Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 10

58
II. Tilraunir og reynsla.
Það er eftirtektarvert, að álit almennings og reynsla
á sáðgresisrækt fyrir 1920, er að mjög litlu leyti í sam-
íæmi við reynslu gróðrarstöðvanna.
Sumar mótbárurnar, gegn sáðsléttunum, voru bygð-
ar á algerðum misskilningi, eins og það, að sáðslétturn-
ar verði dýrari en þaksléttur, þurfi að afgirðast,
þarfnist meiri áburð, í hlutfalli við uppskeru, heldur
en önnur nýyrkja og krefjist langrar og margbrotinn-
ar undirbúningsræktunar. Nú eru það víst fáir, sem
efast um, að sáðslétturnar verði miklu ódýrari heldur
en þaksléttur. Nú teljum vér nauðsynlegt að afgirða
alla nýyrkju. Nú vitum vér, að áburðarþörfin fer eftir
náttúrlegri frjósemi landsins og jarðvegsásigkomulagi,
en ekki eftir ræktunaraðferð og að sáðslétturnar
þarfnast ekki meiri undirbúnings, en yfirleitt er nauð-
synlegur til að fullvinna og slétta jarðveginn.
Framangreind atríði voru í raun og veru alt af auka-
atriði, en nú skal vikið nokkuð að höfuð-mótbárunum
gegn sáðsléttunum og hversu þær samrýmast reynslu
gróðrarstöðvanna.
1. Álit almennings var, að útlenda frægresið þyldi
eigi íslenska veðráttu og entist því eigi í sléttunum,
nema mjög stuttan tíma, viðkvæmari tegundirnar 1—-
2 ár, þær harðgerðari nokkuð lengur, en engin þeirra
væri varanleg við íslensk veðráttuskilyrði.
Það var mjög eðlilegt, að sumar þeirra grastegunda,
sem sáð var til, reyndust ekki varanlegar. Tilgangur
þeirra í fræblöndunum var að gefa uppskeru fyrstu ár-
in en ekki að mynda varanlegan gróður. Sumar þessar
grastegundir voru jafnvel aðeins tvíærar, gátu því eigl
gefið uppskeru, nema 1. og 2. ár sáðsléttanna og aðrar
eru hvergi taldar til varanlegra grastegunda og var