Helgarpósturinn - 24.04.1996, Blaðsíða 31

MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL1996
31
HP stendur nú tyrir dauðaleit að hinum eina
sanna íslendingi, karli eða konu. HP leitar
nánartiltekið að þeim sem hefurframar
löndum sínum þjóðlega siði í hávegum og
almenna tröllatrú á gæðum lands og þjóð-
ar. Blaðið hefur þannig tekið að sér að verja
vanmetinn málstað þess göfuga hóps
íslendinga sem berjast af alefli gegn
alþjóðlegum straumum sem eru að eyði-
leggja þjóðina með framandi mat, ferðalög-
um, léttvínssulli, samstarfi þjóðanna, sjón-
varpsléttmeti og almennri alþjóðlegri meðal-
mennsku. í þessari viku leiða saman hesta
sína mógúlarnir Hrafn Gunnlaugsson kvik-
myndagerðarmaður og Bryndís Schram
framkvæmdastjóri Kvikmyndasjóðs.
*

Kvenskörungurinn sigraði „and-Islendinginn“ Hrafn
• • •
1. Hefurðu unnið störf tengd sjávarútvegi og
landbúnaði?
2. Ertu í góðum tengslum við hina harðgerðu íslensku
náttúru?
3. Þykir þér íslenskt brennivín gott?
4. Hvernig líkar þér við blessaðan þorramatinn — er
íslenskur matur sá besti í heimi
5. Hefurðu andstyggð á á alþjóðasamstarfi á borð við
NATÓ og ESB?
6. Eru íslendingasögumar sannar?
7. Em íslenskar konur þær fegurstu á gjörvallri
Jörðinni og íslenskir karlmenn þeir sterkustu?
8. Líður þér illa og ferð í fýlu þegar ísland tapar
landsleikjum
9. Hvaða skoðun hefur þú á vemdun íslenska
kynstofnsins?
10. Þjáistu af heimþrá þegar þú ert á ferðalögum
erlendis?
BS: „Já. Hvort ég hef. Ég var send í sveit hvað eftir annað sem barn, en strauk
oft því ég saknaöi mömmu. Einnig vann ég tvö sælustu sumur lífs míns sem
gengiibeina á Hótel Reyníhlíð. Ellefu ára var ég aö breiða út saltfisk og sum-
arið sem ég varð stúdent fór ég í síld á Raufarhöfn. Þegar ég bjó svo á ísa-
firöi vann ég í rækjuvinnslu um helgar. Ég hef líka búið til myndir um frysti-
hús og togaraútgerö.* (1)
BS: „Ég á nú ekki jeppa og þeysi ekki um landið allar helgar. En ég geng mikiö
— sérstaklega í miklum vindi. Jafnframt fer ég oft niður í fjöru og fylgist meö
sjávarföllunum. Ég er mjög meðvituð um hina stórbrotnu íslensku náttúru."
0)
BS: „Ekki nema það sé gamalt og ískalt — þykkt og standi á stilkum." (1)
BS: „Þorramaturinn er mjög misjafn og misgóður eftir þvi hvar hans er neytt.
Mér finnst gott að boröa hann einu sinni á ári. Það getur verið aö hráefnið sé
hér með því besta i heimi, en viö mættum vera mun listrænni i matargerö.
Til dæmis er frönsk, ítölsk og kínversk eidamennska mun betri en sú
islenska. En islenskir kokkar eru þó núoröið margir hverjir hreinir snillingar á
sinu sviöi." (1/2)
BS: „Siöur en svo. Alþjóöasamstarfiö er undirstaöa þess að viö getum þrifist á
íslandi til framtíöar." (0)
BS: „Þær eru nú meira og minna lognar eöa ýktar — í isienskum sagnastíi, en
þó er sennilega einhver fótur fyrir þeirn." (0)
BS: „íslenskar konur eru aö upplagi þær fegurstu sem fyrirfinnast, en þær átta
sig ekki á því aö þaö þarf að rækta fegurðina, eins og ástina. Þær viröast
gefast of snemma upp og hætta aö líta á sig sem kynverur. íslenskir karl-
menn geta veriö eins sterkir og þeir óska sér, en mér sýnist aö þeir leggi
ekki mikiö upp úr þvi. Þeir eru of feitir og mættu halda sér betur til." (1/2)
BS: „Mér þykir alltaf mjög erfitt aö tapa og líður illa þegar ísland fer halloka í
keppni viö aðrar þjóöir, hvort sem þaö er í íþróttum eöa á öðrum vettvangi."
