með næstu
plötu. Áður en hún kemur út er samt
von á nýrri smáskífu, jólalaginu
Christmas Time (Don’t Let the Bells
End) sem spáð er mikilli sölu yfir há-
tíðarnar...
fc