Dagblaðið - 05.06.1978, Qupperneq 14

14
V
\
Nýir útsöiustaðir
Dagblaðsins í sumar:
Hótel Bifröst, Borgarfirði.
Söluskálinn Brú, Hrútafirði.
Söluskálinn Geysi, Haukadal.
BIADIÐ
Irjálst, úháð dagblað

óskast í eftirtaldur bifreiðar er verða til
sýnis þriðjudaginn 6. júní 1978, kl. 13—16 í
porti bak við skrifstofu vora að Borgartúni
7:
Ford Cortina fólksbifreið árg. 1974
Volkswagen 1200 fólksbifreið — 1973
Chevrolet Blazer — 1971
Ford Bronco — 1973
Volkswagen Microbus fólksbifreið — 1975
Volkswagen pallbifreið - 1974
Ford Transit Bus fólksbifreið — 1971
UAZ 452 torfærubifreið — 1971
Land Rover lengri gerð, bensín — 1970
Land Rover bensín — 1970
Willys jeppi - 1966
Dodge W 200 pick up — 1971
Skoda 110 L fólksbifreið —' 1971
Opel Rekord fólksbifreið - 1971
Tempo mótorhjól — 1972
Tilboðin verða opnuð sama dag kl. 16.30
að viðstöddum bjóðendum. Réttur áskil-
inn að hafna tilboðum sem ekki teljast
viðunandi.
INNKAUPASTOFNUN RÍKISINS
BORGARTÚNI 7 SÍMI 26844 PÓSTHÓLF 1441 TELEX 2006
Það þarf víst ekki að segja það
nokkrum manni að ein höfuðlistsýn-
ing Listahátíðar 1978 er yfirlitssýnirjg
á verkum listmálarans Erró en þetta er
fyrsta sýning hans hér heima i 14 ár.
Spannar sýningin árin 1959—1977 og
hefur listamaðurinn sjálfur unnið að
uppsetningu hennar. Flestum er
einnig kunnur uppruni Errós eða Guð-
mundar Guðmundssonar. Hann er
fæddur árið 1932 í Ólafsvík, laun-
sonur hins kunna myndlistarmanns
Guðmundar Einarssonar frá Miðdal,
en ólst upp að Kirkjubæjarklaustri,
þangað sem hann fer ætíð þegar færi
gefst. Mér fannst rétt að byrja á þvi að
spyrja sem svo: „Telur þú að list-
hneigð sé ættgeng?”
Erró: „Hún getur verið það. Þetta er
kannski ekki spurning um litninga,
heldur umhverfi. Ef maður elst upp
meðal listafólks þá eru alla vega meiri
líkur á að maður fari út á þá braut.
Eins og þú veist ólst ég ekki upp hjá
föður mínum heldur að Klaustri. Þar
var að finna eina listaverkabók sem
einhver hafði sent að launum fyrir
gistingu. Þetta var amerísk bók, frá
Metropolitansafninu, að ég held. Yfir
þessari bók lá ég lon og don. Mig
minnir að ég hafi einnig verið góður
að teikna i barnaskóla, hringi og þvi-
likt (hlær). Nú, svo kom Kjarval þarna
og málaði býsn þarna i kring. Hann
gaf mér búta af lérefti og tómar túpur
en þá var ég líklega 12 ára, alveg á
réttum og hrifnæmum aldri. Þegar ég
fór svo að fikta við að mála, þá var það
á la Kjarval, — „Systrastapi” og svo
framvegis. Nú, svo hafði ég heyrt að
faðir minn væri listamaður og það var
dálítið rómantískt.”
A.I.: „Þekktirðu föður þinn vel?”
Erró: „Ég held ég hafi hitt hann 4—5
sinnum alls. Ég var 19 ára þegar við
hittumst fyrst og þá hafði ég nýlokið
prófi úr Myndlista- og handíðaskólan-
um og kunni að meta hann. Hann var
mér ávallt góður þessi fáu skipti sem
við hittumst, fór með mig uppá vinnu-
stofu sína. Ég hafði að vissu leyti gott
af því — ég sá að hægt var að lifa af
þvi að vera listamaður, það var ekki
fikt og draumórar heldur virðingar-
verð atvinnugrein.”
A.I.: „Heldur þú, eftir á að hyggja, að
eitthvað sé likt með ykkur feðgum?” •
Erró: „Ég veit það varla. Jú, kannski.
í ferðamennskunni og þessum óróa í
blóðinu.”
A.I.: „Síðan hófst þú nám við Mynd-
lista- og handiðaskólann. Var það ekki
stórt stökk, fyrir sveitapilt aðaustan?”
