Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1913, Qupperneq 40

44
Arsrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
stöku bæ. Girðingaefni var örðugt að fá gott og hentugt
og það, sem fjekst, var afardýrt. Fræ og hvers konar út-
sæði var oft ófáanlegt og eigi sjaldan ónýtt eða lítt nýti-
legt. — Tilbúinn áburður var með öllu óþektur.
F*etta varð að breytast og Ræktunarfjelagið taldi sjer
skylt að kippa þessu í lag. — Var því afráðið að þetta
yrði einn þátturinn í starfsemi fjelagsins. Engum kom
þá til hugar, hvílíkum erfiðleikum þetta var bundið, og
hjer væri fjelagið að reisa sjer þann hurðarás um öxl,
að minstu munaði um eitt skeið að riði því að fullu.
Svo var tilætlast í fyrstu, að fjelagið næði samböndum
við útlendar stofnanir, er byggju til jarðyrkjuverkfæri og
girðingarefni og áburð og seldu allskonar útsæði, fengi
sýnishorn af þessum vörum frá |oeim, reyndi þær og
gæfi svo fjelagsmönnum kost á að útvega þeim það,
sem bezt reyndist. Jafnframt kæmi fjelagið upp verkfæra-
sýningu, svo fjelagsmenn ættu kost á að sjá verkfærin og
velja um, áður en þeir pöntuðu. Deildarstjórar áttu að
safna saman pöntunum, taka á móti vörunum, þegar þær
kæmu, útbýta þeim meðal fjelagsmanna og standa svo
skil á borguninni. Petta leit alt saman vel út í orði, en
á borði varð raunin önnur.
Menn biðu ekki eftir því að fjelagið reyndi vörurnar.
Pantanir komu úr öllum áttum þegar fyrstu árin, bæði
frá einstökum fjelagsmönnum og fjelagsdeildum. Stjórn-
inni þótti hart að neita, þó borgun fylgdi sjaldan, og
verkfærin væru óreynd. Sú varð svo stundum raunin á
að verkfærin reyndust illa — og þá var náttúrlega fjelag-
inu gefið það að sök, þó bráðlæti manna væri einu um
að kenna. Vörur lentu oft á flækingi og í óskilum sök-
um óhentugra og óáreiðanlegra skipaferða og komu of
seint og stundum aldrei til viðtakenda, fjelaginu svo kent
um, þó það væri saklaust með öllu, og svona mætti lengi
telja. En allra tilfinnanlegust var þó óskilsemi sumra við-
skiftamanna.
Sumir deildarstjórar, t. d. pöntuðu mikið af vörum en