Dagblaðið - 13.02.1981, Blaðsíða 2

Jafnrétti Alþýðu-
bandalagsins
—dæmum þá eftir verkum ekki orðum
Ágúsl Karlsson, Freyjugötu 10,
skrifar:
Mikið hefur verið fjaliað um
veitingu lyfsöluleyfis á Dalvík. Er af-
staða Svavars Gestssonar
heilbrigðismálaráðherra í þessu máli
öll hin athyglisverðasta. Svavar
Gestsson hrósaði sér og sínum flokki
í sjónvarpsþætti um daginn fyrir að
vera í fararbroddi íslenzkra stjórn-
málaflokka í jafnréttismálum. í rit-
stjórnargrein helgarbiaðs Þjóðviljans
er tekið í sama streng og reynt að
sannfæra lesendur um að verið sé að
gera úlfalda úr mýflugu i þessu máli.
Einnig er reynt að réttlæta gjörðir
Svavars. En ósköp er þetta
óburðugur og annars hlálegur mál-
flutningur. Ætli landslýður sjái nú
ekki gegnum svona lélegan mál-
flutning og yfirlýsingar? Það mætti
segja mér að allt þetta jafnréttisfjas
Alþýðubandalagsins og Þjóðviljans
sé aðeins i orði en ekki verki. Sannast
það best á þessu Dalvíkurmáli. Ef
Svavari Gestssyni er svo umhugað
um jafnrétti kynjanna og hann og
flokkur hans svona einstaklega dug-
legir í þeim efnum að eigin sögn, (þó
dæmin sanni annað), þá finnst mér
nánast furðuleg ákvörðunt aðhafna
þeirri manneskju sem er kona, og
sem talin er hæfust af þeim
umsækjendum sem til greina komu
samkvæmt matsnefnd. Það hlýtur
hver heilvita maður að sjá að allt tal
Svavars um jafnrétti og gjörðir hans í
þessu máli fara ekki beint saman. Svo
klykkja þeir Þjóðviljamenn og
Svavar Gestsson út með því áð minn-
ast á frumvarp sem Alþýðubanda-
lagið flutti á sínum tíma um tíma-
bundin forréttindi kvenna á
vinnumarkaði. Greinilega ekki
vanþörf á slíkum forréttindum á
meðan Svavar og hans líkar eiga að
skipa í embætti. Sannleikurinn skyldi
þó aldrei vera sá, eins og raunin
virðist vera i þessu máli að Alþýðu-
bandalagið gangi bara fyrir slag-
orðum, hrópum og yfirlýsingum,
hugleiðum það, góðir landar. Við
dæmum þá eftir verkunum, en ekki
orðunum.
Svavar Gestsson ráðherra.
Fatlaðir fjölmenntu á ólympfumót fatlaðra f Arnhem, Hollandi, f fyrra.
Athyglin er fötluðu
fólki hvatning
— göður íþróttaþáttur með lyftingamóti fatlaðra
Gunnar Jakohsson hringdi:
Ég vil mótmæla því sem Hilmar
Karlsson skrifaði i DB sl. mánudag
um íþróttaþátt i sjónvarpi
laugardaginn 7. feb. sl. Hann segist
GÍSLI SVAN
EINARSSON
ekki skilja í því að lyftingamót
fatlaðra skuli haldið í sjónvarpssal.
Mér fannst íþróttaþátturinn mjög
góður og það fannst lika öllum sem
ég hef talað við.
Það er fötluðu fólki hvatning að
því skuli vera veitt athygli, þegar það
er að reyna að gera eitthvað til að
hjálpa sér sjálft. Það er bæði gaman
fyrir fatlaða og aðstandendur þeirra
að sjá hvað hægt er að gera, þrátt
fyrir fötlun.
Lítið gert fyrir íbúa Hveragerðis
Ein i Hveragerði skrifar:
Það er bókstaflega ékkert gert hér í
Hveragerðishreppi. Hér eru tvær
matvörubúðir, báðar fyrir neðan
allar hellur. Eina búðin, sem hægt
var að fá tvinna i, garn, efni og fleira
því um Iikt er farin á hausinn, eða
a.m.k. lokuð. Fiskbúð er á staðnum,
en þar er aldrei neinn. Ömurlegar
götur, holóttar og ekkert gert fyrir
þær fyrr en bílarnir festast í þeim.
