Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1971, Qupperneq 40

túnið sitt og endurrækta það um leið, á þann hátt sem ég
hefi gert að umræðuefni? Ekki þarf að reiða svo hátt til
höggs að gera áætlun um slíka endurræktun á heilum tún-
um ár frá ári. Nægja má í bili að plægja svo sem 1 ha í stað,
stórt væri ef fáeinir bændur hér og þar um landið gerðu það
sem tilraun. Svo mun reynsla næstu ára, hjá hverjum þeirra
um sig, segja til um árangurinn, að því tilskyldu þó, að end-
urræktunarsáðsléttur þessar séu ekki ofbeittar eða þeim mis-
boðið á annan hátt, svo sem því miður er svo allt of algengt
um tún nú orðið. Það er önnur saga og þau mistök lagast
ekki fyrr en bændur læra að skilja meira á milli túnræktar
og hagaræktar heldur en nú er gert. Nú eru sáðsléttur, þar
sem sáð hefir verið til slægjutúns en ekki beitartúns, beittar
svo að sáðgrösin eru hálf drepin og meira en það, og búin
undir kaldauða, hvenær sem nokkuð ber út af um tíðarfar.
Það er fleira en kal sem getur drepið góð túngrös. Oft er
svo langt gengið, að það er meira en grösin sem eru drepin,
moldin er hálfdrepin líka.
Gróðurinn hafa mennirnir myrt,
moldina drepa þeir líka.
Svo gæfusamlega mætti fara, að bændurnir brjóti sjálfir
leið í þessu mikla vandamáli — plógræktuninni —. Mér
finnst ég eygja rönd af degi, er bændur taka að kaupa sér
traktorplóga og reyna upp á eigin spýtur að plægja land,
þótt hvergi eigi þeir þess kost að njóta hinnar minnstu til-
sagnar við að læra á plóg, þar eð enginn opinber búnaðar-
aðili á landi voru kærir sig um slíkt, og er hart undir að búa.
Hið sama gildir raunar um jarðræktina yfirleitt, það er
hörmung hvað lítið er til þess gert að kynna bændum verk-
lega hin beztu tcik á henni, eftir því sem reynsla og þekking
framast leyfir. Allir vita, að það skiptir megin máli, um svo
fjölda margt sem gert er á flestum sviðum atvinnulífsins, að
gera hlutina — verkin — d réttum tíma og á réttan hátt.
Þetta gildir sannarlega einnig um jarðræktarstörfin, og eigi
í minna mæli en önnur störf. Á þessu vill verða svo mikill
42