Frjáls verslun - 01.04.1950, Qupperneq 31

Nei, skollabeinið, að ég gat staðizt mátið lengur! Ég
tók með hægri handleggnum utan um hana og kyssti
hana eins ofsalega og ég mögulega gat. Ekki var
á henni að sjá að henni þætti miður, þótt ég væri
nokkuð ákafur og harðhentur. Ég hugsa að henni liafi
hara þótt það mjög skemmtilegt, því hún slöngvaði
háðum handleggjunum um háls mér og ætlaði hreint
og beint að kreista úr mér líftóruna. Hæ-hoppsa-sa!
Ekki vissi ég að stelpur gœtu verið svona yndislegar!
Að vísu hafði Bensi margoft sagl mér, að stelpurnar í
Birkihlíð væru allt öðruvísi, en ég hefði getað svarið
fyrir, að annað eins og þetta ætti eftir að henda mig.
()g ekki nóg með það! Allt í einu hóf hún sig ú loft.
skáskaut sér undir stýrishjólið og hlammaði sér niður
i fangi mér, svo að ég átti í árans miklum brösum við
að gera hvorttveggja í senn, kyssa hana af öllum lífs
og sálar mætti og halda bílgarminum á veginum.
Þegar hér var komið, var ég alveg staðráðinn í því,
að fara aftur yfir í Birkihlíð svo fljótl sem verða
mætti. Ja, Bensi vissi svei mér hvað hann söng, þegar
hann staðhæfði að stelpurnar hér fyrir handan væru
lítið svipaðar stöllum sínum heima í Skógargerði. Uss
og fuss, •— þessar stelpuskjátur heima voru ekki um-
talsverðar.
Nú vorum við komin heim undir bústað hennar, og
það mátli ekki tæpara standa að hún Bti upp í tæka
tíð, til þess að vísa mér hvert aka skyldi. En áður en
ég hafði ráðrúm til að stýra skrjóðnum inn á hliðar-
stíginn, renndi bíllinn, sem verið hafði á eftir okkur
aBan límann, sér fram hjá okkur, svo að ég varð að
snarbremsa til að forðast árekstur.
..Hvað fífl er þetta?“ spurði ég Bettý.
„Það er bara hann pabbi“, svaraði hún.
Það var að mér komið að segja eitlhvað bragðsterkt
um karlálftina fyrir tiltæki hans, en ég sá mig um
hönd og þótti ráðlegra að brydda ekki á ýfingum, þvi
ég hafði hugsað mér að semja við Bettý um fjölmörg
slefnumót á næstunni, undir eins og við værum kom-
in heim á hlaðið.
Eins og ekkert hefði í skorizt, losaði hún nú tökin
og færði sig yfir í hliðarsætið.
Ég drap á vélinni og teygði mig yfir um hana og
opnaði fyrir henni dyrnar. Hlaðin kvenlegum vnd-
isþokka stökk hún út, og ég fylgdi henni eftir. En ég
komst aldrei lengra en út á aurbrettið, því að í þeim
svil um kom karlinn, faðir hennar, askvaðandi og ýlti
mér aftur á bak ofan í sætið. Hann hratt mér svo
hranalega, að hausinn á mér skall af slíku afli á stýr-
ishjólið að mig dauðverkjaði.
„Hvert heldurðu að þú sért að gana“, öskraði
hann framan í mig. „Konidu þér á burt sem skjótast,
lagsmaður, og láttu mig aldrei þurfa að rekast á þig
hér framar“.
Hann kom nær og sljakaði við mér á.nýjan leik.
„Ef-ég sé-þig öðru sinni vera að sniglast í kringum
Bettý, skaltu að mér heilum og lifandi iá að vita hvað
það gildir“, grenjaði hann og leit á mig heiftaraug-
um.
Ég lét ekki á mér standa að hafa mig á hrott sem
skjótast. Mér sárgramdist að fá ekki að spjalla leng-
ur við Beltý, svo að ég gæti pantað hjá henni nokkur
stefnumót í næstu viku, en það gagnaði víst lítið, úr
því að mér var meinað að koma þangað framar.
Ég ók heimleiðis og háttaði strax, er heim kom. Nú
vissi ég, hversvegna Bensi heimsótti aldrei nema einu
sinni sömu stelpuna. Hann vissi, hvað klukkan sló.
piltur sá — og ég vissi. hvað hann átti við með orðinu
„öðruvísi". Sannarlega voru þær allt öðruvísi. Það
var kannski ekki svo gott að segja um í hverju mis-
munurinn lá, en ef maður kynnti sér það sjálfur, þá
fann maður þennan mismun með öllum skynfærum
sálar og líkama.
Næsta morgun hitti ég Bensa og skýrði honum frá
för minni yfir til Birkihlíðar kvöldið fyrir. Svo lýsli
ég fyrir honum, hvernig Bettý hafði kysst hrig, og
hvernig hún sat í fangi mér við stýrið.
„Hvað segirðu maður?“ hrópaði hann og sperrti
upp augun.
Ég endurtók skýrsluna og sagði honum að við hefð-
um lítið annað gert en kyssast alla leiðina.
„Ja, hverl þó í sjóðandi, glóandi! Það er einkenni-
legt. Ég hef aldrei fengið að kyssa eina einustu, og ég
hef ekki einu sinni fengið að sitja undir neinni
þeirra“.
„Hver þremiBinn, Bensi“, sagði ég dolfallinn.
„Hvernig stendur þá á því, að þér finnst þær vera
öðruvísi?“
„Það má hamingjan vita", andvarpaði hann og fór
allur hjá sér. „Ég hotna ekkert í því“,
fíaldur Pdlmason ísl.
Frú Hermunds keypti barnavagn og átli að greiða
hann með afborgunum. Mánuð eflir mánuð kom hún í
búðina og borgaði smáupphæð í hvert sinn. I.oksins
kom að því, að frúin hafði borgað alla upphæðina.
Afgreiðslumaðurinn ritaði kvittun og kvaddi frúna með
þessum orðum:
„Ég mun vissulega sakna yðar, frú Hermunds. Þér
hafið nú komið hingað svo oft og við erum orðin svo
kunnug. En segið mér annars, hvernig líður barninu
yðar?“
Frú Hermunds brosti ánægjulega: „0, alveg ágæt-
lega. Hann ætlar nú að gifta sig í næstu viku, bless-
aður drengurinn.“
•
Ég öfunda engan þann mann, sem er mér ríkari að
þekkingu, en ég k'enni í br.jósti um alla, sem eru mér
ófróSuri, ' SIR THOMAS BROWNE.
FRJÁLS' VEKZLCN
75