Dagblaðið - 26.11.1977, Síða 2

2
/*
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 26. NOVEMBER 1977.
Ég skrapp um daginn til Reykjavíkur
Sá maður sem er ánægður með kaupið
sitt hlýtur að vera óánægður með skatt-
ana sína. Sá maður sem er ánægður með
skattana sína hlýtur að vera óánægður
með kaupið sitt. Sá maður sem er
ánægður með þetta hvort tveggja hlýtur
að vera annaðhvort þjófur eða hálfviti.
Ekki meira um það.
Það er búið að tala bað mikið um
verkfall opinberra startsmanna að ég get
litlu þar við bætt, nema kannski því, að
mér finnst afskaplega einkennilegt að
Halldór E. Sigurðsson skyldi ekki hafa
getað brúað það bil sem var á tilboðun-
um hjá BSRB og ríkinu.
En nú eiga háskólamenntaðir menn
eftir að semja. Þeirra deila fer víst fyrir
kjaradóm, eða eins og segir í vlsunni.
Embættismenn með æstum róm,
ólmir á hækkun klifa.
Nú komið er fyrir kjaradóm,
hvort þeir fá að lifa.
Það komu til min hjón frá Akureyri
um daginn. Við buðum þeim að borða
með okkur. Þau afþökkuðu boðið og
sögðust hafa borðað alla leiðina að
nórðan. Það fannst okkur mikið át og nú
er eftir að vita hvað Vegagerðin gerir f
málinu.
Eg ek hér um vegi i vondri trú.
Það veidur mér angri og sút,
ég vissi það áður en veit ekki nú,
hvernig veghefill lítur út.
Það kom til mín rjúpnaveiðimaður ekki
alls fyrir löngu. Þegar ég spurði hvað
hann hefði haft margar rjúpur, sagðist
hann enga hafa skotið, aftur á móti hefði
hann hitt lækninn á Hvammstanga.
Nú fara margir á suðræna sólarströnd.
Um senjórítur og velgar ég læt mig
dreyma.
Svo fór ég um daginn í huganum iangt
út í lönd,
þótt líkami minn sé ennþá að væflast
hér heima.
Ég skrapp um daginn til Reykjavíkur
með hjónum sem ég þekki. Veðrið var
fremur slæmt þegar við lögðum af stað
og þegar við komum undir Hafnarfjall
var þar brjálað rok. Meðan við vorum að
prísa okkur sæl fyrir að þurfa ekki að
vera úti í slíku veðri, sprakk á bílnum.
Það var ekki um annað að ræða en að
skipta um dekk. Við snöruðum okkur því
út úr bllnum, en vegna þess hve rokið
var mikið réðum við okkur varla.
Bílstjórinn sagðist þá skyldu sjá um að
skipta um dekkið ef ég vildi halda við
konuna hans á meðan.
Aldrei fékk ég betri bón,
þótt bænir margar fengi.
£g skal hér með herra Jón,
halda við hana lengi.
Þrátt fyrir það að prófkjör eru nú
framin víða um land, hefur engum dottið
í hug að bjóða mér að taka þátt I þeim.
Sjálfstæðið elska ég siðast og fyrst,
að sjálfsögðu er gaman i framsóknarvist.
Ég tiiheyri eflaust aiþýðu hér,
ýmsum finnst slæmt hve ég
frjáislyndur er.
Kunníngi minn einn kom til mln um
daginn og sagði — Ég held að konan mín
haldi að hún sé bóndi. Að minnsta kosti
talar hún alltaf um mig sem fórnarlamb-
ið sitt
Óg úr þvi að ég er farinn að tala um
bændur þá finnst mér dálítið ein-
kennilegt að þeir skuli vera farnir að
auglýsa að mjólkin innihaldi svo og svo
mikið af vítamínum og góðan dag. Þeir
ætla kannski að fara að keppa við
Tropicana og auglýsa — Fékkstu þér
góðan dag í morgun—. Og svo var það
bóndinn sem tautaði fyrir munni sér, —
ekki eru allar ferðir til fjár, — um leið
og hann fór I fjósið.
Nú er úti frost og f júk,
það fennir yfir iandið.
Af þessu gerist þjóðin sjúk,
þetta er nú ljóta standið.