(1)
BS: „Þaö endar nú bara i úrkynjun ef hann er vemdaöur of mikiö. Þannig aö ég
tel að blöndun blóös sé af hinu góöa." (0)
BS: „Mér finnst erfitt aö vera lengi I burtu frá fjölskytdu minni. Ég hef þó aldrei
búiö nema í eitt eöa tvö ár erlendis í einu, þannig að heimþráin hefur aldrei
þjakaö mig neitt verulega. Ég sakna þó alltaf veöráttunnar, skýjafarsins og
fjallanna. (1/2)
HG: „Já. Ég var I sveit víða um land. Lengst af á BreiðafjarÖareyjum og vann þar
við landbúnað — og sjávarútveg, því viö stunduðum einnig selveiðar. Svo var ég
á skaki frá Reykjavík og fór einn túr á togara." (1)
HG: „Ég hef senniiega kvikmyndaö þessa náttúru manna mest. Ef það er mæli-
kvaröi á tengsl, þá hefur þaö gengiö eins og hvert annaö hjónaband: meö skin-
um og skúrum." (1)
HG: „Ef það er nógu óskaplega kalt.“ (1)
HG: „Mérfinnst þorramaturinn ógeöslega góöur. En þvf fer víösfjarri, að ís-
lenskur matur sé sá besti I heimi. íslendingar hafa aldrei lært að matreiða — i
raun alltaf veriö of svangir til þess — og það er ekki til neitt sem heitir Islenskt
eldhús. Sumar þjóöir lifa tll aö borða, en Islendingar boröa til aö lifa.“ (1/2)
HG: „íslendingar hafa aldrei verið færir um aö stjórna sínum innri málum. Þeim
mun meiri alþjóðleg samskipti og tengsl við alþjóölegar stofnanir því meiri líkur
eru á réttarbót á íslandi. Öllum framförum I nútimanum hefur verið þröngvað
upp á íslendinga meö valdi af erlendum stofnunum." (0)
HG: „Skáldskapur er túlkun á einhverskonar raunveruleika. Að þvi leyti eru ís-
lendingasögumar hvorki lognari né sannari en annar skáldskapur." (0)
HG: „Nei. Ég held að þetta sé tiltölulega úrkynjaöur kynstofn. Langskásta fólkið
á íslandi er þaö sem hefur blandast nógu rækilega erlendum sjómönnum og
dönskum gyöingakaupmönnum. Hinir svokölluöu innfæddu íslendingar eru Ijót
tegund." (-1)
HG: „Nei. Ég gleöst yfir því og vona aö þaö fari minni peningar i Iþróttir og meiri
I menninguna." (-1)
HG: „Þaö er lífsnauösynlegt aö blanda hann sem mest. Á þeim stöðum þar
sem íslenski kynstofninn hefur verið verndaður hvaö mest af náttúruaöstæðum,
erum viö stödd hvaö næst andlegum ræfildómi." (-1)
HG: „Ég kviöi yfirleitl fyrir því að koma heim.“ (-1)
SANNIR ÍSLENDINGAR: Gísli Rúnar Jónsson, Siv Friðleifsdóttir, I ÚRSLIT: Bryndís lagði Hrafn með 6 stigum gegn sögulegu -1 stigi, enda virðist Hrafn helst vera einskonar and-íslendingur og
Rósa Ingólfsdóttir, Guðlaugur Þór Þórðarson og Bryndís. I fjandskapast út í allt íslenskt, gamalt og gott, á meðan Bryndís sameinar alþjóða- og þjóðernishyggju á listilegan hátt.
Flippuð, fráskilin og svo grúví
Eg hef aldrei skilið fólk sem
skilur við hvort annað. Vini
mínum fannst konan sin ekki
skilja sig og skildi við hana um
daginn. En um leið og hann
varð fráskilinn varð hann óskilj-
anlegur og skildi sjálfur hvorki
upp né niður í neinu. Skilurðu.
