Dagblaðið - 29.10.1979, Blaðsíða 6

6
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 29. OKTÓBER 1979.
Þá er fyrsti snjórinn lentur
fReykjavík:
Vetrardekkin
skulu undir
Margar hendur vinna létt verk, jafnt við þetta sem annað.
Þeir sem rólegir hugðust vera í tið-
inni og treystu á að eiga i höndum sér
nægan tíma til að koma vetrarhjól-
börðunum undir bifreiðar sinar sáu i
gærmorgun að ekki var til setu boðið.
Götur Reykjavíkur voru þá lagðar
hvítum, hreinum og fallegum snjó og
hálar eins og svell. Því var greinilega
ekki til setu boðið.
Því mátti hvarvetna sjá í gærdag
menn á mismunandi stigum við að
koma bifreiðum sínum í viðunandi
horf fyrir veturinn. Á þeim hjólbarða-
verkstæðum sem opin voru var fullt að
Á þeim hjólbarðaverkstæðum sem opin voru i gær var fullt að gera og hafðist ekki alls
staðar undan.
Hún hafði svo sem ekki tiltakanlegar áhyggjur af snjónum sú litla en sjálfsagt er að
veita aðstoð í hvfvetna er skipta þarf um dekk. DB-myndir Sv. Þorm.
gera og hafðist ekki alls staðar undan.
En þeir sem treystu á eigin mátt og
megin rifu dekkin undan sjálfir og settu
ný undir. Einstaka maður var svo
svartsýnn að koma keðjum undir bílinn
en flestir létu þó grófmynztruð og
negld dekk nægja.
- DS
Skáru sund-
ur dekkin
til að geta
stolið
hjólunum
,,Ég mun verðlauna þann vel sem
finnur hjólin,” sagði Baldur Jónsson
vallarstjóri í Laugardal um þjófnað á
rakstrarvélarhjólum í Laugardalnum á
dögunum.
Vélina var Baldur með í láni og
kemur því tjónið sér afar illa fyrir
hann. „Fyrst voru dekkin á vélinni
skorin sundur og hef ég grun um að þar
hafi verið að verki þeir sömu og stálu
svo hjólunum. Dekk á vélina fengust
ekki fyrr en eftir langa leit og á meðan
var hjólunum stolið. Þeir hafa eflaust
eyðilagt dekkin til þess að vita af vél-
inni kyrrstæðri. Það hlýtur hreinlega
að vera að þá hafi vantað svona hjól á
rakstrarvél. Ef þau finnast ekki hjá
þeim verð ég að kaupa nýja vél því
svona hjól fást ekki.
Annars er þetta orðið alveg ferlegt
hérna í Laugardalnum. nýlega varð
starfsmaður Laugardalshallar fyrir þvi
að viftutrissu var stolið úr bil hans fyrir
utan höllina á meðan þúsundir manna
gengu þar um. Bíræfnin er ógurleg,”
sagði Baldur.
Þeir sem upplýst geta þjófnaðinn á
hjólum rakstrarvélarinnar geta haft
samband við Baldur beint eða rann-
sóknarlögregluna. - DS
Rakstrarvélin góða hefur nú aöeins 4 hjól af 6

f " " " 1 .—
Bara venjulegur strákur
Litla sviflið:
HVAÐ SÖGÐU ENGLARNIR?
eftir Ninu Björk Árnodóttur
Leikmynd: Þórunn Sigríflur Þorgrímsdóttir
Leikstjóri: Stefán Baldursson
Með þvi að leikið er i veitingakjaII-
ara Þjóðleikhússins er það engan
veginn neitt langsótt hjugmynd að
láta leiksýningu í kjallaranum fara
fram á veitingahúsi, kannski jafnvel
Leikhúskjallaranum sjálfum. Það er
nákvæmlega þetta sem þau Þórunn
.Sigriður Þorgrimsdóttir og Stefán
Baldursson koma í kring á fyrstu
sýningu haustsins á litla sviðinu.
Áhorfendum er hnappað saman á
dansgólfinu i kjallaranum, en leikið
hringinn i kringum þá við dúkuð
borð veitingahússins og líka berst.
leikurinn inn i hliðarsal og fram á
bar og alla leið á klósettið. Þá er sýnt
á sjónvarpsskerm hvað fram fer, sem
að vísu tiðkast ekki hversdags í Leik-
húskjallaranum. En þarna gerist sem
sé leikritið. Og þarna sitja áhorf-
endur í sýningunni, atburðarásinni
niðri, alveg bókstaflega talað.
Nú verður jafnharðan að auka þvi
við að í þessari sýningu er ekki um
neinn dagsdaglegan realisma að
ræða, síður ,cn s\o. Þá væri líka
næsta skref að „leika” við annað-
hvert borð í salnum er láta „áhorf-
endur” sitja við hin. Leikritið gerist
sem i draumi. En heimur draumsins
sem áhorfendur horfa i og finna allt i
kringum sig er vitanlega settur saman
úr efnivið vökunnar og veruleikans
eins og tíðkast um drauma og leik-
L
myndin ítrekar svo hnyttilega við
áhorfanflann.
