Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1943, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
395
Hún kom á móti mér og hneygði
sig eins og systir hennar hafði
gert, „en börnunum þykir svo
gaman að leika sér við eldinn í
rökkrinu, og frú Skau hérna hef-
ir líka gaman af að rabba dálítið
þarna í horninu hjá ofninum.“
„Það þykir nú fleirum en mér,
Silla mín“, sagði frú Skau, og
ekki tala ég, nema ég hafi ein-
hvern til þess að tala við.“ Frú
Skau var gömul-, gildvaxin kona,
æði hörkuleg á brúnina. Svo sneri
hún sér að mér: „Góða kvöldið
góði minn, komið þér og setjist
hér og segið mér, hvernig yður
líður. Skelfing eruð þér orðinn
magur, auminginn.“
Nú varð ég að segja frá veik-
indum mínum, og varð í staðinn
að meðtaka heilmikla langloku um
gigtina í henni frú Skau, en börn-
ín komu til allrar hamingju fram-
an úr eldhúsinu, áður en hún virt-
ist vera hálfnuð með frásögnina.
Þar höfðu þau verið að heimsækja
Stínu gömlu vinnukonu.
„Frænka, veistu hvað hún
Stína segir?“ hrópaði lítil dökk-
eyg telpa. „Hún segir að ég eigi
að koma með sér upp á háaloft í
kvöld, til þess að gefa húsálfinum
jólagrautinn hans. En það vil ég
ekki, því að ég er hrædd við álf-
inn“. '
„Æ,þetta segir hún Stína bara
til þess að losna við ykkur úr eld-
húsinu. Hún þorir ekki að fara
upp á háaloftið, síðan álfurinn
hræddi hana hérum árið.“ sagði
jómfrú Metta. „En ætlið þið ekki
að heilsa upp á liðsforingjann,
börnin góð?“
„Nei, ert þetta þú, liðsforingi,
ég þekkti þig ekki, ósköp ertu
fölur og tekinn“, hrópuðu bömin
öll í einu og flykktust utan um
mig. „Nú verðurðu að segja okk-
ur eitthvað skemmtilegt, það er
svo langt síðan þú hefir sagt
okkur nokkum skapaðan hlut.
Segðu okkur nú söguna um hund-
inn Gulltönn og um álfana, sem
flugust á.“ — Eg varð að segja
þeim þessar sögur, og þau hlógu
og klöppuðu saman lófunum og
báðu um meira.
„Nei, nú nauðið þið of mikið
á liðsforingjanum,“ sagði jómfrú
Cecelie, „nú segir Metta systir
ykkur sögu.“
„Já, góða Metta segðu sögu,“
kölluðu öll börnin.
„Eg veit nú ekki frá hverju ég
á að segja,“ svaraði Metta frænka
„en fyrst við erum farin að tala
um Jiúsálfinn, þá er bezt að ég
segi svolítið frá honum. Þið mun-
ið líklega eftir henni Karen gömlu
börnin góð, henni sem var-hér og
bakaði svo gott laufabrauð, og
sem kunni svo mörg æfintýr og
sögur.“
„Ó, jú, við munum vel eftir
henni Karen gömlu,“ sögðu börn-
in. „Nú, Karen gamla sagði mér
frá því, að þegar hún vann í‘
Skíðagarði héma fyrir neðan fyr-
ir mörgum árum, þá hafði dálítið
undarlegt komið fyrir hana.
Skíðagarður er afskaplega gamalt
og dimmt hús. Þegar Karen kom
þangað, þá átti hún að vera elda-
buska.. Eina nóttina átti hún að
fara á fætur og brugga, og þá
sagði hitt vinnufólkið við hana:
„Þú verður að gæta að því að
fara ekki of snemma á fætur,
fyrir klukkan tvö máttu alls ekki
kveikja upp eldinn.‘“
„Hversvegna ekki?“ spurði
hún.
