Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1915, Blaðsíða 41

43
hennar út í yztu æsar, en aðeins eftir hennar eigin ó-
rjúfanlegu lögum.
Með þeim ræktunarháttum, sem við höfum, eða
{tekkjum, og undir þeim náttúruskilyrðum, sem við bú-
um við er hæpið, að það borgaði sig að kosta svo miklu
til túnanna að þau gæfu að jafnaði fjórfalda þá eftirtekju
sem þau nú gefa. Hver einstök planta þarf nokkurt
landrými, eins og eg hefi áður nefnt, og njóti hún þess
ekki, þá nær hún ekki fullum þroska, jafnve! þótt öll
önnur skilyrði séu í bezta lagi.
Ef ekki er jöfnuður á og samræmi milli
T n nfí fl Ct-
löginálið. aHra h'fsskilyrða plantnaHna, þá kemur óð-
ara fram hið svokallaða lástigslögmál (Mini-
niumslöv), er Liebig fann, en það er svo að skilja, að
þegar eitt lífsskilyrðið er lakara en annað, þá er það lak-
asta lífsskilyrðið eitt, sem takmarkar vöxt og þroska
plantnanna. Það stoðar t. d. ekkert þótt yfirfljótanleg
gnægð sé af næringarefnum í jarðveginum, ef eitt efnið
vantar, eða er af skornum skamti. • Það eitt ræður þá
uppskerunni. Annað mál er það, að auðveldara er að
bæta úr skorti á einu efni eða einu og öðru lífsskilyrði
•en úr allsherjarskorti.
Ef svo væri, að aukinn kostnaður fengist
Allsheriar-
lögmál. æ*-í^ endurgoldinn með auknum afurðum,
þa gætu allir og mætti alstaðar framleiða
nægilegt til að fullnægja þörfunúm og það jafnvel á
mjög litlu svæði. En þessu er nú ekki þannig varið,
og er ekkert sérkennilegt fyrir jarðræktina, Sama gild-
ir um afurðir og hagsmuni af húsdýrunum, og ótal
mörg dæmi mætti tilfæra, frá ýmsum sviðum daglega
lífsins, sem sýndi hið sama. Því harðara sem við vilj-