Helgarpósturinn - 13.02.1995, Blaðsíða 18

18
MORGUNPÓSTURINN FÓLK
MÁNUDAGUR 13. FEBRÚAR 1995
Margir fá höfuöverk viö tilhugsunina um hvernig 57
þúsund ungmenni komi til meö að verja deginum ef til
boöaðs kennaraverkfalls KÍ og HÍK kemur í vikulok.
Ekki eru allir jafn áhyggjufullir, allra síst unga fólkiö
sem flest horfir í það að fá að sofa út, eyða deginum á
skíðum, horfa á vídeó og poppa heima á daginn í friði
fyrir foreldrunum, svo dæmi séu tekin.
En hvað segir presturinn, foreldrið, skólastjórinn,
menntskælingurinn og sjoppueigandinn?
áað
gera við
böminí
verkfallinu?
Menntskœlingar œtla klukkan tvö í dag með
undirskriftarlistum að skora á stjórnvöld að
semja við kennara.
Fjórtán ára nemandi í Hagaskóla
sem MORGUNPÓSTURINN ræddi við
sagðist hlakka óumræðanlega til
verkfallsins og vonaðist til að það
stæði sem lengst. Sagðist hann ekki
eingöngu vera að túlka sitt eigið
sjónarmið heldur sjónarmið flestra
á aldri við hann úr sama skóla.
Hann segir kennarana sína velflesta
gera ráð fyrir löngu verkfalli, í það
minnsta fram í apríl.
„Sofa út,“ var það fyrsta sem kom
upp í huga hans þegar hann var
spurður um hvað hann ætlaði að
aðhafast í verkfallinu. „Horfa á víd-
eó, passa fyrir fólkið á neðri hæð-
inni, bara hanga heima og gera það
sem mig langar til,“ var það næsta
sem hann nefndi. Móðir hans, en
þau búa aðeins tvö saman, var hins
vegar mun áhyggjufyllri. Því jafnvel
þótt strákurinn hennar sé orðinn
fjórtán ára gamall getur hún ekki
hugsað þá hugsun til enda að hafa
hann hangandi heima allan daginn í
aðgerðarleysi. Sjálf segist hún engan
sveigjanleika hafa í vinunni og getur
því engan veginn haft auga með
honum á daginn.
Þúsundir mæðra og feðra, ein-
stæðra jafnt sem þeirra í sambúð,
koma til með að standa í sömu
sporum og móðir þessa drengs á
næstunni. Og allmargir eru í enn
meiri vandræðum enda ekki allir
sem treysta enn yngri börnum til
þess að dúsa heima allan daginn án
eftirlits.
Minna að gera í sjopp-
unni - meira í ieik-
tækjasalnum
Af orðum drengsins má vænta
þess að eigendur myndbandaleiga
hugsi sér gott til glóðarinnar á með-
an á verkfallinu stendur og ef til vill
eigendur söluturna, en sjoppur hafa
löngum verið einn aðalsamkomu-
staður unga fólksins.
Þorsteinn Halldórsson rekur
tvo söluturna, annan gegnt Vestur-
bæjarskólanum og hinn sem er bið-
skýli í Hafnarstrætinu. Þótt verk-
fallið sé yfirvofandi á hann von á því
að salan í Hafnarstrætissjoppunni
minnki frekar en hitt, enda stoppi
unglingarnir þar gjarnan á leið til og
frá skóla. „Það eru svo ungir krakk-
ar í Vesturbæjarskólanum að þau
eyða hvort eð er engu í söluturnin-
um fyrir. Þannig að ég á ekki von á
að verkfallið breyti miklu þar,“ segir
Þorsteinn. Af spjalli hans við skóla-
krakkana undanfarna daga segir
hann þá flesta vera að íhuga að fá
sér vinnu, þeir hafi margir einnig
hug á að fara á skíði og leika sér.
Gegnt söluturni Þorsteins í Hafn-
arstrætinu er leiktækjasalur sem
Rúnar Gunnarsson á og rekur og
unga fólkið sækir gjarnan. Ólíkt
Þorsteini á hann hins vegar von á að
fleiri unglingar muni líta við ef til
verkfallsins kemur. „Já, ég á von á
því að það verði eitthvað meira hjá
mér að gera, en hins vegar ekkert
miklu meira því unglingar hafa al-
mennt heldur litla peninga á milli
handanna.“
Hvað hefurþú heyrtfrá ungafólk-
inu, er það ánœgt eða óánœgt með
fyrirhugað verkfall?
