Dagblaðið - 15.06.1976, Síða 10

BIAÐffl
frfálst, óháð dagblað
l'lucfimdi Daííhlartidlif.
I'iamk\a*imlasljóri: Svcinn l< Kyjólfssor.. Kilsljóri: Jónas Kristjánsson.
Fi'i'Uast.jóri Jón Biruir l'ólursson. Hilsijornarlulllrúi: llaukur llcluason. Aósloóarfrcúa-
sljóri: Alli Slcinarsson. I|>róttir: llallúr Simonarson. Hönnun: .lóhanncs Kcykdal llandril
Ásurimur i'álsson.
Blaóamcnn: Anna Bjarnason. Asucii' Tómasson. Bcrulind Asucirsdóiiir. Bra«i Siuurósson.
F.rna V. Inuólfsdóitir. (íissur Siuurósson. Ilallur Ilallsson. IIclui l'ctursson. Jóhanna Biruis-
dóllir. Kalrin 1‘álsdóltir. Krisiin Lýósdóttir. Ólafur Jönsson. Omar Valdimarsson Ljósmyndir:
Arni l’áll .lóhannsson. Bjarnlcifur Bjarnlcifsson. Björuvin Fálsson. Kaunar Th. Siuurósson. •
(ijaldkcri: Fiáinn Forlcifsson. Drcifinuarsljóri: Már K M. Halldörsson.
Askriftarujald 1000 kr. á mánuói innanlands. 1 lausasölu 50 kr. cinlakió.
Kitsljórn Sióumúla 12. simi K5522. auulýsinuar. áskriflir ou afuiciósla Incrholii 2. simi 27022.
Sdninu «>u umbrot: Dauhlaóió hf. ou Stcindórsprcnl hf.. Ármúla 5.
Mynda-ou plöluucró: Ililmir hf . Sióumúla 12. Frcnlun: Árvakur hf . Skcifunni 10
Kúvendingin
Sumir íesendur Dagblaðsins
hafa spurt, hvers vegna blaðið
hafi snúizt á sveif með „landráða-
mönnum“ í landhelgismálinu,
þegar samningar voru undir-
ritaðir, þótt blaðið hafi frá upp-
hafi barizt gegn samningum. Hvað
á þessi kúvending að þýða, spyrja
Allt til hins síðasta var íslendingum boðið
upp á ómöguleg býti. Fyrst var Hattersley með
tilboð, sem í rauninni fól í sér aukna sókn Breta
á íslandsmið. Síðan flutti Geir forsætisráð-
herra tilboð frá Wilson um 80—90.000 tonn án
viðurkenningar á 200 mílna landhelginni. Og
loks kom norska málamiðlunin á ráðherrafundi
Atlantshafsbandalagsins um minnkaða brezka
sókn á miðin en enga viðurkenningu á hinni
nýju lándhelgi.
Allan þennan tíma hvöttu Morgunblaðið og
Vísir til samninga. Og allan þennan tíma var
viss stuðningur við samninga innan ríkis-
stjórnarinnar og þingflokka hennar. Dagblaðiö
skipaði sér í hóp þeirra, sem vöruðu við áróðri
Morgunblaðsins og Vísis og hvöttu þjóðina til
að hleypa ríkisstjórninni ekki út í ótímabæra
samninga.
Kúvendingin í málinu varð á Oslóarfundi
Einars Ágústssonar og Matthíasar Bjarnasonar
með Crosland utanríkisráðherra Breta. Þar
féllust Bretar á einhliða og óskertan
ákvörðunarrétt íslendinga um veiðar innan 200
mílna landhelginnar eftir 1. desember á þessu
ári. Þeir gáfust upp í öllum meginatriðum, þótt
samiö hafi verið um sex mánaóa aðlögunar-
tíma.