Fiestir nýfráskildir virðast
sammála um að það sé sko lífið.
Bara eins og að fæðast aftur. Að
fara í annað samband? Huh,
ekki séns. En það slæma er að
vinirnir eiga einhvernveginn að
taka þátt í þessu síðgelgju-
skeiði og skilja með þeim.
„Hvað meinarðu, ætlarðu ekki
að gera neitt í kvöld — ertu eitt-
hvað klikkaður? Það er fimmtu-
dagur,“ segir sá nýfráskildi sem
maður þorði ekki að hringja í
eftir tíu á laugardagskvöldi fyrir
skilnað.
Reglcm virðist sú, að því eldra
sem fólk er þegar það skilur,
því meira umturnast það. Og
kemst svo fljótlega að þeirri
staðreynd að það hefur litið al-
veg herfilega út meðan það var
í hjónabandinu, en nú verði
það auðvitað að vera dálítið
spennandi. Annars nái það sér
aldrei í neitt, og geti þá náttúr-
lega aldrei gift sig aftur, sem
manni finnst einhvernveginn
öfugsnúið eftir allt sem á undan
er gengið.
Sumir byrja í líkamsrækt.
Aðrir fara í ljós og fara í ljós og
fara í ljós, alveg þangað til þeir
eru orðnir Ijóssvartir. Því næst
í Sautján og spyrja; „Hva, áttu
ekki sterkari liti?“ Litirnir þann-
ig orðnir tákn þess að vera „lif-
andi á ný“ eftir að hafa þurft
stöðugt að tóna niður bindin í
hjónabandinu. Svo labba þeir
út úr búðinni alveg ljóslifandi
og útlítandi eins og nýkomnir
úr fríi frá Benidorm — eða
melludólgur sem villtist til ís-
Iands — eða bara Keith
Richards. Bakvið brúnkuna
glittir í markerað andlit, ekki af
sukki og víneríi, heldur margra
ára heiðarlegri baráttu við eitt-
hvað viðurstyggilegt lögfræð-
ingsógeð sem alltaf var með
majones í munnvikunum og
ætlaði að hirða bílinn, íbúðina
og flest annað sem hann hefði
náð í. En nú skal djammað.
Vinunum er boðið í „partý“ á
nýja staðnum og þar sem þeir
sitja innan um kassa sem inni-
halda nákvæmlega helming af
innbúi, reyna þeir að átta sig á
hvað hafi eiginlega komið fyrir
vininn sem stendur fyrir fram-
an þau allur brunninn í framan,
og klæddur eins og söngvararn-
ir í hljómsveitinni á plakötun-
um í barnaherberginu heima.
Þau sem héldu sig vera að
mæta í rauðvínsdrykkju undir
rólegri Paul Simon tónlist eins
og vanalega, eru nú skyndilega
lent í því að slamma Tequila og
hlusta á plötur með „Blurp“ og
„Onassis“ sem sá nýfráskildi er
allt í einu byrjaður að „fíla“.
Svo er brennt á næturlífið í
rauðu Toyotunni, sem gamla
Volvoinum var skipt upp í, og
Onassis hljómar út um glugg-
ann. Enda virðist lítið annað en
sportkerrra duga til að bruna
um fráskilda heiminn þar sem
vaðið er í allt af miklu offorsi til
aðfalla ekki á tíma.
Á næturlífinu eru allir gömlu
taktarnir pússaðir upp; greddu-
glottið, tyggjóplata sett í kjaft,
brett upp á jakkaermar, skyrt-
unni hneppt niður á typpi, aug-
um blikkað og brúnum lyft ögr-
andi, gerður örlítill munnstút-
ur, og allar hreyfingar sneggri
og töffaðri. Svo er byrjað þar
sem frá var horfið fyrir ein-
hverjum tugum ára.
Nýfráskilinn: „Hei skvís,
hvernig væri að skvísa oní sig
einum löðrandi Cuba Libre.“
Hún: „Hver ert þú eiginlega,
fjórði Bee Gees bróðirinn?"