Erró: „Nei, sveitalífið bjó mig reglu-
lega vel undir lífsbaráttuna. Þar lærði
ég að vinna af krafti og þá vinnusemi
hef ég ekki losnað við síðan. Þar var
gott umhverfi fyrir dreng með imynd-
unarafl, maður spekúleraði mikið. Svo
gat maður stundað veiðar, — gramsað
gömlum vélum og bilum.”
V.I.: „Kannski áhugi þinn á vélmenn-
ingu sé þaðan kominn?”
Erró: (hlær) „Það má vel vera. Þaðan
koma fiskimyndirnar líka.”
Svaf í skólanum
A.I.: „Hvað er þér minnisstæðast frá
árunum við Myndlistarskólann?”
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 5. JÚNl 1978
LISTAHÁTIÐ
1978
Viðtal við Erró— fyrri hluti:
„MEÐ
BLÝANT
MILU
TÁNNA”
Erró: „Þá var Lúðvík skólastjóri,
ágætis karl. Nú, það verður að segja
eins og er, að ég flaug inn í skólann á
nafni föður míns, án þess að þurfa að
taka inntökupróf. Sá kennari sem mót-
aði mig einna mest var án efa Val-
gerður Briem. Hún lét okkur fara út
um allar trissur að skoða — staði sem
ég hafði aldrei séð — og prófa okkur
áfram i mismunandi efni, jafnvel
krosssaum. Þessar myndir mínar frá
þessum árum eru ennþá til. Nú,
Sigurður Sigurðsson kenndi þarna
líka, ágætur málari af danska skólan-
um. Svo kom Björn Th. Björnsson inn
i skólann á réttum tíma, með nýjar
hugmyndir sem örvuðu okkur. Hann
vikkaði einnig þekkingu okkar. Við
þekktum svona helstu nöfnin í nú-
tímalist en Björn sýndi okkur t.d.
Bosch og aðra eldri málara.”
A.Ia „l þessum verkum þínum frá
skólaárunum ber mjög á tvenns konar
tilhneigingum — margföldun á svip-
uðum formum — og svo rækilegri um-
fjöllun um mannslíkamann. Kynntist
þú ekkert afstrakt listinni þar?”
Erró: „Það kom eiginlega ekki til sög-
unnar fyrr en stuttu seinna og ég hafði
þvi ekkert af þvi að segja þá. Síðan fór
ég til Osló þar sem ég lenti í stífu
fígúratífu námi sem ég bjó að siðar og
þvi lenti ég ekkert i afstrakt pressunni.
Ég veit ekki hvað hefði skeð, hefði ég
verið um kyrrt heima.”
A.I.: „Margir af skólabræðrum þínum
eru nú þekktir málarar.”
Erró: „Já. Hringur var t.d. þar. Hann
var alltaf langbesti teiknarinn. Sverrir
Haraldsson var aðeins á undan og
kenndi dálítið og hann höfðaði til mín
vegna vandvirkninnar. Svo var Bragi
einnig þarna. Við Bragi fórum svo
saman til Noregs. „Það var ágæt
stemmning við skólann, man ég. Ég
var þá ekki alveg viss um hvað ég
ætlaði mér og tók þvi kennarapróf til
vonar og vara, ef allt annað brygðist.”
A.Ia „Það fer miklum sögum af
vinnuhörku þinni við skólann.”
Erró: (hlær) „Jú. Björn Th. hefur lík-
lega ýkt þetta dálítið. Ég man nú ekki
hvort ég svaf i skólanum og sofnaði á
kvöldin með blýant milli tánna. Ég
man það þó að ég leit á námið sem lúx-
us — þetta var mér ekki erfiðisvinna
eftir vinnuna í sveitinni. Svo var ég í
brúarvinnu á sumrin. Ég naut þess
einfaldlega að teikna og mála.”
A.I.: „Strax eftir skólann ertu kom-
inn á flakk, fyrst i nám til Noregs, svo
til Flórens, ísraels og loks til Parísar.
Var þetta framagirnd?”
Erró: „Ég sá fram á það að ef ég iient-
ist hér, þá yrði ég að stunda kennslu
og kæmi litlu öðru í verk. Móðir min
ýtti einnig á eftir mér, hvatti mig til
utanfarar. En það sem gerði t.d. Nor-
egsferðina mögulega var að ég vann
dágóða upphæð í ríkisháppdrættinu.
Frá Noregi ferðaðist ég siðan í fríum
— og var á höttum eftir öðrum vinnu-
stað og uppgötvaði ítaliu. Fyrsta sum-
arið eftir Noregsnámið vann ég á
Keflavíkurflugvelli, þar sem ég fékk
bullandi lús. Ég man eftir þvi að ég var
Vélin.