Dagblaðið - 06.11.1978, Síða 14

14
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 6. NÓVEMBER 1978.
Súðavík
Nýr umboðsmaður:
Ingibjörg Björnsdóttir, Aðalgötu 16,
sími 94-6957.
BLAÐIÐ
Kópasker
Nýr umboðsmaður:
Guðbjörg Vignisdóttir, Boðagerði 10,
sími 96-52128.
BIADIB
Grindavík
Sölubörn vantar. Uppl. hjá Guðfinnu
Gunnarsdóttur í síma 92-8294.
MMEBLABIB
gggSiiiuiM'ig!
Suasaj
Skólastjórastaða
við Iðnskólann á Patreksfirði er laus til umsóknar.
Skólinn mun starfa frá áramótum og fram í maí.
Umsóknir ásamt upplýsingum um menntun og fjöl-
skyldustærð skulu berast formanni skólanefndar fyrir
20. nóvember.
Menntamálaráðuneytið
Hársnyrting Vifía Þórs
Pantíð
tíma
ísíma
34878
Domu- og
herraklippin
Armúla 26
Ármúla26
2. hæð
Simi34878.
FLAUTU-
LEIKUR
SEM
HUGSJÓN
Viðtal við Manuelu Wiesler flautuleikara
Innlifun.
t
Seint verður fullmetið og þakkað
framlag erlendra tónlistarmanna til
íslenskrar menningar. Hver eftir
annan hafa þeir sest hér að gegnum
árin, af ýmsum ástaeðum og misjafn-
lega lengi og drepið úr dróma íslenskt
tónlistarlíf með atorku sinni og nýjum
viðhorfum, en þó ávallt með fullri
virðingu fyrir tónlistarhefð okkar.
Listinn er langur: Róbert A. Ottóson,
Páll P. Pálsson, Herbert H. Ágústsson
Bohdan Wodiszko, Marteinn H.
Friðriksson og Vladimir Ashkenasy —
auk fjölda annarra, m.a. hljómsveita-
stjóra og kennara i tónlistarskólum
víða um land. Árið 1973 settist hér að
Manuela Wiesler flautuleikari ásamt
manni sínum Sigurði S. Snorrasyni
hljóðfaeraleikara og ferill hennar hefur
siðan verið með eindæmum glæsi-
legur. Hún er fædd í Brasilíu af austur-
rískum foreldrum, hóf að læra á flautu
tiu ára gömul og útskrifaöist úr tón-
listarskóla með miklu lofi sextán ára
og ferðaðist á vegum austurríska
menntamálaráðuneytisins ýmist sem
einleikari eða með tríói víða um lönd.
Árið 1976 sigraði Manuela I norrænu
tónlistarkeppninni ásamt Snorra
Sigfúsi Birgissyni og í fyrra hlaut hún
þriðju verðlaun í alþjóðlegri sam-
keppni flautuleikara á ltaliu. Hún er
einn af uppáhaldsnemendum hins
þekkta klassíska flautuleikara (og
poppstjörnu. . .) James Galway og
hefur verið boðið að halda einleikstón-
leika í Wigmore Hall í Lundúnum á
næsta ári. Nú sem stendur vinnur hún
að hljómplötu í Hljóðrita í Hafnar-
firði. Hér heima hafa gagnrýnendur
okkar kallað Manuelu „frábæran
tónlistarmann” og samstarfsfólk
hennar lofa hana í hástert — „eins og
hugur manns”, segja þeir.
Maður skyldi ætla að hér væri um
að ræða „erfiðan” persónuleika og
yfirlætislegan.Ekkert er fjarri sanni.
Manuela er aðeins rúmlega tvitug,
hláturmild og innileg í fasi og svarar
öllum spurningum af fölskvalausri
einlægni — eins og hún væri að kanna
eigin hug en ekki að fræða aðra. lbúð
þeirra hjóna á Bárugötunni ber þess
merki að þar gengur tónlist og barna-
uppeldi fyrir öllu — ekkert prjál,
ekkert sjónvarp og enginn bíll fyrir
utan. Við spyrjum fyrst um tildrög
þeirrar hljómplötu sem hún nú vinnur
að í Hafnarfirði.