Sonur minn fjögurra ára hélt þvi fram
í fullri alvöru um daginn, að sauðkindin
lifði á vinarbrauðum. Svo eru menn að
tala um það að áðurnefnd skepna eigi
sök á uppblæstri lands. Þaö er anka
heimskulegt að halda sliku fram og þvi,
að rikisstjórnin eigi sök á verðbólgu.
Auðvitað er verðbólgan okkur að
kenna, sem erum alltaf að hækka launin
okkar hér og svo útlendingunum semeru
alltaf að hækka vörurnar sem þeir selja
okkur. Það gera þeir i þeim eina tilgangi
að auka verðbólguna hér. Það er heldui
ekki rikisstjórnin sem hækkar sima-
gjöld, rafmagn, hitaveitu, strætisvagna-
fargjöld, útvarps- og sjónvarpsgjöld,
bensin og olíu, sement og svo framvegis.
Láttu ganga
Ijóðaskrá
En hvað gerir þá ríkisstjórnin eiginlega,
gæti einhver spurt. Hún stendur í bíla-
kaupum.
Eg elska bílinn minn bláa,
sá bill fær af kærleika nóg.
Liturinn minnir á himininn háa,
hitt allt á af lóga dróg.
Þó vanti hann fjörið af vilja er nog,
við það ég hugga mig þá,
að það~er skb engfn aflóga dróg,
jafn andskoti himinblá.
A meðan Pólýfónkórinn situr á hakan
um, að sögn Ingólfs í Utsýn og dr.
Ingimar fylkir sér undir merki
sósíalista, að sögn dr. tngimars, þa
snjóar talsvert hér norðanlands, að sögn
Veðurstofunnar. Allt er þetta kannski
gott og blessað. En hvernig skyldi dr.
Ingimar fara að þessu?
Nú er þátturinn á enda. Þátturinn var
endurvakinn hér vegna fjölda áskorana.
Að belðni viðkomandi nefni ég engin
nöfn.
-Ben. Ax.

s.
Nú sést til að sprengja lýs
Vísurog
vísnaspjall
Jón Gunnar Jónsson
Hin er um alvarlegra efni.
Þó pyngjan sé af fénu fuii
þá feigðar stígum sporið,
enginn héðan garpur gull
getur með sér borið.
★
Lítili Bakki hét kot á Suðurlandi.
Einhvern tíma bjuggu þar hjón, sem
áttu fjölda barna og voru í miklu basli,
ekki síst vegna þess að bóndi var laus við
heimilið og drykkfelldur. Einhverju
sinni sem oftar er bóndi kom heim, var
kotið algjörlega matarlaust, en börnin
grátandi af sulti, tók konan honum því
með litlum blíðmælum. Varð honum þá
þessi vísa á munni:
Ef ég dauður félii frá,
firrtur nauða svakki,
mikili auður yrði þá
á þér snauði Bakki.
Konan svaraði:
Vertu í tali viðfeldinn,
víst það eyðir trega,
böl þótt ali bágindin
brúkaðu ei kala tiisvörin.
★
Aldrei frelsisskúma skraf
skapar menning vígi
meðan hugur heimskast af
hatri og flokkalygi.
Þessi vísa er eftir Jón S.Bergmann,
getur oft átt við en er auðvitað ékkert
því viðkomandi, sem næst er á dagskrá.
Margir fyrrverandi Húnvetningar og
Hvammstangamenn hafa hringt vegna
vísu J.S.B. um líkkistusmiðinn og telja
hana vera um líkkistusmið, sem var
gamalgróinn á Hvammstanga um 1920,
þegar vfsan á að hafa verið ort. Honum
er svo lýst, að hann hafi verið nokkuð
mislyndur. og einkum þolað illa, þegar
lítið var að ger'aen smíðavinna var stopul
á þessum árum. Þessvegna þóttust menn
taka eftir því að aldrei væri glaðara yfir
gamla manmnum en þegar til hans var
leitað með smiði á Iíkkistu. Þá var hlakk
hans eins og hræfuglshljóð. Þessir nýju
heimildarmenn telja svarvísuna, sem ég
birti, vera eftir þennan smið, sem ég vil
ekki vera að nefna hér, en vissu þess þó
ekki önnur dæmi að hann hefði kastað
fram vísu, en hefði þó verið talinn
greindarmaður. Einn viðræðumaður
minn sagði visuna vera eftir konu
smiðsins.