Þetta höfðu Bretar aldrei áöur mátt heyra
nefnt. Og það var þetta frávik frá fyrri
samningshugmyndum, sem olli því, að Dag-
blaðið taldi ríkisstjórnina gera rétt í að fallast á
samning. Það kemur nefnilega stundum að því,
þegar menn eru búnir aó þjarka lengi í viðræð-
um, að mótaðilinn gefur svo verulega mikió
eftir, að þér finnist sanngjarnt að koma til móts
við hann, svo að deilan verði úr sögunni og
málsaðilar skilji sáttir að kalla.
Dagblaðiö taldi strax, að möguleikinn á aftur-
kalli bókunar sex hjá Efnahagsbandalaginu
væri mikill galli á samningnum. Bret-
ar munu án efa sjá til þess, að tollfríðindi
þessarar bókunar verði afnumin eftir 1.
desember, ef íslendingar vilja ekki framlengja
veiðiheimildir þeirra. Þeir munu ekki hlusta á
túlkun Hans G Andersen, þrátt fyrir óskhyggju
íslenzku ríkisstjórnarinnar á því sviði.
Því miður ætla íslenzkir útflutningsatvinnu-
vegir að grípa bókun sex fegins hendi. Þjóðin
verður því að gæta þess vel, að hinir nýju
útflutningshagsmunir magni ekki linkind ríkis-
stjórnarinnar, þegar aftur verður setzt niður til
að ræða framhald á veiðum Breta eftir 1. des.
En Dagblaóið taldi þennan galla samningsins
ekki nægilega veigamikinn, þegar hann er
borinn saman við kostinn, sem felst í viður-
kenningunni á einhliða rétti íslendinga til að
ákveða veiðar í 200 mílna landhelginni.
Með þessum samningi hafa andstæðingar
fyrri samningshugmynda í rauninni unnið mik-
inn sigur. Þeir hafa þvælzt fyrir hinum, sem
jafnan hafa viljað semja, og látið rás tímans
vinna okkur í hag. Þeir eiga því að gleðjast yfir
árangrinum og ekki einangra sig í stífri and-
stöðu gegn hvers konar samningi, jafnvel
góðum samningi.
DAOBLAÐIÐ — ÞRIÐ.JUDAGUR 15. JÚNÍ 1976.
tm' ' ' ■■■■■——-..
Kjarvalsstaðir:
GAMALT EN GOn
Kjarvalsstaðir: Tónleikar Ars Antiqua. 12.6.
'76.
Það er ekki óalgengt að
hljómsveitir og/eða hljóðfæra-
flokkar einbeiti sér að ein-
hverju ákveðnu tímabili tón-
listarsögunnar. Kemur þetta ef
til vill skýrast fram hjá söngv-
urum, svo sem óperusöngvur-
um, ljóðasöngvurum, o.s.frv.
Ars Antiqua flokkurinn, fjórir
hljóðfæraleikarar, þar af einn
söngvari, leita einna lengst aft-
ur í tónbókmenntirnar, eða allt
aftur til þess tíma er fyrst var
farið að festa tónlist á blað. Öll
þeirra tónlist er leikin á eftir-
Ííkingar þeirra tíma hljóðfæra,
19 strengja lútu, 14 strengja
chittern, bjölluraðir af tveimur
stærðum, hand- og skellitromm-
ur, hristur, 5 strengja vielle, 6
strengja bassa-viol, blokkflaut-
ur, krummhorn, shawm og
racket af ýmsum stærðum og
síðast en ekki síst söng counter-
tenór. Leikin og sungin var
tónlist allt frá 11. öld, bæði al-
þýðusöngvar og hirðlög.
Tónleikarnir voru með afbrigð-
um skemmtilegir, snilli hljóð-
færaleikaranna í meðferð þess-
ara gömlu hljóðfæra var
einstök, sérstaklega Josephs
Hér sést leikið á vielle og n.k.
kontrabassa-blokkflautu.
Sage, sem söng og lék á slag-
hljóðfæri, og Michels San-
voisin, sem lék á blásturshljóð-
færin og var kynnir. Engin leið
er að lýsa þeirri tónlist sem Ars
Antiqua flytur, tónlist sem
pessa er yfirleitt eKki að finna í
dagskrá hljóðvarpsins, en þar
sem sjónvarpið tók dagskrána
upp á myndsegulband gefst
landslýð tækifæri til að heyra
jg sjá þessi aldagömlu hljóð-
færi á skjánum, og mæli ég
eindregið með þeim þætti.