Leikskólinn, ef kalla má leik-
skóla, í honum eru 60 börn, tvær
deildir, eitt klósett fyrir hvora deild,
inn i húsnæðið bæði lekur og blæs,
hvergi demparar á hurðum, kannski
ekki'furða því hús þetta er ekki byggt
fyrir leikskóla, heldur fyrir kven-
félagið sem á það.
Nú á leikskólinn að fara úr
húsnæðinu 8. maí 1981. Þeim hafði
verið sagt upp með þriggja ára fyrir-
vara svo nægur tími yrði til að útvega
nýtt húsnæði, en hreppurinn hefur
ekkert gert í húsnæðismálum leik-
skólans frekar en í öðrum málum.
Þarf fólkið sem á börn í
leikskólanum að hætta að vinna?
Hreppurinn hlýtur að tapa á því. Á
kannski að byggja nýtt íþróttahús
áður en kemur að byggingu leikskóla.
Þetta áhugaleysi ráðámanna er ó-
þolandi.
Raddir
lesenda
Hríngið í síma
millikl.l3oglS,
eðaskrifið
Sýni kvikmynd-
ina Manhattan
— eitthvað lengur
Biósjúkur hringdi:
Á ég að trúa því að Tónabíó sé
hætt að sýna hina frábæru mynd
Woody Allens, Manhattan. Þessi
mynd, sem hlotið hefur verðlaun um
allan heim, ég bara trúi því ekki. Ég
hef ætlað að fara á hana alveg síðan
sýningar hófust en ekki komist vegna
ýmissa orsaka, og huggaði mig með
því að hún yrði að minnsta kosti sýnd
eitthvað áfram vegna þess hve hún
var vinsæl, en hún gekk bara í viku.
Tónabíó:
Úr Manhaftan.
Ef það er raunin að sýningum sé hætt
í bili þá get ég einungis vonað að
Tónabíó taki þessa mynd til sýningar
sem fyrst aftur.
SVAR: Gunnar Geirsson starfs-
maður Tónabíós tjáði DB að
sýningum á Manhattan væri hætt að
minnsta kosti í bili, en ef mikið yrði
spurzt fyrir um myndina, yrði hún ef
til vill sýnd fljótlega aftur.
Hveragerði.
G.M.S. skrifar:
Nú er svo komið fyrir lögreglu-
mönnum í Reykjavík að þeir nenna
varla að ganga lengd sína út frá
bækistöð. Allt skal farið i bifreið.
Þannig má sjá þá akandi stórum
bílum lúshægt í umferðarþrengslum
niður Bankastræti, upp Lækjargötu,
niður Pósthússtræti, Austurstræti og
Hafnarstræti. Sézt hefir til þeirra
fara inn á svæði við Lækjartorg, sem
bönnuð eru bifreiðaumferð. Þessir
laganna verðir virðast halda að lögin
séu fyrir ,,hina”, ekki þá sjálfa.
Flestir eru þeir vingjarnlegir, en
misjafn sauður í mörgu fé. Það
LETIN BRYTUR LÖG
— nenna varla að ganga lengd sína f rá bækistöð. Allt skal farið á bflum
orðtak á hvergi betur við en um
iögregluna í Reykjavík. Líklega er
mesta vandamál lögreglumanna,
hvað þeir hafa lítil verkefni í okkar
friðsælu höfuðborg. Það er helzt að
þeir finni upp á einhverju sjálfir þeg-
ar þeir eru leiðir á að eltast við
drukkna menn, unglinga og smá-
þjófa. Tilburðir lögreglumanna eru
oft furðulegir, eins og þegar þeir
fylgja ökuþórum á flugvélarhraða
eftir aðalgötum gegnum borgina
þvera.
Altalað er að lögreglan notist við
upplýsingar leigubilstjóra, jafnvel
strætisvagnabilstjóra o. fi. aðila þeg-
ar þeir leita að bílaþjófum eða vilja
njósna um ferðir annarra. Ef þetta er
rétt vaknar spurningin: Hvað fá
leigubílstjórar fyrir sinn snúð?