Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1952, Blaðsíða 27

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
655
BARNA-NNA
JÓLA-LESBÓK
Fjögralaufasmári
4
..
\L V-+ u
'.V* Vfti
STEBBI litli átti heima í sveit.
Bezti vinur hans hét Svali. Það
var hundurinn á bænum. Þeir
Stebbi og Svali léku sér oft sam-
an þegar gott var veður. Þá fóru
þeir út á tún. Þar var nóg af alls-
konar blómum. Þar voru sóleyar og
fíflar, puntur og súrur. Gaman var
að skreyta hattinn sinn með sól-
evum, en úr fíflaleggjunum mátti
búa til skínandi fallegar hálsfestar.
Súrurnar voru góðar að eta og með
puntinum var hægt að kitla Svala
í evrunum.
Á einhverium stað óx mikið af
smára. Stebbi hafði hevrt, að ef
maður gæti fundið fjögfalaufa-
smára og borðaði eitt blaðið, þá
mætti maður óska sér hvers, sem
hann vildi. Þess vpgna var Stebbi
oft að leita að fjögralaufasmára.
Svali leitaði líka, en vanalega gafst
hann fljótt upp, lagði sig út af og
sofnaði.
Nú var það einn dag þegar sól-
in skein og fuglarnir sungu, að
Stebbi var að leita að fjögralaufa-
smára, en Svali hafði sofnað, eins
og hann var vanur. En allt í einu
vaknaði Svali við það, að Stebbi
æpti af gleði. Hann hafði fundið
það, sem hann leitaði að.
— Húrra, nú get ég fengið
Indíána-búning, hrópaði Stebbi og
stakk smáranum upp í sig og át
hann allan til vonar og vara. En
Svali glápti forviða á hann. Hvað
gekk að honum Stebba? Var hann
þá ekki farinn að eta gras!
Stebbi flýtti sér inn til mömmu
sinnar og sagði henni frá heppni
sinni. Og hann sagðist hafa óskað
sér að fá Indíánabúning.
— Er það ekki alveg áreiðanlegt
manna, að maður fær ósk sína
uppfyllta ef maður finnur fjögra-
laufasmára og etur hann? sagði
Stebbi.
Mamma hló.
— Vertu nú ekki of viss um það,
sagði hún. En við sjáum nú til.
Svo leið dagurinn og ekki kom
Indíánabúningurinn. Stebbi var
eirðarlaus af óþreyu og um kvöld-
ið grét hann út af vonbrigðunum.
— Vertu rólegur, Stebbi minn,
sagði mamma. Þú verður að gá að
því, að þetta er svo stór ósk, að
það er ekki von að þú fáir hana
uppfyllta undir eins. Þú verður að
vera þolinmóður.
Svo leið hver dagurinn af öðr-
um, að ekki fekk Stebbi ósk sína
uppfyllta. Og dagarnir urðu að
vikum og vikurnar að mánuðum
og Stebbi var farinn að halda að
það væri bara vitleysa, að maður
gæti fengið ósk sína uppfyllta með
því að eta fjögralaufasmára. Hann
var orðinn úrkula vonar um að
hann mundi nokkru sinni fá Indí-
ánabúninginn.
Sumarið var liðið. Haustið var
liðið. Og nú komu blessuð jólin.
Á jólakvöldið fekk Stebbi stóran
böggul. Og hvað haldið þið að hafi
verið innan í honum? Indíánabún-
ingur! Það var fjaðraskraut til
þess að hafa á höfðinu, belti með
tréöxi, bogi og örvar og örva-
mælir.
Og þá held ég að Stebbi hafi
orðið glaður. Hann rak upp svo
ógurlegt Indíánaöskur, að Svali
varð logandi hræddur og hypjaði
sig inn í skot.
Stebbi fór nú í búninginn og
ætlaði að sýna Svala hvað hann
væri orðinn fínn og hermannlegur.
En Svali var hræddur við hann
og hnipraði sig innst í skotið og
það var sama hvernig Stebbi kall-
aði á hann. Seinast fekk Stebbi
kjötbita hjá mömmu sinni og bauð
Svala. Og þá stóðst hundurinn ekki
mátið, því að honum þótti eins
vænt um að fá kjöt eins og Stebba