Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1915, Blaðsíða 40

4 ■>
-síðasta aldarþriðjungi síðustu aldar, og mikið af því
Iandi, sem áður var akrar, er nú slægju- og beitiland.
Takmörkin sem hagsmunir bóndans setia
Hagsmuna- , . r , , * . .
takmörkin. tyrir ti'amproun jarðyrkjunnar eru einkum
þau, að reynslan sýnir, að það borgar sig
ekki að rækta jörðina eftir þeim fullkomnustu aðferðum
sem þektar eru. Bændur. gætu t. d. með betri ávinslu
á ökrum sínum eytt illgresi betur en gert er, og þeir
gætu jafnvel reitt það með höndunum, eins og við reit-
um garðholurnar, þeir gætu borið betur á og margt
fleira mætti nefna. En þegar búskaparhættirnir eru
komnir á visst stig og kostnaðurinn -að ákveðnu marki,
þá borga ekki auknar afurðir þann kostnað, sem lagð-
ur er fram umfram þetta. Hvar þessi takmörk liggja
er mjög misjafnt eftir staðbáttum og þau breytast eftir
markaðsverði afurðanna, dýrleika vinnuaflsins, bættum
vinnutólum, ræktunartækjum öllum og ræktunaraðferðum.
En altaf finnast einhver takmörk, sem ekki borgar
sig að fara vfir í jarðræktinni, eða búskapnum yfir
höfuð.
Hagsmunir bóndans reisa skorður við frek-
afrakstur. ari umbótum, Og þessvegna kallast jarðyrkj-
an atvinnugrein með þverrandi afrakstri.
Þetta stendur í sambandi við það, að jarðyrkjan er
háð náttúruskilyrðum, eins og áður er sagt, og náttúr-
an hefir sjálf sett takmörk fyrir því, hversu mikil upp-
skera getur fengist af flatareiningunni, mismunandi eftir
náttúrufari á hverjum stað, og þar getur maðurinn ekki
'brotið náttúruna á bak aftur eða drotnað yfir henni, og
það getur bann raunar aldrei. Hann getur aðeins lært
að þekkja hana, taka bana i þjónustu sína og nota öfl