Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1952, Blaðsíða 28

656
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
■v
hafði þótt að fá búninginn. Og nú væri eins og reglulegur Indíána-
var Svali ekki hræddur lengur. hundur.
Á jóladaginn var bezta veður. En haldið þið að það hafi verið
Þá fór Stebbi út í búningnum sin- fjögralaufasmári sem gaf honum
um og hafoi Svala með sér. Og Stebba Indíánabúninginn. Ónei,
hann stakk tveimur fjöðrum und- það gerði mamma.
ir hálsband Svala svo að hann
Ævintýri Stínu
S T í N A var að naga epli. Henni
þótti epli og ávextir hunangsmatur
og hún var sólgin í alls konar sæl-
gæti. En nú vildi svo einkennilega
til, að þegar hún ætlaði að bíta í
eplið aftur, þá missti hún það út
úr höndunum á sér og það valt eftir
gólfinu. Stína hljóp'á eftir því og
ætlaði að ná í það, en eplið helt
áfram að velta með miklum hraða.
Það valt fram á ganginn, fram all-
an ganginn, út um opnar dyrnar
og út í garð.
— Hvað gengur að eplinu? hugs-
aði Stína. Það hefur orðið fyrir
gerningum.
Hún herti sig að blaupa, en eplið
rann á undan henni fram og aftur
um garðinn. Svo staðnæmdist það
úti í horni og Stína beygði sig og
ætlaði að taka það. En þá opnaðist
jörðin undir fótum hennar og hún
hrapaði niður, langt, langt.
— Hvernig stendur á þessari
gjá, hérna í garðinum? hugsaði
Stina. Aldrei hef ég orðið vör við
hana. Nú hlýt ég að meiða mig
óskaplega.
En hún meiddi sig . ekki neitt.
Hún kom óskcp mjúklega niður á
grænt gras og allt um kring voru
hin fegurstu blóm.
— Alveg er ég nú hissa, sagði
Stína. Þetta hlýtur að vera draum-
ur.
— Nei, það er enginn draumur,
heyrði hún þá sagt skammt frá sér.
Og þegar hún leit við, sá hún þar
svolítinn álf.
— Velkomin hingað, sagði álfur-
inn. Heitir þú ekki Stína?
— Jú, sagði hún, en hvernig
stendur á því að þú þekkir mig?
— Ég hef mörgum sinnum séð
þig, sagði álfurinn. Ég hef oft setið
í trénu fyrir utan gluggann þinn
og kinkað til þín kolli, en þú hefur
ekki séð mig. Mennirnir sjá fiðrildi
og flugur og fugla, en þeir sjá ekki
litlu álfana. Komdu nú með mér,
þá skal ég sýna þér margt fallegt.
Eftir stutta stund komu þau að
litlu húsi. Og það var skrítið hús,
því að það var byggt úr sykurkök-
um, svo ljómandi fallegum sykur-
kökum. Stína gat ekki stillt sig.
Hún braut eina kökuna og stakk
molanum upp í sig.
— Já, hér er margs konar sæl-
gæti, sagði álfurinn. Húsið er fullt
af brjóstsykri, karamellum, lakk-
rís og konfekt. Og nú ætla ég að
sýna þér litla gosbrunninn hérna.
— Mig langar ekkert til að sjá
hann, sagði Stína. _ ____
— Segðu ekki þetta, sagði álf-
urinn. Komdu bara með mér og
bragðaðu á vatninu úr honum.
Svo tók hann silfurbikar upp úr
vasa sínum, fyllti hann af vatni og
rétti Stínu. Hún bragðaði á því, og
þá var þetta dísætur gosdrykkur.
— Hér vil ég vera alla mína ævi,
sagði Stína. En hvað það er gaman
að geta fengið eins mikið af alls
konar sælgæti eins og mann lang-
ar í.
— Þú þreytist á því bráðum,
sagði álfurinn. Eftir nokkurn tíma
fer þig að langa í góðan mat, eins .
og til dæmis rúgbrauð og hafra-
graut.
Stína fussaði:
— Ég vil ekki sjá rúgbrauð og
hafragraut, sagði hún. Ég ætia
aldrei að borða það framar.
— Datt mér ekki í hug, sagði álf-
urinn. Jæja, það er bezt að þú sért
hérna hjá mér um tima, og þá vona
ég að þú venjist af þeim ljóta og
hættulega sið að vera alltaf að eta
sælgæti.
— Nei, ég verð aldrei leið á sæl-
gæti, sagði Stína. Það er bezt af
öllu í heiminum. Og þakka þér
kærlega fyrir hvað þú ert góður
við mig.
Svo brosti hún út undir eyru, cn
á^lfurinn sagði:
— Þú ert nú ekki farin að skilja
það enn hvað ég er góður Við þig.
Nú var Stína þarna hjá honum í
vihu. P'yrstu dagana gerði hún ekki
annað en eta sælgæti frá morgni
til kvölds. En svo fór lystin að