Sá er þetta ritar starfaði við TJtvarps-
tíðindi á stríðsárunum. Þar kom þá
Björn G. Björnsson, smiður á Hamms-
tanga. Það var vegna vísu eftir hann,
sem þá birtist í ritinu og hafði komið illa
við suma sveitunga hans. Sýndum við
honum bréf, þar sem vitnað var til
gömlu visunnar eftir Jón S. Bergmann
um líkkistusmiðinn og aðra nýja
skammavísu um Björn. Sagði hann að
þar væri vikið að viðkvæmum einka-
málum sínum. Hefur hún hvergi birst.
Þá sagði Björn mér nokkuð frá viðskipt-
um sínum og J.S.B. Birtum við þá í
Útvarpstíðindum vísu Jóns og svar
Björns. Þetta var fyrir 35 árum og kom
þá ehgin athugasemd frá Hvammstanga
né annarsstaðar frá.
★
Oft eru kröggur í vetrarferðum og
Holtavörðuheiðin hefur stundum verið
erfið yfirferðar.
— Einn þeirra, sem hringdi vegna
visunnar um líkkistusmiðinn, gaukaði að
mér því, sem hér stendur:
Það var á stríðsárunum að Skúli Guð-
mundsson alþingismaður og síðar ráð-
herra lenti á því ásamt fleirum að bíll
festist svo illilega á heiðinni að honum
varð ekki mjakað. Loks bar þar að
breskan herbíl. sem dró bíl alþingis-
mannsins upp úr feninu. Stúlka var með
í ferðinni og átti varla nógu sterk orð til
að dásama hjálpina. Um það orti Skúli:
Syfja tekur margan mann,
mái er að fara í háttinn.
Ragna blessar blessaðan
Bretann fyrir dráttinn.
★
Ólafur Þ. Ingvarsson er.
sunnlendingur á góðum aldri, sem öðru-
hvoru hefur birt eftir sig kvæði i blöðum
og tímaritum. Hér eru tvær stökur eftir
hann.
Margt er það sem mönnum sýnist
í morgundögginni.
En verst er þó ef vorið týnist
f viskílögginni.
Hann hugsar til heimahaganna og upp
I Þórsmörk.
Norðankuiið næðir strangt,
nú eru þrestir hljóðir.
Æði finnst mér orðið langt
austur á Merkurslóðir.
★
Nú hef ég fengið upplýsingar um
höfund vísunnar um ástandsstúlkuna
sem var orðin bretabráð og birt var hér
fyrir skömmu. Hún er eftir Sigurð Ola
Sigurðsson frá Rúffeyjum. Hann er
löngu dáinn, en visur og kvæði eftir
hann munu vera til i fórum afkomenda
hans. Dóttir hans er Ingibjörg Sigurðar-
dóttir, sem samið hefur margar vinsælar
skáldsögur I gömlum rómantískum stíl.
Hér eru tvær vísur eftir Sigurð Óla,
meira e.t.v. síðar:
Helga fríða Eyri á
eyðir stríðum trega.
Eldavíðis ungri gná
ann ég.gríðarlega.
Nú er orðið næsta bjart,
nú sést til að sprengja iýs.
Þykir frostið þegnum hart,
þegar hland í koppum frýs.
Þessi gamla vísa er birt lítið eitt öðru-
vísi í sagnaþáttum dr. Guðna Jónssonar.
Höfundur er sagður Benedikt Diðriks-
son, er lengi var ráðsmaður hjá séra
Skúla Gislasyni á Breiðabólsstað í Fljóts-
hlíð. Frostaveturinn mikla kom Bene-
dikt eitt sinn inn í baðstofu snemma
morguns. Var þá orðið lúsabjart, en svo
var tekið til orða þegar menn sáu til að
leita sér lúsa, hliðstætt því þegar sagt
var að sauðljóst væri, þegar sást til að
smala fé. Þetta er haft eftir Sigurði
föðurbróður dr. Guðna.
★
Við fráfall Stalíns komst þessi vísa á
kreik á hagyrðinganna landi, en
höfundur ekki nefndijr.
Loksins er Stalín farinn til sinna feðra
um feigðarsjá.
Ætli hann verði jafn ofstopamikili
neðra
og austurfrá?
J.G.J. — S. 41046.
~