Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1943, Blaðsíða 18

394
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Gamalt jólaæfintýr
■EFTIR
P. C H R.
ASBJORNSEN
índurinn
hvein í
gömlu
linditrjánum fyrir utan gluggana
mína, snjógusurnar þutu eftir
götunni og himininn var eins
dimmur og drungalegur og hann
getur verið í desember. Og ég var
líka í drungalegu skapi. Það var
aðfangadagskvöld, það fyrsta,
sem ég átti ekki að vera heima
- hjá mínu fólki. Fyrir nokkru síð-
an var ég orðinn liðsforingi og
hafði hugsað mér að gleðja for-
eldra mína með því að koma
heim til þeirra um jólin og líka
hafði langað til að sýna stúlkun-
um heima í sveitinni mig í mín-
um nýja fína einkennisbúningi.
En þá varð ég lasinn og þurfti að
liggja í sjúkrahúsi nokkuðdengi,
og þaðan var ég nú kominn fyrir
nokkrum dögum síðan og var nú
á því sem kallað er góður bata-
vegur. Eg hafði skrifað pabba og
beðið hann að senda mér hann
Stóra-Skjóna með sleða, en bréf-
ið komst varla heim fyrr en á
annan í jólum og hesturinn ekki
til mín fyrr en undir nýár. Fé-
lagar mínir voru farnir, hver
heinrtil sín, og ég hélt ekki til hjá
neinni fjölskyldu. Piparmeyjarn-
ar tvær, sem ég bjó hjá, voru góð-
hjartaðar og nærgætnar, og höfðu
látið sér mjög annt um mig, þeg-
ar ég var veikur. En allt hátterni
þeirra var með allt of fornum
blæ, til þess að ungum manni gæti
geðjast það almennilega. Þær
hugsuðu varla um annað en það
sem liðið var, og allar þær sögur,
sem þær sögðu mér voru líka frá
liðnum dögum. Húsið, sem þessar
heiðurs jómfrúr bjuggu í, var
líka mjög vel við þeirra hæfi. Það
var mjög gamalt með djúpum
gluggum, löngum dimmum göng-
um, stigum dimmum og mjóum
cg loftherbergjum, og var allt
þar þannig, að maður hugsaði
ósjálfrátt um drauga og álfa. Þar
við bættist svo, að systurnar
þektu mjög fátt fólk, fyrir utan
systur þeirra, sem var gift, kom
þar aldrei annað fólk, en tvær
mjög leiðinlegar maddömur. Það
eina sem lífgaði upp þetta drunga
lega hús, var það, að stundum
kom þangað lagleg systurdóttir
húsmæðranna og nokkur kát og
fjörug bræðraböm þeirra, sem
voru alltaf að nauða á mér að
segja sér sögur og æfintýr.
Eg reyndi að skemta mér við
það að horfa út um gluggann á
allan fólksfjöldann, sem fór fram
hjá úti á götunni í drífunni, með
rauðblá nef og hálflokuð augu.
Mér fór að þykja gaman af að
virða þetta fyrir mér, en brátt
tók að rökkva, ég gat ekki greint
ásjónur fólksins lengur. Eg var
einmitt að byrja að virða fyrir
mér hina einkennilegu gömlu
byggingu hinummegin götunnar,
þar sem lyfjabúðin var, með sín-
um oddmjóu tumum og mörgu
útskotum, mjóu gluggum og vind-
hönum á burstunum, þegar ég
heyrði hávaða og bamahlátra í
herberginu við hliðina á stofunni,
apm ég sat í og rétt á eftir var
barið mjög varlega að dyrum hjá
mér.
Þegar ég sagði „Kom inn“,
gekk hin eldri af systrunum, sem
húsum réðu, Metta hét hún, inn
til mín og hneygði sig eins og
venja var fyrir mörgum árum,
spurði hvemig mér liði og bað
mig með miklum afsökunum að
vera gestur þeirra systra um
kvöldið. „Þér hafið ekki gott af
því að sitja einn hér í myrkrinu,
blessaður herra liðsforingi“, bætti
hún við, „viljið þér ekki koma
inn til okkar straks. Gamla frú
Skau og litlu telpumar hans bróð-
ur míns eru komnar, þér getið
kannske haft einhverja skemtun
af þeim. Yður þykir gaman að
kátum börnum."
Eg tók þessu vingjarnlega boði.
Þegar ég kom inn í hina stofuna,
skíðalogaði þar á æfafomum, fer-
hyrndum ofni, og varpaði eldur-
inn flöktandi bjarma út um opn-
ar ofndymar. Stofan var mjög
stór og búin húsgögnum, er voru
mjög forn, stólarair með háum
bökum, olíumálverk á veggjunum,
voru það mest myndir af drembi-
leitum frúm með stórar hárkollur,
af Aldinborgargreifum og öðrum
frægum persónum, sem annað
hvort voru herklæddir eða þá í
rauðum viðhafnarklæðum.
„Þér verðið að fyrirgefa, herra
liðsforingi, að við höfum ekki
kveikt ljós ennþá,“ sagði yngri
systirin, jómfrú Cecelia, sem
kölluð var Silla í daglegu tali.