Já. Síðan Hollywood var lok-
að — opnað aftur með stæl, svo
lokað, aftur opnað um hæl, og
loksins endanlega lokað — hef-
ur ýmislegt breyst. Nú er krafist
örlítillar heimsborgara-
mennsku í viðreyningunum. En
þá er bara að öppdeita sjar-
mann og reyna aftur.
Nýfráskilinn: „Hei kjúttí. Má
ekki bjóða kjúttístelpu eins og
þér upp á kjúttíkjúttíkokkteil?"
Hún: „Láttu mig í friði krump-
ukrumpupungur."
Og aftur.
Nýfráskilinn: „Hei beibí,
hvernig líst þér á að gera eitt-
hvað flippað?“
Hún: „Ertu ekki pabbi hennar
Möggu?“
Ánæturlífinu eru allir gömlu taktarnir
pússaðir upp; gredduglottið, tyggjóplata
sett í kjaft, brett upp á jakkaermar,
skyrtunni hneppt niður á typpi, augum
blikkað og brúnum lyft ögrandi, gerður
örlítill munnstútur, og allar hreyfingar
sneggri og töffaðri. Svo er byrjað þar
sem frávar horfið fyrir einhverjum
tugum ára. Nýfráskilinn: „Hei beibí,
hvernig líst þér á að gera eitthvað
flippað?“ Hún: „Ertu ekki
pabbi hennar Möggu?“
Fljótlega snýst nýfengna
frelsistilfinningin upp í óöryggi
og ótta yfir að vera svona einn
og að verða kannski alltaf
svona einn. Á meðan þeir frá-
skildu drekka sína Cuba Libre
einir við barinn byrja þeir að
velta fyrir sér hvort hjónaband-
ið hafi nokkuð verið svo slæmt,
hvort það hefði ekki mátt
redda „þessu“. Nokkrum mán-
uðum síðar enda þeir svo oft í
meðferð og ná þar að redda
þessu „þessu“ að einhverju
íeyti með því að kynnast ein-
hverjum öðrum sem lenti í
svipuðum málum. Svo lifa þau
hamingjusöm saman það sem
eftir, eignast börn og buru,
drekka mikið kaffi og hlusta á
Bubba.
Svo eru það aðrir sem taka
skilnaðinn ofsalega nærri sér
og sleppa öllu næturlífi. En
skella sér á keramiknámskeið
og verða síðan „listamenn".
Þetta er fólkið sem „þroskaðist
ofsalega“ við skilnaðinn og
endar oft framan á forsíðu
Mannlífs horfandi dreymið í
gegnum eldhúsglugga með kött
í fanginu undir fyrirsögnum
eins og; „Lifandi á ný“, „Fannst
ég vera að kafna“ eða „Listin
kallaði." Þannig er skipt snögg-
lega úr borðtusku og fjarstýr-
ingu yfir í keramikleir eða pens-
il. Úr matarlyst í málaralist.
Enn aðrir fara á kaf í heilsu-
og húmaníkpælingar og byrja
að skokka. Og skokka og
skokka líkt og þeir séu að reyna
að stinga fortíðina af. Þeir sem
skokka lengst í þessari mann-
rækt fara á einhver tíu daga
sjálfskoðunartripp, eða til spá-
konu, og rísa svo upp sem
heimatilbúnir kraftaverkamenn
með hálft himnaríki með sér í
liði við að nudda vellíðan og
lífshamingju í aðra.
En ef fráskilda fólkið er bara
fráskilið í stuttan tíma og finnur
fljótlega einhvern sem „skilur“
sig, kastar það loksins mæðinni
og bendir manni á að þessi
„singlebransi" sé bara „rugl“.
„Innantómt líf“ og bara „fölsk
gleði“. Og pirrast ef maður
hringir og reynir að fá það með
sér á djammið; „Ertu eitthvað
klikkaður, það er fimmtudags-
kvöld, VIÐ erum farin að sofa.“
Þannig að ef þú skilur ekki, skil-
urðu ekki neitt. Skilurðu.
Höfundur stefnir ekki í félagslegt gjaldþrot
sem fráskilinn einstaklingur og hann á ekkert
óuppgert við mýs eða menn. Hann er þvert á
móti Irfsglaður maður sem ávalH siglir byrinn
með mildi guðs að leiðarljósi. Og hver sá sem
heldur öðru fram er skíthæll.