Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1971, Qupperneq 12

þeim einföldu sannindum, að það er neyðarráð að rœkta is-
lenzka jörð án búfjáráburðar. Án hans vill ræktunin verða
lífvana ræktun. Það er litt hugsanlegt að koma góðri og
varanlegri rœkt i islenzk tún án notkunar búfjáráburðar,
við hina fyrstu raktun. Þetta hefir of mörgum viljað gleym-
ast. Tilbúni áburðurinn hefir villt bændum sýn. Hann hefir
gert undur þegar vel var á haldið, án þess að vera sá lífgjafi
sem hin óræktaða jörð þarfnaðist. Þannig kom hann og kem-
ur ekki að fullu í stað búfjáráburðarins, þótt bændum hætti
við að sýnast svo.
Við búum í köldu landi, öll lifrœn starfsemi i óræktaðri
jörð er mjög hœgfara og seinvirk, hér þarf þvi öllu til að
tjalda við að koma lífi í jörðina, og þá er skynsamleg notkun
mikils búfjáráburðar ráðið stóra sem bezt reynist. Auk þess
sem nauður rak á eftir, að rækta meira og örar en búfjár-
áburðurinn leyfði, hefir mönnum séðzt yfir þessi einföldu
sannindi lengur og meir en skyldi. Nú er sannarlega kom-
inn timi til að glöggva sig á þessu. Hér var nokkuð svipað
ástatt um ræktunarmálin eins og var lengi um vegamálin í
sveitunum víða um land. Það var réttmætt að ryðja vegi og
bjargast við það í bili, en auðvitað með það fyrir augum að
gera betur síðar og leggja varanlega akvegi. Svo getur verið
um margt við landnám og búskap í lítt numdu og lítt rækt-
uðu landi, að vinna verður í áföngum, að settu marki. —
l'.n þegar um ræktun er að ræða gildir það án afsláttar, að
„lokamarkinu — að landið verði að góðu túni — má aldrei
gleyma.“ Þannig orðaði ég það 1927. Þau orð gilda enn sem
fyrr, en sú hugsun er því miður lögð á hilluna svo allt of
víða, eða er blátt áfram alls ekki látin komast að við ræktun
á búum bænda hin síðari ár.
F.n ef rétt væri skilið er nú svo komið, að hjá velflestum
bændum gerist þess ekki lengur þörf að rækta nýtt land
hraðari skrefum en svo, að þeir noti búfjáráburð við rækt-
unina, og noti hann vel, með því að þlœgja áburðinn niður
i nýrœktarflögin, bæði til þess að áburðurinn notist sem bezt
og til þess að forðast arfa og annað illgresi, svo sem verða
má. Þetta verður vitanlega ekki gert nema með skynsamlegri
14