Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1957, Blaðsíða 169

Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1957, Blaðsíða 169
íSLANDSKLUKKAN í SMÍÐUM Í69 21 ÞriSji kapítuli. Daginn eftir var bjart veður og kyrt eins og oft á haustin, og menn voru að ýmsu starfi á landi og sjó, en Jón Hreggviðsson lá á grúfu inni í bæli. Fíflið sat á gólfinu og táði ull og kven- fólkið var frammi við eða úti, en hinn stæki áleitni daunn líkþrárinnar ríkti ofar öðrum þef í baðstofunni. Jón Hreggviðsson bað Drottinn með sárum stunum að gefa sér tóbak og brennivín og þrjár frillur og formælti konu sinni. Þá verður það jafn snemma að hundurinn rýk- ur upp á þekjuna með miklu upploki en hófdyn- ur margra hesta ásamt glamri beisla og máli manna heyrist fyrir dyrum Jóns Hreggviðssonar á Reyni. Hann þóttist vita að hér væri flokkur manna kominn af hendi réttvísinnar að taka liús á honum og rótaði sér ekki. Að utan heyrðist valdsmannsleg rödd skipa hestasveinum fyrir verkum. Kona Jóns Hreggviðssonar kom hlaup- andi inn í baðstofu með öndina í hálsinum með nafn endurlausnarans á vörunum. Jón Hreggviðs- son spurði: ' Hvað tautar þú mannskræfa? /22/ Og kona hans svaraði: Það eru komnir höfðíngjar. IJöfðíngjar, sagði Jón Hreggviðsson og fléttaði saman blótsyrðum. Eru þeir ekki búnir að flá af mér húðina? Hvað vilja þeir meir? Hálsinn er eftir, sagði konan. Jón Hreggviðsson mundi án efa hafa skreiðst á fætur til að berja konuna, hefði ekki heyrst fótatak í gaungunum og glamur af sporum og há- vært mannamál. Gestirnir buðu sér inn. Fyrstur steig inn yfir þröskuldinn í koti Jóns Hreggviðssonar tignarmaður einn mikill og þrek- legur, rauður í framan og mikileygur, hástígvél- aður í víðri kápu, með stóra glófa og svartan hatt barðastóran bundinn undir kverk. En innan undir flakandi kápunni mátti sjá að hann bar um hálsinn gullkross mikinn í festi og fíngurgull stórt á hendi. Honum næst gekk kona tíguleg í svartri reiðhempu skósíðri sem hún tók að sér og lyfti þegar hún gekk og strók mikinn á höfði gul- an, enn æskumegin við miðjan aldur, en sett í framkomu og kyrlát, eygð vel, gædd hörundsfín- leik stoltarkvenna og nokkuð toginleit. Ifenni næst gekk önnur kona, sem var að öllu leiti fullkomnun hinnar fyrri, bæði að æskulegri viðkvæmni, hörundssætleika og hinum skraut- lega undanlátssama heiðbláma augnanna, sem /23/ virtust hafa dregið til sín í eitt aðal liafs og himins á alheiðum degi til að drekkja og upp- hefja í senn, hverju því mannlegu tilliti sem þar á móti vogaði sér að stefna. Hið sama var um 27 ÞriSji kapítuli. Daginn eftir var bjart veður og kyrt og menn voru að ýmsu starfi á landi og sjó, en Jón Hregg- viðsson lá á grúfu uppí bæli, formælti konu sinni og bað Drottin með sárum stunum að gefa sér tóbak og brennivín og þrjár frillur. Fíflið táði ull á gólfinu og hló ákaflega. IJinn áleitni daunn líkþrárinnar ríkti í baðstofunni ofar öðrum daun. Þá verður það jafnsnemma að hundurinn rýk- nr upp á bæarhúsin með miklu upploki en hóf- dynur margra hesta, glamur af beislisstaungum og ómur af mannamáli heyrist fyrir dyrum. Jón Hreggviðsson þóttist vita að hér væri flokkur manna kominn af hendi réttvísinnar að taka hús á honum og rótaði sér hvergi. Úti heyrðist valds- mannsrödd skipa hestasveinum fyrir verkum. Kona Jóns IJreggviðssonar kom hlaupandi í bað- stofuna með andköfum svo mælandi: Guð veri mín hjálp og styrkur, það eru komnir höfðíngjar. Höfðíngjar, sagði Jón IJreggviðsson og /28/ fléttaði. Eru þeir ekki búnir að flá af mér húð- ina? Hvað vilja þeir meir? Hér varð ekki tóm fyrir miklar skrafræður. klæðaþyturinn, fótatakið og mannamálið barst nær eftir gaungunum. Gestirnir buðu sér inn. Fyrstur steig yfir þröskuld Jóns Hreggviðsson- ar fasmikill tignarmaður þrekvaxinn, rjóður og úteygur, hástígvélaður, í víðri kápu, með stóra glófa og svartan hatt barðastóran bundinn undir kverk. Hann har þúngt fíngurgull, en gullkross í festi um hálsinn undir flakandi kápunni. Honum næst gekk kona með gulan strók á höfði, í sortu- litaðri reiðhempu skósiðri, sem hún tók að sér og lyfti þegar hún gekk, innan við miðjan aldur og blóndeg á vángann þótt spenna æskunnar væri slaknandi í fasinu og vöxturinn gildnandi. Þá gekk inn önnur kona, sem var að því full- komnun hinnar fyrri sem hún átti fleira ólifað — og þó ef til vill sama konan. /29/ Hún var yngri og grennri, ósamhljómur hennar enn ekki leystur, svipurinn óráðinn, næstum óveraldlegur, í aug- unum sem virtust hafa uppsolgið í bláma sinn einmitt hið ósegjanlega í hragði hafs og himins á alheiðum degi. Og í vaungunum bjó sá litur sem
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164
Blaðsíða 165
Blaðsíða 166
Blaðsíða 167
Blaðsíða 168
Blaðsíða 169
Blaðsíða 170
Blaðsíða 171
Blaðsíða 172
Blaðsíða 173
Blaðsíða 174
Blaðsíða 175
Blaðsíða 176
Blaðsíða 177
Blaðsíða 178
Blaðsíða 179
Blaðsíða 180
Blaðsíða 181
Blaðsíða 182
Blaðsíða 183
Blaðsíða 184
Blaðsíða 185
Blaðsíða 186
Blaðsíða 187
Blaðsíða 188
Blaðsíða 189
Blaðsíða 190
Blaðsíða 191
Blaðsíða 192
Blaðsíða 193
Blaðsíða 194
Blaðsíða 195
Blaðsíða 196

x

Árbók Landsbókasafns Íslands

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Árbók Landsbókasafns Íslands
https://timarit.is/publication/279

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.