„Þú veist líklega að hér er hús-
álfur, og hann vill ekki láta gera
sér ónæði svo snemma, og gættu
nú að þér að fara ekki á fætur
fyrir klukkan tvö.“
„Nú, er það bara álfurinn",
sagði Karen, hún lét sér nú ekki
allt fyrir brjósti brenna. „Mig
varðar ekkert um þenna álf, og
komi hann til mín, þá skal ég svei
mér koma honum út aftur.“
Fólkið sagði að hún skyldi vara
sig, en hún skeytti því engu, og
þegar klukkan var rúmlega eitt
um nóttina, fór hún á fætur og
kveikti upp undir bruggkatlmum,
sem stóð á hlóðunum. En hún
hafði bara ekki við að kveikja upp
eldurinn slokknaði jafnharðan
aftur, en hver það var, sem eld-
inn slökkti, gat hún ekki séð. Að
lokum varð hún reið og tók eldi-
brand og barði innan með honum
allt eldhúsið og sagði. „Reyndu
að koma þér burtu, hver sem þú
ert, heldurðu að þú getir hrætt
mig.“
„0, svei þér,“ var svarað úr
einu dimmasta skotinu. „Eg hefi
klófest sjö sálir hér í húsinu, og
hélt að ég gæti náð í eina í við-
bót“.
Síðan hefir enginn séð eða
heyrt til húsálfsins í Skíðagarði.
„Æ, við verðum hrædd við
svona sögur,“ sögðu börnin, „seg
þú heldur frá, liðsforingi, þá verð
um við aldrei hrædd, þú segir
svo skemmtilegar sögur“. Þau
vildu fá að heyra söguna af stúlk-
unni, sem dansaði við húsálfinn.
Eg kærði mig nú ekki mikið
um að segja þá sögu, því að í
henni þurfti að syngja og ég er lít
ill söngmaður. En frú Skau kom
mér til hjálpar og sagði. „Ver-
ið þið nú ekki svona hávær, börn-
in góð, þá skal eg segja ykkur
nokkrar sögur. Þá hljóðnaði í
stofunni, og frúin tók til orða: •
„Það eru sagðar svo margar af
þessum álfa- og huldufólkssögum,
en ég trúi nú ekki miklu af þeim.
Eg hefi nú ekki ferðast mikið
um dagana, og held að þær séu
flestar tilbúningur, þessar sögur,
en Stína gamla eldabuska, hún
hefir séð húsálfinn, að því er hún
segir. Þegar ég var um fermingu,
var hún hjá foreldrum mínum,
og til þeirra kom hún frá göml-
um skipstjóra, sem var hættur
siglingum. Það var ósköp rólegt
og kyrlátt þar, og skipstjórinn
fór aldrei lengra en niður á
bryggjuna, ég man vel eftir hon-
um, hann gekk á inniskóm og með
hvíta nátthúfu og í síðum bláum
frakka með fægðum stálhnöppum.
Hann fór alltaf snemma að hátta,
og sagt var að húsálfur væri þar í
húsinu. En svo var það eitt kvöld,
sagði Stína, að ég og önnur stúlka
sem var þar, sátum uppi hjá okk-
ur og vorum að sauma, og leið að
háttatíma, og næturvörðurinn
hafði þegar hrópað, að klukkan
væri orðin 10. Við vorum orðnar
syfjaðar, sagði Stína, og vorum
famar að draga ýsur. En allt í
einu hrukkum við upp við óskap-
legan gauragang niðri í eldhúsinu
og þá æpti eldabuskan upp yfir
sig: Þetta er húsálfurinn. Og ég
varð svo hrædd, að ég þorði ckki
fyrir mitt litla líf að fara niður
í eldhúsið. Eldabuskunni varð
heldur ekki um sel, en hún tók
kjark í sig og læddist niður, og
þegar við komum niður í eldhús-
dyrnar, sáum við alla diska, bolla
og föt, skálar og glös, liggja á