Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1953, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
613
sjós og lands, tillagði sér fjölda kvik-
fjár, dekkbát til fiskiafla, og hafði
rausnarbú, var fjárgeymslumaður mik-
ill og höfðinglega sinnaður". Hann
sat á Alþingi, varaþingmaður fyrir
Snæfellinga, 1845 og aftur 1849. — Dr.
Hannes Þorsteinsson ritar, að hann
hafi verið „fjáður vel og haft á sér
ríkismannsháttu. Kona hans var mesta
sæmdar- og höfðingskona". — Kon-
ungur sæmdi Kristján sýslumanu
kammerráðs-nafnbót 1848. — Hann
fékk lausn frá sýslumannsembætti fré
fardögum 1860, og andaðist á Skarði
3. júlí 1871, á 70. aldursári. (Sýslum.
æv. II. bls. 741—743).
RUNHENDA
Heilsar skáld Skarði,
skjöldungs hofgarði,
gæddum auðs arði
undir svalbarði.
Fegurð frjódala,
feiti búsmala,
auðlegð eybala,
arði hlés sala.
Fjöllin faðm mynda,
fannir gull-linda,
vötn sig fram vinda
völlu rakstrinda.
En við láglandi
liggur hinn víttþandi
bjartur og blikandi
breiði skjálfandi.
Gaf þar Geirmundi,
gildum Hjörs kundi,
goð í Glólundi
garð hjá marsundi.
Réð þar hersjóli
ríkur á gjafstóli
fyrst í Freys skjóli
Fáfnis glæbóli.
Og frá forn-öldum
íslands misköldum
brást ei heill höldum
hér með stórvöldum;
á þar enn tóftir
Ólöf Loftsdóttir,
jöfra inndróttir,
jarlar torsóttir.
Fylgdi hér auði
ósloginn rauði;
hér átti’ hinn snauði
heimvon að brauði.
Beztir kynþættir,
Bjarnar stórættir
(valda holl-vættir)
vörðu Skarðs gættir.
Nú skal nýtt þylja,
— nauð má ei dylja —:
hold skal nú hylja
hér að Guðs vilja.
Nú er hinn djarfi
döglinga arfi
svifinn frá starfi;
sorg er að hvarfi.
Er nú skarð Skarði,
skjöldungs hofgarði
fallið fyr varði
fyrir skjaldbarði;
hljóðna sorg halir,
hnípa dyr-svalir,
glúpna grátsalir,
geyma lík fjalir.
Innst í salranni
elskuðum manni
hellir út svanni
hlátra griðbanni;
sér hún í veði
sína lífs- gleði,
lán, er Guð léði
líða’ að nábeði.
Stökkt er manns yndi
strá í misvindi,
sævar staðlyndi,
sól á fjalls-tindi;
grátin börn standa
beggja til handa,
kveðja faranda
föður síns anda.
Margir þar misstu
merka forystu,
snauðir sút gistu
sárt við hans kistu.
Gafst ei af skornum
skammti velbornum
döglings vin horfnum
af drengskap fornum.
Stórmenni’ í lundu
stýrði gjafmundu,
beztu menn undu
byggð á hans grundu;
ör og snar barði
áþján frá garði,
skreið ei nær Skarði
skorturinn harði.
Tók með hug hresstum
hersir við gestum,
kærleika beztum,
kostnaði mestum.
Hló að glymskálum
gleði fjörsálum
fjarri hug hálum
hans að frjálsmálum.
Unni frjáls andi
fóstur-kynlandi,
bænda bústandi,
bóklist menntandi.
Lífs við láns-haginn
leið svo á daginn,
unz sveif í sæinn
sól við hel-slaginn.
Kveður nú lýði
lénsmanna prýði.
Góðri gulls hlíði
Guð forði stríði.
Lifi láns-standi
lengi hrósandi
ætt hans í landi. —
Endast kveðandi.
(Ljóðmæli M. J., Rv. 1936, bls. 332).
UMSKIPTINGUR
Heilsar Skarði skáld í ár,
skjöldungs- garði -sala
gæddum arði auðnu’ og fjár
undir barði svala.
Fegurð dala hyllir hann,
hrannar sala veiði,
eyjabala auðugan,
ær og smala’ á heiði.
Fjöllin mynda faðminn blá,
fanna lindar glóa;
fram við vinda vötn að sjá
vallar-strindið frjóa.
Neðar lykur lága strönd
ljósblár, mikilgjörður,
— verpur bliki á bæði lönd —
breiður, kvikur fjörður.
Áður mundi Geirs þar gaf,
gildum kundi Hjarar,
goð í lundi, er glóði af,
garð hjá sundi marar.
Réð þar sjóli’, er randir skar.
á ríkisstóli mildur
fyrst — í skjóli Freys hann var —
Fáfnis bóli gildur.