Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1943, Blaðsíða 20

396
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Húsálfurinn stóð uppi á borðinu og skellihló."
gólfinu, en ekkert var brotið, og
húsálfurinn stóð uppi á borðinu
og skellihló. En nú hafði hún
heyrt, að stundum væri hægt að
gabba húsálfinn til þess að flytja
sig, þegar einhver bæði hann um
það og segði honum, að það væri
betra að vera á öðrum stað, og
svo sagði hún howrnn, dálítið
skjálfrödduð var hún reyndar, að
hann ætti að flytja til koparsmiðs
ins hinummegin við götuna, þar
væri enn rólegra, því að þar væri
farið að hátta klukkan 9 á hverju
kveldi. Það var líka satt, en þeir
voru líka á fótum allan daginn,
koparsmiðurinn og sveinar hans
og hömruðu og börðu án afláts
frá því klukkan þrjú á morgnana.
En siðan sást ekki húsálfurinn í
húsinu skipstjórans. Honum hefir
víst liðið vel hjá koparsmiðnum,
þó hávaðinn væri nokkuð mikill,
því grautur var settur upp
á loft handa honum á hverju föstu
dagskvöldi, og þá var nú engin
furða, þótt þau yrðu rík, sagði
Stína, því að húsálfurinn dró
að þeim peninga, og satt var
það, rík urðu þau, en hvort
það var álfurinn, sem hjálp-
aði þeim, skal ég ekkert segja
um“, bætti frú Skau við, hún
hóstaði og ræskti sig, því þetta
var óvenju löng saga að heyra
írá henni.
Þegar hún hafði fengið sér í
nefið, hresstist hún aftur og
byrjaði á nýrri sögu:
„Móðir mín, sem var sannorð
kona, hún sagði mér sögu, sem
gerðist hér í bænum og það á
jólanótt, og hún veit ég að er
sönn, því aldrei talaði hún ósatt
orð hún móðir mín.“
„Lofið okkur að heyra þá sögu,
frú Skau,“ sagði ég, og börnin
tóku undir af miklum fögnuði.
Maddaman hóstaði svolítið,
fékk sér aftur í nefið og byrjaði:
„Þegar móðir mín var ung stúlka,
kom hún stundum til ekkju nokk-
urrar, sem hún þekkti, og sem
hét — ja, hvað hét hún nú aftur?
— Jú, frú Evensen hét hún, en
hvort hún bjó uppi í Malargötu
eða inni við Litla kirkjugarðinn,
það veit ég ekki fyrir víst. Svo
var það eina jólanótt, eins og
núna, að hún hugsaði með sjálfri
sér, að hún skyldi fara í morgun-
messu morguninn eftir snemma,
því hún fór oft í kirkju, og svo
setti hún kaffikönnuna á ofninn,
svo að það gæti verið volgt, þegar
hún vaknaði, og hún gæti fengið
sér sopa áður en hún legði af
stað. Þegar hún svo vaknaði,
skein tunglið inn um gluggann, en
þegar hún fór á fætur og leit á
klukkuna, hafði hún stansað og
sýndu vísarnir að hún var hálf
tólf. Ekki vissi hún þessvegna
hvað tímanum leið, en gekk út
að glugganum og leit á kirkjuna
og sá að hún var uppljómuð. Hún
fékk sér svo kaffisopa, tók sálma-
bókina sína og lagði af stað til
kirkju. Á götunni var svo hljótt
og rólegt, og engan einasta mann
sá hún á leiðinni til kirkjunnar.
Þegar hún kom í kirkju settist
hún, þar sem hún var vön, en
þegar hún litaðist um, fannst
henni allt kirkjufólkið vera eitt-
hvað svo fölt og undarlegt, alveg
eins og það væri allt dautt. Engan
þekkti hún, en það var margt af
fólkinu, sem henni fannst hún
hafa séð áður, en hún gat ekki
munað hvenær eða hvar. Þegar
presturinn steig í stólinn, þá var
það enginn af prestum borgarinn-
ar, það var hár, náfölur maður,
cg hann fannst konunni hún
líka þekkja. Hann prédikaði mjög
vel, og það var enginn hósti og
snýtur, eins og venjulega heyrist
í kirkjunum, það var svo hljótt,
að heyra hefði mátt saumnál
detta, ja, svo hljótt, að það fór að
íara um hana.
Þegar farið var að syngja aft-
ur, beygði kona ein, sem sat við
hlið hennar, sig að henni og hvísl-
aði í eyra hennar: „Sveipaðu
kápunni laust um þig og búðu þig
til burtferðar, því ef þú bíður
þangað til messunni er lokið, þá
er úti um þig. Það eru hinir fram-
liðnu, sem hér halda guðsþjón-
ustu.“
„Æ, æ, ég verð svo hrædd
frænka,“ kveinaði einn af krökk-
unum og klifraði upp á stól.
„Uss, uss, barn. Konan kemst
klakklaust úr þessu öllu, hlustaðu
nú bara á,“ sagði frú Skau og
hélt svo áfram: „En ekkjan varð