„Það er bæði og. Sumir er mjög
ánægðir, aðrir afar fúlir. Mér finnst
MR-ingar vera sérstaklega fúlir
þessa dagana því það er svo mikill
lærdómur í gangi hjá þeim áður en
verkfallið skellur á. Annars finnst
mér það fara eftir fólkinu. Þeim sem
finnst gaman í skóla finnst þetta
leiðinlegt en hinir sem eru í skóla
bara til þess að vera í skóla hlakkar
mjög til.“
Blómstrandi
kaffihúsamenning
Hvað sem gleði eða sorg nem-
enda sem verða fyrir barðinu á
kennaraverkfallinu kann að líða
hafa menntskælingar þegar safnað
undirskriftum þar sem þeir hvetja
stjórnvöld til þess að semja við
kennara. Verður þetta plagg afhent
formlega klukkan tvö í dag. Hvern-
ig er almennt viðhorf nema á
menntaskólastigi við verkfallinu?
Sandra Ásgeirsdóttir nemi í MH:
„Nemendafélag MH styður kenn-
ara í baráttunni, en við erum samt á
móti verkfalli,“ segir hún.
Um hvernig nemendur, að
minnsta kosti í MH, ætla að verja
tíma á meðan skólahald kann að
liggja niðri, sagði Sandra marga
ætla að fara að vinna. „Það eru nú
reyndar ekki margir sem ganga í
vinnu, en þeir sem hafa vinnu fyrir
ætla að auka við sig. Hinir bara
bíða og vona. Ætli kaffihúsamenn-
ingin blómstri ekki bara? Og þó,
ekki á ég bót fyrir rasssgatið á mér.
Ég held að blankheit séu almennt
ríkjandi meðal menntaskólanem-
enda, ég tala nú ekki um á þessum
árstíma enda foreldrarnir og fleiri
allir meira og minna að borga
jólajúróið."
Á hinn bóginn átti Sandra von á
því félagslífið blómstraði sem aldrei
fyrr í skólanum. Líklegt yrði að
skólaútvarp yrði sett á laggirnar til
þess að skapa líf og svo framvegis.
Kirkjan tekur
ekki að sér gæslu
Pálmi Matthíasson sóknar-
prestur sagðist bara geta svarað fyr-
ir sína kirkju. „Ef verkfallið verður
langvinnt höfum við vissulega
áhyggjur af því hvað um börnin
verður. Ég held að hér geti ég talað
fyrir munn kirkjunnar almennt
enda tekst kirkjan gjarnan á við
vanda samtíðarinnar hver sem
hann er. Ég hef reynslu af því í tví-
gang að hafa verið prestur á meðan
á kennaraverkfalli hefur staðið. 1
bæði skiptin höfum við samveru-
stundir í kirkjunni fyrir börnin. Ég
á von á því að það sama verði uppi
á teningnum nú, en reynslan var
reyndar sú að börnin voru frelsinu
fegin og ekki tilbúin að bæta miklu
við sig. Ég sé á hinn bóginn ekki
fyrir mér hvernig kirkjan getur tek-
ið að sér gæslu. Hvort sem við við-
urkennum það eða ekki eru börnin
örugg í skólanum og því verður
verkfallið fyrst og síðast vandamál
heimilanna.“
Pálmi segir að auðvitað muni
barnastarf kirkjunnar halda áfram
sem sé nokkuð viðamikið. „Svo rná
ekki gleyma því að börnin eru mörg
hver upptekin af íþróttum og hinu
og þessu. Mér sýnist svo að þau eigi
oft erfitt með að gera mikið meira
en að láta enda ná saman svo allt
gangi. Það er einmitt þess vegna
sem ég held að hvíldin sé þeim kær
að einhverju leyti.“
Þorsteinn Halldórsson rekur tvo söluturna,
annan gegnt Vesturbœjarskólanum og hinn
sem er biðskýli í Hafnarstrœtinu. Þótt verk-
fallið sé yfirvofandi á hann von á því að sal-
an í Hafnarstrœtissjoppunni minnki frekar
en hitt enda stoppi unglingarnir þar gjarnan
á leið til ogfrá skóla.
„Hvort sem við
viðurkennum það
eða ekki eru börnin
örugg í skólanum og
því verður verkfallið
fyrst og síðast vanda-
mál heimilanna, “
segir séra Pálmi
Matthíasson sóknar-
prestur í
Bústaðasókn.