Dagblaðið - 05.06.1978, Qupperneq 12

DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 5. JÚNÍ1978
12
LISTAHÁTÍÐ
|| 1978
u
Leikur þeirra Oscars Peterson og
Niels-Henning Örsted Pedersen
einkenndist af gagnkvæmri virðingu
fyrir snilli hvor annars. Ekki var
annað að sjá en að þeir skemmtu sér
jafnvel og aðrir I Laugardalshöllinni,
að minnsta kosti brostu þeir oft hvor
til annars þegar þeim tókst sérlega vel
upp.
Peterson ogPedersen:
— LEIKIÐ A HJORW—
Stundum kemur
það fyrir að maður á
engin orð. Mögn-
uðustu lýsingar-
orðin verða að
lítilfjörlegum stafa-
röðum, einskis
megnug til að tjá
það sem þau eiga.
að lýsa. Félagarnir
Oscar Peterson og
Niels-Henning 0r-
sted Pedersen gerðu
öll lýsingarorð að
merkingarleysu á
hljómleikum sínum
í Laugardalshöllinni
í fyrrakvöld.
Framkoma Oscars Peterson bar
þess öll merki að hann hefur staðið
áratugum saman i sviðsljósinu.
Félagi hans virtist hins vegar
dauðfeiminn.
-
Ritari þessa pistils erenn reifabarn í
heimi jasstónlistarinnar. Til skamms
tíma hefur áhugi fyrir henni legið
mjög í láginni hér á landi. Fáeinir sér-
vitringar með Jón Múla Ámason út-
varpsþul í fararbroddi hafa haft þaðað
hobbýi að hlýða á jassplötur. En nú
loksins virðist runnin upp bjartari tíð.
Síðastliðinn vetur var ákaflega
jassaður ef svo má að orði komast og
ber þar fyrst að þakka heimsóknum
erlendra listamanna fyrir tilstilli
Jassvakningar.
Að sjálfsögðu er heimsókn Oscars
Peterson hápunktur þessa alls. Og ekki
spillti það að danski snillingurinn
Niele-Henning Orsted Pedersen var
með í förinni. Sá þriðji. Joe Pass. gítar-
leikari, gat þvi miður ekki komið hing-
að eins og ráð hafði verið fyrir gert,
því skömmu áður en hann átti að
leggja af stað fékk hann heiftarlegt
sykursýkiskast og liggur nú á sjúkra-
húsi.
En dúóið Peterson og Pedersen
voru á við heila hljómsveit. Fyrri
hlutann var Oscar Peterson einn á
sviðinu og lék og impróviseraði af
sannri innlifun. Strax í upphafi virtist
hann vera orðinn heitur, og lék sér að
nótnaborðinu, en hamfarirnar voru
eftir. Eftir að NH0P bættist við áttu
þeir félagarnir hug og hjörtu allra
áheyrenda.
Ég er ekki frá því að Niels-Henning
hafi stolið senunni dálítið eftir að
hann mætti á sviðið. Þessi ungi Dani
hefur náð hreint út sagt lygilegri leikni
á hljóðfæri sitt. Oscar Peterson er
gamalreyndur snillingur og kom þvi
engum á óvart þó að hann færi á
kostuni, en að bassaleikari sem enn á
væntanlega eftir að ná hápunkti tækni
sinnar, skuli eiga létt með að fylgja og
fára frarn úr „meistaranum” er hreint
og beint frábært.
Ekki ætla ég að telja upp lögin sem
þeir Peterson og Pedersen léku —
einfaldlega af því að ég þekkti ekki
helminginn af þeim. En uppbygging
hljómleikanna var hárrétt. Þeir léku
sér að áhorfendum með því að koma
þeim sífellt á óvart og algeng sjón var
að sjá sanna jassaðdáendur skella sér á
lær og blístra eins og smástráka þegar
þeim ofbauð alveg tækni Péturs-
sonanna tveggja. Ég gat ekki betur séð
en Jón Múli þyrfti að þerra tár úr
Það útheimtir mikinn svita að vera pianósnillingur. Oscar Peterson mætti á sviðið með vasaklút I hverjum vasa. Og áður
en vfir lauk var hann búinn að fulinota þá alla.
augnkrókunum oftar en einu sinni i
liflegustu köflunum — Það var svo
sannarlega leikið á hjörtu
aðdáendanna.
Oscar Peterson bar þess merki að
hann hefði staðið i sviðsljósinu ára-
tugum saman. Framkoma hans var öll
hin öruggasta, hann var smekklega
klæddur með gullarmband og vasaklút
i hverjum vasa. — Ekki veitti af, þvi
að snillingurinn svitnaði á við fjóra
meðan hann sat og lék.
Niels-Henning Orsted Pedersen var
algjör andstæða félaga sins. Hann virt-
ist dauðfeiminn að þurfa að standa
fyrir framan þúsundir áheyrenda og
fór ákaflega hjá sér þegar honum var
klappað lof í lófa. Stöku sinnum
gleymdi hann sér þó og lifði sig inn í
tónlistina, en áttaði sig siðan snögg-
lega og brosti afsakandi út í annað
munnvikið.
Samleikur félaganna tveggja
einkenndist af gagnkvæmri virðingu.
Oscar Peterson kynnti Niels-Henning
í upphafi sem snilling sem sér væri
heiður að leika með. En þeir tveir voru
að gera annað en að heiðra hvor
annan, þeir skemmtu sér konunglega
og skemmtu um leið heilli þjóð. —
Jasstónleikar í Laugardalshöll voru
stórkostlegt upphaf á Listahátið i
Reykjavík 1978.
-ÁT-
Áhorfendur klöppuðu er Jón Múli Árnason gekk I salinn. Ljóðlinurnar.... jafnvel
gamlir símastaurar syngja í sólskininu og verða grænír aftur, rifjuðust upp þegar
Múli brosti sem brciðast að einhverju bragði Petersons.