Þetta er bara sniðugt. Og hinni
sniðugu hugmynd til sviðsetningar
er í verki fylgt eftir með þrótti,
áhuga og útsjónarsemi í sýningu
þeirra Þórunnar Sigríðar og Stefáns
Baldurssonar. Vera má að visu að
óviðbúnum áhorfandanum finnist
eins og ögn snúið að fylgjast til hlítar
með leik — og frásagnarefninu, því
sem er að gerast i leiknum. En gerir
það nokkuð til? Er ekki bara blessuð
tilbreytni og upplyfting i þvi að einu
sinni sé lögð nokkur raun eða þraut á
áhorfanda í leikhúsinu?
Hitt er að vísu lakara hve örðugt er
að eygja nokkurt skiljanlegt sam-
hengi, lífrænt eða rökrænt samband
á milli aðferðar og efniviðar
sýningarinnar. Mér er eiður sær — ég
botna ekkert í þvi hvað veldur þessari
fyrirtekt og fyrirgangi í þeim Þórunni
og Stefáni. Ég fékk ekki betur séð, að
svo miklu leyti sepi ráðið verður í
efnið á hinni útsláttarsömu sýningu
en Nína Björk Árnadóttir hafi í ver-
unni stílað ósköp einfalt melódrama,
að vísu aukið lýriskum andköfum og
útúrdúrum, sem nærtækt sé að leika
með einföldu, raunsæislegu en ívið
stílfærðu móti á venjubundnu sviði.
Ef á að leika það. Áreiðanlega vill
hún vera að fjalla í leikritinu urn
raunveruleg mannleg vandamál. Og
til þess segir hún sögu. Það liggur að
visu ekki í augum uppi hvað hefði í
slikum meðförum orðið úr þvi upp-
kasti leiks sem í staðinn hefur orðið
tilefni þessarar sýningar.
Sagan i leiknum er ofur-einföld og
algeng. En hér fáum við eina ferðina
enn vondan burgeis (Bessa Bjarna-
son) sem stelur úr banka, okrar á
húsaleigu og lætur senda kærasta
dóttur sinnar í steininn, hans kúguðu
eiginkonu (Helgu Bachmann) og
vondan kumpán með itök í dóms-
valdinu (Helgi Skúlason). Líka
skoffínslegu nýríku hjónin (Helgu
Jónsdóttur og Þórhall Sigurðsson) í
Iifsgæðakapphlaupinu. Dóttir bur-
geishjóna (Tinna Gunnlaugsdóttir) er
ólétt og elskar kærasta sinn (Sigurð
Sigurjónsson) sem lent hefur i alls-
konar klandri, og á fyrir það að fara í
fangelsi, alinn upp á hrakningi og
útigangi. Hann á vitskerta móður
(Brieti Héðinsdóttur) sem hefur uppi
ýms skáldleg orðsvör og tiltektir í
leiknum. Svo er líka góður félags-
ráðgjafi (Sigriður Þorvaldsdóttir) og
þjónn á veitingahúsinu (Arnar Jóns-
son). Allt þetta fólk skreppur út úr og
inn í sín tilteknu hlutverk og myndar
eftir þörfum „kór” í sýningunni og
er þá um leið gestir á veitinga-
staðnum. Því að leikritið gerist sem
sé i draumi og draumurinn á veitinga-
stað, og á þá frásagnaraðferðin að
helgast að þvi.
Það er víst ekki sanngjarnt að
endursegja svona söguefni Nínu
Bjarkar. Það er bara svo voðalega
banalt. Og þó er það verst að henni
nægir ekki að hafa strákinn á sjónum
og vilja vera þar áfram eða langa
kannski til að fá sér vinnu i landi og
fara að skaffa fyrir konu og barn ef
hann bara slyppi undan dómi. Bara
venjulegur strákur. Nei, nei: endilega
þarf hann að hafa málaragáfu.
Skyldi þá frelsi hans vera fólgið i því
að fara að framleiða málverk handa
burgeisunum og bankavaldinu?
Leiklist
Æ, ég veit svei mér ekki. En það er
sama samt: vera má að í lýsingu,
skiptum þeirra mæðgina, Sigurðar og
Brietar, og stöku stilfærðu leikatriði
óri fyrir raunverulegum skáldlegum
úrlausnarefnum. En þau fengu ekki
þá útrás né endurlausn í þessari
sýningu með hennar sérkennilegu
meðferð að efninu. Það er ekki að sjá
að skáldlegar hugmyndir Nínu
Bjarkar passt saman við leikrænar
tiltektir og uppátæki Þórunnar
Sigríðar Þorgrímsdóttur. Það eru að
vísu þau sem einkum vekja áhuga á
þessari sýningu. Hún verður bara að
búa til leikrit sjálf, manneskjan.
Þvi miður komst ég ekki til frum-
sýningar á Hvað sögðu englarnir? á
fimmtudagskvöld. En annarri
sýningu, i gærkvöldi, var vingjarn-
legatekið.
Aðstandendur leikritsins Hvað sögðu
englarnir? eftir Nínu Björk Árna-
dóttur, — f.v. Þórunn S. Þorgríms-
dóttir leikmyndahönnuður, höfund-
urinn og Stefán Baldursson leikstjóri.