Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1915, Qupperneq 57

Ársrit Raektunarfélags Norðurlands. 63
ná yfir og tún víða ræktuð úr hrjóstrugum jarðvegi. —
Saggasöm veðrátta á Langanesi og Sléttu mun þó frem-
ur auka áburðarnotin, og þannig að nokkru vega á móti
hinu kalda ioftslagi.
Enn þá meiri munur kemur fram í áburðarþörf ein-
stakra túna heldur en hreppanna í heild sinni eins og
líka eðlilegt er. Eg sé ekki ástæðu til að nefna hér ein-
staka bæi, enda gæti sá samanburður orðið langt mál.
Til þess þó að gefa nokkra hugmynd um þann mis-
mun, sem hér er um að ræða, hefi eg reiknað út, hve
mikinn gripafjölda þyrfti til þess að framleiða 100 hesta
á 5 áburðarfrekustu túnunum af hverju hundraði íhverri
sýslu og á 5 af hundraði af hinum áburðarspörustu.
F*ær tölur líta þannig út, sjá bls. 64:
Af þessum tölum geta menn fengið hugmynd um,
hversu mismunandi þessar tölur eru fyrir túnin. En
þetta eru líka fáeinar lægstu og hæstu tölurnar. Lang-
flestar skipa sér nær meðaltalinu og í sumum sveitum
mega þær heita mikið jafnar. Talsvert eru tölurnar jafn-
ari í Vestur- en Austursýslunum og í Pingeyjarsýslu er
mismunurinn mestur.
Ekki má þó eingöngu skilja þessar tölur þannig, að
það séu að sjálfsögðu bezt hirtu og áburðarmestu tún-
in, sem hafa hinar lægstu búfjártölur á 100 hesta. Lág
getur talan líka verið vegna þess, að illa er búið á jörð-
inni og túnið fær lítinn áburð í hlutfalli við stærð, og
er máske að eyða krafti frá fyrri árum. — Þannig mun
meiri hluti hinna allra lægstu tala til orðinn. Eðlisfrjóu
túnin, er sæmilega hirðing hafa, en engan akkáburð, fá
jafnan lágar tölur. Önnur tún eru aftur á móti svo illa
sett, ófrjó, köld eða harðlend, að þau gefa aldrei viðun-
andi töðufall, hvernig sem akkað er á þau áburði. Pau
tún gefa hinar hæstu tölur, jafnvel því hærri, þess betur
sem til þeirra er gert. Vel töddu túnin, sem ekki eru
neinir gallagripir, gera oft miðlungstölur, sjaldan hlut-
falislega lágar, en ekki heldur mjög háar.