Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1916, Qupperneq 59

fyrir. En þaS er ekki víst, að lundarfar allra liggi við
það starf, sem búnaöarfélögin hafa nú meö höndum.
Það hefir verið minst á sjóðseignir búnaðarfélaganna,
að nauðsyn bæri til, að eignir þeirra ykjust með ein-
hverju móti. Páll Zóphoníasson telur alla sjóðseign bún-
aðarfélaganna um 40,000 kr.; verður þá ekki mikið i hlut,
ef þessu fé væri skift á milli þeirra búnaðarfélaga, sem
nú eru talin að vera til. Ríkasta félagið á líklega um 3,500
kr., hin öll mikið minna. Mér finst að hvert búnaðarfélag
megi ekki eiga minni sjóð en um 2000 kr., ef vel á að vera.
Hver hefir nú verið drýgsta tekjulind búnaðarfélag-
anna til þessa? Jarðabótastyrkurinn. Lengi vel var hann
mikið til örvunar, meðan meiru var miðlað fyrir hvert
dagsverk. Nú er hann ekki nema kr. 1.44 fyrir lágmarks-
vinnu hvers meðlims. Eftir núgildandi verðlagi á vinnu
ætti þessi lágmarksverkatala að kosta um kr. 54.00. Að
vísu mun að jafnaði vera afkastað meiru en þessu meðal-
dagsverki, en munurinn verður ekki afar mikill samt.
Auk þess er öllum lýði ljóst, að jarðabótavinna marg-
borgar sig styrklaust. Svo af þeirri ástæðu ætti ekki
að vera nauðsynlegt að styrkja menn sérstaklega til
jarðabóta.
Það virðist í rauninni jafn hlægilegt fyrir báða hlut-
aðeigendur, búnaðarfélögin og hið opinbera, að veita
þennan styrk og að sækjast eftir honum. En verst er
þó, að mjög mörg búnaðarfélög skuli byggja tilvera sína
á honum. Eg er ekki i neinum vafa um það, að fjöldi bún-
aðarfélaga mundi leggjast niður, ef styrknum yrði kipt
í burtu, þó ilt sé til þess að vita, að skilningurinn skuli
ekki vera meiri en það á þýðingu og störfum búnaðar-