Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1973, Qupperneq 17

við aðrar þjóðir, þótt illgresi gangi hér ekki hjá garði. Full-
víst má telja, að með meiri ræktunarmenningu fylgi aukin
sjúkdómshætta. Slegið hefur í bakseglin með notkun lyfja
vegna aukaáhrifa þeirra og þess, að þau eyðast seint eða ekki
og valda mengun. Augu manna hafa því stöðugt opnazt
meira fyrir líffræðilegum vörnum, svo sem reynt var hér á
landi fyrir nokkrum árum, þegar bjöllutegundin Maríu-
hæna var flutt inn til að eyða lús á trjám.
Uppskera, meðferð og geymsla matvöru og fóðurs.
Hér á landi er mest í húfi meðferð á grasi og öðru fóðri hús-
dýra. Þessu er mikill gaumur gefinn, enda eiga íslenzkir
bændur undir fáu meira komið, en að vel takist um verkun
fóðurs. Um þessar mundir stöndum við á tímamótum í þess-
um málum með framleiðslu á heykökum og fjölgun á hey-
kögglaverksmiðjum. Hagfræðilegar hliðar á þessari fram-
leiðslu eru órannsakaðar.
Við geymslu kartaflna hafa vandamál risið upp nýlega,
sem lausn hefur ekki fundizt á.
Skógarhögg, meðferð og flutningur viðar.
Þessi grein er ekki mikil umfangs hér á landi, en verður
vaxandi.
Fóður búfjdr.
Á árunum um 1950 má segja að lokið hafj áfanga í fóður-
rannsóknum, þegar fundin voru flest hin mikilvægustu
næringarefni búfjár, um 40—50 talsins.
Eftir 1950 hefur athygli fremur beinzt að því að finna
rétt hlutföll milli næringarefna í fóðri. Eins og í annarri
framleiðslu er nauðsyn að vita, hve mikið þarf af hverjum
framleiðsluþáttanna. Margs konar samspil hefur fundizt nú
þegar, en með þeim fjölda efna, sem um er að ræða, er meira
ógert. Hér verður ekki eingöngu byggt á erlendum tilrauna-
niðurstöðum, þar sem það fóður, sem úr er að velja, er mis-
munandi frá landi til lands. Hvert er t. d. gildi hinna al-
gengustu fóðurtegunda okkar, við mismunandi verkun og
þroskastig, í þessu sambandi?
19