Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1957, Qupperneq 176

176
PETER HALLBERG
bein, tálkn og jafnvel spýtnarusl, en innan um
mátti finna nýta hluti svo sem gjarðahríngjur af
reiðverum, svipu- /35/ hólk og jafnvel eldforna
koparpenínga.
Kerlíngin horfði súr á svip á son sinn hjálpa
þeim biskupi og Arnæusi að róta í bælinu, þetta
var eingu líkara en þjófaleit, og við hvern hlut
sem þeir snertu fór spenníngur um kerlíngu eins
og komið væri við einhvern part af henni sjálfri,
og að einginn hlutur væri þar svo ómerkilegur,
að hann væri ekki teingdur henni með líftaug.
Hinar fögru tignarkonur voru nú geingnar út
undir bert loft og hinar líkþráu á eftir þeim.
Alt í einu grípur Arnæus í hlut nokkurn, ef
hlut skyldi kalla, sem lá djúpt í heyrudda bálks-
ins, og réttir sig upp og heldur honum upp við
dagskímuna. Fljótt á litið virtist hann ekki ann-
að en samanvöðlað skæðaskinntötur, böglað og
skorpið, og svo gamalharðnað, að ekki virtist
gerlegt að slétta úr því nema með því að bleyta
það upp.
Ilinn óhöfðínglegi veiðisvipur sem komið
hafði á hinn rólega eðalslega herra meðan hann
var að leita í sorpinu í rúmbæli kerlíngar breytt-
ist nú alt í einu í alvöru- /36/ þrúnginn einbeit-
íngarsvip um leið og hann spratt yfir að skjá-
glugganum með [meðl hið samanböglaða og
korpnaða skinn í hendi og fór að blása af því
ryk og heysalla.
Membranum, sagði hann fyrir munni sér og
finna nýta hluti og merkilega, svo sem gjarða-
hríngjur af reiðverum úr kopar, lausnarsteina,
svipuhólka og eldforna eirpenínga.
Jón Hreggviðsson var nú skriðinn fram úr og
rótaði alt hvað af tók í bæli kerlíngar móður
sinnar ásamt assessornum professore antiquita-
tum Danicarum, en skálholtsbiskup stóð hálf-
boginn undir skarsúðinni og horfði á. Gamla
konan borfði í fyrstu skjálfandi á þessar aðfarir,
en eftir því sem þeir rótuðu leingur og snertu við
fleiri hlutum varð hún hræddari og bágari uns
hún lyfti pilsinu upp að augunum og fór að
gráta eins og barn. Tignarkonurnar voru nú
geingnar út undir bert loft og hinar tvær líkþráu
á eftir þeim. /43/
Arnæus hélt áfram að brosa stilt og ljúflega
þótt konan gréti, eins og læknir sem er [að] gera
að meiðsli, og hætti ekki að leita fyrir því. Ber-
sýnilega var þetta sá jarðneskur arður sem þess-
ari gömlu konu hafði á laungum lífsferli tekist
að skapa sér og arður manna stendur vitanlega
mjög nærri hjarta þeirra, og þótt hlutirnir virðist
dauðir, og aðrir menn þykist hafa efni á að fyrir-
líta þá, eru þeir eingu síður teingdir eigandan-
um með viðkvæmri líftaug. Gamla konan virtist
bersýnilega kvíða því sáran að mennirnir mundu
taka eitthvað af þessu burt frá Iienni. Skálh.
Biskupinn hafði staðið [undir] uppréttur undir
mæniás baðstofunnar og gefið þessum atförum
assessorsins auga vantrúarfullur, en nú þegar
hann sá að gamla konan var farin að gráta [??P
aftur lófann á hrukkóttan eltiskinnsvánga henn-
ar og reyndi að fullvissa hana um að þeir mundu
ekki taka neitt frá henni af eignum hennar.
Eftir nokkra leit kom þar að Arnæus grípur
upp úr heyruddanum í bálkinum nokkur saman-
vöðluð skinntötur, högluð og skorpin og svo
lánghörðnuð að ógerlegt virtist að slétta úr þeim
nema bleyta í þeim.
Leikfullur veiðisvipurinn, sem þrátt fyrir bros-
ið hafði leynst í augum hins rólega tignarmanns
meðan hann var að leita í sorpinu þessu [! ] sner-
ist alt í einu í /44/ [í] kalda einbeitíngu al-
gleymna, um leið og hann hélt fundi sínum að
birtu skjágluggans, en hrosið var horfið. Hann
bles sem ákafast ryk og salla af þessum svörtu
skinndræsum um leið og hann rýndi í þær.
Membranum, tautaði hann loks fyrri munni sér
1) Athugasemd höf:s í handriti mínu: „hér eru setníngauppköst hvert um annáð þvert".