Manuela: Þetta kom til tals þegar ég
var að leika inn á jólaplötu i Hljóðrita
í fyrra. Það var afskaplega yndislegt
að vinna með þeim bræðrum Karli og
Sigurjóni og upp kom þessi hugmynd
um sólóplötu mína. 1 fyrstu vorum við
að hugsa um einhverja létta tónlist og
söluvöru, en svo sannfærðist ég um að
fólk mundi alveg eins kaupa „erfiðari”
tónlist ef hún væri vel leikin. Svo kom
Iðnó konsertinn á Listahátíð og við
afréðum að leika eitthvað af þeirri
tónlist á plötu. Hljómplatan er
næstum tilbúin — við leggjum siðustu
hönd á hana í nótt.
A.I.: Hvernig leggst almenn
stúdíóvinna I þig? Er leiðinlegt að
vinna uppfyllingarvinnu á öðrum
hljómplötum?
Manuela: Þetta er dálítið skrýtin
stemmning. Maður sér enga sam-
spilara eða áheyrendur — situr þarna
einn með heyrnartæki og spilar. En
þetta er góð reynsla og alls ekki
leiðinleg. Ég hef heldur ekkert á móti
því að vinna að plötum annarra, það
er tilbreyting.
A.I.: Hvernig hefur þú ofan fyrir þér
að öðru leyti? Kennirðu?
Manuela: (hlær) Ég hef einn
bráðefnilegan nemanda. Að öðru leyti
vinn ég ekki venjulega vinnu. Mér
finnst nefnilega sem ég eigi svo mikið
ólært sjálf í flautuleiknum að allur
minn tími fer í það að þjálfa mig í
honum hér heima. Þetta er hugsjón
sem ég vil ekki fórna á altari pening-
anna. Þetta þýðir það að við erum ekki
og verðum sjálfsagt aldrei efnuð — en
við skrimtum einhvern veginn á vinnu
Sigurður og stöku stúdíótörn. Margt
fólk hér á erfitt með að skilja þessa
afstöðu og kallar hana kannski eigin-
girni. En mér finnst sem mér hafi
verið gefið eitthvað sem mér beri
skylda til að rækta eins vel og
mögulegt er. Með þessu móti get ég
einnig verið með börnunum.
A.I.: Hvernig fer það saman að æfa
4—5 tíma á dag og gæta barna?
Manuela: Þetta hefur verið erfitt,
en nú er annar strákurinn kominn í
leikskóla hluta dags. En þetta er sífelld
togstreita. Þegar ég æfi mig, finnst
mér ég vera að vanrækja drengina og
þegar ég er að hugsa um þá, finnst mér
ég vera að snuða listina. Stundum
verð ég að æfa annars staðar. En
Sigurður er mikil hjálp og lokar sig oft
af með börnin þegar hann veit að ég
þarf að æfa. Það mundu ekki allir karl-
menn gera það sem hann gerir og að
líða það að konan sé heima „atvinnu-
laus”...
A.I.: Ef við víkjum að flautunni
sjálfri, hvernig atvikaðist það að þú
fórst að læra á hana?
Manuela: Ég heyrði einhvern tíma
flautuleik í útvarpi sem barn og ákvað
á stundinni að læra á slikt hljóðfæri og
ioks var mér gefin flauta tiu ára
gamalli. _
A.I.: Ég ætlaði að læra á hljóðfæri
fyrir nokkrum árum og var þá ráðlagt
að læra á flautu, það væri auðveldast
hljóðfæra. Er eitthvað til I þessu?
Manuela: Vissulega. Þetta er að
vissu leyti galli á flautunni — að það
skuli vera hægt að ná valdi á henni
svona auðveldlega. Allir geta spilað
Telemann eftir nokkrar æfingar. En
það er svo stórt stökk frá því að vera