«
Meðal hljóðfæranna voru
krummhorn, shawm, blokk-
flautur og racket. myndir:jkc
V.
J
r
Auðlindatottarar
„Að lokum leggur starfs-
hópurinn áherslu á að enn
verði að líta á tsland sem
vanþróað land á tæknisviðinu
að minnsta kosti i samanburði
við nágrannaþjóðirnar."
Þessar línur getur að lesa í
skýrslu Rannsóknaráðs ríkis-
ins um þróun iðnaðar frá því í
okt. 1975.
Ekki getur þetta talist
glæsileg umsögn um
tæknikunnáttu íslendinga.
Dæmin um sannleiksgildi þess-
ara orða má sjá hvarvetna. I
stóriðjumálum endar tækni-
þekking okkar við verk-
smiðjuvegginn. Hún nægir
einungis til virkjunar fallvatna
og til að leiða rafmagnið að
verksmiðjuvegg.
Íslensk framleiðsluiðnaðar-
fyrirtæki eru smá og þróttlítil.
Þar fer ekki fram nein
vöruþróun nema í einstaka
undantekningartilfellum. endjt
eru flestar íslenskar iðnaðar-
vörur vart samkeppnishæfar
tæknilega séð við sams konar
erlendar iðnaðarvörur.
Fjármögnun iðnaðar bæði til
reksturs og uppbvggingar er í
fullu samræmi við iðnaðar-
vörurnar sjálfar.
Fiskveiðar á íslandi hafa um
langan aldur verið hrein
veiðimennska. Fyrst og fremst
hefur verið hugsað um að ná
sem mestu magni á land á sem
skemmstum tíma, en sáralítið
hugsað um gæði hráefnisins
eða skynsamlega nýtingu
auðlindanna sjálfra, þ.e.
fiskstofnanna.
Fiskvinnslustöðvarnar hafa
orðið að taka við hverju því
hráefpi sem að landi berst og
hafa reynt að gera úr því
söluhæfa vöru eftir föngum.
Arðsemi fiskveiða og afli á
sóknareiningu hafa verið
tiltölulega mikil í samanburði
við aðrar þjóðir allt fram á
siðustu ár, en fara nú ört
minnkandi. Er nú svo komió að
við sitjum uppi með tæknilega
séð vel búinn fiskveiðiflota,
sem hefur sáralitil eða engin
verkefni.
Flestir helstu nytjafisk-
stofnar á íslandsmiðum eru nú
ofveiddir sem þýðir í raun að
h.etta er á útrýmingu þeirra.
íslendingum hefur auðnast
að skilja að laxveiðiár þola ekki
ótakmarkaða sókn því laxa-
stofninn er lítill og er fljótur að
eyðast upp ef leyft er að veiða
ótakmarkað 1 ánum. Einhvern
veginn gengur mönnum verrað
skilja að sömu lögmál gildi um
hafið. Til veiða i ám og vötnum
hafa verið stofnuð sérstök
veiðifélög sem um gilda
strangar reglur, sem miðast við
að halda afrakstri stofnanna í
hámarki. Nýting þessara
auðlinda er ekki lengur á sam-
eignargrundvelli eins og nýting
auðlinda sjávarins.
Landbúnaður er hér á landi
vandræðabarn eins og í flestum
nágrannalöndum okkar. Land-
búnaðinn þarf að styrkja með
margvíslegu móti. Land-
búnaðarstörfin eru erilsöm og
bindandi og fáir gerast nú orðið
til þess að brjóta land og stofna
nýbýli og gera þannig
búrekstur að ævistarfi sinu.
Stofnun nýbýlis ef heldur
enginn barnaleikur, því fjár-
festingin að baki meðalstórs
bús er talin vera um 30 millj.
kr.. en afraksturinn, eða laun
bóndans. ná vart meðaltekjum
verkmanns í Reykjavík.
Landbúnaðarframleiðslan er